Het werk is al reeds een dagelijkse routine geworden, uitpakken van je laptop en de aansluiting ervan, de koffiezetapparaat uit de kast (het is een kleintje, grootmoeders stijl) en daarna eerst koffie zetten. Want die koffie-automaten die ze hier hebben, ach daar kun je alleen maar een maagzuur aan over houden, en ze zijn niet gratis. Aansluiten met het netwerk en dan de nodige applicaties openen zodat men ziet dat je online bent. Daarna eerst goed checken dat de koffie goed doorloopt want die filters willen wel eens schuiven, het is allemaal maar “made in China” goedkoop electro prul.Het schijnt goed te gaan. Pfff,.. mijn dag kan weer beginnen, eerst de koffie mok (kwart liter) vullen met suiker en melk. Het moet allemaal precies, want teveel verderft de smaak. Ok, dat is gedaan. Ik kijk even naar mijn buurman, hij is een echte Star Wars fan bemerk ik, sommigen maken van hun buro echt een speeltuin, hahaha. Maar goed ieder zijn eigen zeg ik maar.
Eerst even mijn Gmail, Hotmail, Google en alle andere forums waar ik op zit checken. Intussen laad ik mijn zware Lotus Notes client en check ook even de bedrijfs email daaro. Het is nog al wat om aan de slag te kunnen hier in Mexico, intussen ratelt het netwerk op zoek naar mijn IP address dat ze mijn laptop gaan toewijzen en pruttelt de koffie voor mijn dagelijkse “wake up kick”. Het is een uur later en ik ga eens aan de slag. Eerst een sip aan mijn koffie mok, want lichamelijk welzijn gaat eerst zoals het handboek voor goede IT-ers aanduid. Dan even strekken voor de ergonomische precisie vast te stellen van de tafel en stoel, die trouwens niet verstelbaar zijn, maar ach, je stretched een paar keer per dag meer om dat goed te maken of gaat wat vaker buurten bij je kollegas. Eindelijk het werk kan beginnen.
De airco blaast zachtjes, soms koel, soms ijskoud. Het woord “ergonomie” kent men schijnbaar niet in het Spaans Mexico. Daarvoor in plaats heb je een bivakmuts om je te beschermen voor de ijskoude airco en een warme jas om je nek te beschermen om geen longontsteking op te lopen. Iedereen trouwens hier. Ik heb al reeds 10 keer gebeld met onderhoud om het eens te komen te onderzoeken, maar het schijnt dat ze de voice mail niet kunnen interpreteren, het zal wel aan mijn gebrekkig Spaans liggen, zal ik maar zeggen. Alhoewel ik anderen intussen ook heb laten bellen. Ik heb intussen mijn eigen maatregelen genomen om mijn werk zonder problemen te kunnen voortzetten. Dikke jas, en muts als het wat koeler wordt onder deze airco die schijnbaar iedere keer wisselt van ijskoud naar koel en dan weer lauw warm, naar gelang het systeem het uitkomt, denk ik.
Naar een paar uur werken schijnt men besloten te hebben om de kabels te leggen in ons kantoor. Het is een geschreeuw van de ene naar de andere kant, het bevordert mijn concentratie niet echt om mijn werk voort te zetten, en ik besluit mijn hoofdspeakers op te zetten en naar wat muziek te luisteren, intussen probeer ik mijn werk voort te zetten. Dat men zulke werkzaamheden ook besluit om tijdens kantoor uren te voltrekken is mij een raadsel, maar goed. Ik heb vandaag een grote migratie voor te bereiden. Het schijnt mijn leven te worden, migraties. Migraties van systemen, migraties van gebruikers, mijn eigen migratie naar Mexico, ik lijk wel een IT-zigeuner. Sinds de laatste successvolle migraties van zeer belangrijke busines partners door mij, wil men niets anders meer heb ik het gevoel. Ach je moet toch ergens specialist in zijn, lach ik maar. Hoedanook probeer ik mij te concentreren. De dag verloopt gestaag. Ik kan mijn werk doen. Als je een keer bezig bent verloopt de tijd snel en kan ik mij al voorbereiden op de lunch. Even plasje, handen wassen, koffiezet apparaat even uitwassen met het toebehoor en de zaak weer netjes opruimen, “clean desk” noemen ze dat hier, jajaja, heeft weinig te maken met veiligheid. Ik zie wat kollegas mijn kant opkomen, we gaan eten, het is lunch tijd.
Aangekomen in de kantine kijk ik even welke maaltijden ze serveren vandaag. Het is iedere keer weer hetzelfde; rijst, bonenpuree en wortelen (en wat erin), daarnaast een stukje vlees of vis, naar gelang de dag van de week. Het ziet er allemaal kleurloos uit, bruin en geel. De soep is van hetzelfde en is iedere dag een raadsel of men het zout er niet in heeft laten vallen, neen, de kantines in Nederland zijn beter.Hier geen melk, of broodjes met kroket, of een heerlijke uitsmijter met spek. Of een fricandel met een zacht pistoletje, of een heerlijke goulash soep.
