Het is nu 49 dagen geleden dat ik mijn ontslag heb gekregen en dat ik werkzoekende ben. Nou ja de eerste 3 weken was ik er niet zo mee bezig als nu, omdat mijn vrouw nog werkte en ik in Nederland was, maar als je ziet hoe het gegaan is, is het bijna belachelijk voor woorden dat ik mij nog de moeite doe om terug te komen bij diezelfde firma die mij strategisch eruit heeft gegooid. Het is dat de klant waar ik voor werkte (trouwens hele fijne werkgever daar niet van) mij terug wil en dat ik het voor hun doe en mij de stijfkoppigheid van de mexicaanse outsourcing bedrijven over me heen moeten laten gaan, om hopelijk de klant terug te krijgen en weer te gaan werken. Nou ja, ik geef toe, ik ben er ook een beetje debet aan, was ik niet naar Nederland gegaan om het zolang te laten duren, maar als je niet weet hoe het in mekaar zit zou je bijna denken dat ik eigenschuld in deze zaak heb. En ja ook ik kan soms heel erg stijfkoppig zijn, diegene die me wat beter kennen weten waar ik over praat, zie ik mijn vrouw met haar hoofd “ja” knikken.
Laat ik wat duidelijkheid in de zaak brengen en de situatie waar ik nu in zit (maar niet had hoeven te zijn) aan de mensen uitleggen. Hoe is het gekomen. Om dat te begrijpen moet je even terug in de tijd en dat is ongeveer het jaar 2007 toen ik vertrok naar Mexico. In augustus van datzelfde jaar werd ik in Nederland al gebeld en kreeg ik een aanbod om te komen werken bij één van de grootste werkgevers van Mexico, en dit was aangestuurd door Blue Company. De klant was op zoek naar een ervaren Blue Company consultant met genoeg kennis in huis om Lotus software produkten te kennen en te implementeren. Het scheen dat ik de geschikte man was, maar er viel niet te onderhandelen over het salaris nog over andere dingen. Als nieuwkomer, weinig kennis van de Spaanse taal, en geen kennis van de arbeidscultuur in Mexico, dacht ik er niet lang over na en accepteerde het aanbod. Het zou in eerste instantie voor één jaar zijn, maar verlenging was mogelijk, werd al gezegd.
Toen ik eindelijk arriveerde in Mexico, bleek de grootste struikelblok om snel aan de slag te kunnen bij een bedrijf, de immigratie dienst te zijn. Een log en ineffecïent burocratisch apparaat, dat er alleen maar voor gemaakt is om geld uit je zak te kloppen en de uitgifte voor verblijfsvergunningen zo frustrerend mogelijk heeft gemaakt dat, als je het allemaal van te voren wist, liever thuis was gebleven. Ondanks goede voorbereiding van mijn vrouw (waar ik haar nu nog steeds dankbaar voor ben) en het geduld van de klant, moest ik toch nog 3 maanden werkeloos toe zien, voordat ik mijn werk kon starten in Monterrey Mexico. Manpower, mijn eerste outsourcing bedrijf, was zeer professioneel, iets waar ze trouwens wereldwijd voor bekend staan, en ik goede ervaring mee had in het verleden. Men scheen de touwtjes met de aanvraag voor mijn werkvergunning goed voorbereid te hebben en het was dan ook in een dag of twee geregeld. En met geregeld bedoel ik dus ook alles, het voorleggen van het arbeidscontract, incluis het ondertekenen van beide partijen, tot het aanvragen van een bankrekening en werkvergunning bij de immigratiedienst.
