American IT

 

Mooi Monterrey

Als je normaal gesproken over de snelwegen raast en de verkeerstress even voor goed neemt dan heb je niet in de gaten dat Monterrey Mexico ook mooie plekjes heeft. Eén van die plekjes is wel de onlangs aangelegde Parque Fundidora waar de River Paseo St.Lucia het beste voorbeeld van is aan architectonisch vernuft en vermakend wandel -en vaargenot. We hadden het wandelparkje van ruim 120 hectaren al eens eerder verkend maar we waren nog nooit in de gondels meegevaren. Dat laatste is nu gebeurd en met name met de kerst en nieuwjaar bied het park altijd leuke locaties die gezien mogen worden. Naast de gondels en het wandelen heeft het park tevens speeltuintjes voor kinderen en met name Rafie is daar dol op. Het park wordt regelmatig gebruikt voor evenementen en stond onlangs nog in het nieuws vanwege het Universal Forum of Cultures Monterrey in 2007.

Het park bevat een aantal industriële gebouwen uit het oude "Parque Fundidora", waardoor het park een beroemde Archeologische industriële site in Mexico vol schoonheid en sfeer is geworden. Het bevat tevens een uitgebreide wandel-track, een kunstmatig meer, speelplaatsen voor kinderen en een 3,4 km aangelegde ge-asfalteerde weg die zeer populair is bij joggers, fietsers en inline-skaters. Fundidora Park bestaat tevens uit CINTERMEX (Centro Internacional de Negocios Monterrey, Mexico)wat een congrescentrum, een hotel en een museum is. Daarnaast ligt het pretpark Plaza Sesamo (Sesamstraat)die tevens aan een groot zwembad plaats bied. In dezelfde buurt ligt Monterrey Arena waar regelmatig concerten plaatsvinden en een 3D cinema genaamd; Cineteca. Tevens wordt Fundidora omringt door andere, kleinere gebouwen met culturele en historische waarde voor de stad.

Als men ooit op vakantie komt naar Monterrey bied de stad tevens een mooi binnenplein aan het oude centrum, of te wel "Bario Antigua" de antieke wijk. Het plein ook wel "Macro Plaza" genoemd, is gehuisvest aan het stadspaleis wat tevens een museum is. Daarnaast op wandelafstand, ligt het nationaal historisch museum en het onlangs aangebouwde handels historisch museum van Monterrey. Deze bevinden zich direct aan de ingang van de River Paseo St. Lucia. Alles bij elkaar is het onmogelijk om alles in een dag te bezichtigen en te bewandelen en er wordt daarom aangeraden er een aantal dagen voor uit te trekken. Naast deze parkjes en andere parkjes in de omgeving gelegen gemeentes, bied Monterrey nog een "adventure park" voor de echte waaghalzen en waar bergbeklimmers de bergen kunnen beklimmen en de stad ook van boven kunnen bezichtigen. Check de CliMAX website waar ook ik nu lid van ben en ga op grote hoogtes. Al met al een mooie springplank om van hier uit naar de kuststreken of naar de hoofdstad Mexico in D.F te gaan. Zoals je ziet bied deze stad nogal wat, genoeg om een week of 2 vakantie te boeken. En natuurlijk voor vrienden sta ik altijd bereid jullie als gids te dienen, zodat ook de culinaire buurten en bezienswaardigheden aan hun recht komen zonder dat je je verloren waant in deze miljoenen stad.

Terugblik 2008.

Het jaar 2008 zit er bijna op. Traditioneel ook de tijd om terug te kijken op wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Laten we eens kijken wat we zo het afgelopen jaar allemaal hebben gedaan en meegemaakt. En tegen het licht houden wat er op de achtergrond aan wereldgebeurtenissen zijn gepasseerd. We beginnen met nieuwjaar 2008 en de eerste dagen in de maand januari 2008. Het economisch rampjaar 2008 werd al ingezet vlak na het nieuwe jaar. De Europese beurzen verloren drie dagen op rij, meteen het slechtste jaarbegin sinds 2000. Niemand wist echter wat er nog zou komen. Als je bekijkt wat de verliezen werkelijk zijn, dan is het schrikbarend te noemen en een wonder dat we nog werk hebben. In januari 2008 had ik tevens mijn eerste emotioneel hobbeltje te verwerken en het stuk “Verdammt Lang Her” werd dan ook uit mijn hart geschreven. Een terugblik op vroeger en het gemis, om met name in die dagen (kerst-nieuwjaar-verjaardag) even je overleden familieleden te bezoeken aan hun graf, is dan pijnlijk. Ik had die weken werkelijk te kampen met heimwee, maar gelukkig werk je het van je af.

Ondanks de economische crisis die zich de eerste maanden al manifesteerde weten de Mexicanen als geen ander hun ambachten te continueren. Ook nu, nu het slechter gaat dan voorheen weten de Mexicanen hun maandsalaris binnen te halen. Het stukje “Nostalgie en Ondernemerschap” is daar een leuk stukje over. Mexico doet het, vergeleken met de rest van Latijns-Amerika, zo slecht nog niet. Ja het klopt, de pesos is gedevalueerd en we hebben met grote inflaties te kampen, maar de overheid voorziet in deze en vangt de problemen goed op door prijzen van boodschappen, gas, water, licht en benzine niet te verhogen. De kranten staan er dan ook vol van hoe goed Mexico het doet tegenover het afzwakkende en steeds armer wordende Verenigde Staten. In december 2007 kwamen er in de VS slechts 18.000 nieuwe banen bij. Dat is de kleinste stijging in meer dan vier jaar en fors minder dan de 70.000 nieuwe banen waar economen op rekenden. Tegelijkertijd is de werkloosheid omhooggeschoten van 4,7 naar 5,0 procent, het hoogste percentage in twee jaar. Als je bedenkt dat 40% van de arbeidende bevolking in de noordelijke grenstreken van Mexico (dus ook Monterrey) in de VS werken dan komt ook de klap hier hard aan bij de mexicaanse forensen. Ikzelf zit nog in de emotionele “acceptatie fase” en alles om me heen wordt dan ook als slecht en erbarmelijk ervaren. Alhoewel we het feitelijk nog niet zó slecht doen, klaag ik toch steen en been.

In maart teisteren zware stormen onze stad en ondanks het feit dat het er gruwelijk aan toe gaat en bijna alles letterlijk van de weg wordt geblazen blijven de slachtoffers gelukkig beperkt. De wervelstorm met snelheden van 80 tot 120 mph en met een intens dikke stofwolk trof het stadscentrum van Monterrey en eiste zijn tol. De macabere balans; 2 doden, 6 gewonden, miljoenen aan materiële schade, 450.000 families zonder stroom, 58.000 families zonder water, de complete stad onder een dik tapijt van stof, en hulpverlening lamgelegd door de verkeerschaos. Het dodental is gelukkig laag gebleven, maar wel sneuvelt zowat de hele infrastructuur, incluis verkeersborden en reclamezuilen. M.n. de laatsten zijn hier in grote getale aanwezig en vervuilen door hun grote omvang en lelijkheid, de schoonheid van de stad. Beter bekend als “billboards” die reclame weergeven en werkelijk niet eens leesbaar zijn (wil je ze echt lezen) sneuvelen tijdens de storm met de honderden, de schade voor de reclame sector is enorm. De totale schade wordt later vastgesteld op en rond de 550 miljoen pesos aan schade claims en infrastructuur herstel. Ondanks deze getallen en de roep om betere kwaliteits bouw, is er nog steeds weinig gedaan en zijn nog steeds niet alle “billboards” vervangen of opgeruimd. Voor ons is deze maand een rustige maand en ondanks de stormen, blijft de familie gespaard en hebben we gelukkig geen verliezen te lijden. Wel de emoties bij mij zijn wankel en het stukje “Believe in Yourself” is dan ook een hart onder mijn eigen riem gestoken.