Neen, iedere dag bonen en rijst met die flauw gekookte wortelen (en wat erin). Tuurlijk kun je voor een alternatief gaan: carne asada met tortillas of een gemende salade met van alles en nog wat, helaas gebruiken ze iedere dag dezelfde dressing voor de salades, wat niet altijd met verscheidene combinaties goed smaakt. Maar goed, soms kook ik ook wel eens in mijn nieuw appartement en neem mijn eigen prut mee, maar als ik het vergeet ben ik op deze keuken aangewezen.Niet dat het slecht is, maar ieder dag die bruin gele prak wordt saai na een tijdje. Het smaakt na een tijdje ook allemaal hetzelfde.
Na het eten gaan we weer aan de slag, het is intussen weer uren verder, ja je hebt hier een uur pauze. Moet je er ook gebruik van maken. Soms blijf je langer weg, niemand die daar wat van zegt. Je snapt het al werk hebben is een luize leven voor een Europeaan, vooral in de IT. Als je het werktempo en de werkdruk van ons in Europa gewend bent is dit echt een wandelingetje in het park. Soms wil men nog wel eens stressen, maar dat komt meer uit het feit dat men geen organizatie talent heeft en men van effectief inzetten van mensen hier, geen raad mee weet. Dan komt alles en iedereen in eens opdraven alsof de wereld vergaat. Datzelfde geldt voor vergaderingen, het zal ook nooit eens een vergadering zijn waar je nu eens uitwandeld en zegt van wow, dat was een leuke vergadering, hier heb ik wat van opgestoken. Meestal heb ik het gevoel alsof ik net wakker ben geworden. Enfin zolang men betaald en het niet verbeterd, waarom zou jij dan het voortouw nemen om het te veranderen, achteraan sluiten zeg ik maar altijd, net zoals bij alles hier in Mexico. Lekker aansluiten in de rij en niet mauwen. Nog even en we kunnen weer naar huis, lekker in die rollercoaster die men bus noemt; “hold your tight for your bumby ride” Ach en mijn werk? Morgen is weer een dag, ik pak het dan wel weer op...
Het werk is al reeds een dagelijkse routine geworden, uitpakken van je laptop en de aansluiting ervan, de koffiezetapparaat uit de kast (het is een kleintje, grootmoeders stijl) en daarna eerst koffie zetten. Want die koffie-automaten die ze hier hebben, ach daar kun je alleen maar een maagzuur aan over houden, en ze zijn niet gratis. Aansluiten met het netwerk en dan de nodige applicaties openen zodat men ziet dat je online bent. Daarna eerst goed checken dat de koffie goed doorloopt want die filters willen wel eens schuiven, het is allemaal maar “made in China” goedkoop electro prul.Het schijnt goed te gaan. Pfff,.. mijn dag kan weer beginnen, eerst de koffie mok (kwart liter) vullen met suiker en melk. Het moet allemaal precies, want teveel verderft de smaak. Ok, dat is gedaan. Ik kijk even naar mijn buurman, hij is een echte Star Wars fan bemerk ik, sommigen maken van hun buro echt een speeltuin, hahaha. Maar goed ieder zijn eigen zeg ik maar. 
Eerst even mijn Gmail, Hotmail, Google en alle andere forums waar ik op zit checken. Intussen laad ik mijn zware Lotus Notes client en check ook even de bedrijfs email daaro. Het is nog al wat om aan de slag te kunnen hier in Mexico, intussen ratelt het netwerk op zoek naar mijn IP address dat ze mijn laptop gaan toewijzen en pruttelt de koffie voor mijn dagelijkse “wake up kick”. Het is een uur later en ik ga eens aan de slag. Eerst een sip aan mijn koffie mok, want lichamelijk welzijn gaat eerst zoals het handboek voor goede IT-ers aanduid. Dan even strekken voor de ergonomische precisie vast te stellen van de tafel en stoel, die trouwens niet verstelbaar zijn, maar ach, je stretched een paar keer per dag meer om dat goed te maken of gaat wat vaker buurten bij je kollegas. Eindelijk het werk kan beginnen. 
