Nog even en dan zijn we weer tesamen, intussen heb ik een klein bericht voor jullie en ondanks de dagen kouder worden, wordt ons samenzijn warmer hoe meer de dagen verstrijken. Het huis is waarschijnlijk al gevonden en ik heb een optie op de huur, het gaat echt goed uitpakken hoop ik. Hier het huis:
Nu nog de papieren regelen en hopelijk kunnen we intrekken voor het nieuwe jaar begint, ja alles is zeer snel geregeld maar ook goed, hoop ik. Laten we het nieuwe jaar met nieuwe hoop beginnen. Het ziet er in ieder geval voorspoedig uit. Het huis en omgeving is in ieder geval geweldig.
Amores Perros is vrij vertaald in Engels: "Love's a bitch", maar de werkelijke vertaling ligt in " Liefde voor Honden". En sinds ik de film nu eindelijk in totaal gezien heb (hij duurt ongeveer 3 uur) denk ik dat het de beste Mexicaanse film is die ik ooit gezien heb van Mexicaanse bodem. Hij laat niet alleen zien hoe sommige Mexicanen leven in het huidige leven tussen rijk en arm, maar ook de symbiose tussen mensen, dieren en hun levensverhaal. Het zijn schokkende beelden, vooral de hondengevechten die hier in Mexico nog steeds heel normaal gevonden worden, ondanks dat het verboden is, oogluikend wordt toegelaten. Het is voor sommige honden zelfs het dagelijkse leven tot ze hun dood vinden. De liefde die ze toch koesteren voor hun baas en dan toch aan erbamelijke gevechten moeten deelnemen is een ongekende in Nederland, waar een ieder een dierliefhebber is en honden als hun huisdier zien. Hier niet. Het laat ook zien hoe weinig respect de Mexicaan heeft voor deze viervoeters, het zijn in hun ogen alleen maar geld makende gladiatoren, die ingezet kunnen worden voor maar 1 ding: winstbelang.
De film is niet alleen schokkend in het verfilmen van het hondenleed, maar ook de omstandigheden waarin de meeste Mexicaanse gezinnen in moeten leven en dit als hun enige inkomsten zien. De louche praktijken waar een menigeen zich mee bezig houd om hun doel te bereiken. Gewoon omdat hun leven er daarnaar toe gedwongen heeft. De huurmoordenaar die zoveel liefde voor honden heeft, maar dan toch zijn hele honden kroost wat hij altijd lief had, vermoord ziet, en dan vriendschap sluit met diezelfde hond die zijn hondenkroost vermoord heeft, is ongekend schokkend maar ook verklaarbaar. Iedereen weet dat je en hond van de straat nooit moet vertrouwen.
De dialogen zijn schokkend in de zin dat je denkt dat iedere Mexicaan dit bezigt maar het is niet zo. Dit is een verfilming van associale families die woorden gebruiken die wij nooit in onze mond zouden willen nemen. Als je de omgeving van arm Mexico city daarbij in de achtergrond brengt, lijkt het zelfs nog erger. De auto ongelukken daarentegen zijn bijna reeel en worden hier als normaal ervaren. Hoedanook het is een goede film die ik een ieder zou willen aanraden als hij Mexico wil zien zoals het soms dagelijks toe gaat als je in een Mexicaans milieu leeft dat niet de onze is.
Ik wil bij deze nogmaals met klem aangeven dat wij deze ervaringen niet delen nog hebben, maar de verhalen die we kennen en horen zijn hun gelijke. Een film voor ieder die werkelijke drama's in Mexico wil zien en horen. "Amores Perros" is een film van ongekend talent en werkelijkheid. Van schokkende beelden tussen dieren liefde en de liefde tussen mensen, en de samenhang tussen deze mensen. Een "must to see" wil je sommige dingen in Mexico begrijpen, hoe men probeert te overleven. Maar ook een verhaal wat aangeeft dat liefde, moordend kan zijn.
De dagen van ontberingen zijn schijnbaar geteld, en eindelijk is er licht aan de horizon. Niet morgen maar nu was mijn laatste blog, maar het schijnt dat alles NU gaat gebeuren, als we het allemaal kunnen schipperen binnen nog geen maand. Waarom vertel ik dit? Het tij is schijnbaar gekeerd en eindelijk kunnen we weer samen wonen. Mijn vrouw heeft een baan gekregen bij hetzelfde bedrijf als ik en gaat ook bij dezelfde klant werken als ik. 11 januari 2010 moet ze beginnen en ze heeft het te danken aan haar eigen kunnen en ervaring in de IT wereld. Tuurlijk, omdat ze bij hetzelfde bedrijf als ik kon beginnen had het bedrijf me al aangekondigd dat ze haar als voorkeur hadden, eigenlijk was zij de eerste die het bedrijf waar ik nu voor werk aanschreef, alleen was ik de eerste die door dat bedrijf was aangenomen, nu volgt ook zij. Dat betekend dan ook dat ook zij naar Guadalajara moet verhuizen, samen met mijn zoon.
Na 6 jaar, werken we eindelijk weer samen voor het zelfde bedrijf en voor dezelfde klant, alleen is het nu IBM. Het was in 2002 dat ik haar leerde kennen in het bedrijf wat toen LG-Philips-Displays hete en wat uiteindelijk uitliep op het avontuur Mexico waar we beiden nu in zitten. Het avontuur wat toen zijn oorsprong had en waar ik al die jaren nu over blog, het komt nu samen in Guadalajara. Het zou een nieuw begin voor ons kunnen worden en de cirkel is rond. De liefde die voor ons begon in Eindhoven en zich voortzette in Mexico Toreon, en uiteindelijk de immigratie van mijn vrouw naar Nederland Heerlen, de verloving en in nog geen 6 maanden getrouwd in Mexico Monterrey, en daarna weer terug naar Nederland waar het contract wat ze zou kunnen hebben tekenen in Eindhoven (voor Atos Origin) klaarlag, maar niet door gegaan is door haar zwangerschap van mijn zoon. Na 4 jaar Nederland weer terug naar Mexico, Monterrey, en na 2 jaar werken in Monterrey komt de cirkel weer bijelkaar in Guadalajara, de stad schijnbaar voor een nieuwe toekomst voor ons.
Het worden hectische dagen voor ons, het huur huis in Monterrey opzeggen en verhuizen met hor en hebben naar Guadalajara, en we hebben nog geen nieuw huis hier. Maar we doen ons best om het te schipperen tussen de feestdagen door. Het is weer typisch Mexicaans geregeld alles op de laatste minuut en niemand die ons wat zegt,maar we krijgen hulp. Dus hopelijk kan het allemaal geregeld zijn voor volgend jaar. Het ziet erna uit dat 2010 voor ons een goed jaar wordt. Beiden werk, in een nieuwe en betere stad en met minder criminaliteit. Guadalajara bloeit als nooit te voren, geen drugsoorlogen, geen mafia praktijken en alles schijnt te floreren hier. Het is ook logisch, de grote oorlogen tussen drugsbendes en mafia was hier 10 jaar geleden, intussen zijn de oorlogen gewonnen en dat zie je terug in alles. Restaurants en bars openen als paddestoelen uit de grond, softdrugs wordt getollereerd en er heerst controlle op alles wat de openbare orde verstoord. Geen laveloze dronkaards op straat, geen vechtpartijen door jongeren en gewapende bendes, geen drugs pushing, zoals in Monterrey nu het geval is. Ik denk dat we dus een goede stap nemen en naar een meer “echte” Mexicaanse stad verhuizen, want de mensen hier zijn alles maar behalve gestressed, getergd en geweldadig. Iets wat ik in Monterrey niet zag, toen ik 2 maanden geleden terug ging.
Laten we hopen dat we nu ook eindelijk de weg kiezen die voor ons voorspoedig is. Het wordt een uitdaging om het weer geregeld te krijgen en vooral met een kind, maar we doen ons best. Als het allemaal goed uitpakt kunnen we eindelijk aan een toekomst denken en een huis kopen op latere termijn. En eindelijk samen leven. Was dat niet onze droom? Samen een toekomst opbouwen? Laten we hopen dat het allemaal goed komt en God danken dat Hij ons deze mogelijkheid bied. En na alles we eindelijk kunnen genieten van onze oogst en net als deze senioren genieten van een oude dag aan Chapala, een dorpje waar je echt nog kunt genieten van folklore en historie. Guadalajara is kort bij, dus we kunnen onze nieuwe omgeving goed verkennen, alvorens we ons besluiten hier terug te trekken aan deze heerlijke omgeving die alles bied wat je op je ouderdom zou willen en kunnen wensen.
