Mijn vrouw en wij

Het is nu 2 jaar en wat maanden dat ik in Mexico leef en werk. Ik denk dat als ik mijn vrouw niet had ontmoet het nooit zo’n twee ervaringrijke jaren waren geweest. Ik ben niet bang, maar wel moeilijk van aard, ik heb zo mijn hebbetjes en dingetjes, maar nooit dat ze daar mee zat. Tuurlijk zijn we anders dat komt ook door de cultuur verschillen, maar sinds de jaren hebben we er mee weten te leven, min of meer. De jaren (het zijn er intussen al 6 ) dat we samenzijn, hebben we veel lief en leed gedeeld, maar we hebben altijd een relatie van wederzijds respect gehad. Nooit dat er iets is gebeurd tussen mij en een andere vrouw en zij nooit een andere man, ondanks dat we soms heel moeilijke en eenzame perioden hadden en dat we soms voor langere tijd “gescheiden” waren en zoals dat nu ook het geval is, nu ik in Guadalajara werk en leef, en zij werkt en leeft in Monterrey, (een gevolg van de financiele crisis en werkeloosheid in MTY) we weten dat we deze moeilijke tijd moeten doorbijten, maar we blijven mekaar trouw.

Ik weet dat veel relaties in Nederland daar moeite mee hebben en om heel eerlijk te zijn al mijn relaties in het verleden waren moeilijk in dat geval en nooit successvol. Mijn vrouw en ik daarentegen hebben één ding gemeen en dat is ons erfgoed, onze zoon. Onze zoon houd onze relatie in stand, vooral met het “gescheiden leven” wat we nu leven, en zover van elkaar. Het is niet eenvoudig om als “forens” te leven en een huwelijk te hebben. Wij staan niet samen op in de morgen om voor de “kleine” te zorgen en we zijn niet samen s’avonds als de klok 9 slaat om voor diezelfde “kleine” daar te zijn. Je bent ook nooit samen om voor elkaar daar te zijn. Communicatie gaat via email of Skype, wat niet altijd optimaal is. We hebben op dit moment meer een "LAT relatie" dan een echt huwelijk, maar het schijnt dat dit voor 80% van de Mexicaanse huwelijken geld, iedereen werkt wel ergens anders dan waar zijn echte familie leeft. Door de afstanden zie je en schrijf je mekaar weinig. Toch houd ik van mijn vrouw, en mis ik haar veel, een gevoel van missen wat ik eigenlijk niet had toen we in Nederland waren, toen ze altijd thuis was en ik op mijn werk, en s’avonds mekaar zagen om de dagelijkse beslommeringen te vertellen. Wat je nu mist is dat je geen partner hebt om je kapsones en leuke dingen te vertellen, hezelfde geldt ook voor haar. Je bent soms eenzaam en mist een goed gesprek, even chatten en even weer op de hoogte zijn van hoe het is, is een weldoende en internet-samenzijn.

Je begint dan pas te bergijpen hoe goed ze voor mij is en altijd voor mij klaar staat als dat nodig is, al is het soms op afstand en zij toch altijd dat regelt wat geregeld moet worden. Tuurlijk mis ik haar in de avonden als ik naar bed ga en vermoeid ga slapen en even dat uurtje heb dat ik terug denk aan haar en mijn zoon en het huis in Monterrey wat we hebben gehuurd. Het is soms ook moeilijk om s’morgens op te staan en naar mijn werk te gaan, zonder dat ik haar zie of mijn zoon. Leven is niet altijd dat wat je wenst, maar het gevoel dat er iemand voor je klaar staat en wacht op jouw is wat je s’morgens uit bed haalt en wat je dagelijkse ritme bepaalt. Als ik haar niet had waarom zou ik dit alles willen doen, als ik mijn zoon niet had waarom heeft het hier zijn, in Mexico, dan nog zin? Juist, omdat je een familie hebt die het allemaal een zin geeft! Bij deze dan ook aan mijn vrouw: Ik hou van jouw, het is de reden, die dit alles een zin geeft! De reden dat ik s'morgens op sta en een reden om door te zetten tot we beter kennen. Tot dat we wat beters vinden en ons leven weer samen brengt, leven en werken in Mexico is niet makkelijk. Vooral als je hier komt om wat op te bouwen met een Mexicaanse vrouw. Het is niet een waarschuwing en denk niet dat jouw dat niet zal overkomen, het gebeurd elke dag met duizenden Mexicanen die de grens weer over moeten, omdat ze in Noord Amerika werken en maar naar 3 á 4 maanden terug komen. Zo ook ik ook, werkende in Guadalajara en mijn vrouw werkende in Monterrey, omdat anders we zouden verhongeren en geen inkomen zouden hebben om het leven aangenaam te maken. Uitkering kent men hier niet, dus denk niet dat je een vrouw in Mexico trouwt en dan op je luieren kunt gaan zitten, dan heb je het mis. Intussen zie ik weer vooruit om naar MTY te gaan, het zal volgende maand weer zijn, 2 maanden zijn weer voorbij. Tijd om mekaar weer eens te omhelzen en te zien. Gelukkig! Schat, ik hou van jouw..