Een jaar verder kwam ik erachter dat ik niet indirect door de klant werd betaald, maar uit een contract met derden en de klant mij eigenlijk gratis had, als een soort van voorwaarde in het aankopen van een hoeveelheid aan licenties. Hetzelfde als dat je een merk waspoeder koopt voor een bepaalde tijdsduur, maar er een wasmachine gratis bij krijgt van diezelfde firma, voor de tijdsduur van het contract. Ik was die “wasmachine”. Je kunt je voorstellen dat ik teleurgesteld was, niet door de vergelijking met die wasmachine, maar het feit dat de klant niet indirect voor mijn diensten betaalde, maar deze gratis kreeg. Het zou het onderhandelen voor een vaste betrekking bij die klant, mits geleverde diensten door de klant als goed werden ervaren, nooit mogelijk maken en zou ik nooit een vast contract bij diezelfde klant kunnen bedingen en krijgen. Het stelde me tevens niet in de postie om bij een eventuele verlenging, een hoger salaris of betaling van gemaakte onkosten te bedingen. Een positie die een IT-er niet echt apprecieert, aangezien je alleen maar als werkpaard wordt gezien en weinig inspraak hebt op je beloningsstructuur. De waarschijnlijke reden ook, waarom voorgangers deze functie al drie keer hadden neergelegd en soms om heel onbegrijpelijke redenen of omstandigheden. Weinig durfden erover te praten en weinig stonden open om een gesprek hierover. Ik had maar één indruk; dat er veel te verliezen viel, als men open kaart zou spelen.
Vorig jaar september 2008 besloot Blue Company het contract niet meer te verlengen met de klant en het te verkopen aan een ander bedrijf B-net, een bedrijf vergelijkbaar met Atos Origin in Nederland. B-net is een goed en professioneel bedrijf en bied goede voorwaarden, ware het niet dat men voor mij (de “wasmachine”) andere ideeën had en dat ik eigenlijk bij de overname van het contract niet wenselijk was. Een “ongewenste eend in de bijt” om het zo maar eens te zeggen. Daarnaast was men meer te vinden om het “waspoeder” te verkopen dan de service die erbij hoorde en bedingt was in het verleden. De reden dat men mij ook liever kwijt dan rijk was. Vooraf werd er een gigantische opkomst van HR en Recruitement personeel op mij afgestuurt, incluis de Account Manager van Blue Company. Ik moest vragen over mijn werk en de functie bij mijn klant beantwoorden en meewerken aan een eventuele oplossing. Ik wist eigenlijk toen al dat het niet goed zat met mijn toekomst bij deze klant. Blue Company liet mij vallen, B-net nam een meester zet door mij te willen uithuren aan een outsourcing bedrijf in Mexico City en de werkvergunnings procedure daar te willen laten starten. Ze vroegen mij, om alles aan documenten die ik bezat en die zo een beetje je hele leven, werken en reden van bestaan op deze planeet bevestigen op te sturen in een schoenendoos naar Mexico City via de post. Dat is in een land zoals Mexico, hetzelfde als vragen om je hele huishouding op straat te zetten; je ziet er nooit meer iets van terug. Paspoort, Diploma´s en Certificaten zouden bij verlies, van mij een “nobody” in dit land maken en ik zou nooit meer in staat zijn alle documenten zonder kosten terug te krijgen, laat staan de tijd die daarmee gemoeid is om het terug te krijgen. Ik heb dus geweigerd.
Ik heb nog geprobeerd alternatieven aan te rijken door bijvoorbeeld zelf naar Mexico City te reizen en daar alle originele papieren te laten zien en kopieën te overhandigen, maar alleen als hun de onkosten aan vliegen en verblijf zouden betalen. Per slot van rekening was het niet mijn wens om te veranderen van outsourcing bedrijf, maar moest ik noodgedwongen door de achterliggende bedrijven zoals Blue Company en B-net verhuizen. Men weigerde, en ik moest zelf betalen. Om het nog erger te maken dan het al was, verloor ik mijn recht op 3 maanden salaris bij mijn toenmalig outsourcing bedrijf omdat ik moest opzeggen, voordat ik de transactie kon starten, iets waar men mij heeft toe gedwongen anders zou de transactie niet kunnen plaatsvinden. Een zaak die nu nog juridisch incorrect is, want men had mij nooit kunnen dwingen alvorens ik niet een ander contract had getekend, iets wat ik trouwens nu weer niet heb gezien en waarschijnlijk nooit zal zien zelfs niet in elektronische vorm. Ik ben dus 3 maandsalarissen werkelozen geld kwijtgeraakt door deze truk!