Quote: “De essentie van grootheid is het vermogen om persoonlijke vervulling te kiezen in omstandigheden waarin anderen krankzinnigheid kiezen.” Sinds ik het boek weer onder ogen heb en sinds ik weer begonnen ben om te lezen hoe essentiëel het is om te slagen in het leven, is “te kiezen voor jouw”, me nu weer pas bewust geworden. Hoe had ik het kunnen vergeten? Want het boek heb ik eigenlijk al 15 jaar geleden in zijn geheel gelezen en menigeen na dit boek te verwijzen, en te vragen het ook echt te lezen, gelukkig gemaakt in hun eigen ongelukkig bestaan, ja zelfs te genezen van depressiviteit en wanhoop. Ikzelf heb door het boek te lezen en in de praktijk te brengen, mijn sprong kunnen maken, van Casino medewerker naar IT specialist. Genezen van ongelukkig te zijn en de sprong te wagen om weer gelukkig te worden, door voor ander werk te kiezen. Iets wat anderen niet voor mogelijk hielden. Om van een normale medewerker speelautomaten de sprong te maken naar een gerespecteerd en gevraagd specialist in mijn kunnen en vaardigheden. Niet meer te vragen: “Wat is mijn bestaan?”, “en wat wil ik?”, en “Waarheen brengt mij dit leven?” “Waarom werk ik elk weekend, kerstmis en nieuwjaar, als anderen plezier hebben en hun geld uitgeven aan de levensgeneugten die deze wereld bied”? De stap was IT, geregeld leven van maandag tot vrijdag en genoeg geld op zak om te kunnen sparen, en de geneugten van het leven te genieten.
Ik miste maar één ding in mijn leven en dat was een gezin, een familie, waar ik op terug kon vallen. Een vrouw, een partner, waar ik mijn succes mee kon delen . En ja, kinderen die ik mijn erfenis kon maken voor wat ik had opgebouwd en waar ik voor had geleefd. Ik dacht dat ik het gevonden had, en ja in zekere zin heeft me de sprong naar een ander leven (en Mexico) ook een familie en kind(eren) gegeven, maar mijn wens werd tevens een uitdaging in mijn eigen streven naar geluk en onafhankelijkheid. Hoezeer, ik nu pas inzie, wat anderen me reeds verteld hebben en gezegd hebben; doe dat niet, je gaat de verkeerde kant op, ga niet naar Mexico. Hoe stijfkoppig ik was in het vasthouden van mijn besluit. Het heeft mij uiteindelijk daar gebracht waar ik nu ben. Bijna alles ben ik verloren, maar dan ook werkelijk bijna alles, en ik zal hoe dan ook, het nooit meer terug krijgen, ook al werk ik nog zo hard. 42 jaar en je had alles en je hebt het allemaal weggegooid, voor een droom, voor een wens, een wens om een familie te hebben en te houden. Intussen heb ik ook met anderen Nederlanders kunnen spreken, maar allen zijn heel erg jong, mensen die hun leven nog niet opgebouwd hadden in Nederland en die hier een gelukkig bestaan hebben kunnen neerzetten, hoe hard dat soms voor hun ook mocht zijn en met al hun tegenslagen. Ze hebben zich weten te handhaven. Hoe vaak ik dan ook dacht; ik had hier 20 jaar eerder moeten zijn dan was het gemis niet zo erg geweest als ik het nu ervaar. Het gemis aan luxe, kwaliteit, een goede internet verbinding, om maar eens wat te noemen.
Het verschil tussen al die Nederlanders die ik heb gesproken, op een enkele na, en dan noem ik niet de senioren, is dat ze weinig hebben moeten achter laten, sommigen hadden net hun school verlaten en waren jong toen ze hun lief hier leerden kennen, sommigen hadden een goede baan maar zijn hier op jonge leeftijd goed terecht gekomen. Ik, met een salaris boven modaal, met een huis en 2 autos, 2 keer per jaar op vakantie, ziektekostenzorg voor modaal inkomen, en sociale zekerheid voor zeker 4 jaar als ik werkeloos zou worden heeft nu alles ingeruild voor; geen vakantie het eerste jaar, redelijk laag salaris en leven vanuit de rugzak. En iedere dag met die “race bus” naar het werk, waar een menigeen in Mexico zelfs tegen zegt: “ Nou dat hoeft voor mij absoluut niet meer”. Met nog geen 2 koffers ben ik hier naar Guadalajara toe gereisd voor een salaris van niets, vergeleken met Nederland. Het is net genoeg om te vergelijken met een bijstandsuitkering in Nederland, maar met minder zekerheid. Iemand met een bijstandsuitkering in Nederland heeft meer, dan ik met mijn salaris hier heb. En werk? Morgen kan het al voorbij zijn, contract of niet. Dat is Mexico, la vida loca.
Maar toch, is het allemaal wel zo erg als ik het beschrijf of is het alleen maar het ongenoegen van verlies dat me zo bezig houd. De realiteit dat je wat kwijt bent geraakt en het weer een tijdje duurt voor je het terug krijgt, het weer opnieuw beginnen, of het verlangen naar iets wat je nooit zou kunnen krijgen? Was het niet altijd in mijn leven zo, dat meerderen in Nederland op mijn werk tegen mij zeiden: “Rolf, je zult het niet worden, we zullen jouw nooit team leader, of manager van onze afdeling maken?”. En was het niet dezelfde Rolf die dat gewoon niet accepteerde, wetende dat je alles in je leven kunt krijgen als je het maar genoeg wilt en je daarvoor inzette. Ja zelfs ervoor moest vechten. Iets wat in mijn kindsjaren altijd al zo was! Ik kreeg het altijd voor elkaar, was het niet op deze manier dan wel op een andere. Iets wat ik weer moet constateren in mijn eigen vlees en bloed, mijn zoon. Hij weet als geen andere het toch weer voor elkaar te krijgen wat hij wil. Iets waar ik hem ook probeer voor te behoeden en te vertellen dat soms teleurstellingen in het leven genomen moeten worden, en niet altijd alles te krijgen is wat je wilt. Toch blijft hij volharden, net mij.
En toch kijk wat van mij geworden is. Met redelijke inspanning ben ik één van de meest gerespecteerde specialist geworden in mijn kunnen. Het bedrijf waar ik nu voor werk bied mogelijkheden, die ik nooit eerder had kunnen krijgen. Ik wordt betaald als een koning vergeleken met wat anderen verdienen, en ik kan ervan leven, RUIM. Geen biertje aan het eind van de week dat ik laat staan en ik leef mijn leven zolang ik kan. Eten, drinken en wonen is goedkoop in Mexico, genoeg om geld over te houden om een toekomst op te bouwen. Samen, want mijn vrouw werkt ook. Het duurt alleen wat langer als we gehoopt hadden door de malaise die wereldwijd heerst en “crisis” heet. Het gaat goed in Mexico, nog nooit dat een president eerder gezegd heeft dat er meer in IT geinvesteerd moet worden, dan nu. Het regent dan ook voor het eerst weer aanbiedingen in mijn email bus.
Ik kreeg zelfs aanbiedingen vanuit Europa en Amerika. Voor het eerst het gevoel dat er weer vraag naar je expertise en ervaring is, en dat dat alleen maar betekend dat het beter voor jouw en je gezin kan worden. Defenitieve uitslagen zijn er niet. Maar het gevoel te hebben dat je wereldwijd inzetbaar kunt zijn en dat er vraag naar je is, wie had dat ooit gedacht? Mijn vrouw is zelfs in de wedloop voor een baan bij hetzelfde bedrijf waar ik werk. Goh! Wie had dat ooit gedacht te werken voor de grootste computer firma van de wereld en dan ook nog samen in Guadalajara. Beter kan het niet worden, als we het dan ook nog allemaal geregeld krijgen met mijn zoon v.w.b. school enzovoorts kan ons geluk niet op na 1 jaar beven en hopen op beter. Zelfs mijn area manager, waar ik het goed mee kan vinden trouwens, heeft al toegezegd dat hij de komende jaren plannen met me heeft en mij zelfs naar een andere afdeling wil plaatsen, ja zelfs een promotie in aantocht zit te komen als ik kan bewijzen dat ik de Mexicaanse werkers kan motiveren naar het niveau te krijgen waar hij denkt waar hun zouden moeten zijn. Met mijn Europese ervaring en kennis zal dat geen probleem zijn. Dit jaar zijn we samen met kerst en nieuwjaar. Goh wat mis ik dat, samen met vrouw en kind. Niet morgen maar nu, is een boek wat ieder moet lezen, het maakt je vrij van je angsten en vragen die op je afkomen als je je levens pad bewandeld. Ik heb voor het eerst weer eens het gevoel dat we het kunnen maken en bereiken.
Maar ik denk niet alleen aan mijzelf, maar ook aan anderen. Hoe leuk zou het niet weer eens zijn, mijn moeder, vader en broer te kunnen zien en spreken. Nog mooier zou zijn, mijn zoon weer eens te laten zien aan mijn moeder, en vooral mijn vader. Een wens die ik heb voor kerstmis, ik hoef geen kadoos, als dit maar in vervulling gaat. Mijn zoon te laten zien aan mijn vader, het zou voor hem voor het eerst zijn dat hij zijn kleinkind zou kunnen zien. Laten we hopen dat volgend jaar zich een mogelijheid bied. Leven is kort, zo ook mijn vakantie dagen, het zou het mooiste geschenk voor mij zijn voor het nieuwe jaar. Laten we hopen dat de wensen dit keer eens in vervulling gaan. Niet morgen, en uitstellen, maar NU! En laten we hopen dat mijn vader de tijd heeft om ons te ontmoeten, mij en zijn kleinzoon. Voor het te laat is.
