Daar ga je dan, de mobiel roept: “It is time to get up, the time is six fourthy five, it is time to get up, the time is six fourthy five, jengel ..jengel” . Het leven in deze stad is weer begonnen voor me, het is mijn “fucking wake up call”, 6 uur 45 en weggerukt uit mijn zalige droom van strand, rust, mooi weer en vooral mooie vrouwen. De harde werkelijk roept en ik moet me weer klaar maken voor mijn dagelijkse “tour of duty”. Ik neem zoals vertrouwd een ochtend douche. Shit, het water is koud. De plensbui van vannacht heeft schijnbaar weer de boiler onklaar gemaakt en de waakvlam uitgeblazen. De tijd dringt, want de bus wacht niet op je. In mijn shorts en slippers ren ik de trap op om de boiler op het dakterras aan te steken. Tja, wie hangt er nu ook een boiler buiten, dat kan alleen maar Mexicaanse architectuur en vernuft zijn. Men heeft er niet echt bij nagedacht toen men dat ding hier plaatste, denk ik nog. De lucifers gaan constant uit en ik verbruik bijna een heel doosje voor ik erachter kom dat de pit te vochtig is om het vuur op te nemen. Dat wordt weer koud douchen. Ik ren de trap weer naar beneden en kom erachter dat mijn radiootje, net gekocht, het heeft begeven. Ook dat is weer typisch, made in Taiwan. Ik kijk er later wel naar, ik trek de stekker uit en ga de badkamer in. Gelukkig is het water niet ijskoud. Ik neem een vlugge douche, poets mijn tanden en kleed me vluchtig aan. Door dat gedoe met die boiler ben ik kostbare tijd verloren, het wordt weer rennen denk ik nog.
Ik sta eindelijk buiten met mijn pukkel de “supra” tas. Klaar voor de aanval om de eerste buschauffeur die langskomt te tacklen. Omdat het geregend heeft staat het water op sommige plaatsen hoog in de straten en er zijn altijd wat Mexicaanse hufters die het leuk vinden dat water te laten sproeien door er lekker volle vaart doorheen te rijden. Het zijn net kinderen die Mexicanen, in alles zien ze een spelletje en gein. Ik weet net nog een plensbui te ontwijken, ik heb het gevoel dat ze er een soort sport van maken. Hoeveel “gringo’s” kan ik nat maken met mijn hufterig rijgedrag. Ik zie er de gein niet van in, een vrouw die voor mij loopt wordt nat en vloekt wat in het spaans. Ik lach een beetje binnensmonds, tja, binnen pret. Eindelijk ben ik bij de bushalte aangekomen. Intussen dat ik dit schrijf zitten de muggen te smullen van mijn Europees bloed en ik weet er een paar om zeep te helpen. Ach, alles leeft hier van iedereen waarom de muggen ook niet, het is maar een detail. .......Enfin, de bus komt eraan. Ik hoor ineens dat liedje door mijn hoofd gaan: “Busje komt zo, busje komt zo..” ik neem het gelaten, de bus gaat stoppen, ik steek een arm hoog, wat gebruikelijk hier is, en....die klootzak rijdt door. Pfff, weer zo’n hufter die niet stopt. Ik zag wel dat de bus propvol was, zou dat de oorzaak zijn? Ach, ik wacht wel op de volgende, ik kijk op mijn mobieltje. Het is 7:23 uur, ik kan het nog halen. Ik ga weer op afstand van de straat staan, want ook hier zijn plassen water in het wegdek, dus voor ik een tweede koude douche krijg ga ik liever op veilige afstand. De volgende bus komt eraan, “dat is vlug”, denk ik nog. En ja deze stopt. Ook deze is niet echt leeg en ik moet achter een dikke reet van een vrouw aanschuiven. Ze is niet echt gewillig om te verschuiven en ik denk nog hoe kunnen ze dat paard hier meenemen dat neemt al plaats voor drie in maar goed, je mag niet over mensen zo praten, dus ik probeer plaats te krijgen en me zo klein mogelijk te maken. Voordat ik nog het geld heb kunnen overhandigen(5 pesos) geeft de buschauffeur alweer gas en deze keer flink . Ik bots bijna met mijn gezicht in die reet, maar goed ik sta dan ook aan de trap van de ingang van de bus, dus daar kon ik echt niets aan doen. Mensen beginnen te schuiven en bij de volgende halte stappen er gelukkig wat mensen uit, inplaats van in.
