Sinds ik ingetrokken ben in mijn appartement wat hier “depa” heet moet ik mijn keuken, woonkamer en eetkamer delen met studenten. Ieder heeft gelukkig een eigen kamer en kan daar zijn eigen privacy opzoeken, zo ik ook. Ik beschik over de zogenaamde “luxe kamer” en heb een toilet en badkamer voor mij alleen, terwijl de studenten een douche, wc en badkamer moeten delen. Gelukkig zijn er in het huis 3 douches en 4 toiletten en dat helpt mekaar uit de weg te gaan, althans voor de studenten. Ik heb er wat minder last van aangezien ik niemand hoef toe te laten in mijn douche/wc voorziening. Ik betaal ook wat meer (althans dat is zo geregeld en afgesproken met de verhuurder) dan de andere studenten. Ik moet er echter achter komen dat wat ik aan “korting” krijg de studenten bij betalen. Zit ik op een goede afgesproken prijs, betalen de studenten ietsjes meer, maar zonder de privé douche en wc. Ach je moet niet alles delen met elkaar.
Ik ben intussen een soort van opzichter voor deze soms 2 meter studenten en men luistert niet altijd naar de coach ,maar ik bemerk dat ik wel degelijk een soort balans breng in het geheel. Men heeft nogal eens de neiging om het huis af te breken als er niemand tussen komt. Ik verhoed hun dan van erger en soms voor onvoorziene onkosten. Daarnaast speel ik een rol als adviseur, maar het advies niet ieder ter harte neemt, gezien onze laatste vrouwelijke studente die dacht het wel allemaal beter te weten. Ze heeft haar ongehoorzaamheid duur moeten betalen betalen, de reden dat ze nu al naar huis is. Mijn blog “4 minuten” spreken boekdelen. Alhoewel, ik nu een andere mening toebedeeld ben en nu ik het allemaal wat anders gehoord en geanalyseerd heb en waarschijnlijk haar toedoen en plotseling vertrek niet de reden is geweest, wat ons is verteld. Daar wil ik echter voor de veiligheid van mijn medestudenten en mijn eigen familie echter niet dieper op in gaan en passeer dit stuk als afgesloten. Ik zal het wel in mijn boek verkondigen, als ik deze blog dan ook als boek ga publiceren. Helaas dwingt mij het openbaren van specifieke gebeurtenissen die ik persoonlijk heb meegemaakt niet altijd in deze blog te zetten. Ik hoop hiermee voldoende uitleg te hebben gegeven. Er is in ieder geval meer te vertellen dan ik schrijf.
Als ik naar mijn studenten kijk en soms moet meemaken hoe ze hun tijd verdrijven is dat bijna te vergelijken zoals ik was toen ik puber was. Alles is lol. Voetbal of tennis spelen in huis is soms van toepassing, maar huishoudelijke activiteiten zoals schoonmaken en huisvuil buiten zetten is een ongekende voor de meesten. Regelmatig optreden en hun op hun verantwoordelijkheden wijzen is het enige wat ik herhaaldelijk doe, per slot van rekening hebben we huisregels. Niet dat daar altijd naar geluisterd en gehoor aan gegeven wordt, maar als het echt te bond wordt en ik er wat van zeg is men bereid mee te helpen. De meesten zijn soms ook voor weken niet in het huis en gaan vakanties nemen, omdat hun lessen dat toelaten, en men hoort en ziet van hun dan ook weinig. Goede raad is soms duur en menigeen volgt niet altijd mijn goede adviezen op, zoals het thuislaten van credit cards et cetera. Hoe vaak ik hun geadviseerd heb geen credit cards mee te nemen en gewoon eenmalig cash geld te pinnen en daar hun uitgaven wekelijks mee te betalen. De meeste studenten zijn het echter zo gewoon van thuis uit om een credit card op zak te hebben, dat voor hun een advies om deze thuis te laten, een advies voor doven is. Gevolg dat deze week een mede student zijn credit card kwijt was, de gevolgen zijn voor hem, want voor het terug krijgen en de boel regelen dat er geen geld opgenomen kan worden op die kaart is in Mexico een tijdrovende taak. Intussen zou al duizenden euro's van zijn bank afgerekend kunnen zijn, zonder dat hij daarvan snel op de hoogte is. Want alles is hier behalve snel geregeld.
