Zalig kerstfeest en een voorspoedig 2009

De laatste weken schijnt dat ik meer en meer van mijn omgeving begin te genieten. Met name de week met Raf alleen al was heerlijk, aangezien we het rijk voor ons alleen hadden en weinig stress, maar gewoon ordelijke en snelle aanpak van zaken. Dat schijnt te werken bij Raf, want als je hem de keuze geeft dan begint de tragedie meestal. Dat laatste betrap ik mijn vrouw steeds meer op, door dingen aan Raf te vragen met dubbele keuzes, waardoor Raf denkt dat er een addertje onder het gras schijnt te zijn en hij misschien een slechte keuze maakt en zodoende gaat twijfelen en dan gaat er tijd in zitten en eindigd ´t soms in tragedies. Vragen zoals; "wil je een yogurt met aardbeien", en gelijk erachter; "óf wil je liever een puddinkje van vanille", zou ook bij mij al meteen verdacht klinken. Maar goed ieder zijn eigen. Neen, ondanks dat begin ik een gevoel van acceptatie te krijgen en ook in de omgang met mijn kind wil dat wat beter verlopen dan vroeger. Acceptatie van mijn omgeving vooral, dus ik maak mij wat minder kwaad in het verkeer en begin dingen met andere ogen te zien. Je wordt wat vergeeflijker, om het zo maar eens te zeggen.
Met mijn werk heb ik ook vrede gesloten, zolang je voor een baas werkt hoef je niet de wereld te verbeteren en op dat laatste staat echt niemand te wachten, althans hier niet. Alles gewoon bij het oude laten en zijn gangetje laten gaan, meegaan in de "flow" en opgaan in de menigte. Laat anderen met een betere taalkennis de wereld veranderen, zolang ik aan de zijlijn sta en mee kan genieten vind ik het wel goed. Ik denk dat het tevens een teken is dat ik de culture shock achter me heb gelaten en ben gaan berusten in het feit dat Mexico mijn nieuwe land blijft en ik hier te gast ben. Dus accepteren van zaken zoals die er zijn hoort daarbij, of dat nu slecht geregeld is of niet. Tevens de cultuurverschillen accepteren, dat is echt nodig anders zul je zelf ook niet geaccepteerd worden. En met dat laatste begint het steeds beter te gaan, door anderen geaccepteerd worden. Mensen beginnen spontaan een babbeltje met je te maken die vroeger nog een beetje schuw en op afstand bleven. Ook zij zien dat ik ook maar een mens ben en behoefte heb aan omgang en een goed gesprek. Tuurlijk waren er al mensen van het begin die omgang met je hadden, maar het worden er meer.

Ik begin ook eindelijk de goede dingen hier te ontdekken al waren deze in het begin niet direct zichtbaar. Zoals de ziekenzorg. Was ik er bij mijn eerste ervaring er niet zo over te spreken, moet ik bekennen dat ondanks de gebreken en wat minder nette ziekenhuizen, je hier toch altijd geholpen wordt en direct aan een remedy wordt gedacht i.p.v. je naar huis te sturen met een paracetamolletje. Ik blog en chat nu ook met meer mensen uit Nederland en als ik hun verhalen hoor over de medische wereld in Nederland dan is het shockend te noemen dat er nog steeds mensen zijn die met kanker worden gediagnostiseerd en gewoon naar huis worden gestuurd. "Komt u over een maandje of zo nog maar eens langs voor een medisch onderzoek". Je zou ze voor de rechter moeten slepen wegens nalatighied van het uitoefenen van hun beroep. En dan die arrogante toon die sommige dokters erop na houden terwijl je man net aan een beroerte is ontsnapt. Ik kan me voorstellen dat mensen radeloos worden en uit hun vel springen. Het is tragisch dat het ook nog kan in een Nederland dat zo rijk en welvarend is. Dan blijkt dat een 3de wereld landje, zoals Mexico toch nog steeds wordt genoemd, een betere behandeling en medische zorg kan verstrekken. Ik denk, dat het tijd wordt voor een burgelijke opstand in Nederland, want meer en meer gedupeerden hebbben het nakijken, en als we er niets tegen doen, dan blijft het zo en wordt het alleen maar erger.

Mexico mag dan een arm land zijn maar het heeft toch zijn charmes. Kijk bijvoorbeeld naar de komende feestdagen. Alle huizen zijn versiert en alles staat in het teken van de pelgrims tochten ter ere van de Heilige Maagd. Iedereen die deel kan nemen in de tocht doet mee, van jong en oud, van klein naar groot, van arm naar rijk. In de kerk wordt er dan een "vreugde dansje" gemaakt ter ere van de Heilige Maagd en gebeden voor alle familieleden, vrienden en kennissen. Ook wij doen daar aan mee en eren niet alleen de Heilige Maagd maar ook God en het kindje Jezus. Want sinds ik hier ben behoor ook ik tot de kerkgangers en pleit mijn zonden voor God. Iets wat hier beter zijn plaats kent dan in Nederland, waar naar de kerk gaan toch als raar wordt gezien. We zullen daarom ook de komende dagen tot aan de kerst een ieder die ik ken in het bijzonder meenemen in onze gebeden. Vooral nu we met een wereldwijde crisis kampen en mensen die je dierbaar zijn hulp nodig hebben, zieken die verzorgt moeten worden, en mensen in nood een hand moeten toereiken. Vooral nu moeten we iets doen, dus laten we bidden.

Laten we bidden om vrede, dat het wankel evenwicht tussen landen en volk niet zal leiden tot onze vernietiging...Laten we bidden dat het verzet mag groeien tegen alles wat de vrede bedreigt: de waanzinnige wapenvoorraden, de strijd om macht en prestige, de tegenstellingen tussen rijken en armen... Laten we bidden dat er voor hen deze kerst iets nieuws mag beginnen: een begin van bevrijding en laten we bidden dat wij hoe klein en onmachtig we zijn daar de hand in mogen hebben...Laten we bidden voor de mensen die te maken krijgen met werkeloosheid en dat we ons verbonden weten met elkaar in voor- en tegenspoed...Laten we bidden voor ieder kind dat wordt geboren, dat deze wereld een goed huis zal zijn; ...Voor de kinderen die spelen op straat dat zij het spel van het leven niet verliezen en zij geen slachtoffer mogen worden van zinloos geweld; ... Voor wie verliefd zijn op elkaar, dat hun geluk bewaard mag blijven; ...Voor wie elkaar verlaten, dat hun verbittering niet winnen zal; ...Voor mensen die zorgen dragen, dat zij hulp en sterkte vinden; ...Voor mensen die oud worden dat ze dankbaar mogen blijven; ...Voor mensen die ernstig ziek zijn dat ze snel mogen genezen; ...Voor mensen die de dood in ogen zien door een langslepende ongeneeslijke ziekte; ...dat zij sterven in rust en vrede.
...Ik wens een ieder een zalig kerstfeest en een voorspoedig 2009.
...En laten we hopen dat we mekaar weerzien in het nieuwe jaar.