De buschauffeur neemt nog eens een extra wijde bocht ik zie net nog hoe een man bijna met het gezicht tegen het venster aan klotst, de mensen verliezen bijna hun evenwicht en ik hoop maar een ding, ja je snapt hem al. Laat die dikke reet niet op mij vallen, oh God! Op de een of andere reden komt ieder weer op zijn voeten terecht, de buschauffeur doet net alsof er niets aan de hand is en crosst door. Het moet een leuk beroep zijn om hier buschauffeur te zijn denk ik nog, niemand klaagt, niemand protesteerd. In een wat slalom achtige manier van rijden weet hij de bushalte waar ik uit moet te halen en ik kan net nog het belletje drukken om hem te laten stoppen. Ik sta nog steeds aan de voordeur dus de uitstap is al net als onvergeeflijk als het instappen. Al rijdend klappen de deuren open en ik kan mij net nog houden om niet onder de wielen te vallen. Al stoppend probeer ik weg te komen en spring uit de bus, met nog een paar andere Mexicanen. Ik ben er nog niet uit en de bus rijd weer door, hij heeft namelijk groen, geen tijd verliezen denk ik nog. Ik ren naar de volgende bushalte en kijk op de klok intussen of ik niet te laat ben, gelukkig het is pas 7:35 uur en ik haal de volgende bushalte met wat sprongen over het wegdek met voorbijschezende autos. Allemaal op weg naar hun werk, voetgangers zijn hier loslopend wild en je moet twee keer kijken voor je de overstap naar de andere weghelft maakt. Eindelijk het voetpad bereikt begint de springdans opnieuw van scorende auto rijdende Mexicanen die voetgangers proberen nat te rijden, opspattend water en vloekende mensen weer. Hahaha eigenlijk is het wel grappig, zolang ze jouw niet raken. Eindelijk heb ik mijn halte bereikt.
De tour met de werkbus is al even zo hobbelend en bumpend als de openbare bus, alleen rijd deze chauffeur gelukkig niet zo idioot. De bus zit vol met jonge medewerkers, allemaal een beetje moe en sommigen proberen te slapen. Niemand die wat zegt en allemaal een beetje op zich. Een bus mongolen op weg naar een uitje is meer fun, denk ik nog, inplaats van die halfsnurkende apen die je niet echt een gemotiveerd gevoel geven om te gaan werken. Zelfs als er iemand naast je komt zitten wordt er geen woord van goedendag gezegd nog gesproken. Het is allemaal maar een zielige verschijning als je ziet hoe sommigen een dutje proberen te doen en er zelfs mensen zijn die proberen een kruiswoordpuzzel in te vullen. Ik ben al blij dat ik niet een “wiplash” oploop met al die hobbels en sprongen die de bus maakt door het slechte wegdek, en daar probeert toch echt iemand een puzzel in te vullen(?) Ongeloofelijk maar waar. Iedereen zit ook met die oordoppen in, alsof ze zich eigenlijk willen afsluiten van wat er om hun heen gebeurd, even niet willen deelnemen aan deze gruwelijke rollercoaster. Allemaal aan de iPod of walkman, sommigen zelfs met een hele kabelboom om hun lichaam, want die hebben nog de oude modellen. Terwijl we af en toe stoppen om meer apen mee te nemen, zie ik op straat verkopers en straatventers (soms zijn het kinderen) hoe ze hun waar proberen te slijten, sommigen lopen zelfs door het verkeer en schuwen de plassen water niet. Ze zien er smerig en onverzorgd uit; dus ik denk nog die kunnen zo’n douche wel gebruiken, hahaha. Sommige venters schuwen niets, zelfs niet de straten die nog steeds door water ondergelopen zijn en waar je met een kano beter doorheen kunt waden dan dat je er doorheen loopt. Toch zijn er die bijna blootsvoets erdoor heen slenteren en hun waar proberen te slijten, aan de niet geinterreseerde autos en bussen. Iedereen is te druk om naar zijn werk te komen, sommigen zijn zelfs zo gestressed en beginnen al te toeteren als de lichten maar een seconde op groen staan. Hoe dan ook we zijn eindeljk aangekomen op het werk, de dagelijkse beslommeringen kunnen beginnen.