De laatste dagen hoor ik alleen maar dit (en andere goede muziek) op de Mexicaanse radio 99.7 FM Guadalajara. Dit radio station is zo jong dat ik me bijna thuis voel zoals in de dagen dat 538 nog goede muziek draaide en je alleen maar nieuwe songs hoorde, deze spoort me zo aan, dat ik hem nu ook gedownload heb. COOL muziek. En de tekst, oordeel zelf maar. Is dit ons? Is dit mij? Ik weet het niet, maar het heeft iets wat me aanspreekt. Is het het zware kruis wat ik moet dragen, de eenzaamheid dat ik hier alleen in Guadalajara zit, de reden dat we iets moeten ongedaan maken van een eerdere beslissing die we genomen hebben? Er zit zoveel in dit liedje dat ik er uren over zou kunnen vertellen, het enige wat ik nu voel bij deze song is een revolutie die moet gaan gebeuren en beslissingen genomen moeten gaan worden. Beslissingen die samen genomen dienen te worden. Hoeveel moeite het ook kost. Of is het het innerlijk verlangen naar een revolutie en niets gebeurt? Is Mexico zo'n "cruel world" of is het de wereld om ons heen die zo wreed is, en alles wat we beslissen ons gewoon tegen zit, ik weet het niet? Luister en oordeel zelf.
It's a cruel cruel world, to face on your own, A heavy cross, to carry alone, The lights are on, but everyone's gone, And it's cruel
It's a funny way, to make ends meet, when the lights are out on every street, It feels alright, but never complete, without you,
I trust you, if it's already been done, undo it, It takes two, it's up to me and you, to prove it, All the rainy nights, even the coldest days, you're moments ago, but seconds away, The principal of nature, it's true but, it's a cruel world,
ooooh oooh oohh, ooh ooh oooh ooh, ooo wooah
We can play it safe, or play it cool, follow the leader, or make up all the rules, whatever you want, the choice is yours, So choose,
I trust you, if it's already been done, undo it, It takes two, it's up to me and you, to prove it, All the rainy nights, even the coldest days, you're moments ago, but seconds away, The principal of nature, it's true but, it's a cruel world,
ooooh oooh oohh, ooh ooh oooh ooh, ooo wooah
I trust you, it's already been done, undo it, It takes two, it's up to me and you, to prove it,
ei ei ei, woah wo, yeah eh ei ei ei ei ei, oh oh oh oh oh, ye eh, ye eh, ye eh,
I trust you, if it's already been done, undo it, It takes two, it's up to me and you, to prove it, All the rainy nights, even the coldest days, you're moments ago, but seconds away, The principal of nature, it's true but, it's a cruel world,
If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be it. The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience…I will dispense this advice now. Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked... You’re not as fat as you imagine.
Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday. Do one thing everyday that scares you..Sing
Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with people who are reckless with yours...Floss... Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind…the race is long, and in the end, it’s only with yourself. Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how. Keep your old love letters, throw away your old bank statements... Stretch
Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life…the most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t. Get plenty of calcium. Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone.
Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children,maybe you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary…what ever you do, don’t congratulate yourself too much or berate yourself either – your choices are half chance, so are everybody else’s. Enjoy your body, use it every way you can…don’t be afraid of it, or what other people think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever own... Dance
...even if you have nowhere to do it but in your own living room. Read the directions, even if you don’t follow them. Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly.... Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for good. Be nice to your siblings; they are the best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.
Understand that friends come and go,but for the precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young. Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live in Northern California once, but leave before it makes you soft... Travel...
Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize that when you were young prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders... Respect your elders...
Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out. Don’t mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85. Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it’s worth.
Modern Western culture is obsessed with the benefits of hard-work. Sometimes, it seems to consume our lives. We put in all sorts of hours improving ourselves and our financial situation in order to "get ahead in life". This is all good and as it should be. Most of the good things in life come about as a result of work. But don't get too carried away with chasing your goals. Remember to take a break every now and again to enjoy the fruits of your labor. After all, the point of the whole exercise is supposed to be making your life more enjoyable. If you're not taking time to have some fun sometimes, then the whole thing is in vain.
An advertisement I once saw for a travel company summed it up quite well: "In the great scheme of things, your work is insignificant. Have a holiday." Believe it or not, the whole world probably won’t come crashing down around you if you decide to take a bit of time off. It got on perfectly well without your input for billions of years, and will probably be able to manage on its own if your cell phone is switched off for a few hours. Make sure at least once a day, and for at least a few days a year, to spend some time having some real rip-roaring fun. Something that makes you laughs out loud and forgets about all your troubles.
I'm not talking about play that's really just work in disguise - such as going to the gym, study, or throwing a big show-off party. What I'm talking about is something that has no point, purpose or reward except its own enjoyment. Good examples are watching a funny film, deciding to have a barbeque for dinner, or going for a walk in the park. After all, you're only alive for a few short decades. There are billions of years either side in which you won't be here at all. We live in a world where we want to achieve stuff. We all wish things were different from how they are, and realize it's possible to put in some effort to make them so. Those who know how to get off their backsides and get things done appreciate that the rewards for doing so are often worth it. But keep it all in perspective and enjoy a bit of work-life balance.
Your time on this planet is the most precious gift you'll ever be given. This is particularly true of your youth. Don't squander the whole lot making yourself miserable in pursuit of some abstract goal. Save at least a bit of it for yourself. Burn that bit up by having some fun and remembering how great it is simply to be alive. Especially when you are young, enjoy and embrase the youth that is given to you for a short given of time. When you get older you remember why.
Sinds ik ingetrokken ben in mijn appartement wat hier “depa” heet moet ik mijn keuken, woonkamer en eetkamer delen met studenten. Ieder heeft gelukkig een eigen kamer en kan daar zijn eigen privacy opzoeken, zo ik ook. Ik beschik over de zogenaamde “luxe kamer” en heb een toilet en badkamer voor mij alleen, terwijl de studenten een douche, wc en badkamer moeten delen. Gelukkig zijn er in het huis 3 douches en 4 toiletten en dat helpt mekaar uit de weg te gaan, althans voor de studenten. Ik heb er wat minder last van aangezien ik niemand hoef toe te laten in mijn douche/wc voorziening. Ik betaal ook wat meer (althans dat is zo geregeld en afgesproken met de verhuurder) dan de andere studenten. Ik moet er echter achter komen dat wat ik aan “korting” krijg de studenten bij betalen. Zit ik op een goede afgesproken prijs, betalen de studenten ietsjes meer, maar zonder de privé douche en wc. Ach je moet niet alles delen met elkaar.
Ik ben intussen een soort van opzichter voor deze soms 2 meter studenten en men luistert niet altijd naar de coach ,maar ik bemerk dat ik wel degelijk een soort balans breng in het geheel. Men heeft nogal eens de neiging om het huis af te breken als er niemand tussen komt. Ik verhoed hun dan van erger en soms voor onvoorziene onkosten. Daarnaast speel ik een rol als adviseur, maar het advies niet ieder ter harte neemt, gezien onze laatste vrouwelijke studente die dacht het wel allemaal beter te weten. Ze heeft haar ongehoorzaamheid duur moeten betalen betalen, de reden dat ze nu al naar huis is. Mijn blog “4 minuten” spreken boekdelen. Alhoewel, ik nu een andere mening toebedeeld ben en nu ik het allemaal wat anders gehoord en geanalyseerd heb en waarschijnlijk haar toedoen en plotseling vertrek niet de reden is geweest, wat ons is verteld. Daar wil ik echter voor de veiligheid van mijn medestudenten en mijn eigen familie echter niet dieper op in gaan en passeer dit stuk als afgesloten. Ik zal het wel in mijn boek verkondigen, als ik deze blog dan ook als boek ga publiceren. Helaas dwingt mij het openbaren van specifieke gebeurtenissen die ik persoonlijk heb meegemaakt niet altijd in deze blog te zetten. Ik hoop hiermee voldoende uitleg te hebben gegeven. Er is in ieder geval meer te vertellen dan ik schrijf.
Als ik naar mijn studenten kijk en soms moet meemaken hoe ze hun tijd verdrijven is dat bijna te vergelijken zoals ik was toen ik puber was. Alles is lol. Voetbal of tennis spelen in huis is soms van toepassing, maar huishoudelijke activiteiten zoals schoonmaken en huisvuil buiten zetten is een ongekende voor de meesten. Regelmatig optreden en hun op hun verantwoordelijkheden wijzen is het enige wat ik herhaaldelijk doe, per slot van rekening hebben we huisregels. Niet dat daar altijd naar geluisterd en gehoor aan gegeven wordt, maar als het echt te bond wordt en ik er wat van zeg is men bereid mee te helpen. De meesten zijn soms ook voor weken niet in het huis en gaan vakanties nemen, omdat hun lessen dat toelaten, en men hoort en ziet van hun dan ook weinig. Goede raad is soms duur en menigeen volgt niet altijd mijn goede adviezen op, zoals het thuislaten van credit cards et cetera. Hoe vaak ik hun geadviseerd heb geen credit cards mee te nemen en gewoon eenmalig cash geld te pinnen en daar hun uitgaven wekelijks mee te betalen. De meeste studenten zijn het echter zo gewoon van thuis uit om een credit card op zak te hebben, dat voor hun een advies om deze thuis te laten, een advies voor doven is. Gevolg dat deze week een mede student zijn credit card kwijt was, de gevolgen zijn voor hem, want voor het terug krijgen en de boel regelen dat er geen geld opgenomen kan worden op die kaart is in Mexico een tijdrovende taak. Intussen zou al duizenden euro's van zijn bank afgerekend kunnen zijn, zonder dat hij daarvan snel op de hoogte is. Want alles is hier behalve snel geregeld.