Intussen gaat het dag in, dag uit, door met stomme emails te versturen met wat ik moet doen en wat ik kan verwachten. We zijn nu een maand en een half verder en ik heb net mijn hele hebben en houden in copy/scans verstuurd per email. Dat was afgelopen maandag, 45 MB! De ontvanger zal blij zijn met deze SPAM en voor weken werk hebben om zijn email account op te schonen. Intussen hoor ik niets meer. M.a.w. ik kan eigenlijk morgen al beginnen, maar de outsourcing bedrijven willen mij eigenlijk niet, de reden waarom het allemaal heeeeeeel erg langzaam gaat, de reden waarom ik alles wat ik zou moeten krijgen heb verloren en de reden waarom ik nooit meer terug zal komen bij diezelfde klant. Diezelfde klant wil mij wel, maar door de crisis is het moeilijk uit te leggen aan IT management, terwijl er 10.000 mensen bij datzelfde bedrijf op straat komen te staan, waarom ze me nu opeens wel zouden moeten aannemen. Een resource die ze trouwens voorheen voor niets hebben gekregen. De crisis is in dit geval een mede vijand voor mij voor het slagen van deze onderhandeling. Voor mij wordt intussen de liefde die ik heb met de klant en de klant met mij, onmogelijk gemaakt en verlies ik niet alleen een gewaardeerde klant maar ook nog eens belangrijke inkomsten. In totaal heeft het mij al 70.000 pesos gekost en zal ik er geen cent ooit van terug zien, nooit. Een strategies meesterwerk aan outsourcing taktiek? Of pure stijfkoppigheid! Ik denk het eerste, want ze zijn echt niet gek hier, dit was van te voren gepland en uitgedoktert. Petje af en “lessons learned”. Nu snap ik ook waarom iedereen hier zo a-sociaal is en vertrekt bij bedrijven zonder wat te zeggen, incluis het meenemen van office apparatuur en laptops, juist vanwege deze geniepige a-sociale behandeling van prive outsourcing bedrijven. En denk niet dat dit nieuw is, neen! Dit was 10 jaar geleden al het geval in Nederland, toen ik begon voor diezelfde kleine prive outsourcing bedrijfjes in Nederland, die me toen al bijna de nek om gedraaid hadden. De reden waarom ik bij een bedrijf als Atos Origin wilde werken (wat me uiteindelijk ook gelukt is) en de reden waarom ik ook nu weer terug wil naar betrouwbare grote outsourcing bedrijven, zoals in het verleden. Dus wat dat betreft is de cirkel weer rond en ben ik weer terug bij af!
Het is nu 49 dagen geleden dat ik mijn ontslag heb gekregen en dat ik werkzoekende ben. Nou ja de eerste 3 weken was ik er niet zo mee bezig als nu, omdat mijn vrouw nog werkte en ik in Nederland was, maar als je ziet hoe het gegaan is, is het bijna belachelijk voor woorden dat ik mij nog de moeite doe om terug te komen bij diezelfde firma die mij strategisch eruit heeft gegooid. Het is dat de klant waar ik voor werkte (trouwens hele fijne werkgever daar niet van) mij terug wil en dat ik het voor hun doe en mij de stijfkoppigheid van de mexicaanse outsourcing bedrijven over me heen moeten laten gaan, om hopelijk de klant terug te krijgen en weer te gaan werken. Nou ja, ik geef toe, ik ben er ook een beetje debet aan, was ik niet naar Nederland gegaan om het zolang te laten duren, maar als je niet weet hoe het in mekaar zit zou je bijna denken dat ik eigenschuld in deze zaak heb. En ja ook ik kan soms heel erg stijfkoppig zijn, diegene die me wat beter kennen weten waar ik over praat, zie ik mijn vrouw met haar hoofd “ja” knikken.
Laat ik wat duidelijkheid in de zaak brengen en de situatie waar ik nu in zit (maar niet had hoeven te zijn) aan de mensen uitleggen. Hoe is het gekomen. Om dat te begrijpen moet je even terug in de tijd en dat is ongeveer het jaar 2007 toen ik vertrok naar Mexico. In augustus van datzelfde jaar werd ik in Nederland al gebeld en kreeg ik een aanbod om te komen werken bij één van de grootste werkgevers van Mexico, en dit was aangestuurd door Blue Company. De klant was op zoek naar een ervaren Blue Company consultant met genoeg kennis in huis om Lotus software produkten te kennen en te implementeren. Het scheen dat ik de geschikte man was, maar er viel niet te onderhandelen over het salaris nog over andere dingen. Als nieuwkomer, weinig kennis van de Spaanse taal, en geen kennis van de arbeidscultuur in Mexico, dacht ik er niet lang over na en accepteerde het aanbod. Het zou in eerste instantie voor één jaar zijn, maar verlenging was mogelijk, werd al gezegd.