Intussen beginnen de medestudenten het in te zien dat ik gelijk had en doen zoals ik had aanbevolen, maar intussen is er toch weer een slachtoffer gevallen, met het gevolg dat hij waarschijnlijk de komende maanden rustig aan moet doen voor hij een nieuwe credit card en of geld heeft. Ach, het zijn wat dat betreft net kinderen ze moeten eerst hun hoofd stoten voor ze naar pappa of mama luisteren. Daarnaast moet ik constateren dat de meeste studenten geen enkel benul hebben van huishoudelijk schoonmaken en of hygiëne. Als je hun kamers soms ziet is het net of er een oorlog heeft gewoed en niemand die het interesseert om het schoon te maken. Dat in Mexico meer huismijt, stof en erger in je kamer kan komen en dat tot ziektes kan lijden is een ongehoorde boodschap aan deze jongeren die denken het leven voor zich te hebben en krachtig genoeg zijn om het te overleven. Dat intussen al 2 studenten naar het ziekenhuis moesten voor bloedonderzoek omdat ze zich niet goed voelden en men er achter kwam dat dit door een virus en/of bacteriële infectie kwam heeft men afgedaan als een griepje! Dat het het wel eens door hun "opgeruimdheid" zou kunnen komen en niet schoonmaken van hun kamers wordt afgedaan met; “Ach dat zal wel niet!” Eigenwijs. Toen ik de student in kwestie geholpen heb zijn kamer te desinfecteren met gloor en schoonmaak middel was hij na 1 week van zijn lijden verlost. Helaas is dat niet doorgedrongen tot de andere medestudenten.
Daarnaast is het tijdsbesef waar deze medebewoners in leven niet altijd even prettig. Ik heb een student uit Australië die nog steeds in de tijdzone van Australië leeft. Deze begint dan om 10 uur s’ nachts zijn eten klaar te maken en omdat ik naast de keuken “woon” hoor ik alle potten klateren en rammelen. Om 12 uur wordt dan gegeten en ik vraag mij af of dat wel gezond is. Herhaaldelijk aanspreken op zijn gedrag wordt afgedaan als tijdelijk, we zijn inmiddels 2 maanden verder en hij is niets veranderd. Laat staan de rommel die eigenlijk direct opgeruimd dient te worden als men van de keuken gebruik maakt. Als ik dan om 7 uur s’ avonds van mijn werk kom, is het een bende van afwas en onverzorgde keuken. Je kunt je voorstellen dat ik dan ook geen zin meer heb om nog mijn eigen potje kaar te maken. Om dat te voorkomen bereid ik mijn eten op zaterdag of zondag voor, voor de hele week en als de studenten meestal weg zijn. Dan heb ik de keuken voor mijzelf en kan mijn zaken klaar maken voor de komende week. Ik vries dan ook alles in en alles is hygiënisch verpakt. (grootmoeders stijl) Als ik dan wat nodig heb s’ avonds neem ik wat crackers met een blikje vis, of ontdooi wat van mijn eigen zelfgemaakte prut. Het is behelpen, maar goed je leeft samen en probeert samen eruit te komen. Nu na maanden heb ik wel het gevoel dat men wat meer naar mij luistert en extreme uitwassen achterwege laat. We hebben mekaar geaccepteerd om het zo maar eens te zeggen. En voor mij is het eigenlijk ook wel leuk om met die jongens te praten, dan alleen te zitten op een hotel kamer zoals de eerste maand. Voorlopig komen we er wel uit met elkaar, maar het is alles behalve ideaal. Het verlangen om weer met je eigen gezin samen te leven en s’ avonds aan tafel te zitten is groot, je mist veel. Maar goed het is hopelijk maar tijdelijk.