Maand april is een schrijfmaand voor mij en getuigt meer hoe vrij je op je werk wordt gelaten. Door gebrek aan “echte” IT projecten stort ik mij op mijn schrijfkunst en maak wat onderzoekjes, vergelijk wat Nederlandse en Mexicaanse politiek en kijk nog eens terug op het waarom ik nu weg gegaan ben. En ja terugkijkend op het hele jaar is dat wel één van mijn betere maanden geweest, ook gevoelsmatig. Het is tevens een maand van ons eerste uitstapje naar Parras, Coahuila. Als ik het stukje lees; “De rijken regeren, de armen zitten met de gebakken peren” dan krijg ik toch steeds meer de indruk dat werken hier voor een baas geen echte vrijheid bied. Het geeft me dan ook weer een duw in de richting om zo snel mogelijk zelfstandig ondernemer te worden, want werkelijk men heeft hier echt geen verstand van zaken doen. Vooral kwaliteit en service zijn vreemde woorden voor een mexicaanse ondernemer. Soms heb ik de indruk dat men het niet eens wil, die kwaliteit en echte service verlening, een reden om zelf te starten en het beter te doen. Te laten zien dat het ook met kwaliteit en service kan en dat dat niets meer kost maar veeel meer opbrengt. Een uitdaging terwijl ik dit nu schrijf maar een drijfveer om het beter te doen is al altijd in mij geweest en ik weet dat ik het kan. Gesteund door mijn vrouw en met nieuwe ideëen denken we dat we de markt kunnen veroveren en kunnen uitblinken in waar we goed in zijn. Laten we God danken dat hij ons de weg wijst en ons helpt bij onze stappen die we maken.

De maanden vliegen voorbij en werken staat hier geschreven op alle muren. Je staat op met werk en je komt thuis met werk, je gaat dan ook meestal doodop naar bed, zelfs de weekenden zijn niet zonder, ondanks alles weet ik toch tijd vrij te maken voor mijn blogs, getuige de meer dan 70 stukjes die ik in het afgelopen jaar heb geschreven bewijst eens te meer dat werken en vrije tijd best samengaan in Mexico. Het enige nadeel van de blogs en de sociale websites zijn de negatieve berichten die ons bereiken, wanneer er duidelijk een link wordt gelegd tussen de ontvoeringszaken en de informatie die kidnappers gebruiken van sociale websites, zo ook van blogs. Ondanks alles blijven we schrijven en gaan ook terug in de tijd waar ik mijn avonturen in Holland Casinos nog eens toelicht en mijn rol daar. Het mooiste stukje echter wat er naar mijn mening geschreven is in die maanden, is de dag dat we naar Gomez Farias, Tamaulipas gereden zijn en de Ejidatarios bezocht hebben. Het stukje “Back To Nature – Welkom in de hemel” getuigt daarvan. Ver weg van de vervuilde stad Monterrey en de smog beleven we een wedergeboorte van kalmheid en natuurlijke krachten, hoog in het gebergte van de Oostelijke Sierra Madre. Intussen blijft de economische mailaise aandacht trekken. Olieprijzen blijven stijgen gedurende de zomermaanden en piekt tot $147 per vat op 11 juli. De stijgende prijzen zijn het gevolg van een zwakkere dollar, politieke onrust in olielanden, spanningen tussen Amerika en Iran en de algehele economische malaise. Ook in Mexico wordt de economische crisis nu voelbaar en de overheid kan de eerder gemaakte beloftes niet waarmaken en moet de benzine prijs aanpassen, dat gaat dan gelijk met de prijs voor aardgas en electriciteit, aangezien die aan elkaar gekoppeld zijn hier in Mexico. De prijzen in de super worden ook zichtbaar duurder.


Op 7 augustus breekt oorlog uit tussen Rusland en Georgië. De Russen vallen met tanks de provincie Zuid-Ossetië binnen. Zes dagen later wordt een wapenstilstand getekend, maar niemand heeft hier in de gaten dat dit bijna een 3de wereldoorlog was geworden als de naties niet hadden bijgegegeven. Helaas, maar waar, had de VS het te druk met Irak en Afghanistan, en zijn we weer eens ontsnapt aan een oorlog en het leed wat het met zich meebrengt, niettemin zijn de slachtoffers te betreuren. De aandacht is al snel gericht op de Olympische Spelen in China, het land dat al door veel mailaise geteisterd was, zie de aardbeving in de provincie Sichuan in het zuidwesten van China, waar 60.000 mensen het leven verloren. Ook de schandaaltjes ontbreken niet. Het Olympische turngebeuren trekt de aandacht vanwege de erg jong-uitziende Chinese deelneemsters. Ook de onmogelijkheid om te protesteren in de drie opgezette protestzones en de belemmerde internettoegang zijn typisch voor het communistische land. Zelfs Mexico weet Olympisch goud in de wacht te slepen en met 2 gouden plakken en een bronzen plak worden de deelne(e)m(st)ers in Taekwondo en het Olympisch Schoonspringen als helden in Mexico ontvangen. De hele natie moet weten dat we goud en brons hebben gehaald en het blijft dan ook iedere keer op de TV terugkomen, zo erg dat de commercie er zelfs mee besmet raakt en iedereen met producten op de markt komt, vergezeld door de Olympische prijswinnaars. De Taekwondo dojo´s schieten als paddestoelen uit de grond hier in Monterrey en de golfclub heeft nu ook boogschieten op het programma staan.