Intussen beginnen de medestudenten het in te zien dat ik gelijk had en doen zoals ik had aanbevolen, maar intussen is er toch weer een slachtoffer gevallen, met het gevolg dat hij waarschijnlijk de komende maanden rustig aan moet doen voor hij een nieuwe credit card en of geld heeft. Ach, het zijn wat dat betreft net kinderen ze moeten eerst hun hoofd stoten voor ze naar pappa of mama luisteren. Daarnaast moet ik constateren dat de meeste studenten geen enkel benul hebben van huishoudelijk schoonmaken en of hygiëne. Als je hun kamers soms ziet is het net of er een oorlog heeft gewoed en niemand die het interesseert om het schoon te maken. Dat in Mexico meer huismijt, stof en erger in je kamer kan komen en dat tot ziektes kan lijden is een ongehoorde boodschap aan deze jongeren die denken het leven voor zich te hebben en krachtig genoeg zijn om het te overleven. Dat intussen al 2 studenten naar het ziekenhuis moesten voor bloedonderzoek omdat ze zich niet goed voelden en men er achter kwam dat dit door een virus en/of bacteriële infectie kwam heeft men afgedaan als een griepje! Dat het het wel eens door hun "opgeruimdheid" zou kunnen komen en niet schoonmaken van hun kamers wordt afgedaan met; “Ach dat zal wel niet!” Eigenwijs. Toen ik de student in kwestie geholpen heb zijn kamer te desinfecteren met gloor en schoonmaak middel was hij na 1 week van zijn lijden verlost. Helaas is dat niet doorgedrongen tot de andere medestudenten.
Daarnaast is het tijdsbesef waar deze medebewoners in leven niet altijd even prettig. Ik heb een student uit Australië die nog steeds in de tijdzone van Australië leeft. Deze begint dan om 10 uur s’ nachts zijn eten klaar te maken en omdat ik naast de keuken “woon” hoor ik alle potten klateren en rammelen. Om 12 uur wordt dan gegeten en ik vraag mij af of dat wel gezond is. Herhaaldelijk aanspreken op zijn gedrag wordt afgedaan als tijdelijk, we zijn inmiddels 2 maanden verder en hij is niets veranderd. Laat staan de rommel die eigenlijk direct opgeruimd dient te worden als men van de keuken gebruik maakt. Als ik dan om 7 uur s’ avonds van mijn werk kom, is het een bende van afwas en onverzorgde keuken. Je kunt je voorstellen dat ik dan ook geen zin meer heb om nog mijn eigen potje kaar te maken. Om dat te voorkomen bereid ik mijn eten op zaterdag of zondag voor, voor de hele week en als de studenten meestal weg zijn. Dan heb ik de keuken voor mijzelf en kan mijn zaken klaar maken voor de komende week. Ik vries dan ook alles in en alles is hygiënisch verpakt. (grootmoeders stijl) Als ik dan wat nodig heb s’ avonds neem ik wat crackers met een blikje vis, of ontdooi wat van mijn eigen zelfgemaakte prut. Het is behelpen, maar goed je leeft samen en probeert samen eruit te komen. Nu na maanden heb ik wel het gevoel dat men wat meer naar mij luistert en extreme uitwassen achterwege laat. We hebben mekaar geaccepteerd om het zo maar eens te zeggen. En voor mij is het eigenlijk ook wel leuk om met die jongens te praten, dan alleen te zitten op een hotel kamer zoals de eerste maand. Voorlopig komen we er wel uit met elkaar, maar het is alles behalve ideaal. Het verlangen om weer met je eigen gezin samen te leven en s’ avonds aan tafel te zitten is groot, je mist veel. Maar goed het is hopelijk maar tijdelijk.
Hoe gaat ie? Het is alweer een tijdje geleden dat we mekaar ge-e-mailt hadden en of gesproken dus ik dacht laat ik eens de Google nemen :) Momenteel zit ik in Guadalajara Mexico en werk voor IBM - Global Business Services. Ik ben momenteel bezig met een Agile project voor software development en 't is een leuke uitdaging. Zoals gewoonlijk in Mexico gaat weer alles zijn tijdje duren en hopelijk bied mij dit project een baan voor langere tijd. In ieder geval steek ik er een heleboel van op en kan ik mijn kennis op het gebied van software ontwikkeling en beheer in Lotus Notes weer eens op een hoger peil brengen. Het salaris en uren zijn in ieder geval beter geregeld als in Cemex en ik moet me gelukkig prijzen deze baan te hebben, vooral in deze tijden van financiële crisis.
Mijn vrouw werkt ook en zit bij een telecommunicatie bedrijf dat te vergelijken is met Vodafone. Ze heeft daar een interessant project als technisch project manager en het project houd zich bezig met het ontwikkelen van nieuwe software voor de nieuwe lijn telecommunicatie in Mexico. Een soort iPhone 3G pakket, maar dan meer op de techniek en de ontwikkeling van het nieuwe speeltje gericht, dan marketing en sales. Leuke baan voor haar ook. Ondanks dat we beiden werk hebben wonen we niet meer bij elkaar en hebben we nu een soort van LAT relatie. Zij is nog steeds in Monterrey met mijn zoon (die daar ook naar school gaat) en ik werk en woon hier in Guadalajara.
Guadalajara is daarnaast stukken beter dan Monterrey moet ik ontdekken en niet zo extreem in klimaat. Hier is het meer een soort Nederlandse zomer zal ik maar zeggen met veel regen en af en toe een welkome afkoeling 's nachts. In Monterrey daarentegen is het constant veel te heet en veel te vochtig, en in de winter extreem koud. We zijn dan ook voornemens om zo snel mogelijk naar Guadalajara te verhuizen en hier een huisje te huren. Het is hier namelijk ook veel goedkoper leven dan het dure Monterrey. Daarnaast is het hier een stuk veiliger. Monterrey wordt de laatste maanden geteisterd door drugs oorlogen en criminele bendes en wilde schietpartijen op straat zijn geen uitzonderingen meer. Monterrey is dan ook permanent bezet door het leger en je ziet voortdurend militaire politie patrouilleren. Daarnaast zag ik (toen ik de laatste keer weer eens in Monterrey was) dat het begint te verpauperen. De straten wel geasfalteerd maar de lijnen en signaleringen ontbreken volkomen, de huizen worden nog steeds niet onderhouden en het mooie Fundidora park wat ooit 2 jaar geleden is geopend voor het wereld forum is bijna leeg en ligt er somber bij wegens gebrek aan onderhoud. Een park wat nota bene opgericht was om de stadsbevolking tegemoet te komen in vertier en uitgaan, ligt er nu een beetje verlaten en eenzaam bij. De restaurants zijn er duur en de kwaliteit is er enorm gedaald, dat is in Guadalajara trouwens juist het tegenover gestelde, het gaat uitzonderlijk goed in deze stad. Het heet ook niet voor niets de "Silicon Valley of Mexico" en het schijnt dat men flink investeert in deze stad.
Intussen ben ik weer op zoek naar een nieuwe baan in Nederland (dit keer serieus trouwens) en eindelijk na maanden analyseren en discussiëren met mijn vrouw heeft ze toegegeven dat Nederland nog zo gek niet was. Vooral als je ziet dat we hier voortdurend in onzekerheid leven v.w.b. de toekomst van een vaste baan en persoonlijke veiligheid. Financiële crisis, Mexicaanse griep, incluis onze 5 maandelijkse werkeloosheid in Februari tot Juni 2009, heeft haar eindelijk tot inzicht gebracht dat Mexico voor startende gezinnen met geen geld achter de hand niet zo makkelijk is. Voor ons is het een voortdurende strijd het hoofd boven water te houden, laat ik even zwijgen over de gevaren die we dagelijks lopen als burger en niet de bescherming krijgen die we in Nederland wel gewend waren. Toen ik haar de laatste weken dan ook verteld heb dat ik niet meer naar Monterrey zou terug keren en dat ik hier wil wonen, is ze dan ook bijgedraaid. Natuurlijk ziet ze nu ook in dat de 15 uur die je kwijt bent aan werken en reizen per dag, niets oplevert met het schamele loon wat je hebt, en werk in Mexico hebben geen garanties voor de toekomst bied. Het kan morgen weer voorbij zijn en we staan weer ons spaargeld op te eten. Voor een startend gezin met kind is dat funest en afdalen in armoede en leven in soberheid wordt dan opeens zo reëel dat je je afvraagt of dat wel opweegt tegen het geen wat je hebt achtergelaten. Daarnaast is het voor onze zoon beter in Nederland naar school te gaan en daar zijn toekomst te vinden en bied Europa mijn zoon betere kansen om een leven met kwaliteit en veiligheid te hebben dan in Mexico.