De airco blaast zachtjes, soms koel, soms ijskoud. Het woord “ergonomie” kent men schijnbaar niet in het Spaans Mexico. Daarvoor in plaats heb je een bivakmuts om je te beschermen voor de ijskoude airco en een warme jas om je nek te beschermen om geen longontsteking op te lopen. Iedereen trouwens hier. Ik heb al reeds 10 keer gebeld met onderhoud om het eens te komen te onderzoeken, maar het schijnt dat ze de voice mail niet kunnen interpreteren, het zal wel aan mijn gebrekkig Spaans liggen, zal ik maar zeggen. Alhoewel ik anderen intussen ook heb laten bellen. Ik heb intussen mijn eigen maatregelen genomen om mijn werk zonder problemen te kunnen voortzetten. Dikke jas, en muts als het wat koeler wordt onder deze airco die schijnbaar iedere keer wisselt van ijskoud naar koel en dan weer lauw warm, naar gelang het systeem het uitkomt, denk ik.
Naar een paar uur werken schijnt men besloten te hebben om de kabels te leggen in ons kantoor. Het is een geschreeuw van de ene naar de andere kant, het bevordert mijn concentratie niet echt om mijn werk voort te zetten, en ik besluit mijn hoofdspeakers op te zetten en naar wat muziek te luisteren, intussen probeer ik mijn werk voort te zetten. Dat men zulke werkzaamheden ook besluit om tijdens kantoor uren te voltrekken is mij een raadsel, maar goed. Ik heb vandaag een grote migratie voor te bereiden. Het schijnt mijn leven te worden, migraties. Migraties van systemen, migraties van gebruikers, mijn eigen migratie naar Mexico, ik lijk wel een IT-zigeuner. Sinds de laatste successvolle migraties van zeer belangrijke busines partners door mij, wil men niets anders meer heb ik het gevoel. Ach je moet toch ergens specialist in zijn, lach ik maar. Hoedanook probeer ik mij te concentreren. De dag verloopt gestaag. Ik kan mijn werk doen. Als je een keer bezig bent verloopt de tijd snel en kan ik mij al voorbereiden op de lunch. Even plasje, handen wassen, koffiezet apparaat even uitwassen met het toebehoor en de zaak weer netjes opruimen, “clean desk” noemen ze dat hier, jajaja, heeft weinig te maken met veiligheid. Ik zie wat kollegas mijn kant opkomen, we gaan eten, het is lunch tijd.
Aangekomen in de kantine kijk ik even welke maaltijden ze serveren vandaag. Het is iedere keer weer hetzelfde; rijst, bonenpuree en wortelen (en wat erin), daarnaast een stukje vlees of vis, naar gelang de dag van de week. Het ziet er allemaal kleurloos uit, bruin en geel. De soep is van hetzelfde en is iedere dag een raadsel of men het zout er niet in heeft laten vallen, neen, de kantines in Nederland zijn beter.Hier geen melk, of broodjes met kroket, of een heerlijke uitsmijter met spek. Of een fricandel met een zacht pistoletje, of een heerlijke goulash soep. 
Neen, iedere dag bonen en rijst met die flauw gekookte wortelen (en wat erin). Tuurlijk kun je voor een alternatief gaan: carne asada met tortillas of een gemende salade met van alles en nog wat, helaas gebruiken ze iedere dag dezelfde dressing voor de salades, wat niet altijd met verscheidene combinaties goed smaakt. Maar goed, soms kook ik ook wel eens in mijn nieuw appartement en neem mijn eigen prut mee, maar als ik het vergeet ben ik op deze keuken aangewezen.Niet dat het slecht is, maar ieder dag die bruin gele prak wordt saai na een tijdje. Het smaakt na een tijdje ook allemaal hetzelfde.
Na het eten gaan we weer aan de slag, het is intussen weer uren verder, ja je hebt hier een uur pauze. Moet je er ook gebruik van maken. Soms blijf je langer weg, niemand die daar wat van zegt. Je snapt het al werk hebben is een luize leven voor een Europeaan, vooral in de IT. Als je het werktempo en de werkdruk van ons in Europa gewend bent is dit echt een wandelingetje in het park. Soms wil men nog wel eens stressen, maar dat komt meer uit het feit dat men geen organizatie talent heeft en men van effectief inzetten van mensen hier, geen raad mee weet. Dan komt alles en iedereen in eens opdraven alsof de wereld vergaat. Datzelfde geldt voor vergaderingen, het zal ook nooit eens een vergadering zijn waar je nu eens uitwandeld en zegt van wow, dat was een leuke vergadering, hier heb ik wat van opgestoken. Meestal heb ik het gevoel alsof ik net wakker ben geworden. Enfin zolang men betaald en het niet verbeterd, waarom zou jij dan het voortouw nemen om het te veranderen, achteraan sluiten zeg ik maar altijd, net zoals bij alles hier in Mexico. Lekker aansluiten in de rij en niet mauwen. Nog even en we kunnen weer naar huis, lekker in die rollercoaster die men bus noemt; “hold your tight for your bumby ride” Ach en mijn werk? Morgen is weer een dag, ik pak het dan wel weer op...
No comments:
Post a Comment