Mijn eerste “live” ervaring met de Mexicaanse corruptie doet zich voor, zie mijn stukje “Heb je geld voor een versnapering”en ik moet met spoed naar het ziekenhuis, waar ik de medische wereld van naderbij mag meemaken, zie mijn stukje “Een nacht op de eerste hulp”. Het zijn zware maanden en Mexico wordt geteisterd door drugsoorlogen en moorden. Onthoofde lijken worden masaal in bosjes rond Mexico stad ontdekt en de ontvoeringen nemen masaal toe. Sinds de overheid grote eenheden aan militair materieel en polite inzet tegen de drugs kartels, beginnen de lokale bendes hun crimineel terein te verbreiden en ontvoeren rijken en zelfs gewone burgers. De kranten staan er vol van en ook ik pas mijn blogs aan en verwijder de eerste zo open geschreven blogs van mijn aankomst in Mexico, om links en werk/woon patronen te vermijden. 40% van mijn gepubliceerde blogs worden “herschreven” en alle informatie omtrent mijn aanwezigheid hier, wordt verduisterd. Een klap voor een medium dat eigenlijk bedoeld is als informatiebron voor familie en vrienden. Ook de orkaan maanden september en oktober liegen er niet om en even zag het er naar uit dat ook Monterrey een pak slaag zou krijgen van natuurgeweld, ondanks zwaaide IKE net af en verwoestte een andere stad, Houston in de Verenigde Staten, één uur vliegen van Monterrey. Ik begin aan informatieve stukjes zoals; “Vakantie Tips” en “Leven en werken in Mexico” en de tradities die Mexico zo kenmerkt met “Halloween en Dia del Muertos”. Ook de crisis blijft niet ongemerkt. De financiële crisis bereikt een voorlopig dieptepunt en ook in Mexico begint men aan maatregelen te denken. Ontslagen vallen en het wordt duidelijk dat sommige Mexicaanse bedrijven wat te overhaaste uitgaven hadden in 2007 die nog niet verzilverd zijn en daarom nu de rekening betalen. Het cement bedrijf waar ik voor werk bereikt een chaotisch dieptepunt en verliest bijna 80% van hun marktkapitaalwaarde en eindigt op $4.25 de share op de beurzenmarkt. Het is nu een beetje gestabiliseerd maar toch, ondanks de olieprijzen omlaag gegaan zijn naar een nu zo´n $40.16 het vat, blijven de energieprijzen stijgen en grijpt een ieder de crisis aan om zijn slag te slaan. Meestal kost dat laatste arbeidsplaatsen en hebben de werknemers het nakijken, de werkgevers gaan er met de buit vandoor en zijn allang de Mexicaanse grens over. Zie ook mijn stukje “Crisis treft ons allemaal”.

Wij hebben net een heerlijke strandvakantie achter de rug en we hopen dat het niet de laatste vakantie is. Plannen zijn al gemaakt voor het volgende jaar, dit keer een andere badplaats aan de Mexicaanse kust. Ook wat het werk betreft is alle hoop gericht op de recycle business waar ik volgend jaar mee begin en waar nu al goede vorderingen mee gemaakt zijn. Samen met mijn vrouw gaan we het nieuwe jaar met goede moed en vastberadenheid tegemoet. Financieel mogen we niet klagen en met de gezondheid gaat het ook redelijk goed. Ondanks het feit dat ik toch nog even net voor de kerst een voedselvergiftiging had opgelopen door verkeerde chipitos (chips) te eten, maar het gaat nu alweer beter. Ook de familie had verdriet te verduren, toen op vrijdag 19 december mijn schoonvader overleed. Moge zijn ziel rust vinden. En ik kan berichten dat de familie intussen het goed maakt. Naast de economische ontwikkelingen en de onrust in de wereld, doen we het op de keper beschouwd nog zeer goed en mogen we niet klagen. Ik ben eindelijk berust in het feit dat dit land mijn nieuwe land is en blijft en de culture shock heb overleeft. Het jaar 2009 wordt hopelijk een goed jaar voor iedereen. Wij wensen een ieder dan ook: “Prospero año nuevo 2009!”

4 days of happiness

Soms moet je gewoon eens een “boost” hebben in je leven en andere contreien verkennen al is het maar even over de provinciegrenzen. Dat laatste is nu eindelijk gedaan en na 325 dagen werken zijn we eindelijk op vakantie kunnen gaan, samen, all inclusive. Voor iemand die in Nederland leeft is dit misschien ongewoon, en onbegrijpelijk, maar het was werkelijk onze eerste keer dat we op vakantie samen konden, met kerst. Mijn vrouw werkt voor een andere werkgever dan ik, en ik werk voor een uitzendburo, dus het is echt een gelukkig moment van samenkomen, dat we samen op vakantie konden, na anderhalf jaar tijd van alleen maar werken.


Tuurlijk hadden we onze uitjes, maar dit was toch effe anders. En het was een geslaagde vakantie en naar mijn gevoel één van de mooiste tot nu toe. Alles verliep zonder stress geen “push” gevoel, lekker relaxed, ook toen we op reis gingen geen verplichtingen, geen discriminatie die we gewend waren van Amerikaanse douanier´s, neen, lekkere ongedwongen vakantie. Want alles was binnen Mexico´s grenzen, en we spreken spaans dus dat helpt enorm. Geweldig ontvangst, geweldige service en geen stress. Dus een vakantie die goed zou verlopen.


Het hotel was schoon en goed qua service maar het eten kon beter, maar voor de rest waren de andere zaken zoals animatie en shows goed. En ja; zoals het schijnt betalen buitenlanders bijna dubbel en meer dan inlandse bewoners van Mexico. Er werd zelfs met 2 koersen gerekend; Dollars en Mexican pesos. Als je dan het voordeel hebt zoals ik, dat je met een mexicaanse vrouw getrouwd bent, dan wordt de koers opeens duizenden pesos lager. Het schijnt dat de naam die je opgeeft voor evenementen bepalend is voor de prijs die je betaald, m.a.w. als je Rodriguez heet met je achternaam, dan betaal je opeens 30% minder van de prijs die ze normaal voor een meneer JANSSEN zouden vragen, wow!! Dus tip geef je naam op als een Mexicaan zoals: Garcia, Rodriguez, Martinez, en je betaald bijna de helft.


TAXI´s zijn de “RIPP OFFS” van Puerto Vallarta, en ze grijpen gewoon alles aan om de prijs omhoog te duwen, dus ga van de prijs uit die je hosstess aangeeft. Voorbeeld; we kregen een prijs van 160 pesos voor een rit naar Sea Life met de taxi. De Taxi dacht er anders over en liet ook ons een “door de overheid getekende route en prijskaart zien” die 210 pesos aangaf en wij die moesten betalen. We hebben deze niet betaald en gezegd we gingen voor de aangegeven prijs. En hij ging gelijk naar beneden met de prijs tot 180 pesos. De zogenaamde getekende route kaart was namelijk een “fake”. De reis terug hebben we 160 pesos betaald, zoals de prijs moest zijn. Dus de taxis zijn niet te vertrouwen en neem altijd de prijs de hostess aangeeft aan. Verder kijk naar de fotos die we gemaakt hebben hoe goed het was, echt een aanrader. Maar laat je niet bezeiken.

De Geboorte van Jezus

In de maand maart van het jaar 8 v.Chr. (de maand waarin Jozef en Maria trouwden), verordende Caesar Augustus dat alle inwoners van het Romeinse Rijk geteld moesten worden, dat er een volkstelling plaats moest vinden ten behoeve van een effectievere belastingheffing. De Joden waren altijd sterk gekant geweest tegen iedere poging om ‘het volk te tellen,’ en dit feit, samen met de ernstige binnenlandse moeilijkheden van Herodes, de Koning van Judea, had ertoe geleid dat de volkstelling in het Joodse koninkrijk een jaar was uitgesteld. In het hele Romeinse Rijk werd deze volkstelling geregistreerd in het jaar 8 v.Chr., behalve in het Palestijnse koninkrijk van Herodes, waar zij een jaar later, in 7 v.Chr. plaatsvond.


