Eindelijk was 't dan weer zover, "thuiskomen". Niet Nederland, neen, Monterrey Mexico, want dat is toch mijn thuishaven zolang mijn familie, hoe klein die ook is, daar nog steeds verblijft. En het eerste wat me opviel was dat het allemaal minder erg was dan ik altijd van Monterrey voorstelde; kapotte straten, ongeplaveid, geen lijnen, druk verkeer, ongemanierde mensen, en vooral HEET. Dat laatste was nog steeds zo, dat andere ook trouwens, maar het was ongemakkelijk heet wat me het meeste tegenzat. Gerugzakt met een pukkel van 10 kilo en een plastic tas met het kadootje voor mijn zoon ging ik de hitte tegemoet. Het was vergelijkbaar met een Nederlandse zomerse avond met 90% vochtigheid in de lucht en een gevoel alsof je in een bakoven van een sauna stapt. Maar voor de rest kwam het allemaal heel erg relaxed en bekend over, alsof ik er al aan gewend was aan dat drukke gedoe op de straten vooral. Iedereen in de stress, iedereen die naar huis wilde, iedereen die maar 1 doel had, zo snel mogelijk thuis komen, iets wat ik ook van plan was. En met dat gevoel naar huis wandelend begon ik opeens ook te begrijpen wat deze stad zo onhebbelijk maakt, iedereen heeft hetzelfde probleem als ik, men wil naar huis en deze hitte ontvluchten. Iets wat ik denk de oorzaak ook is waarom de meeste mensen (gelukkig niet allemaal) zo aggresief naar huis laat rijden. En ik begon opeens deze stad beter te begrijpen. Het is geen persoonlijk kwaad, het is bijna iedereen die eraan lijd. Als je dat eenmaal beseft dan maakt dat opeens, dat je deze stad beter gaat begrijpen, iets waar ik 2 jaar geen notie van had, maar eerst naar een andere stad moest verhuizen, je mogelijk maakt om te begrijpen. Nu ook eindelijk begrijp ik dat mensen vanuit Mexico City zeggen dat Monterrey erger is dan Mexico stad, tuurlijk nu past het allemaal, de temperatuur is hier veel te heet dan in Mexico stad. Wie is na 45 graden overdag en 35 graden s'nachts en dat bijna wekelijks, nog aardig?
Eindelijk thuis aangekomen was het als vanouds omhelzen en gelukkig mekaar weer te zien. Vooral mijn zoon die niet wist hoe hard hij mij moest drukken om aan te geven hoe zeer hij me gemist had, datzelfde gelde ook voor mijn vrouw. Na alle kadoos en verhalen uitgepakt te hebben was het weer als vanouds familie zijn. Het enige wat anders was is dat papa opeens weer rookte, foei papa. Tja, na 3 maanden Guadalajara en al die rook feestjes is papa ook weer aan de sigaret. Van de ene dag op de andere is het weer begonnen, alsof je 't nooit gemist hebt. En zo vervloekt aan ieder die rookte, vanaf de dagen dat je ermee gestopt was, is het nu weer een genot om een pafferje op te steken. Ik heb er ook opeens niet zoveel problemen mee, na 6 jaar geheelonthouding. Ik weet niet waarom, maar een verslaving kan soms rare wendingen hebben. Ik hoest ook niet meer, eigenlijk helemaal niet, zoals vroeger en de pakjes sigaretten zijn hier heel erg goedkoop, nog geen euro, wat het stoppen niet eenvoudig maakt. Toch heb ik steeds weer het gevoel dat ik morgen kan stoppen als ik dat wil, maar voorlopig geeft het mij een genot die ik even niet kan thuis brengen, anders dan vroeger. En heb ik even geen behoefte om te stoppen.