Sinds ik ingetrokken ben in mijn appartement wat hier “depa” heet moet ik mijn keuken, woonkamer en eetkamer delen met studenten. Ieder heeft gelukkig een eigen kamer en kan daar zijn eigen privacy opzoeken, zo ik ook. Ik beschik over de zogenaamde “luxe kamer” en heb een toilet en badkamer voor mij alleen, terwijl de studenten een douche, wc en badkamer moeten delen. Gelukkig zijn er in het huis 3 douches en 4 toiletten en dat helpt mekaar uit de weg te gaan, althans voor de studenten. Ik heb er wat minder last van aangezien ik niemand hoef toe te laten in mijn douche/wc voorziening. Ik betaal ook wat meer (althans dat is zo geregeld en afgesproken met de verhuurder) dan de andere studenten. Ik moet er echter achter komen dat wat ik aan “korting” krijg de studenten bij betalen. Zit ik op een goede afgesproken prijs, betalen de studenten ietsjes meer, maar zonder de privé douche en wc. Ach je moet niet alles delen met elkaar.
Ik ben intussen een soort van opzichter voor deze soms 2 meter studenten en men luistert niet altijd naar de coach ,maar ik bemerk dat ik wel degelijk een soort balans breng in het geheel. Men heeft nogal eens de neiging om het huis af te breken als er niemand tussen komt. Ik verhoed hun dan van erger en soms voor onvoorziene onkosten. Daarnaast speel ik een rol als adviseur, maar het advies niet ieder ter harte neemt, gezien onze laatste vrouwelijke studente die dacht het wel allemaal beter te weten. Ze heeft haar ongehoorzaamheid duur moeten betalen betalen, de reden dat ze nu al naar huis is. Mijn blog “4 minuten” spreken boekdelen. Alhoewel, ik nu een andere mening toebedeeld ben en nu ik het allemaal wat anders gehoord en geanalyseerd heb en waarschijnlijk haar toedoen en plotseling vertrek niet de reden is geweest, wat ons is verteld. Daar wil ik echter voor de veiligheid van mijn medestudenten en mijn eigen familie echter niet dieper op in gaan en passeer dit stuk als afgesloten. Ik zal het wel in mijn boek verkondigen, als ik deze blog dan ook als boek ga publiceren. Helaas dwingt mij het openbaren van specifieke gebeurtenissen die ik persoonlijk heb meegemaakt niet altijd in deze blog te zetten. Ik hoop hiermee voldoende uitleg te hebben gegeven. Er is in ieder geval meer te vertellen dan ik schrijf.
Als ik naar mijn studenten kijk en soms moet meemaken hoe ze hun tijd verdrijven is dat bijna te vergelijken zoals ik was toen ik puber was. Alles is lol. Voetbal of tennis spelen in huis is soms van toepassing, maar huishoudelijke activiteiten zoals schoonmaken en huisvuil buiten zetten is een ongekende voor de meesten. Regelmatig optreden en hun op hun verantwoordelijkheden wijzen is het enige wat ik herhaaldelijk doe, per slot van rekening hebben we huisregels. Niet dat daar altijd naar geluisterd en gehoor aan gegeven wordt, maar als het echt te bond wordt en ik er wat van zeg is men bereid mee te helpen. De meesten zijn soms ook voor weken niet in het huis en gaan vakanties nemen, omdat hun lessen dat toelaten, en men hoort en ziet van hun dan ook weinig. Goede raad is soms duur en menigeen volgt niet altijd mijn goede adviezen op, zoals het thuislaten van credit cards et cetera. Hoe vaak ik hun geadviseerd heb geen credit cards mee te nemen en gewoon eenmalig cash geld te pinnen en daar hun uitgaven wekelijks mee te betalen. De meeste studenten zijn het echter zo gewoon van thuis uit om een credit card op zak te hebben, dat voor hun een advies om deze thuis te laten, een advies voor doven is. Gevolg dat deze week een mede student zijn credit card kwijt was, de gevolgen zijn voor hem, want voor het terug krijgen en de boel regelen dat er geen geld opgenomen kan worden op die kaart is in Mexico een tijdrovende taak. Intussen zou al duizenden euro's van zijn bank afgerekend kunnen zijn, zonder dat hij daarvan snel op de hoogte is. Want alles is hier behalve snel geregeld.