Het was niet nodig dat Maria naar Betlehem ging om zich te laten inschrijven – Jozef was gemachtigd om zijn gezin te laten inschrijven – maar Maria, die een avontuurlijke, ondernemende vrouw was, stond erop hem te vergezellen. Ze was bang alleen te blijven daar het kind wel eens ter wereld zou kunnen komen terwijl Jozef afwezig was, maar omdat Betlehem niet ver van de Stad van Juda gelegen was, voorzag Maria ook de mogelijkheid dat zij een prettig bezoek zou kunnen brengen aan haar familielid Elisabet. Jozef verbood Maria min of meer hem te vergezellen, maar dat hielp niet; toen ze het eten voor de reis van drie tot vier dagen inpakte, maakte ze dubbele porties klaar en maakte zich gereed voor de tocht. Maar voordat ze echt op weg gingen, was Jozef reeds verzoend met het feit dat Maria meeging, en opgewekt vertrokken ze bij het aanbreken van de dag uit Nazareth. Jozef en Maria waren arm en daar ze maar één lastdier hadden, reed Maria, die hoogzwanger was, op het dier met de proviand, terwijl Jozef liep en het dier leidde. Het bouwen en inrichten van een huis waren een zware belasting geweest voor Jozef, aangezien hij ook nog moest bijdragen in het levensonderhoud van zijn ouders, daar zijn vader kort tevoren invalide was geworden. En zo vertrok dit Joodse paar vroeg in de ochtend van de achttiende augustus in het jaar 7 v.Chr. uit hun bescheiden huis, op weg naar Betlehem. Op hun eerste reisdag trokken ze langs de heuvels aan de voet van de berg Gilboa; ze kampeerden die nacht aan de rivier de Jordaan en hielden zich bezig met allerlei bespiegelingen over de aard van hun zoon die geboren zou worden, waarbij Jozef vasthield aan het idee van een geestelijke leraar en Maria aan het idee van een Joodse Messias, een bevrijder van de Hebreeuwse natie.

Vroeg in de stralende ochtend van de negentiende augustus gingen Jozef en Maria weer op weg. Ze gebruikten hun middagmaal aan de voet van de berg Sartaba die uitzicht bood over het dal van de Jordaan, reisden verder en bereikten ’s avonds Jericho, waar ze overnachtten in een herberg aan de hoofdweg aan de rand van de stad. Na het avondmaal en na lang gepraat te hebben over de druk van de Romeinse overheersing, over Herodes, de inschrijving voor de volkstelling, en het verschil in invloed van Jeruzalem en Alexandrië als centra van Joodse wetenschap en cultuur, begaven de reizigers uit Nazaret zich ter ruste. Vroeg in de ochtend van 20 augustus hervatten zij hun reis en bereikten Jeruzalem nog voor het middaguur; ze bezochten de tempel en trokken verder naar hun bestemming Betlehem, waar ze halverwege de middag aankwamen. De herberg was overvol en dus zocht Jozef onderdak bij verre familieleden, maar iedere kamer in Betlehem was overbezet. Toen hij op de binnenplaats van de herberg terugkwam, hoorde hij dat de uit de helling van de rots gehouwen karavaanstallen, iets beneden de herberg, waren ontruimd en schoongemaakt om gasten te kunnen ontvangen. Jozef liet de ezel op de binnenplaats, nam hun tassen met kleren en voorraden op zijn schouders en daalde met Maria de stenen treden af naar hun logies. Ze zagen dat hun verblijfplaats een ruimte was die dienst had gedaan als opslagplaats voor graan en die zich vóór de stallen en voerbakken bevond. Er waren tentgordijnen opgehangen en ze prezen zich gelukkig dat ze zulk een comfortabel verblijf hadden gevonden. Jozef was van plan meteen uit te gaan om zich te laten registreren, maar Maria was vermoeid; ze was danig van streek en smeekte hem bij haar te blijven, en dit deed hij.

Die hele nacht was Maria rusteloos, zodat ze geen van beiden veel slaap kregen. Tegen het aanbreken van de dag waren de barensweeën duidelijk te constateren, en op het middaguur van 21 augustus, v.Chr., beviel Maria van een zoon, bijgestaan door vriendelijke, hulpvaardige medereizigsters. Jezus van Nazaret werd ter wereld gebracht, in de doeken gewikkeld die Maria had meegenomen voor het geval dit zou gebeuren, en in een voederbak gelegd die dichtbij stond. Op precies dezelfde wijze als alle babies vóór die tijd en daarna ter wereld zijn gekomen, werd ook het beloofde kind geboren. Op de achtste dag werd hij naar Joods gebruik besneden en kreeg hij officieel de naam Joshua (Jezus). De dag na de geboorte van Jezus liet Jozef zich inschrijven. Hij ontmoette een man met wie zij twee dagen tevoren in Jericho hadden gepraat, en deze nam hem mee naar een welgestelde vriend die een kamer in de herberg had en zei dat hij gaarne wilde ruilen met het paar uit Nazaret. Die middag nog verhuisden ze naar boven, naar de herberg, waar ze bijna drie weken lang verbleven, tot zij onderdak kregen ten huize van een verre bloedverwant van Jozef.

De tweede dag na de geboorte van Jezus liet Maria aan Elizabet weten dat haar kind geboren was; de boodschapper liet bij zijn terugkeer weten dat Jozef werd uitgenodigd naar Jeruzalem te komen om al hun zaken met Zacharias te bespreken. De daaropvolgende week ging Jozef naar Jeruzalem om met Zacharias te overleggen. Zacharias en Elizabet waren er beiden diep van overtuigd geraakt dat Jezus inderdaad de beloofde Joodse verlosser zou worden, de Messias, en dat hun zoon Johannes de leider van zijn adjudanten zou zijn, zijn voorbeschikte rechterhand. En aangezien Maria er ook zo over dacht, was het niet zo moeilijk om Jozef over te halen in Betlehem te blijven, de Stad van David, zodat Jezus kon opgroeien om de opvolger van David te worden op de troon van heel Israel. Zo bleven ze langer dan een jaar in Betlehem, terwijl Jozef zo nu en dan werkte als timmerman.Toen Jezus ’s middags werd geboren, zongen de serafijnen van Urantia, die waren bijeengekomen onder leiding van hun bestuurders, inderdaad hun lofzangen boven de stal van Betlehem, maar deze lofprijzingen werden niet door menselijke oren gehoord. Er kwamen geen herders of andere stervelingen het kind van Betlehem eer bewijzen vóór de dag dat er zekere priesters uit Ur arriveerden, die door Zacharias vanuit Jeruzalem gestuurd waren. Een religieuze leraar, een vreemdeling in hun land, had deze priesters uit Mesopotamië enige tijd tevoren verteld dat hij een droom had gehad waarin hem was meegedeeld dat ‘het licht des levens’ op het punt stond op aarde te verschijnen als een boreling, en wel onder de Joden. En daar waren deze drie leraren heen getrokken, om dit ‘licht des levens’ te zoeken. Na vele weken tevergeefs in Jeruzalem te hebben gezocht, stonden ze op het punt terug te keren naar Ur toen Zacharias hen tegenkwam en hun onthulde dat, naar hij geloofde, Jezus het doel was van hun zoektocht; hij stuurde hen naar Betlehem waar zij het kindje vonden en hun gaven bij Maria, zijn aardse moeder, achterlieten. Het kindje was bijna drie weken oud toen zij het bezochten.