Daarnaast is alles hier zo hopeloos on-efficiënt en kent men geen kwaliteit, als je de kosten daarvan optelt ben je duurder uit dan in Nederland. Als je alleen al kijkt naar de auto die ik tweedehands gekocht heb ben ik intussen meer geld kwijt dan als ik een nieuwe had gekocht. En niemand, maar ook niemand die kundig nog professioneel genoeg is om aan de auto nu eens eindelijk dat te maken wat gemaakt moet worden. Daarnaast heb je garantie tot aan de voordeur. Dus het kost je veel geld, tijd en moeite en je bent nog niet klaar. Zo is het met alles hier, of het nu om auto's of huizen of elektronisch apparatuur gaat, het is allemaal "kloemel". Ik heb dan ook eindelijk het besluit genomen "no matter what!" weer terug te keren naar Nederland, of in ieder geval Europa. Dat die terugkeer nu even niet gaat omdat het in Nederland ook slecht gaat (in de hele wereld trouwens) en een kans op de arbeidsmarkt voor mij klein is, hebben we dan ook besloten om eerst naar Guadalajara te verhuizen, en komend jaar de voorbereiding gaan treffen om terug te keren. 2010 zal dan ook een nieuw jaar voor ons worden en hopelijk kunnen we snel weer terug naar Nederland. Dat ook deze stap niet makkelijk gaat worden zijn we ons bewust.
Intussen heb ik 2 aanbiedingen gekregen om een baan te krijgen in Nederland waar ik op ga reageren (Nee heb je, Ja kun je krijgen). Beiden hebben me aangeschreven dat ik in hun profiel pas voor de mensen die ze zoeken. Ik ga hier dus mee beginnen, en hopelijk bieden zich nog andere kansen het komend jaar 2010, zodat we eindelijk weer terug kunnen. Natuurlijk zou ik weer bij jouw bedrijf willen beginnen, maar ik denk dat ook jouw bedrijf erg te kampen heeft met de crisis. Ik wacht daarom ook af, en verander pas mijn oude schoenen als ik ook echt nieuwe heb. Voorlopig hebben we beiden nog een baan, zou het echter niet lukken hier in Guadalajara voor het komend jaar, ben ik zelfs bereid eerder terug te komen en een baan te zoeken in Nederland, Duitsland of Spanje. Met mijn talenkennis en intussen internationale werkervaring zal dat hopelijk geen probleem zijn.
Zo je bent weer op de hoogte, laat me horen hoe het met jouw gaat en als je wil, geef me wat info over de arbeidsmarkt in de IT momenteel in Nederland e.o. Ik ben trouwens bereid alles aan te nemen als er zich kansen voordoen. Ik hoop dat ik snel weer van je hoor en hopelijk kan ik je over een aantal maanden wat meer vertellen over de plannen die we hebben om te repatriëren. Hoe het ook zal gaan, ik kom terug naar Nederland binnen nu en een jaar! Hopelijk is God aan onze zijde om de goede weg in te slaan.
Groeten, keep me posted and don't be a stranger...
Het werk is al reeds een dagelijkse routine geworden, uitpakken van je laptop en de aansluiting ervan, de koffiezetapparaat uit de kast (het is een kleintje, grootmoeders stijl) en daarna eerst koffie zetten. Want die koffie-automaten die ze hier hebben, ach daar kun je alleen maar een maagzuur aan over houden, en ze zijn niet gratis. Aansluiten met het netwerk en dan de nodige applicaties openen zodat men ziet dat je online bent. Daarna eerst goed checken dat de koffie goed doorloopt want die filters willen wel eens schuiven, het is allemaal maar “made in China” goedkoop electro prul.Het schijnt goed te gaan. Pfff,.. mijn dag kan weer beginnen, eerst de koffie mok (kwart liter) vullen met suiker en melk. Het moet allemaal precies, want teveel verderft de smaak. Ok, dat is gedaan. Ik kijk even naar mijn buurman, hij is een echte Star Wars fan bemerk ik, sommigen maken van hun buro echt een speeltuin, hahaha. Maar goed ieder zijn eigen zeg ik maar. Eerst even mijn Gmail, Hotmail, Google en alle andere forums waar ik op zit checken. Intussen laad ik mijn zware Lotus Notes client en check ook even de bedrijfs email daaro. Het is nog al wat om aan de slag te kunnen hier in Mexico, intussen ratelt het netwerk op zoek naar mijn IP address dat ze mijn laptop gaan toewijzen en pruttelt de koffie voor mijn dagelijkse “wake up kick”. Het is een uur later en ik ga eens aan de slag. Eerst een sip aan mijn koffie mok, want lichamelijk welzijn gaat eerst zoals het handboek voor goede IT-ers aanduid. Dan even strekken voor de ergonomische precisie vast te stellen van de tafel en stoel, die trouwens niet verstelbaar zijn, maar ach, je stretched een paar keer per dag meer om dat goed te maken of gaat wat vaker buurten bij je kollegas. Eindelijk het werk kan beginnen.
De airco blaast zachtjes, soms koel, soms ijskoud. Het woord “ergonomie” kent men schijnbaar niet in het Spaans Mexico. Daarvoor in plaats heb je een bivakmuts om je te beschermen voor de ijskoude airco en een warme jas om je nek te beschermen om geen longontsteking op te lopen. Iedereen trouwens hier. Ik heb al reeds 10 keer gebeld met onderhoud om het eens te komen te onderzoeken, maar het schijnt dat ze de voice mail niet kunnen interpreteren, het zal wel aan mijn gebrekkig Spaans liggen, zal ik maar zeggen. Alhoewel ik anderen intussen ook heb laten bellen. Ik heb intussen mijn eigen maatregelen genomen om mijn werk zonder problemen te kunnen voortzetten. Dikke jas, en muts als het wat koeler wordt onder deze airco die schijnbaar iedere keer wisselt van ijskoud naar koel en dan weer lauw warm, naar gelang het systeem het uitkomt, denk ik.
Naar een paar uur werken schijnt men besloten te hebben om de kabels te leggen in ons kantoor. Het is een geschreeuw van de ene naar de andere kant, het bevordert mijn concentratie niet echt om mijn werk voort te zetten, en ik besluit mijn hoofdspeakers op te zetten en naar wat muziek te luisteren, intussen probeer ik mijn werk voort te zetten. Dat men zulke werkzaamheden ook besluit om tijdens kantoor uren te voltrekken is mij een raadsel, maar goed. Ik heb vandaag een grote migratie voor te bereiden. Het schijnt mijn leven te worden, migraties. Migraties van systemen, migraties van gebruikers, mijn eigen migratie naar Mexico, ik lijk wel een IT-zigeuner. Sinds de laatste successvolle migraties van zeer belangrijke busines partners door mij, wil men niets anders meer heb ik het gevoel. Ach je moet toch ergens specialist in zijn, lach ik maar. Hoedanook probeer ik mij te concentreren. De dag verloopt gestaag. Ik kan mijn werk doen. Als je een keer bezig bent verloopt de tijd snel en kan ik mij al voorbereiden op de lunch. Even plasje, handen wassen, koffiezet apparaat even uitwassen met het toebehoor en de zaak weer netjes opruimen, “clean desk” noemen ze dat hier, jajaja, heeft weinig te maken met veiligheid. Ik zie wat kollegas mijn kant opkomen, we gaan eten, het is lunch tijd.
Aangekomen in de kantine kijk ik even welke maaltijden ze serveren vandaag. Het is iedere keer weer hetzelfde; rijst, bonenpuree en wortelen (en wat erin), daarnaast een stukje vlees of vis, naar gelang de dag van de week. Het ziet er allemaal kleurloos uit, bruin en geel. De soep is van hetzelfde en is iedere dag een raadsel of men het zout er niet in heeft laten vallen, neen, de kantines in Nederland zijn beter.Hier geen melk, of broodjes met kroket, of een heerlijke uitsmijter met spek. Of een fricandel met een zacht pistoletje, of een heerlijke goulash soep. Neen, iedere dag bonen en rijst met die flauw gekookte wortelen (en wat erin). Tuurlijk kun je voor een alternatief gaan: carne asada met tortillas of een gemende salade met van alles en nog wat, helaas gebruiken ze iedere dag dezelfde dressing voor de salades, wat niet altijd met verscheidene combinaties goed smaakt. Maar goed, soms kook ik ook wel eens in mijn nieuw appartement en neem mijn eigen prut mee, maar als ik het vergeet ben ik op deze keuken aangewezen.Niet dat het slecht is, maar ieder dag die bruin gele prak wordt saai na een tijdje. Het smaakt na een tijdje ook allemaal hetzelfde.
Na het eten gaan we weer aan de slag, het is intussen weer uren verder, ja je hebt hier een uur pauze. Moet je er ook gebruik van maken. Soms blijf je langer weg, niemand die daar wat van zegt. Je snapt het al werk hebben is een luize leven voor een Europeaan, vooral in de IT. Als je het werktempo en de werkdruk van ons in Europa gewend bent is dit echt een wandelingetje in het park. Soms wil men nog wel eens stressen, maar dat komt meer uit het feit dat men geen organizatie talent heeft en men van effectief inzetten van mensen hier, geen raad mee weet. Dan komt alles en iedereen in eens opdraven alsof de wereld vergaat. Datzelfde geldt voor vergaderingen, het zal ook nooit eens een vergadering zijn waar je nu eens uitwandeld en zegt van wow, dat was een leuke vergadering, hier heb ik wat van opgestoken. Meestal heb ik het gevoel alsof ik net wakker ben geworden. Enfin zolang men betaald en het niet verbeterd, waarom zou jij dan het voortouw nemen om het te veranderen, achteraan sluiten zeg ik maar altijd, net zoals bij alles hier in Mexico. Lekker aansluiten in de rij en niet mauwen. Nog even en we kunnen weer naar huis, lekker in die rollercoaster die men bus noemt; “hold your tight for your bumby ride” Ach en mijn werk? Morgen is weer een dag, ik pak het dan wel weer op...