Intussen beginnen de medestudenten het in te zien dat ik gelijk had en doen zoals ik had aanbevolen, maar intussen is er toch weer een slachtoffer gevallen, met het gevolg dat hij waarschijnlijk de komende maanden rustig aan moet doen voor hij een nieuwe credit card en of geld heeft. Ach, het zijn wat dat betreft net kinderen ze moeten eerst hun hoofd stoten voor ze naar pappa of mama luisteren. Daarnaast moet ik constateren dat de meeste studenten geen enkel benul hebben van huishoudelijk schoonmaken en of hygiëne. Als je hun kamers soms ziet is het net of er een oorlog heeft gewoed en niemand die het interesseert om het schoon te maken. Dat in Mexico meer huismijt, stof en erger in je kamer kan komen en dat tot ziektes kan lijden is een ongehoorde boodschap aan deze jongeren die denken het leven voor zich te hebben en krachtig genoeg zijn om het te overleven. Dat intussen al 2 studenten naar het ziekenhuis moesten voor bloedonderzoek omdat ze zich niet goed voelden en men er achter kwam dat dit door een virus en/of bacteriële infectie kwam heeft men afgedaan als een griepje! Dat het het wel eens door hun "opgeruimdheid" zou kunnen komen en niet schoonmaken van hun kamers wordt afgedaan met; “Ach dat zal wel niet!” Eigenwijs. Toen ik de student in kwestie geholpen heb zijn kamer te desinfecteren met gloor en schoonmaak middel was hij na 1 week van zijn lijden verlost. Helaas is dat niet doorgedrongen tot de andere medestudenten.
Daarnaast is het tijdsbesef waar deze medebewoners in leven niet altijd even prettig. Ik heb een student uit Australië die nog steeds in de tijdzone van Australië leeft. Deze begint dan om 10 uur s’ nachts zijn eten klaar te maken en omdat ik naast de keuken “woon” hoor ik alle potten klateren en rammelen. Om 12 uur wordt dan gegeten en ik vraag mij af of dat wel gezond is. Herhaaldelijk aanspreken op zijn gedrag wordt afgedaan als tijdelijk, we zijn inmiddels 2 maanden verder en hij is niets veranderd. Laat staan de rommel die eigenlijk direct opgeruimd dient te worden als men van de keuken gebruik maakt. Als ik dan om 7 uur s’ avonds van mijn werk kom, is het een bende van afwas en onverzorgde keuken. Je kunt je voorstellen dat ik dan ook geen zin meer heb om nog mijn eigen potje kaar te maken. Om dat te voorkomen bereid ik mijn eten op zaterdag of zondag voor, voor de hele week en als de studenten meestal weg zijn. Dan heb ik de keuken voor mijzelf en kan mijn zaken klaar maken voor de komende week. Ik vries dan ook alles in en alles is hygiënisch verpakt. (grootmoeders stijl) Als ik dan wat nodig heb s’ avonds neem ik wat crackers met een blikje vis, of ontdooi wat van mijn eigen zelfgemaakte prut. Het is behelpen, maar goed je leeft samen en probeert samen eruit te komen. Nu na maanden heb ik wel het gevoel dat men wat meer naar mij luistert en extreme uitwassen achterwege laat. We hebben mekaar geaccepteerd om het zo maar eens te zeggen. En voor mij is het eigenlijk ook wel leuk om met die jongens te praten, dan alleen te zitten op een hotel kamer zoals de eerste maand. Voorlopig komen we er wel uit met elkaar, maar het is alles behalve ideaal. Het verlangen om weer met je eigen gezin samen te leven en s’ avonds aan tafel te zitten is groot, je mist veel. Maar goed het is hopelijk maar tijdelijk.
No comments:
Post a Comment