Daar ga je dan, de mobiel roept: “It is time to get up, the time is six fourthy five, it is time to get up, the time is six fourthy five, jengel ..jengel” . Het leven in deze stad is weer begonnen voor me, het is mijn “fucking wake up call”, 6 uur 45 en weggerukt uit mijn zalige droom van strand, rust, mooi weer en vooral mooie vrouwen. De harde werkelijk roept en ik moet me weer klaar maken voor mijn dagelijkse “tour of duty”. Ik neem zoals vertrouwd een ochtend douche. Shit, het water is koud. De plensbui van vannacht heeft schijnbaar weer de boiler onklaar gemaakt en de waakvlam uitgeblazen. De tijd dringt, want de bus wacht niet op je. In mijn shorts en slippers ren ik de trap op om de boiler op het dakterras aan te steken. Tja, wie hangt er nu ook een boiler buiten, dat kan alleen maar Mexicaanse architectuur en vernuft zijn. Men heeft er niet echt bij nagedacht toen men dat ding hier plaatste, denk ik nog. De lucifers gaan constant uit en ik verbruik bijna een heel doosje voor ik erachter kom dat de pit te vochtig is om het vuur op te nemen. Dat wordt weer koud douchen. Ik ren de trap weer naar beneden en kom erachter dat mijn radiootje, net gekocht, het heeft begeven. Ook dat is weer typisch, made in Taiwan. Ik kijk er later wel naar, ik trek de stekker uit en ga de badkamer in. Gelukkig is het water niet ijskoud. Ik neem een vlugge douche, poets mijn tanden en kleed me vluchtig aan. Door dat gedoe met die boiler ben ik kostbare tijd verloren, het wordt weer rennen denk ik nog.
Ik sta eindelijk buiten met mijn pukkel de “supra” tas. Klaar voor de aanval om de eerste buschauffeur die langskomt te tacklen. Omdat het geregend heeft staat het water op sommige plaatsen hoog in de straten en er zijn altijd wat Mexicaanse hufters die het leuk vinden dat water te laten sproeien door er lekker volle vaart doorheen te rijden. Het zijn net kinderen die Mexicanen, in alles zien ze een spelletje en gein. Ik weet net nog een plensbui te ontwijken, ik heb het gevoel dat ze er een soort sport van maken. Hoeveel “gringo’s” kan ik nat maken met mijn hufterig rijgedrag. Ik zie er de gein niet van in, een vrouw die voor mij loopt wordt nat en vloekt wat in het spaans. Ik lach een beetje binnensmonds, tja, binnen pret. Eindelijk ben ik bij de bushalte aangekomen. Intussen dat ik dit schrijf zitten de muggen te smullen van mijn Europees bloed en ik weet er een paar om zeep te helpen. Ach, alles leeft hier van iedereen waarom de muggen ook niet, het is maar een detail. .......Enfin, de bus komt eraan. Ik hoor ineens dat liedje door mijn hoofd gaan: “Busje komt zo, busje komt zo..” ik neem het gelaten, de bus gaat stoppen, ik steek een arm hoog, wat gebruikelijk hier is, en....die klootzak rijdt door. Pfff, weer zo’n hufter die niet stopt. Ik zag wel dat de bus propvol was, zou dat de oorzaak zijn? Ach, ik wacht wel op de volgende, ik kijk op mijn mobieltje. Het is 7:23 uur, ik kan het nog halen. Ik ga weer op afstand van de straat staan, want ook hier zijn plassen water in het wegdek, dus voor ik een tweede koude douche krijg ga ik liever op veilige afstand. De volgende bus komt eraan, “dat is vlug”, denk ik nog. En ja deze stopt. Ook deze is niet echt leeg en ik moet achter een dikke reet van een vrouw aanschuiven. Ze is niet echt gewillig om te verschuiven en ik denk nog hoe kunnen ze dat paard hier meenemen dat neemt al plaats voor drie in maar goed, je mag niet over mensen zo praten, dus ik probeer plaats te krijgen en me zo klein mogelijk te maken. Voordat ik nog het geld heb kunnen overhandigen(5 pesos) geeft de buschauffeur alweer gas en deze keer flink . Ik bots bijna met mijn gezicht in die reet, maar goed ik sta dan ook aan de trap van de ingang van de bus, dus daar kon ik echt niets aan doen. Mensen beginnen te schuiven en bij de volgende halte stappen er gelukkig wat mensen uit, inplaats van in.