Toen ik eindelijk arriveerde in Mexico, bleek de grootste struikelblok om snel aan de slag te kunnen bij een bedrijf, de immigratie dienst te zijn. Een log en ineffecïent burocratisch apparaat, dat er alleen maar voor gemaakt is om geld uit je zak te kloppen en de uitgifte voor verblijfsvergunningen zo frustrerend mogelijk heeft gemaakt dat, als je het allemaal van te voren wist, liever thuis was gebleven. Ondanks goede voorbereiding van mijn vrouw (waar ik haar nu nog steeds dankbaar voor ben) en het geduld van de klant, moest ik toch nog 3 maanden werkeloos toe zien, voordat ik mijn werk kon starten in Monterrey Mexico. Manpower, mijn eerste outsourcing bedrijf, was zeer professioneel, iets waar ze trouwens wereldwijd voor bekend staan, en ik goede ervaring mee had in het verleden. Men scheen de touwtjes met de aanvraag voor mijn werkvergunning goed voorbereid te hebben en het was dan ook in een dag of twee geregeld. En met geregeld bedoel ik dus ook alles, het voorleggen van het arbeidscontract, incluis het ondertekenen van beide partijen, tot het aanvragen van een bankrekening en werkvergunning bij de immigratiedienst.
Een jaar verder kwam ik erachter dat ik niet indirect door de klant werd betaald, maar uit een contract met derden en de klant mij eigenlijk gratis had, als een soort van voorwaarde in het aankopen van een hoeveelheid aan licenties. Hetzelfde als dat je een merk waspoeder koopt voor een bepaalde tijdsduur, maar er een wasmachine gratis bij krijgt van diezelfde firma, voor de tijdsduur van het contract. Ik was die “wasmachine”. Je kunt je voorstellen dat ik teleurgesteld was, niet door de vergelijking met die wasmachine, maar het feit dat de klant niet indirect voor mijn diensten betaalde, maar deze gratis kreeg. Het zou het onderhandelen voor een vaste betrekking bij die klant, mits geleverde diensten door de klant als goed werden ervaren, nooit mogelijk maken en zou ik nooit een vast contract bij diezelfde klant kunnen bedingen en krijgen. Het stelde me tevens niet in de postie om bij een eventuele verlenging, een hoger salaris of betaling van gemaakte onkosten te bedingen. Een positie die een IT-er niet echt apprecieert, aangezien je alleen maar als werkpaard wordt gezien en weinig inspraak hebt op je beloningsstructuur. De waarschijnlijke reden ook, waarom voorgangers deze functie al drie keer hadden neergelegd en soms om heel onbegrijpelijke redenen of omstandigheden. Weinig durfden erover te praten en weinig stonden open om een gesprek hierover. Ik had maar één indruk; dat er veel te verliezen viel, als men open kaart zou spelen.
Vorig jaar september 2008 besloot Blue Company het contract niet meer te verlengen met de klant en het te verkopen aan een ander bedrijf B-net, een bedrijf vergelijkbaar met Atos Origin in Nederland. B-net is een goed en professioneel bedrijf en bied goede voorwaarden, ware het niet dat men voor mij (de “wasmachine”) andere ideeën had en dat ik eigenlijk bij de overname van het contract niet wenselijk was. Een “ongewenste eend in de bijt” om het zo maar eens te zeggen. Daarnaast was men meer te vinden om het “waspoeder” te verkopen dan de service die erbij hoorde en bedingt was in het verleden. De reden dat men mij ook liever kwijt dan rijk was. Vooraf werd er een gigantische opkomst van HR en Recruitement personeel op mij afgestuurt, incluis de Account Manager van Blue Company. Ik moest vragen over mijn werk en de functie bij mijn klant beantwoorden en meewerken aan een eventuele oplossing. Ik wist eigenlijk toen al dat het niet goed zat met mijn toekomst bij deze klant. Blue Company liet mij vallen, B-net nam een meester zet door mij te willen uithuren aan een outsourcing bedrijf in Mexico City en de werkvergunnings procedure daar te willen laten starten. Ze vroegen mij, om alles aan documenten die ik bezat en die zo een beetje je hele leven, werken en reden van bestaan op deze planeet bevestigen op te sturen in een schoenendoos naar Mexico City via de post. Dat is in een land zoals Mexico, hetzelfde als vragen om je hele huishouding op straat te zetten; je ziet er nooit meer iets van terug. Paspoort, Diploma´s en Certificaten zouden bij verlies, van mij een “nobody” in dit land maken en ik zou nooit meer in staat zijn alle documenten zonder kosten terug te krijgen, laat staan de tijd die daarmee gemoeid is om het terug te krijgen. Ik heb dus geweigerd.