Deze wijzen zagen geen ster die hen naar Betlehem leidde. De mooie legende van de ster van Betlehem ontstond als volgt: Jezus werd op 21 augustus van het jaar 7 v.Chr. op het middaguur geboren. Op 29 mei van het jaar 7 v.Chr. deed zich een buitengewone conjunctie van Saturnus en Jupiter voor in het sterrenbeeld Vissen. En nu deed zich het merkwaardige astronomische feit voor dat overeenkomstige conjuncties ook plaats vonden op 29 september en 5 december van hetzelfde jaar. Op grond van deze buitengewone, maar geheel natuurlijke gebeurtenissen, bedachten de goedbedoelende ijveraars van de volgende generatie de aantrekkelijke legende van de ster van Betlehem en de Wijzen die kwamen om te aanbidden en door die ster naar de stal werden geleid, waar ze het pasgeboren kindje aanschouwden en aanbaden. De mensen in het Oosten en het Nabije Oosten scheppen veel genoegen in sprookjes en bedenken voortdurend zulke mooie mythen over de levens van hun religieuze leiders en politieke helden. Toen er nog geen drukpersen bestonden en de mensen het merendeel van hun kennis mondeling van de ene generatie aan de andere doorgaven, konden mythen gemakkelijk tradities worden en konden tradities uiteindelijk als feiten worden aanvaard.

Zalig kerstfeest en een voorspoedig 2009

De laatste weken schijnt dat ik meer en meer van mijn omgeving begin te genieten. Met name de week met Raf alleen al was heerlijk, aangezien we het rijk voor ons alleen hadden en weinig stress, maar gewoon ordelijke en snelle aanpak van zaken. Dat schijnt te werken bij Raf, want als je hem de keuze geeft dan begint de tragedie meestal. Dat laatste betrap ik mijn vrouw steeds meer op, door dingen aan Raf te vragen met dubbele keuzes, waardoor Raf denkt dat er een addertje onder het gras schijnt te zijn en hij misschien een slechte keuze maakt en zodoende gaat twijfelen en dan gaat er tijd in zitten en eindigd ´t soms in tragedies. Vragen zoals; "wil je een yogurt met aardbeien", en gelijk erachter; "óf wil je liever een puddinkje van vanille", zou ook bij mij al meteen verdacht klinken. Maar goed ieder zijn eigen. Neen, ondanks dat begin ik een gevoel van acceptatie te krijgen en ook in de omgang met mijn kind wil dat wat beter verlopen dan vroeger. Acceptatie van mijn omgeving vooral, dus ik maak mij wat minder kwaad in het verkeer en begin dingen met andere ogen te zien. Je wordt wat vergeeflijker, om het zo maar eens te zeggen.
Met mijn werk heb ik ook vrede gesloten, zolang je voor een baas werkt hoef je niet de wereld te verbeteren en op dat laatste staat echt niemand te wachten, althans hier niet. Alles gewoon bij het oude laten en zijn gangetje laten gaan, meegaan in de "flow" en opgaan in de menigte. Laat anderen met een betere taalkennis de wereld veranderen, zolang ik aan de zijlijn sta en mee kan genieten vind ik het wel goed. Ik denk dat het tevens een teken is dat ik de culture shock achter me heb gelaten en ben gaan berusten in het feit dat Mexico mijn nieuwe land blijft en ik hier te gast ben. Dus accepteren van zaken zoals die er zijn hoort daarbij, of dat nu slecht geregeld is of niet. Tevens de cultuurverschillen accepteren, dat is echt nodig anders zul je zelf ook niet geaccepteerd worden. En met dat laatste begint het steeds beter te gaan, door anderen geaccepteerd worden. Mensen beginnen spontaan een babbeltje met je te maken die vroeger nog een beetje schuw en op afstand bleven. Ook zij zien dat ik ook maar een mens ben en behoefte heb aan omgang en een goed gesprek. Tuurlijk waren er al mensen van het begin die omgang met je hadden, maar het worden er meer.

Ik begin ook eindelijk de goede dingen hier te ontdekken al waren deze in het begin niet direct zichtbaar. Zoals de ziekenzorg. Was ik er bij mijn eerste ervaring er niet zo over te spreken, moet ik bekennen dat ondanks de gebreken en wat minder nette ziekenhuizen, je hier toch altijd geholpen wordt en direct aan een remedy wordt gedacht i.p.v. je naar huis te sturen met een paracetamolletje. Ik blog en chat nu ook met meer mensen uit Nederland en als ik hun verhalen hoor over de medische wereld in Nederland dan is het shockend te noemen dat er nog steeds mensen zijn die met kanker worden gediagnostiseerd en gewoon naar huis worden gestuurd. "Komt u over een maandje of zo nog maar eens langs voor een medisch onderzoek". Je zou ze voor de rechter moeten slepen wegens nalatighied van het uitoefenen van hun beroep. En dan die arrogante toon die sommige dokters erop na houden terwijl je man net aan een beroerte is ontsnapt. Ik kan me voorstellen dat mensen radeloos worden en uit hun vel springen. Het is tragisch dat het ook nog kan in een Nederland dat zo rijk en welvarend is. Dan blijkt dat een 3de wereld landje, zoals Mexico toch nog steeds wordt genoemd, een betere behandeling en medische zorg kan verstrekken. Ik denk, dat het tijd wordt voor een burgelijke opstand in Nederland, want meer en meer gedupeerden hebbben het nakijken, en als we er niets tegen doen, dan blijft het zo en wordt het alleen maar erger.

Mexico mag dan een arm land zijn maar het heeft toch zijn charmes. Kijk bijvoorbeeld naar de komende feestdagen. Alle huizen zijn versiert en alles staat in het teken van de pelgrims tochten ter ere van de Heilige Maagd. Iedereen die deel kan nemen in de tocht doet mee, van jong en oud, van klein naar groot, van arm naar rijk. In de kerk wordt er dan een "vreugde dansje" gemaakt ter ere van de Heilige Maagd en gebeden voor alle familieleden, vrienden en kennissen. Ook wij doen daar aan mee en eren niet alleen de Heilige Maagd maar ook God en het kindje Jezus. Want sinds ik hier ben behoor ook ik tot de kerkgangers en pleit mijn zonden voor God. Iets wat hier beter zijn plaats kent dan in Nederland, waar naar de kerk gaan toch als raar wordt gezien. We zullen daarom ook de komende dagen tot aan de kerst een ieder die ik ken in het bijzonder meenemen in onze gebeden. Vooral nu we met een wereldwijde crisis kampen en mensen die je dierbaar zijn hulp nodig hebben, zieken die verzorgt moeten worden, en mensen in nood een hand moeten toereiken. Vooral nu moeten we iets doen, dus laten we bidden.

Laten we bidden om vrede, dat het wankel evenwicht tussen landen en volk niet zal leiden tot onze vernietiging...Laten we bidden dat het verzet mag groeien tegen alles wat de vrede bedreigt: de waanzinnige wapenvoorraden, de strijd om macht en prestige, de tegenstellingen tussen rijken en armen... Laten we bidden dat er voor hen deze kerst iets nieuws mag beginnen: een begin van bevrijding en laten we bidden dat wij hoe klein en onmachtig we zijn daar de hand in mogen hebben...Laten we bidden voor de mensen die te maken krijgen met werkeloosheid en dat we ons verbonden weten met elkaar in voor- en tegenspoed...Laten we bidden voor ieder kind dat wordt geboren, dat deze wereld een goed huis zal zijn; ...Voor de kinderen die spelen op straat dat zij het spel van het leven niet verliezen en zij geen slachtoffer mogen worden van zinloos geweld; ... Voor wie verliefd zijn op elkaar, dat hun geluk bewaard mag blijven; ...Voor wie elkaar verlaten, dat hun verbittering niet winnen zal; ...Voor mensen die zorgen dragen, dat zij hulp en sterkte vinden; ...Voor mensen die oud worden dat ze dankbaar mogen blijven; ...Voor mensen die ernstig ziek zijn dat ze snel mogen genezen; ...Voor mensen die de dood in ogen zien door een langslepende ongeneeslijke ziekte; ...dat zij sterven in rust en vrede.
...Ik wens een ieder een zalig kerstfeest en een voorspoedig 2009.
...En laten we hopen dat we mekaar weerzien in het nieuwe jaar.