Het is nu 2 jaar en wat maanden dat ik in Mexico leef en werk. Ik denk dat als ik mijn vrouw niet had ontmoet het nooit zo’n twee ervaringrijke jaren waren geweest. Ik ben niet bang, maar wel moeilijk van aard, ik heb zo mijn hebbetjes en dingetjes, maar nooit dat ze daar mee zat. Tuurlijk zijn we anders dat komt ook door de cultuur verschillen, maar sinds de jaren hebben we er mee weten te leven, min of meer. De jaren (het zijn er intussen al 6 ) dat we samenzijn, hebben we veel lief en leed gedeeld, maar we hebben altijd een relatie van wederzijds respect gehad. Nooit dat er iets is gebeurd tussen mij en een andere vrouw en zij nooit een andere man, ondanks dat we soms heel moeilijke en eenzame perioden hadden en dat we soms voor langere tijd “gescheiden” waren en zoals dat nu ook het geval is, nu ik in Guadalajara werk en leef, en zij werkt en leeft in Monterrey, (een gevolg van de financiele crisis en werkeloosheid in MTY) we weten dat we deze moeilijke tijd moeten doorbijten, maar we blijven mekaar trouw.
Ik weet dat veel relaties in Nederland daar moeite mee hebben en om heel eerlijk te zijn al mijn relaties in het verleden waren moeilijk in dat geval en nooit successvol. Mijn vrouw en ik daarentegen hebben één ding gemeen en dat is ons erfgoed, onze zoon. Onze zoon houd onze relatie in stand, vooral met het “gescheiden leven” wat we nu leven, en zover van elkaar. Het is niet eenvoudig om als “forens” te leven en een huwelijk te hebben. Wij staan niet samen op in de morgen om voor de “kleine” te zorgen en we zijn niet samen s’avonds als de klok 9 slaat om voor diezelfde “kleine” daar te zijn. Je bent ook nooit samen om voor elkaar daar te zijn. Communicatie gaat via email of Skype, wat niet altijd optimaal is. We hebben op dit moment meer een "LAT relatie" dan een echt huwelijk, maar het schijnt dat dit voor 80% van de Mexicaanse huwelijken geld, iedereen werkt wel ergens anders dan waar zijn echte familie leeft. Door de afstanden zie je en schrijf je mekaar weinig. Toch houd ik van mijn vrouw, en mis ik haar veel, een gevoel van missen wat ik eigenlijk niet had toen we in Nederland waren, toen ze altijd thuis was en ik op mijn werk, en s’avonds mekaar zagen om de dagelijkse beslommeringen te vertellen. Wat je nu mist is dat je geen partner hebt om je kapsones en leuke dingen te vertellen, hezelfde geldt ook voor haar. Je bent soms eenzaam en mist een goed gesprek, even chatten en even weer op de hoogte zijn van hoe het is, is een weldoende en internet-samenzijn.
Je begint dan pas te bergijpen hoe goed ze voor mij is en altijd voor mij klaar staat als dat nodig is, al is het soms op afstand en zij toch altijd dat regelt wat geregeld moet worden. Tuurlijk mis ik haar in de avonden als ik naar bed ga en vermoeid ga slapen en even dat uurtje heb dat ik terug denk aan haar en mijn zoon en het huis in Monterrey wat we hebben gehuurd. Het is soms ook moeilijk om s’morgens op te staan en naar mijn werk te gaan, zonder dat ik haar zie of mijn zoon. Leven is niet altijd dat wat je wenst, maar het gevoel dat er iemand voor je klaar staat en wacht op jouw is wat je s’morgens uit bed haalt en wat je dagelijkse ritme bepaalt. Als ik haar niet had waarom zou ik dit alles willen doen, als ik mijn zoon niet had waarom heeft het hier zijn, in Mexico, dan nog zin? Juist, omdat je een familie hebt die het allemaal een zin geeft! Bij deze dan ook aan mijn vrouw: Ik hou van jouw, het is de reden, die dit alles een zin geeft! De reden dat ik s'morgens op sta en een reden om door te zetten tot we beter kennen. Tot dat we wat beters vinden en ons leven weer samen brengt, leven en werken in Mexico is niet makkelijk. Vooral als je hier komt om wat op te bouwen met een Mexicaanse vrouw. Het is niet een waarschuwing en denk niet dat jouw dat niet zal overkomen, het gebeurd elke dag met duizenden Mexicanen die de grens weer over moeten, omdat ze in Noord Amerika werken en maar naar 3 á 4 maanden terug komen. Zo ook ik ook, werkende in Guadalajara en mijn vrouw werkende in Monterrey, omdat anders we zouden verhongeren en geen inkomen zouden hebben om het leven aangenaam te maken. Uitkering kent men hier niet, dus denk niet dat je een vrouw in Mexico trouwt en dan op je luieren kunt gaan zitten, dan heb je het mis. Intussen zie ik weer vooruit om naar MTY te gaan, het zal volgende maand weer zijn, 2 maanden zijn weer voorbij. Tijd om mekaar weer eens te omhelzen en te zien. Gelukkig! Schat, ik hou van jouw..
Voor ik dit verhaal begin, wat berust op ware feiten, wil ik eerst even duidelijk maken dat ik zeer veel moeite had om hierover te schrijven vooral omdat het in mijn directe omgeving is gebeurd. Maar ik dacht als ik het niet openbaar maak en de ware feiten niet aan het licht breng hoe de huidige exchange studentenwereld is in Mexico, het waarschijnlijk nooit iemand zou weten, en hopelijk help ik met deze blog wel toekomstige studenten die naar Mexico komen te beschermen, voordat erger gebeurd. En hopelijk een leuke ervaring mee naar huis nemen inplaats van een ontnuchtering of erger. Hetgene wat ik ga schrijven is triest en maakt me woedend, maar het is de huidige en ware werkelijkheid als je in Mexico studeerd of gaat studeren. Het is zelfs de trieste werkelijkheid voor iedere vrouw die in Mexico geboren is en leeft. Momenteel woon en leef ik samen met studenten die van alle continenten van de wereld komen, de reden dat deze informatie dan ook van eerste hand is, en geen fictie. Deze blog gaat dan ook over Terry een 21 jarige studente die naar Mexico komt om haar studie hier in een universiteit te volbrengen als exchange studente. De naam is veranderd om haar te beschermen.
2 maanden geleden: Terry neemt afscheid van haar familie in haar land en van haar vriend die ze net een jaar eerder heeft ontmoet en waar ze zo stapel verliefd op is geworden dat ze met hem clandestien getrouwd is na 8 maanden, want de ouders zijn een beetje van de oude stempel en in haar dorpje is het niet gebruikelijk een buitenlandse jongen te hebben, maar verliefdheid kent geen grenzen. Zij zelf is vrij, “open minded”, maar een beetje naief, ondanks dit weet ze haar mannetje te staan. Ze had al 2 jaar eerder ingeschreven voor als exchange studente naar Mexico te gaan, leek haar leuk om daar in dat mooie Mexico te gaan studeren wat ze eerder alleen van toeristenblaadjes gezien en gelezen had, haar land van passie, een land van haar dromen. Tropisch klimaat , feestjes, vriendelijke mensen, gastvrij, supermooie en prachtige stranden, en het lekker typische Mexicaanse eten. Wie wil daar nou niet graag studeren. Alleen is de werkelijkheid anders. Als student loop je dubbel risico, omdat je met een gevoel van vakantie naar dit land komt, maar de steden waar de universiteiten zijn, bieden niet de leuke stranden en of vriendelijke mensen die je in de toeristische oorden vind. Sterker nog er zijn mensen in Monterrey en Guadalajara die je al met vreugde staan op te wachten en maar voor één ding en dat is zeker geen vakantie gevoel.