Ik heb nog geprobeerd alternatieven aan te rijken door bijvoorbeeld zelf naar Mexico City te reizen en daar alle originele papieren te laten zien en kopieën te overhandigen, maar alleen als hun de onkosten aan vliegen en verblijf zouden betalen. Per slot van rekening was het niet mijn wens om te veranderen van outsourcing bedrijf, maar moest ik noodgedwongen door de achterliggende bedrijven zoals Blue Company en B-net verhuizen. Men weigerde, en ik moest zelf betalen. Om het nog erger te maken dan het al was, verloor ik mijn recht op 3 maanden salaris bij mijn toenmalig outsourcing bedrijf omdat ik moest opzeggen, voordat ik de transactie kon starten, iets waar men mij heeft toe gedwongen anders zou de transactie niet kunnen plaatsvinden. Een zaak die nu nog juridisch incorrect is, want men had mij nooit kunnen dwingen alvorens ik niet een ander contract had getekend, iets wat ik trouwens nu weer niet heb gezien en waarschijnlijk nooit zal zien zelfs niet in elektronische vorm. Ik ben dus 3 maandsalarissen werkelozen geld kwijtgeraakt door deze truk!
Intussen gaat het dag in, dag uit, door met stomme emails te versturen met wat ik moet doen en wat ik kan verwachten. We zijn nu een maand en een half verder en ik heb net mijn hele hebben en houden in copy/scans verstuurd per email. Dat was afgelopen maandag, 45 MB! De ontvanger zal blij zijn met deze SPAM en voor weken werk hebben om zijn email account op te schonen. Intussen hoor ik niets meer. M.a.w. ik kan eigenlijk morgen al beginnen, maar de outsourcing bedrijven willen mij eigenlijk niet, de reden waarom het allemaal heeeeeeel erg langzaam gaat, de reden waarom ik alles wat ik zou moeten krijgen heb verloren en de reden waarom ik nooit meer terug zal komen bij diezelfde klant. Diezelfde klant wil mij wel, maar door de crisis is het moeilijk uit te leggen aan IT management, terwijl er 10.000 mensen bij datzelfde bedrijf op straat komen te staan, waarom ze me nu opeens wel zouden moeten aannemen. Een resource die ze trouwens voorheen voor niets hebben gekregen. De crisis is in dit geval een mede vijand voor mij voor het slagen van deze onderhandeling. Voor mij wordt intussen de liefde die ik heb met de klant en de klant met mij, onmogelijk gemaakt en verlies ik niet alleen een gewaardeerde klant maar ook nog eens belangrijke inkomsten. In totaal heeft het mij al 70.000 pesos gekost en zal ik er geen cent ooit van terug zien, nooit. Een strategies meesterwerk aan outsourcing taktiek? Of pure stijfkoppigheid! Ik denk het eerste, want ze zijn echt niet gek hier, dit was van te voren gepland en uitgedoktert. Petje af en “lessons learned”. Nu snap ik ook waarom iedereen hier zo a-sociaal is en vertrekt bij bedrijven zonder wat te zeggen, incluis het meenemen van office apparatuur en laptops, juist vanwege deze geniepige a-sociale behandeling van prive outsourcing bedrijven. En denk niet dat dit nieuw is, neen! Dit was 10 jaar geleden al het geval in Nederland, toen ik begon voor diezelfde kleine prive outsourcing bedrijfjes in Nederland, die me toen al bijna de nek om gedraaid hadden. De reden waarom ik bij een bedrijf als Atos Origin wilde werken (wat me uiteindelijk ook gelukt is) en de reden waarom ik ook nu weer terug wil naar betrouwbare grote outsourcing bedrijven, zoals in het verleden. Dus wat dat betreft is de cirkel weer rond en ben ik weer terug bij af!
No comments:
Post a Comment