Na een weekend de leuke dingen weer geproefd te hebben, en ja, tijd vliegt als je het bekijkt, sta je weer aan het vliegveld om afscheid te nemen. 2 dagen weekend zijn zo om, en het werk in Mexico bied geen extra dagen vakantie of verlof. Dat laatste is afzien, want je kunt nooit je verlof dagen echt opnemen zoals wij dat in Nederland kennen, het is schipperen met de dagen die je hebt in het weekend en dat is het. Geen baaldagen, snipperdagen of verlof voor de eerste-jaars werknemers, iets waar je iedere keer weer tegenaan loopt als je van werkgever veranderd, maar het schijnt dat er hier niemand mee zit, dus neem ik het ook gelaten. 10 dagen verlof zitten in het verschiet als ik bij de huidige werkgever blijf, maar dat is volgend jaar pas. Geen senioren dagen, geen extra snipperdagen voor 1 jaar geen ziekteverzuim, geen 38 urige werkweek.
Ik neem afscheid van mijn familie om 6 uur in de maandag morgen want ik moet op tijd op het vliegveld zijn. Mijn zoon omhelst mij nogmaals in een bijna krakende manier alsof hij mij niet wil laten gaan en eerder een schouder en rib wil breken, ik stem hem gemoedig toe en vertel hem hij zou zijn moeder meehelpen in de huishouding en zich goed gedragen. Hij stemt triest toe, maar lacht daarna weer. Duiveltje, alsof hij weet dat als ik niet thuis ben dat het allemaal niet zo streng is. Ik neem afscheid van mijn vrouw en loop de ingang van het vliegveld in. Het weekendje "At Home" is over. De ochtend is net als wij, triest en bewolkt, het regent zachtjes, hopelijk komt ze veilig thuis denk ik nog als ze vertrekt. Met deze Monterreise wegen en dan ook nog regen is dat nooit voorspelbaar. Na een half uur belt ze me op, zij en Rafael zijn wel thuis en bereiden zich voor op de school en zij voor haar werk. Ik sta intussen in de rij op de vlieghaven, om na mijn werk te gaan. Guadalajara, here I come.
Eindelijk was 't dan weer zover, "thuiskomen". Niet Nederland, neen, Monterrey Mexico, want dat is toch mijn thuishaven zolang mijn familie, hoe klein die ook is, daar nog steeds verblijft. En het eerste wat me opviel was dat het allemaal minder erg was dan ik altijd van Monterrey voorstelde; kapotte straten, ongeplaveid, geen lijnen, druk verkeer, ongemanierde mensen, en vooral HEET. Dat laatste was nog steeds zo, dat andere ook trouwens, maar het was ongemakkelijk heet wat me het meeste tegenzat. Gerugzakt met een pukkel van 10 kilo en een plastic tas met het kadootje voor mijn zoon ging ik de hitte tegemoet. Het was vergelijkbaar met een Nederlandse zomerse avond met 90% vochtigheid in de lucht en een gevoel alsof je in een bakoven van een sauna stapt. Maar voor de rest kwam het allemaal heel erg relaxed en bekend over, alsof ik er al aan gewend was aan dat drukke gedoe op de straten vooral. Iedereen in de stress, iedereen die naar huis wilde, iedereen die maar 1 doel had, zo snel mogelijk thuis komen, iets wat ik ook van plan was. En met dat gevoel naar huis wandelend begon ik opeens ook te begrijpen wat deze stad zo onhebbelijk maakt, iedereen heeft hetzelfde probleem als ik, men wil naar huis en deze hitte ontvluchten. Iets wat ik denk de oorzaak ook is waarom de meeste mensen (gelukkig niet allemaal) zo aggresief naar huis laat rijden. En ik begon opeens deze stad beter te begrijpen. Het is geen persoonlijk kwaad, het is bijna iedereen die eraan lijd. Als je dat eenmaal beseft dan maakt dat opeens, dat je deze stad beter gaat begrijpen, iets waar ik 2 jaar geen notie van had, maar eerst naar een andere stad moest verhuizen, je mogelijk maakt om te begrijpen. Nu ook eindelijk begrijp ik dat mensen vanuit Mexico City zeggen dat Monterrey erger is dan Mexico stad, tuurlijk nu past het allemaal, de temperatuur is hier veel te heet dan in Mexico stad. Wie is na 45 graden overdag en 35 graden s'nachts en dat bijna wekelijks, nog aardig?