My advice of my own meandering experience..

Hier mijn advies voor de komende jaren voor jullie. En deze is uniek want hij komt in 15 verscheidene versies, dus als mijn keuze niet op jouw toepasbaar is, neem een ander! Er zijn namelijk 15 verschillende "sunscreen advices". Dus mijn advies, gebruik zonnecreme...en selecteer je eigen video die op jouw van toepassing is...groetjes borracho.

"If Tomorrow Never Comes"

Je ligt wel eens in bed en slaapt eigenlijk niet en toch gaan er gedachten door je heen. Gedachten over je leven, over het hier en nu, over het hoe en waarom, over het nu en wat nog komen gaat, en je denkt dan meestal aan je lief dat naast je ligt, of dat nu je vrouw, of je zoon is (zoals dat de laatste tijd vaker voorkomt, want poco-yo klimt stiekem s´nachts bij ons in bed en gaat tussen ons in liggen), dat speelt even geen rol. Je denkt aan wat als het nu eens voorbij is, wat zou ik haar (of hem, of beiden) dan nog willen zeggen. En toevallig vond ik een heel mooi gedicht, dat eigenlijk een liedje schijnt te zijn, op één van mijn forums, waar Tonnie die bijdrage heeft geleverd en dat gedichtje mijn aandacht trok. En bij het lezen van dat gedicht kreeg ik tranen in mijn ogen, want dat was precies wat ik zou willen zeggen als het allemaal eens voorbij zou zijn. Vandaar dat ik het met jullie wil delen.

"If Tomorrow Never Comes" is van origine een song gezongen en geschreven door de Amerikaanse country music artist Garth Brooks. Het is geschreven door Brooks en Kent Blazy, en werd vrijgegeven op zijn zelf-getitelde in 1989 uitgebrachte debuutalbum Garth Brooks en zijn album: "The Hits, The Limited Series and Double Live". Dit was zijn eerste # 1 single op de Billboard Country Singles Chart. Het is ook wel eens aangeduid als zijn handtekening song. In 2002, heeft de Ierse zanger Ronan Keating dezelfde song opgenomen voor zijn album "Destination". Het lied werd een grote hit voor hem, met een nummer één hit in de UK Singles Chart´s en behaalde de Top 10 in Ierland, Zweden, Zwitserland, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en Australië. Hier is dan het gedichtje waarbij je je ogen niet meer droog kunt houden en wat van uit je hart een ieder zal aanspreken, hier dan bij deze aan mijn vrouw en zoon gericht:

========== Het gedicht: "Mocht ik nooit meer wakker worden" =========================







Soms heel laat in de nacht
Dan kijk ik hoe jij ligt te slapen
Je ligt vredig te dromen
Ik doe het licht dan uit
Het wordt donker om mij heen
Er gaan gedachten door mijn hoofd
Mocht ik nooit meer wakker worden
Zal je dan nooit twijfelen aan wat ik voor je gevoeld heb in mijn hart

Als de morgen nooit meer komt
Weet dan hoeveel ik van jou gehouden heb
Daaraan denk ik keer op keer
En de gedachten doen me zeer, dat ik je eens verlaten moet
En als mijn tijd gekomen is
Moet jij een leegte overleven
En dat ik de liefde die ik gaf
Niet met me meeneem in mijn graf
Als de morgen nooit meer komt

Ik verloor al veel waar ik van hield
Dat zal zo blijven heel mijn leven
Leef ik met mijn spijt en mijn gevoelens die ik je nooit vertellen kan
Dus ik heb mezelf beloofd
Je steeds te zeggen wat ik voor je voel
Vermijd omstandigheden die mij te beletten je te zeggen wat ik bedoel

Als de morgen nooit meer komt
Weet dan hoeveel ik van jou gehouden heb
Daaraan denk ik keer op keer
En de gedachten doen me zeer, dat ik je eens verlaten moet
En als mijn tijd gekomen is
Moet jij een leegte overleven
En dat ik de liefde die ik gaf
Niet met me meeneem in mijn graf
Als de morgen nooit meer komt

Zeg steeds degeen waar je van houdt
Dat je hem het meest vertrouwd
Voordat de morgen nooit meer komt

========== The Song: "If Tomorrow Never Comes" ======================================

Sometimes late at night
I lie awake and watch her sleeping
Shes lost in peaceful dreams
So I turn out the lights and lay there in the dark
And the thought crosses my mind
If I never wake up in the morning
Would she ever doubt the way I feel
About her in my heart

(chorus)

If tomorrow never comes
Will she know how much I loved her
Did I try in every way to show her every day
That shes my only one
And if my time on earth were through
And she must face the world without me
Is the love I gave her in the past
Gonna be enough to last
If tomorrow never comes

cause Ive lost loved ones in my life
Who never knew how much I loved them
Now I live with the regret
That my true feelings for them never were revealed
So I made a promise to myself
To say each day how much she means to me
And avoid that circumstance
Where theres no second chance to tell her how I feel

*chorus*

So tell that someone that you love
Just what youre thinking of
If tomorrow never comes

Druk, druk en nog eens druk..

Het lijkt wel of ik in Nederland woon! De laatste tijd hebben we het zo druk dat we door de bomen het bos niet meer zien, vooral mijn vrouw heeft veel veranderingen te verwerken, de arme. De eerste weken waren dan schijnbaar rustige weken, maar direct na haar weekje workshop in Canada moest ze al gelijk aan de slag. Handen uit de mouwen om het zo maar eens te zeggen.

Nou is dat niet altijd even makkelijk en snel geregeld hier in Mexico en ook zij (net als ik met ShemEX) heeft te kampen met aanpassingsstress, veroorzaakt door geen introductiedag, geen account op tijd, geen batch, geen software geïnstalleerd dat nodig is om je werk te doen en ga zo nog maar even door. Mensen in de IT begrijpen wat ik bedoel. Wat dat betreft dienen de bedrijven hier toch eens wat aan te doen, want dat is niet goed geregeld hier. Ergelijk ook nog, als je ook nog vanaf dag één alles moet weten over de severity procedures by HAPÉ en niemand die je dat ooit verteld heeft. Dus stress voor mijn arme meid, maar goed ze zal er wel aan wennen. Alhoewel ze vandaag bijna de plunje aan de boom had gehangen, wist ik haar toch weer op de rails te krijgen door een goed management-motivatie-gesprek. Waar die cursussen in het verleden, niet allemaal goed voor zijn. Maar goed, de volgende keer past ze die weer op mij toe en zo houden we mekaar op de been en in balance.;) Maar nog maar effe en dan is het vakantie. Eindelijk!!