Toen Terry in het huurhuis aankwam op zoek naar kamers leerde ik haar kennen als een opgewekte en vrolijke meid die er echt zin in had, eindelijk het land van haar dromen. Ze was vol lof over de ervaring die ze in haar korte verblijf hier had opgedaan en was zeker niet van plan om zich in te houden wat de feestjes en de geneugden van dit land betreft. Als student heb je aan dat laatste geen gebrek, genoeg feestjes die “studenten” organiseren en genoeg exotisch eten en drinken wat de moeite waard is om te proberen. Vrijheid en vakantie gevoel, overviel haar, en 3 lessen per dag en s’ avonds “disco life” geeft je bijna een gevoel van vakantie. “Studenten” tussen aanhalingstekens heb ik hier neergezet, omdat niet alle feestjes echt door studenten zelf georganiseerd worden, maar dat weet je in het begin niet als student, dus daarover later meer. En ja het is allemaal waar; de mensen zijn allemaal zoo aardig tegen je, vol met vragen over jouw land en hoe het is om daar te wonen, je krijgt al gauw een vertrouwd gevoel. Het laatste is trouwens waar, de mensen zijn daadwerkelijk allemaal heel erg aardig, maar alleen maar om één reden, ze weten dat je als buitenlander geld mee neemt en zij graag daar een graantje van willen meepikken, er zijn echter (helaas) ook mensen die zich alleen maar voordoen dat ze aardig zijn en je dat vertrouwd gevoel willen geven voor maar één ding, namelijk jouw. Je voelt je dan al gauw speciaal en ziet het gevaar van al die vragen en kameraadschappelijke gebaren niet. Vooral als je net als Terry een beetje naief bent en denkt dat Mexico net als jouw eigen land is, waar alle mensen die aardig tegen je zijn het ook werkelijk menen en eerlijk en oprecht zijn. Juist haar naiviteit en “open minded attidude” brengt haar, zonder dat ze het in de gaten heeft, in een veel groter gevaar dan ze ooit zou vermoeden. Het begint ook allemaal zo onschuldig, zo vriendelijk, zo amicaal dat je het niet eens in de gaten hebt al zou je al argwanend van nature zijn. De Mexicaanse opzwepende muziek doet de rest. Daarom dat het ook zo verradelijk gevaarlijk is.
Na regelmatig in sjieke kleding uit te gaan, want je wilt toch op je paasbest uitzien als vrouw als je uitgaat, raakt ze al gauw “bevriend” met allerlei soorten mannen die haar als een geschenk uit de hemel zien en haar een apart gevoel geven van vriendschap en kameraadschap. Tegen alle waarschuwingen in om deze mensen niet te vertrouwen en niet lichtzinnig te zijn en nooit alleen uit te gaan, slaat ze alle waarschuwingen in de wind en neemt haar eigen beslissingen en beslist haar eigen noodlot. Die zaterdag gaat ze dan ook, zoals ze al eerder gedaan heeft, naar een studentenfeestje georganiseerd in het centrum van de stad Guadalajara. Het hostell bied plaats voor aankomende studenten en organiseerd regelmatig deze feestjes, om zoals het heet het studenten samenzijn te feesten, in een poging tot verbroedering van deelgenoten. Ik ben zelf ook uitgenodigd op aandrang van één van onze huis studenten en besluit eens een kijkje te nemen . Het feest wordt in een voor lobby van het hostell op de tweede verdieping gehouden; een open ruimte die net genoeg plaats bied aan 50 personen, maar het zijn er wel 200 als ik ze tel. Het is er lawaaierig van de muziek, drukkend heet en klam, er wordt gerookt op plaatsen waar het niet mag en allerlei soorten studenten van allerlei landen nemen er hun plaats. Wie er echter ook zijn, zijn de echte organisatoren van het feestje, de drugskoeriers. Ik herken ze direct, te warm gekleed voor dit feestje en altijd die herkenbare witte hoed of “Stetson in white” hoofdbekleding, zoals ik het dan noem. Een vette in wit geklede man die zelfs ouder dan mij is neemt lachend een trekje aan zijn sigaret en neemt de meisjes die er zijn, al kijkend gretig in zich op alsof hij een keuze maakt uit een Wehkamp catalog en zijn grijns veraad al dat hij geen leuke dingen met hen voor heeft. Hij is waarschijnlijk de baas van het drietal dat voor hem werkt als drugskoerier.
Ik tref mijn medestudenten en zie ook Terry, sexy gekleed, ja zelfs uitdagend en naar mijn mening te “overdressed” voor deze party. Ze amuseerd zich kostelijk, maar vind het maar een beetje te “basic” zoals ik haar hoor vertellen, overstemd door de veel te harde muziek. Muziek die niet echt goed ge-dejeet is en ik hoor (ik ben kenner) dat het een amateur is die zijn laptopje met zelf gedownloade illigale muziek te gehoor geeft aan de menigte. Hoe dan ook, men danst erop, een somber succesje. Na 4 biertjes en wat geklets met mijn mede studenten hou ik het voor gezien, dit is niet de party waar ik graag wil zijn, vieze vloeren , smerige wc’s, veel te warm en veel te luid. Ik besluit dan ook om naar huis te gaan en neem een taxi. Terwijl ik afscheid probeer te nemen van mijn medestudenten mis ik Terry. Ik hoor van één van mijn medestudenten dat ze met 2 andere jongens nog ergens anders is gaan feesten. Ik hou het voor gezien en neem een taxi, in een louche buurt die ik niet alleen zou willen opzoeken na 4 uur s’nachts. Thuis aangekomen neem ik nog een biertje en ga naar bed. Diezelfde avond zou zich echter een gruwel verhaal afspelen die je niet ééns in films ziet. Terry is daadwerkelijk met deze jongens meegegaan en onder het mom dat deze jongens nog wat moesten ophalen, naar een huis meegelokt waar één van die jongens zou verblijven. Aan het huis aangekomen verzoekt men haar mee naar binnen te komen, want het zou wel even duren, maar niet langer dan 15 minuten. In huis bied men haar een drankje aan en toen gebeurde het. Het drankje was voorzien van Rohypnol ook wel bekend als de “date-rape drug” of een soortgelijke drug.
Die avond van vrolijk leuke mensen en feestje, eindigde in een nachtmerrie voor haar en werd ze verkracht door 2 jongens zonder dat ze zich kon verweren. 2 net geklede jongens die waarschijnlijk in het criminele circuit zitten en zich voordoen als nette heren, hebben een litteken achtergelaten bij dit meisje dat ze nooit zal vergeten. De drugs houd normaal 3 uur aan en in die tijd is ze dan ook meerdere malen verkracht en zijn er fotos gemaakt van de verkrachting, het laatste wat ze zich nog kon herinneren. Ze is daarna op een taxi gezet en thuis half verdoofd aangekomen. 3 dagen later heeft ze haar koffers gepakt en is ze huiswaarts gekeerd en was haar avontuur in Mexico voorbij met een vreselijke herrinnering rijker. Iets wat dagelijkse zaak is in Mexico en ieder meisje schijnbaar niet weet als ze van een ander land komt is; dat hier in Mexico iedere 4 minuten een verkrachting plaatsvind, van vrouw tot meisjes van 12 jaar of jonger. Een statistiek die niemand in Mexico graag openbaart, laat staan de abortussen die illegaal gepleegd worden door dit feit. Een feit dat aandacht vraagt aan alle mensen in de wereld, omdat het in Mexico soms ook nog eens zo is dat als de dader gepakt wordt hij meestal vrijuit gaat. Meldingen aan politie geen zin heeft door de corruptie en soms tot erger kan leiden en schijnbaar geen enkele instantie in Mexico hier notie meer van neemt, althans voor buitenlandse meisjes, als dit gebeurd.
Naast de drugs criminaliteit onder jongeren, de aanpak hiervan en de bestrijding van dit soort diliquenten en met name deze met voorbedachte rade achterbaks handelende jongeren, wordt weinig gedaan in Mexico. Ik raad dan ook een ieder aan die net zo naief denkt dat het hier niet of nooit kan gebeuren hier meer gebeurt dan er geregistreed is, meestal uit schaamte door het mijden van duidelijk geformuleerde aangifte van het slachtoffer en zoals in Terries geval, helemaal geen aangifte. De kans dat je als buitenlands meisje wordt verkracht in dit land is 1000 x groter dan in je eigen land, mede ook door de macho cultuur en het gemis aan goede bescherming voor de vrouw en de wetgevingen hierop. Dit land is alles behalve vriendelijk en kameraadschappelijk voor vrouwen uit het buitenland, want een ieder is erop uit om zijn gerief of winst te behalen. “show me the money or otherwise your honey” is hier een lijfspreuk, voor opgroeiende pubers en adolescenten. Voor de sex diliquenten is dit land een vrij land om te doen wat en hoe het hun uit komt. En de meesten schrikken niet terug om je te vermoorden voor 20 pesos en er zijn maar weinig latijns amerikaanse jongens die respect hebben voor het vrouwelijk geslacht. Dat geld trouwens sinds kort ook voor het mannelijk geslacht, ook zij lopen net zoveel kans een soortgelijke ervaring op te doen als ze denken beschermt te zijn, omdat ze man zijn. Het is tijd dat hier echt aandacht voor komt, want ik denk dat de slachtoffers onder buitenlandse studenten en studentes velen malen hoger ligt dan verwacht, maar de echte statistieken achterwege blijven door onvermogen om de goede instanties te vinden of zoals in Terries geval zelfs geen aangifte te doen, in haar geval wilde ze alleen maar weg van deze wrede wereld waar een mensen leven niet meer waard is dan 20 pesos. En waar iedere opvang voor deze slachtoffers alleen maar een meer pijnlijke ervaring is dan de verkrachting zelf. Ik wil dan ook iedere student of studente bij deze waarschuwen om deze situaties als je hier studeert te mijden en nooit, maar ook nooit iemand vertrouwd, al is die latijns amerikaanse jongen toch "oooh zooo leuk" en vriendelijk.