De buschauffeur neemt nog eens een extra wijde bocht ik zie net nog hoe een man bijna met het gezicht tegen het venster aan klotst, de mensen verliezen bijna hun evenwicht en ik hoop maar een ding, ja je snapt hem al. Laat die dikke reet niet op mij vallen, oh God! Op de een of andere reden komt ieder weer op zijn voeten terecht, de buschauffeur doet net alsof er niets aan de hand is en crosst door. Het moet een leuk beroep zijn om hier buschauffeur te zijn denk ik nog, niemand klaagt, niemand protesteerd. In een wat slalom achtige manier van rijden weet hij de bushalte waar ik uit moet te halen en ik kan net nog het belletje drukken om hem te laten stoppen. Ik sta nog steeds aan de voordeur dus de uitstap is al net als onvergeeflijk als het instappen. Al rijdend klappen de deuren open en ik kan mij net nog houden om niet onder de wielen te vallen. Al stoppend probeer ik weg te komen en spring uit de bus, met nog een paar andere Mexicanen. Ik ben er nog niet uit en de bus rijd weer door, hij heeft namelijk groen, geen tijd verliezen denk ik nog. Ik ren naar de volgende bushalte en kijk op de klok intussen of ik niet te laat ben, gelukkig het is pas 7:35 uur en ik haal de volgende bushalte met wat sprongen over het wegdek met voorbijschezende autos. Allemaal op weg naar hun werk, voetgangers zijn hier loslopend wild en je moet twee keer kijken voor je de overstap naar de andere weghelft maakt. Eindelijk het voetpad bereikt begint de springdans opnieuw van scorende auto rijdende Mexicanen die voetgangers proberen nat te rijden, opspattend water en vloekende mensen weer. Hahaha eigenlijk is het wel grappig, zolang ze jouw niet raken. Eindelijk heb ik mijn halte bereikt.
De tour met de werkbus is al even zo hobbelend en bumpend als de openbare bus, alleen rijd deze chauffeur gelukkig niet zo idioot. De bus zit vol met jonge medewerkers, allemaal een beetje moe en sommigen proberen te slapen. Niemand die wat zegt en allemaal een beetje op zich. Een bus mongolen op weg naar een uitje is meer fun, denk ik nog, inplaats van die halfsnurkende apen die je niet echt een gemotiveerd gevoel geven om te gaan werken. Zelfs als er iemand naast je komt zitten wordt er geen woord van goedendag gezegd nog gesproken. Het is allemaal maar een zielige verschijning als je ziet hoe sommigen een dutje proberen te doen en er zelfs mensen zijn die proberen een kruiswoordpuzzel in te vullen. Ik ben al blij dat ik niet een “wiplash” oploop met al die hobbels en sprongen die de bus maakt door het slechte wegdek, en daar probeert toch echt iemand een puzzel in te vullen(?) Ongeloofelijk maar waar. Iedereen zit ook met die oordoppen in, alsof ze zich eigenlijk willen afsluiten van wat er om hun heen gebeurd, even niet willen deelnemen aan deze gruwelijke rollercoaster. Allemaal aan de iPod of walkman, sommigen zelfs met een hele kabelboom om hun lichaam, want die hebben nog de oude modellen. Terwijl we af en toe stoppen om meer apen mee te nemen, zie ik op straat verkopers en straatventers (soms zijn het kinderen) hoe ze hun waar proberen te slijten, sommigen lopen zelfs door het verkeer en schuwen de plassen water niet. Ze zien er smerig en onverzorgd uit; dus ik denk nog die kunnen zo’n douche wel gebruiken, hahaha. Sommige venters schuwen niets, zelfs niet de straten die nog steeds door water ondergelopen zijn en waar je met een kano beter doorheen kunt waden dan dat je er doorheen loopt. Toch zijn er die bijna blootsvoets erdoor heen slenteren en hun waar proberen te slijten, aan de niet geinterreseerde autos en bussen. Iedereen is te druk om naar zijn werk te komen, sommigen zijn zelfs zo gestressed en beginnen al te toeteren als de lichten maar een seconde op groen staan. Hoe dan ook we zijn eindeljk aangekomen op het werk, de dagelijkse beslommeringen kunnen beginnen.
No comments:
Post a Comment