Eén nacht op de eerste hulp... 1

Een jaar geleden was ik al eens eerder onder het mes moeten gaan voor een abcess in mijn onderrug. Was het niet dat toen de chirurgen anders besloten en een fistel behandelden i.p.v. mijn abcess te verwijderen. Samenvatting een dag eerste hulp opname, vele consults voor en na de operatie en 2 weken ziekteverlof. Een flinke kostenpost als je het allemaal optelt. En het heeft niets geholpen.

Door dit Nederlands staaltje van chirgurgen zakkenvullend werk is de situatie alleen maar erger geworden en is het abcess weer in versterkte mate teruggekomen en mijn fistel nog steeds actief. In nog geen 4 dagen tijd, was mijn abcess gegroeid van een pijnlijke aandoening tot de grote van een knikker met een doorsnede van 3 cm. De eerste hulp in Mexico, “clinica cinco”, besloot om het in eerste instantie te behandelen met anti-biotica en een spuitje tegen de pijn. De pijn bleef echter onhoudbaar, en het consult de dag ernaar bij mijn dokter in datzelfde ziekenhuis wees uit dat het veel ernstiger was dan aangenomen en deze heeft me dan ook met spoed doorgestuurd naar de eerste hulp, afdeling chirurgie, in het nabij gelegen “clinica dos”. Het zou, achteraf gezien, een hele ervaring gaan worden.

We nemen de auto en rijden naar het ziekehuis “clinica dos” voor mijn eerste hulp opname. Het gebeurd allemaal nog op dezelfde dag van mijn consult bij de dokter, geen wachttijden. Ik had die dag al een werkdag achter de rug van 8 uur en ik was blij dat ik geholpen zou worden, af van deze pijn. De avondspits is weer druk en we komen een half uur later pas aan met nog eens een 15 minuten zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Ik ben uitgeput met die pijn in mijn onderrug en alle pijnstillers die ik al had genomen dus ik besluit de auto onder een boom op een niet parkeerplek te plaatsen. Ik heb geen andere keuze, alles is vol. Sommigen staan zelfs dubbelgeparkeerd. We vervolgen onze weg verder te voet naar de eerste hulp ingang.

Aangekomen zie je taferelen alsof gisteren een zware ramp is gebeurd, overal zijn mensen. Sommigen zitten op campingstoeltjes op de stoep of aan de zijkant van de ambulance oprit letterlijk te camperen. In dezelfde oprit staan een paar verroeste oude autos geparkeerd, die zoals het schijnt hier niet thuis horen en zeker geen ziekenvervoer zijn, of toch? In de ingang van de hal liggen oude mensen slapend op de grond, dekens, plastic zakken met hun hebben en houden en een paar flessen water schijnt hun enige bezit. Sommige hebben wat te eten en nuttigen hun avondeten, het is intussen al half zeven s´avonds. De taco tent aan de overkant van de straat maakt overuren zoals het schijnt en iedereen dringt om een bestelling te maken, het is er levendig, en de straten zijn rumoerig. Ik heb geen honger en wil geholpen worden, ik wil af van mijn pijn.

Aan de balie geef ik mijn ziektekosten verzekeringsboekje en verwijskaart af, een welgevormde dame in uniform neemt de gegevens op, naast haar zit een in een blauw uniform geklede dokter. Mijn vrouw legt de situatie uit, geen ponskaartjes, geen routekaart, geen vragen. De administratie balie is oud en direct ernaast is de ingang naar de eerste hulp ruimte. Een security kijkt toe op de toegang of niet, vrouwen met kinderen op de arm, oude mannen geholpen door verpleegsters gaan in en uit. De zitplaatsen in de aankomsthal is vol, iedereen staat of ligt wachtend op hun naasten die al opgenomen zijn of nog opgenomen moeten worden. Kinderen hollen door de menigte al spelend tikkertje of krijgertje. Ik wordt vermaand de groep wachtenden aan te vullen. Nog geen 10 minuten later komt men mij halen, ik krijg schijnbaar een voorkeur behandeling en men laat mij voor gaan.

In het onderzoeks kamertje wordt ik nogmaals onderzocht, mijn vrouw legt de situatie nogmaals uit en de dokters onderzoeken ondertussen mijn onderrug. Het is inderdaad ernstig en ze besluiten mij op te nemen. Ik wordt in het gangetje achter de onderzoekskamer geleid, de gang is vol met bedden en mensen die net behandeld zijn of nog behandeld moeten worden ik kan het verschil niet zien. De rij stoelen die de zij van het gangetje flankeert is gevuld met mensen die aan een infuus hangen met infuusvloeistof. Sommigen hangen of leunen al kermend van de pijn, tegen de muur, de stoelen zijn oncomfortabel en hard, niet bepaald makkelijk met een onderrug ontsteking.

Bedden worden heen en weer geduwd, intussen probeerd een dokter gekleed in het groen een infuus aan te leggen bij de mensen zittend op de stoel, hij heeft een keukenwagentje bij zich met de gesteriliseerde naalden en infuusspullen erop. gelijktijdig proberen doktoren en verpleegsters hun dagelijks werk te verrichtten, de gang is niet echt breed en het leid al gauw met al die mensen die hun naasten bezoeken tot een opstopping. Zaktelefoons gaan aan en uit, iedereen is verhit bezig informatie te geven over de stand van zaken van hun naasten. Aan de andere kant van de gang staan zuurstof apparaten aan de muur, een oude man in vale kleding gekleed en slecht verzorgd uiterlijk hangt aan een infuus en heeft een zuurstof maskertje op de neus, naast hem een netjes geklede oude man met dezelfde situatie. Ze hebben schijnbaar astma problemen, iets wat met de hitte van 39 ° C en een luchtvochtigheid van 80% alleen maar erger kan worden, schijnt mij. Er is geen luchtkoeler en de ruimte voelt dan ook klam en warm aan. Arm en rijk zit naast elkaar, sommigen zelfs tegen elkaar aangeplakt.

Ik wordt vermaand te gaan zitten aangezien men het infuus wil aanbrengen, ik neem plaats in een hoek en wacht op mijn beurt. Naast mij zit een vrouw aan een infuus met een zak zo groot dat er makkelijk 2 liter in kan. De dokter probeerd verwoed mijn ader te vinden, wat niet makkelijk schijnt hij prikt dan ook 3 keer naast alvorens hij de juiste opening vind, de naald zoekt zijn weg en wordt afgeplakt, intussen wordt hij een paar keer geduwd door langstrekkende mensen en bedden. Ook ik merk dat. Het infuus zit er namelijk al in en iedere beweging van de dokter voel ik ook. De zak met infuusvloeistof lekt schijnbaar de opening is niet goed dicht en het drupt dan ook op mijn kleding. Eindelijk is hij klaar en ik hang aan 2 zakken infuusvloeistof. De pijn begint te zakken.

NOTE! alle fotos zijn als voorbeeld en geven niet de omgeving weer zoals die was.