Eindelijk thuis aangekomen was het als vanouds omhelzen en gelukkig mekaar weer te zien. Vooral mijn zoon die niet wist hoe hard hij mij moest drukken om aan te geven hoe zeer hij me gemist had, datzelfde gelde ook voor mijn vrouw. Na alle kadoos en verhalen uitgepakt te hebben was het weer als vanouds familie zijn. Het enige wat anders was is dat papa opeens weer rookte, foei papa. Tja, na 3 maanden Guadalajara en al die rook feestjes is papa ook weer aan de sigaret. Van de ene dag op de andere is het weer begonnen, alsof je 't nooit gemist hebt. En zo vervloekt aan ieder die rookte, vanaf de dagen dat je ermee gestopt was, is het nu weer een genot om een pafferje op te steken. Ik heb er ook opeens niet zoveel problemen mee, na 6 jaar geheelonthouding. Ik weet niet waarom, maar een verslaving kan soms rare wendingen hebben. Ik hoest ook niet meer, eigenlijk helemaal niet, zoals vroeger en de pakjes sigaretten zijn hier heel erg goedkoop, nog geen euro, wat het stoppen niet eenvoudig maakt. Toch heb ik steeds weer het gevoel dat ik morgen kan stoppen als ik dat wil, maar voorlopig geeft het mij een genot die ik even niet kan thuis brengen, anders dan vroeger. En heb ik even geen behoefte om te stoppen.
Na een weekend de leuke dingen weer geproefd te hebben, en ja, tijd vliegt als je het bekijkt, sta je weer aan het vliegveld om afscheid te nemen. 2 dagen weekend zijn zo om, en het werk in Mexico bied geen extra dagen vakantie of verlof. Dat laatste is afzien, want je kunt nooit je verlof dagen echt opnemen zoals wij dat in Nederland kennen, het is schipperen met de dagen die je hebt in het weekend en dat is het. Geen baaldagen, snipperdagen of verlof voor de eerste-jaars werknemers, iets waar je iedere keer weer tegenaan loopt als je van werkgever veranderd, maar het schijnt dat er hier niemand mee zit, dus neem ik het ook gelaten. 10 dagen verlof zitten in het verschiet als ik bij de huidige werkgever blijf, maar dat is volgend jaar pas. Geen senioren dagen, geen extra snipperdagen voor 1 jaar geen ziekteverzuim, geen 38 urige werkweek.
Ik neem afscheid van mijn familie om 6 uur in de maandag morgen want ik moet op tijd op het vliegveld zijn. Mijn zoon omhelst mij nogmaals in een bijna krakende manier alsof hij mij niet wil laten gaan en eerder een schouder en rib wil breken, ik stem hem gemoedig toe en vertel hem hij zou zijn moeder meehelpen in de huishouding en zich goed gedragen. Hij stemt triest toe, maar lacht daarna weer. Duiveltje, alsof hij weet dat als ik niet thuis ben dat het allemaal niet zo streng is. Ik neem afscheid van mijn vrouw en loop de ingang van het vliegveld in. Het weekendje "At Home" is over. De ochtend is net als wij, triest en bewolkt, het regent zachtjes, hopelijk komt ze veilig thuis denk ik nog als ze vertrekt. Met deze Monterreise wegen en dan ook nog regen is dat nooit voorspelbaar. Na een half uur belt ze me op, zij en Rafael zijn wel thuis en bereiden zich voor op de school en zij voor haar werk. Ik sta intussen in de rij op de vlieghaven, om na mijn werk te gaan. Guadalajara, here I come. 
No comments:
Post a Comment