Kleine mannetje (poco-yo of te wel kleine-ik) heeft ook met stress te kampen en de school vraagt weer het uiterste; feestje hier, geld vragen daar, loterijen verkopen, teksten instuderen, examens afleggen (hij is op de eerste klas!), pakje voor de revolutiedag kopen hier, pakje voor ´t kerstfeest kopen daar, je wilt het niet weten waar het geld allemaal aan op gaat. En we hebben al zo weinig. Maar goed! Net een mini-van met 3,8L V6 motor gekocht voor de familie en daarnaast een reis AI geboekt, we mogen eigenlijk niet klagen na 231 dagen gewerkt te hebben. Ja 231 dagen werk! Als ik dat aan oud collega´s (bij DeEsEM) vertel die lachen me uit, met hun 50 dagen vakantie per jaar. Hier niet. 6 dagen vakantie krijg je welgeteld. Een vlucht naar Nederland kost je alleen al 3 dagen reistijd, wil ik maar helemaal zwijgen over de kosten van het ticket van 1500 eurie voor een weekje. Ja, want langer kun je (mag je) niet gaan van je baas. Dus dit jaar met de kerst ben ik niet in NL, maar aan de Mexicaanse kust. Maar volgend jaar...?

Er is verandering op komst. Positief wel te verstaan. Nieuw werk van mijn vrouw en nieuw werk voor mij, dat laatste gaan we samen doen als ondernemer. Dus hopelijk brengt me dat de vrijheid die ik wens. Nu al ben ik helemaal positief ingesteld en zie de toekomst met een goed gevoel tegemoet. Aan de andere kant betekend dit dat we beiden en samen met Raf aan de toekomst moeten werken en hard! Maar goed dat is vergeleken met Nederlandse werkmethodieken en cultuur een koud kunstje hier. Gewoon de Nederlandse keiharde werkmentaliteit erop nahouden, óf, een combinatie van workaholic and alcoholic, en je komt er hier wel. Dat laatste is trouwens wel nodig, want mijn nieuwe werk vereist veel sociale eigenschappen, dus eten en drinken is daar onderdeel van. Maar dat zuipen heb ik in HC geleerd en die sociale eigenschappen ook dus, dat moet lukken. Waar al dat gecursus van vroeger, nu goed voor is. Nu niet gelijk gaan roepen dat wil ik ook, neen...zover zijn we nog niet. Maar ik hou jullie op de hoogte.

Trouwens druk zijn is geen goed woord om lekker bezig zijn te omschrijven. In de natuurkunde bedoelt men met het begrip druk een kracht die per oppervlakte-eenheid uitgeoefend wordt, de mechanische spanning. Druk wordt veroorzaakt door een gas of een vloeistof op de wanden van het vat waarin het zich bevindt, of op het oppervlak van een object dat zich in het medium bevindt. En dat laastste voldoen wij niet aan.
Dus we zijn gewoon lekker bezig, of dat gezond is, wie weet..Keep you posted. Hy5s.

Crisis treft ons allemaal...

.. Alleen had ik niet verwacht dat het zo snel zou gaan.Nou daar gaan we dan...eerst het goede nieuws. Mijn vrouw heeft net een super baan gekregen met meer salaris en meer benefits dan ze eerst bij haar vorige werkgever had, maar ze gaat een heel andere richting doen (Project Management) en is natuurlijk heel nerveus dat ze het ook allemaal goed doet de eerste keer, om een goede indruk te maken de eerste keer natuurlijk! Daarnaast gaat ze wat vaker van huis zijn, want de baan vereist reizen, nou ja de eerste keer niet zoveel, maar we moeten nog even zien hoe dat uitpakt. In ieder geval de betaling is goed; “show me the money” is dan ook hier het motto, of de rest allemaal klote geregeld is doet er niet toe. Ze gaat ook 24x7 werken en dat betekend ook de avond uren en weekenden dat ze inzetbaar moet zijn, of dat laatste nog zo leuk gaat worden voor onze zoon en mijzelf, moeten we nog even afwachten.

Ik daarentegen kreeg een domper te verwerken. IBM heeft het contract met de klant laten vallen en is niet voornemens enige samenwerking met mij te verlengen. Dat is klote, echt klote! Want opzegging met de klant betekend ook voor mij dat ik moet opstappen, eigenlijk. Maar er is een bescherm-engeltje bij IBM geweest die me heeft vooruit geduwd om bij een andere werkgever te komen. De reden nou dat ik nu (weer!) moet veranderen van werkgever en nu ga werken voor een ander uitzendbedrijf. Deze werkgever gaat mij bij mijn huidige klant handhaven en tevens kijken of ik voor langere tijd bij een andere werkgever terecht kan. Er is dus nog hoop voor mij in de IT wereld, aan de andere kant denk ik dat ik aan mijn eind van mijn latijn gekomen ben m.b.t IT hier in Mexico, maar ook met de rest van mijn investeringen hier in Mexico. Het is allemaal zo amateur, allemaal zo lacks. Ik heb het wel een beetje gezien, na dit afgelopen jaar en heb voornemens mijn eigen loopbaan te kiezen. Ik heb nog hoop in de projecten die ik had, voor ik kwam, onder andere het recycle bedrijfje in rubber, maar daar is ook alles (voorlopig) mee gezegd. Ik mag jullie reeds veraden, dat het er in ieder geval uit ziet dat het vruchten gaat afwerpen, verder wil ik het daar even bij laten.

Waarom dan plotseling, toch zo negatief? Heel simpel, ondanks het feit dat het niet direct mij betreft om van baan te veranderen of een baan te verliezen, zie ik om mij heen ontslagen vallen bij de vleet en daar is geen enkele reden voor, naar mijn gevoel dan. Het bedrijf waar ik voor werk bijvoorbeeld, doet het goed in ons land en ook de latijns amerikaanse landen waar het opereert doen het redelijk, maar het bedrijf verliest sterk in USA en Europa. Toch worden hier bij de vleet mensen en kollegas ontslagen, en de ontslagprocedure is niet zoals bij ons. Er is geen directe juridische of rechtzakelijke uitspraak voor nodig, mensen hebben letterlijk geen rechten hier. Dus men geeft ze een 3 maandsalaris betaling mee en ophoepelen, dat is dan volgens de wet zo geregeld. En geloof het of niet, iedereen is er gelukkig mee, inplaats van een WW uitkering zoals wij dat in Nederland kennen. Men is hier blij met 3 maanden salaris en werkeloosheid achteraf. Daarna is armoede aangezegd en of een baan aannemen die minder betaald. Heel onbegrijpelijk voor mij. De reden ook dat ik dit onbegrijpelijk en triest vind. Gelukkig dat we beiden nog werken. Ik zie ook die investering van continuïteit niet terug in deze bedrijven, want ook mensen met een goede opleiding en ervaring worden op straat gezet. Het is alsof je een computer op straat zet zonder enige backup, ongeloofelijk hoe ineffeciënt mensen hier zaken doen.


Aan de andere kant zie ik ook dat bedrijven hier in Mexico dit aangrijpen om hun slag te slaan, veel bedrijven die plotseling sluiten of niet eens open gaan in de morgen en dan opeens “verschwunden” zijn met kas en alles. De werknemers hebben het nakijken. Je ziet dus dat deze crisis echt ook een negatieve invloed heeft op mensen, terwijl dit echt nergens voor nodig is. Mexico doet het relatief nog niet zo slecht, integendeel de mensen met geld gaan nu pas investeren, want alles wat goedkoper is, in hun ogen gezien dan, maakt de prijzen uiteindelijk betaalbaar en levert een economische waarde op. Een voorbeeld van echte oplichterij hier en waar niets tegen gedaan wordt is de prijzen oorlog tussen supermarkten. De ene beweert goedkoper te zijn dan de andere, maar het schijnt als je gaat kopen bij de mexicaanse super dat die net even duurder en zelfs lakser is met de bonus regeling dan de concurrent aan de amerikaanse kant. Typisch mexicaans, je wordt bezeikt door je eigen super.

Daarnaast zie je veel bedrijven de prijzen omhoog duwen terwijl daar geen reden voor is. Een simpel voorbeeld is de combi-magnetron. Een in Europa een bijna onwegdenkbaar elektronisch gemak, hier een rariteit zou je het bijna noemen. Dezelfde 3D combi-magnetron kost hier een fortuin dus we besluiten te wachten tot de uitverkoop is (dat was één jaar geleden) en we konden het nu kopen met een bedrijfskorting en een jubileums korting van alles bij elkaar van 25%. Het product kost $9.995.00 MXN dus we konden het krijgen voor: $ 7462,50 MXN. Het zelfde product één jaar geleden, koste dezelfde prijs en werd voor dezelfde korting verkocht met wat extras. Heb je daar een jaar voor gewacht? Zelfs als ik het product koop is de termijn voor garantie reeds verlopen. Heel raar! En vooral heel raar is dat het over één nacht gebeurd zonder waarschuwing. Het is eigenlijk crimineel te noemen en de Mexicaanse regering doet daar niets tegen, noch waarschuwd haar burgers. Hoedanook het worden rare tijden voor ons en je zou bijna gaan denken dat een slechte tijd gekozen hebben om net nu (een jaar geleden) naar mexico te gaan emigreren, maar ik zeg maar zo; iedere crisis creëert zijn eigen oppertunities.

Al Chilazo..

Neem je verantwoordelijkheid en organiseer je werk, leer je causal verband en je bent de top manager van de week. Iets wat iedere mexicaan verplicht zou moeten krijgen op school, maar niet dus! Ooit het gevoel gehad dat een belangrijke email niet wordt beantwoord, ook niet per telefoon? Hier is het heel normaal! Herhaaldelijk herinneringen gestuurd? Geen antwoord? Heel normaal hier, soms maanden, zoniet nooit! Je maakt een afspraak om op een plek af te spreken, maar de gewenste personen komen niet opdagen ondanks toezeggingen. Hier in Mexico heel normaal. Maak een meeting met je personeel en je weet gewoon dat de helft niet contacteerd, de helft gewoon niet komt opdagen, de helft gewoon niet meedoet ook al is men aanwezig. Vraag 10 personen een heel boeiend project te doen en de helft valt al gelijk bij de uitnodiging in slaap!

Je denkt dit is ongelofelijk en toch het is waar. Mijn vrouw organiseerd een cursus vrijblijvend om te komen en geen verplichtingen, maar als je deel neemt zou een bijdrage van 400 pesos voor de deelname aan de cursus een goede bijdrage zijn, een cursus die nota bene 1 maand duurt. Ze adverteerd eerst met de bijdrage van 400 pesos, niemand komt opdagen ondanks 5 toezeggingen. Ze schrijft en contracteerd dezelfde personen nogmaals. Niemand die komt opdagen, uiteindelijk de derde en eigenlijk voorlaatste dag van de cursus 2 paartjes melden zich voor de cursus bij te wonen, iedereen vind het een success, maar de vraag is of men terug komt voor de overige cursussen en middagen dat mijn vrouw dit organiseerd. Dit is Mexico Monterrey, je maakt afspraken maar het kan gebeuren dat niemand komt opdagen, of je daar wat speciaal voor geregeld hebt of niet!

Hetzelfde zie je terug op je werk. Er kan een complete procedure klaarliggen en beschreven hoe je software moet installeren en toch gaat men op zoek naar hacks of andere toepassingen als waar de software in eerste instantie voor bedoeld is. En men is daar ook nog trots op, ook! Al is de installatie achteraf niet meer gesupported en ook al heeft men het nooit uitvoerig getest, men is hier zo “speels” in de aanpak van zaken dat je je afvraagt, waar men het vandaan heeft die eigenwijs heid om dingen anders te doen en ook nog fout. Nou goed fout is een groot woord, als het toch werkt. Tja, hoe kan je zoiets uitleggen? Sommigen schijnen dit al jaren zo te doen hier. Dat doet me gelijk denken aan een one-liner die ik ooit tegenkwam van een duitse kollega: "Erfahrung heißt gar nichts! Man kann eine Sache auch 35 Jahre schlecht machen." – [Kurt Tucholsky] Nou die hoef ik niet te vertalen neem ik aan, maar deze spreuk is op alles wat men hier aan werk levert van toepassing.

Dat zie je in alles terug, niets is helemaal af, nooit op tijd en zeker niet georganiseerd. De hele stad is er vol van , een stad in constante “werk in uitvoering” of te wel continue “under construction”. Soms is het ook totaal niet logisch, of je dat nu probeert te begrijpen of niet, totaal geen logica. Het mag ook nooit wat kosten en zeker geen resources. Kijk naar het busvervoer. Iedereen strijd om de meeste passagiers en soms racen de bussen aan elkaar voorbij alsof ze een F1 aan het strijden zijn. De buschauffeurs worden betaald naar het aantal passagiers men vervoert, hoe meer personen per dag hoe beter je maand salaris is. Dat vraagt om slachtoffers, en de overheid doet daar niets aan, zeker niet de busondernemingen, die varen daar alleen maar wel bij. Dat intussen bijna ieder week een tragisch ongeval met bussen in onze stad plaatsvind en daarbij ook doden vallen dat doet er niet toe. Het is heel onlogisch voor ons Nederlanders, en we zouden allang iets van gezegd hebben maar hier, neen. Ja nu voor het eerst is er een man dood gereden, een bromfietser en de familie nam het heft in eigen hand en sloeg met alle geweld op de buschauffeur in. Gewoon omdat men het echt zat is. Ook frustratie om de overheid en politie niets doet om die busraces te stoppen.

Ze gebruiken hier een woord daarvoor dat hetzelfde betekend als; “met de linkse slag” of “prutswerk” en dat is het woord “Al Chilazo”. In Nederland hadden we daar een goede website voor, want als je braggelwerk levert wat ben je dan? Zie deze link: LINK. Ze zouden hier een heleboel links moeten maken voordat men het eindelijk gaat begrijpen dat het zo niet langer meer kan, maar goed, niet zeuren, Mexico is een mooi land! Hoedanook, voor mij genoeg reden om mijn werk als IT specialist voorlopig aan de kapdstok te hangen, want echt sorry ik kan hier niet meer tegen, hoe men hier hun werk doet. Dus ga ik starten met andere projecten en hopelijk levert dat wat meer op dan alleen maar geld.