En als je het even vergeten bent: Elke 4 minuten...
Eindelijk was 't dan weer zover, "thuiskomen". Niet Nederland, neen, Monterrey Mexico, want dat is toch mijn thuishaven zolang mijn familie, hoe klein die ook is, daar nog steeds verblijft. En het eerste wat me opviel was dat het allemaal minder erg was dan ik altijd van Monterrey voorstelde; kapotte straten, ongeplaveid, geen lijnen, druk verkeer, ongemanierde mensen, en vooral HEET. Dat laatste was nog steeds zo, dat andere ook trouwens, maar het was ongemakkelijk heet wat me het meeste tegenzat. Gerugzakt met een pukkel van 10 kilo en een plastic tas met het kadootje voor mijn zoon ging ik de hitte tegemoet. Het was vergelijkbaar met een Nederlandse zomerse avond met 90% vochtigheid in de lucht en een gevoel alsof je in een bakoven van een sauna stapt. Maar voor de rest kwam het allemaal heel erg relaxed en bekend over, alsof ik er al aan gewend was aan dat drukke gedoe op de straten vooral. Iedereen in de stress, iedereen die naar huis wilde, iedereen die maar 1 doel had, zo snel mogelijk thuis komen, iets wat ik ook van plan was. En met dat gevoel naar huis wandelend begon ik opeens ook te begrijpen wat deze stad zo onhebbelijk maakt, iedereen heeft hetzelfde probleem als ik, men wil naar huis en deze hitte ontvluchten. Iets wat ik denk de oorzaak ook is waarom de meeste mensen (gelukkig niet allemaal) zo aggresief naar huis laat rijden. En ik begon opeens deze stad beter te begrijpen. Het is geen persoonlijk kwaad, het is bijna iedereen die eraan lijd. Als je dat eenmaal beseft dan maakt dat opeens, dat je deze stad beter gaat begrijpen, iets waar ik 2 jaar geen notie van had, maar eerst naar een andere stad moest verhuizen, je mogelijk maakt om te begrijpen. Nu ook eindelijk begrijp ik dat mensen vanuit Mexico City zeggen dat Monterrey erger is dan Mexico stad, tuurlijk nu past het allemaal, de temperatuur is hier veel te heet dan in Mexico stad. Wie is na 45 graden overdag en 35 graden s'nachts en dat bijna wekelijks, nog aardig?
Eindelijk thuis aangekomen was het als vanouds omhelzen en gelukkig mekaar weer te zien. Vooral mijn zoon die niet wist hoe hard hij mij moest drukken om aan te geven hoe zeer hij me gemist had, datzelfde gelde ook voor mijn vrouw. Na alle kadoos en verhalen uitgepakt te hebben was het weer als vanouds familie zijn. Het enige wat anders was is dat papa opeens weer rookte, foei papa. Tja, na 3 maanden Guadalajara en al die rook feestjes is papa ook weer aan de sigaret. Van de ene dag op de andere is het weer begonnen, alsof je 't nooit gemist hebt. En zo vervloekt aan ieder die rookte, vanaf de dagen dat je ermee gestopt was, is het nu weer een genot om een pafferje op te steken. Ik heb er ook opeens niet zoveel problemen mee, na 6 jaar geheelonthouding. Ik weet niet waarom, maar een verslaving kan soms rare wendingen hebben. Ik hoest ook niet meer, eigenlijk helemaal niet, zoals vroeger en de pakjes sigaretten zijn hier heel erg goedkoop, nog geen euro, wat het stoppen niet eenvoudig maakt. Toch heb ik steeds weer het gevoel dat ik morgen kan stoppen als ik dat wil, maar voorlopig geeft het mij een genot die ik even niet kan thuis brengen, anders dan vroeger. En heb ik even geen behoefte om te stoppen.
Na een weekend de leuke dingen weer geproefd te hebben, en ja, tijd vliegt als je het bekijkt, sta je weer aan het vliegveld om afscheid te nemen. 2 dagen weekend zijn zo om, en het werk in Mexico bied geen extra dagen vakantie of verlof. Dat laatste is afzien, want je kunt nooit je verlof dagen echt opnemen zoals wij dat in Nederland kennen, het is schipperen met de dagen die je hebt in het weekend en dat is het. Geen baaldagen, snipperdagen of verlof voor de eerste-jaars werknemers, iets waar je iedere keer weer tegenaan loopt als je van werkgever veranderd, maar het schijnt dat er hier niemand mee zit, dus neem ik het ook gelaten. 10 dagen verlof zitten in het verschiet als ik bij de huidige werkgever blijf, maar dat is volgend jaar pas. Geen senioren dagen, geen extra snipperdagen voor 1 jaar geen ziekteverzuim, geen 38 urige werkweek.
Ik neem afscheid van mijn familie om 6 uur in de maandag morgen want ik moet op tijd op het vliegveld zijn. Mijn zoon omhelst mij nogmaals in een bijna krakende manier alsof hij mij niet wil laten gaan en eerder een schouder en rib wil breken, ik stem hem gemoedig toe en vertel hem hij zou zijn moeder meehelpen in de huishouding en zich goed gedragen. Hij stemt triest toe, maar lacht daarna weer. Duiveltje, alsof hij weet dat als ik niet thuis ben dat het allemaal niet zo streng is. Ik neem afscheid van mijn vrouw en loop de ingang van het vliegveld in. Het weekendje "At Home" is over. De ochtend is net als wij, triest en bewolkt, het regent zachtjes, hopelijk komt ze veilig thuis denk ik nog als ze vertrekt. Met deze Monterreise wegen en dan ook nog regen is dat nooit voorspelbaar. Na een half uur belt ze me op, zij en Rafael zijn wel thuis en bereiden zich voor op de school en zij voor haar werk. Ik sta intussen in de rij op de vlieghaven, om na mijn werk te gaan. Guadalajara, here I come.
Een dagje uit naar Chapala, met mijn medebewoners van mijn appartementen complex, resulteerde in een gigantisch mooie dag. We hadden even niet meer het gevoel te studeren, werken of in het huis te hokken, het laatste merendeels veroorzaakt door de extreme regenval de afgelopen dagen in Guadalajara. Echt vakantie gevoel kun je zeggen, mooi weer (32 C) en tevens vele mensen die een bezoek aan het meer als een uitje beschouwen. Het Chapalameer (Spaans: Lago de Chapala) is het grootste meer van Mexico. Het meer bevindt zich op 1524 meter boven zeeniveau, op de grens van de staten Jalisco en Michoacán de Ocampo, 45 kilometer ten zuidoosten van Guadalajara. En ongeveer anderhalf uur rijden met de bus vanuit Guadalajara voor nog geen 40 pesos. Het meer is 80 bij 18 kilometer en heeft een oppervlakte van 1100 km². Het meer wordt gevoed door de Río Lerma, Río Zula, Río Huaracha en de Río Duero. De Río Santiago ontspringt in het meer.
Door de enorme waterbehoefte van Guadalajara wordt het water niveau meer dan ernstig bedreigd. In 2004 werd het door het Wereld Natuur Fonds uitgeroepen tot het meest 'bedreigde meer van het jaar'. De waterverontreiniging, jaren geleden, door omliggende landbouw, huishoudelijke en industriële bronnen was de oorzaak dat de waterkwaliteit enorm achteruit ging en het meer gedoemd was tot uitdroging en verzilting. Een gevolg was dat het meer bijna zou dichtgroeien door de waterhyacint (lirio), een plant die gedeid door de chemische reacties van verontreiniging en verzilting in het water. Door onbehandelde industrie afval, die illegaal gedumpt werd in het water, was het water bijna niet meer te hergebruiken voor drinkwater. Mede oorzaak hiervan was een gebrek aan politieke inzet om het water en het meer te beschermen. De laatste jaren is dat gelukkig veranderd.
Velen geloven dat het meer wordt bezield door de verloren zielen van inboorlingen uit het verre verleden. Feit is echter dat het meer een kritische habitat is voor verschillende soorten trekvogels, zoals de witte pelikaan, en de thuisbasis bied voor duizenden inheemse planten en dieren. Het water, de inheemse planten en dieren in de nabije omgeving worden nu aandachtig gevolgd en gereigistreerd. De waterkwaliteit wordt vaker in de gaten gehouden en dankzij goede politieke ontwikkelingen en commisies die een oogje in het zeil houden is het meer hersteld tot een gezonder niveau. Door de enorme regenval de afgelopen jaren is het zelf weer in volume toegenomen en hebben zich ecotoeristen gevestigd rondom het meer. Het bied nu een redelijk gezonde oord voor senioren uit verschillende landen zoals Amerika en Canada. Vanwege het goedaardige (bijna Nederlands op zijn zomers) klimaat en aantrekkelijk landschap, bied het een trekpleister voor vele buitenlandse beleggers.
Wie weet kan ik ooit een huisje in het berglandschap rondom dit meer bezitten, het is werkelijk een heerlijke plek om te wonen en te leven. Oordeel zelf aan de hand van de fotos die tevens opgestuurd zijn door mijn medebewoners die in mijn appartement wonen en nog steeds nieuwe fotos blijven opsturen.
Chapala Village - Scorpion Island - Chapala Village and Guadalajara Oldtown - 2009:
