Sinds ik terug ben in Mexico en ik alleen maar bezig ben “dingen” te regelen en daar ook nog eens veel tijd (dagen) aan zie opgaan, en dat ook soms veel frustraties opleverd, denk ik wel eens terug aan die vraag die me steeds weer achtervolgt en die me tijdens mijn “visite” in Nederland werd gevraagd door Marion; “Hoe ziet je toekomst eruit?” Marion, een oud kollegae van het casino en tevens vrouw van een goede schoolvriend van me, vroeg me die vraag. Ik en Marion waren altijd al elkaars gelijknamige polen geweest, als twee ongelijknamige polen elkaar aantrekken dan zijn wij juist het tegenovergestelde geweest; vooral mekaar afstoten. De periode dat we samen in het casino werkten was in het begin niet altijd makkelijk voor beiden van ons, na een lange tijd en heel veel gesprekken hebben we mekaar toch kunnen vinden en uiteindelijk geaccepteerd hoe we zijn. We kennen mekaars plus en minpunten maar al te goed, de vraag was dan ook raak, zeer raak.
Deze vraag heeft me dan ook bezig gehouden sinds, en ik heb getracht daar nu wel een antwoord op te vinden wat me die avond toen ik bij hun thuis was uitgenodigd, niet lukte. Als ik kijk naar de top drie dingen in het leven die voor mij heel belangrijk zijn, dan denk ik dat mijn toekomst er goed uitziet. De belangrijkste dingen in het leven vind ik; is familie, de tweede is je kinderen, en het laatste is je gezondheid. Tuurlijk kunnen deze belangrijke dingen in het leven verschillen per persoon en per ouderdom, want als je iemand van 18 jaar zou vragen wat zijn de drie belangrijkste dingen in het leven en hoe zie jij je toekomst, dan zou die heel anders antwoorden dan ik nu. Daarnaast heeft het te maken met je eigen levenservaring en de teleurstellingen (dieptepunten) en je successen (hoogtepunten) tijdens die levenservaring. Voor mij zijn dit de drie meest belangrijke dingen in het leven. Daarnaast heb je nog andere “belangrijke dingen” te respecteren in het leven, maar ik heb geleerd er maar drie tot je speerpunten te maken. Dat is makkelijk en zodoende raak ik niet gestressed over de andere zeven dingen in het leven. Om toe te lichten waarom deze drie dingen belangrijk voor mij zijn, zal ik ze nader uitleggen. Waarom mijn toekomst daarom er goed uit ziet, zal ik proberen ook uit te leggen.
Familie: Het is belangrijk in je leven een familie op te bouwen en je stamboom verder te dragen, maar even los van het feit om het genetisch materiaal verder te dragen vind ik het belangrijk dat er een familie is, waar je op terug kunt vallen in tijden van rampspoed maar ook in voorspoed. In Nederland en in de meeste landen van Europa gelden deze regels niet meer zo streng, omdat er een sociale financierings structuur is gecreëerd (bijstand, ww-geld, overbruggingsgeld) en hoe meer ik reisde hoe meer ik mensen tegenkwam die tegen mij zeiden dat familie belangrijk is, ook als dat overheidsgeld er eens niet meer is. Om heel eerlijk te zijn heb ikzelf nooit geleerd wat familie werkelijk is. Zoon van gescheiden ouders, met een broer die in Duitsland woonde en ik in Nederland, heb ik nooit geleerd hoe om te gaan met kleine “familie conflicten”. Ik was enigskind zoals dat toen heette en had een vriend sinds ik kleuter was. Ik was meer thuis bij zijn familie (Jo, Bibi, Helmuth en Agie, later Johan en Hessel) dan dat ik thuis bij mijn voogd was, want mijn moeder heeft mij nooit “grootgebracht”, dat is altijd mijn grootmoeder geweest. Mijn grootmoeder, moest tekenen als voogd wilde mijn moeder me niet ook verliezen als kind en afstaan aan de Duitse vader, want Duitse en Nederlandse wetgeving waren toen zeer streng in de jaren zestig. Sinds ik in Mexico ben, ben ik deel van de Mexicaanse familie en deze familie is niet beperkt tot alleen familieleden, wetgeving en reguleringen, maar ook vrienden, kennissen en andere relationele verwantschappen die deel maken van “jouw” familie. Deze familie omarmt me in al mijn mijn tekortkomingen en bijzonderheden. Iedere dag wordt er voor mij en voor mijn kind en vrouw gebeden en aan ons gedacht, er is geen moment dat we echt “gescheiden” zijn. Ik hoef ook nooit een afspraak te regelen zoals ik dat in Nederland soms gewend was. Opvang is gauw geregeld alles is zeer simpel en makkelijk en we hebben geregeld familie “avonden” of te wel “carne assadas/BBQ´s” om de familie spirit in leven te houden. Daarnaast speelt zich het leven veel buitenshuis en soms op straat af, omdat we altijd goed weer hebben en daarom behuizing en luxe een mindere rol in een familie leven spelen, maar samenzijn en kletsen op straat met een biertje en een “chulletta carne assado” met chili´saus beter op zijn plaats is. De omstandigheden zijn dan waarschijnlijk wat minder luxe en soms improviserend, maar ze zijn ouderwets en gekend welkom. Het voelt meer thuis, dan de broodmaaltijden bij mijn moeder in het verleden zonder de rest van de familie, alhoewel ik de broodmaaltijden ook wel mis. Niet dat mijn familie me in Nederland niet opving, in tegendeel, maar dat was toch anders dan dat het hier is. Familie is hier heel belangrijk en dat zie je in al die landen terug waar men wat minder gestressed en druk in het leven is.
Kinderen: We hebben er op dit moment één en daar hebben we de handen aan vol om heel eerlijk te zijn, maar ook wij zijn aan het leren om ouders te worden voor ons kind. Onze relatie is zeer rap gegaan; van jaren single naar verliefd en meteen getrouwd en nog geen jaar later ons eerste kind, nu bijna 6 jaar later en terugblikkend op onze relatie is deze zo rap aan ons voorbij gegaan met een heleboel veranderingen zoals; land, taal, werk en van hot naar haar en dan ook nog een kind grootbrengen, in nog geen 5 jaar tijd, dat vraagt soms om conflicten. Toch houden we stand. De meeste goede relaties die ik gezien heb en stand houden kennen mekaar al vanaf de schooltijd toen ze 16 jaar oud waren, even terug komend op Marion en Johan, die mekaar al kennen sinds de schooljaren en nog steeds getrouwd en gelukkig zijn. Ik denk dat ik het voor het eerst, sinds al die negatieve relaties die ik in Nederland heb gehad (op één enkele na), eindelijk een thuishaven heb gevonden en een “spouse” die ook mij begrijpt. Onze relatie is niet makkelijk geweest, ten eerste door de taalbarriere en het verschil in cultuur, daarnaast heeft zij een heel andere achtergrond van jeugd dan ik gehad heb en tevens is ook zij, net als ik in de IT op een bepaald moment verzeild geraakt, omdat men het dacht als een uitdaging. Wat heel erg verschillend is tussen ons, is dat ik altijd als alléénkind (einzelgänger) ben opgevoed en zij met broers en zuster. Iets waar we nu nog steeds de verschillen en conflicten in hebben en wat ons soms tot discussies dwingt in de oneffenheden van onze relatie. Maar hoe ouder we worden en te meer we van elkaar leren hoe mooier onze relatie wordt.
Gezondheid: Ik heb natuurlijk mijn eigen gezondheid in de hand maar toch merk ik dat ik het nog goed doe en dat ik niet hoef te vrezen voor een acute rampspoed op dat gebied. Ik heb mijn lichaam in het verleden goed voorbereid op al die drank misbruik en de 25 jaar roken (ondanks mijn bronchitis in het verleden) dat ik de 80 wel denk te halen. Vooral nu ik gestopt ben met roken sinds ik mijn vrouw heb leren kennen (en we eigenlijk beiden rookten), maar gestopt zijn vanwege de geboorte van onze zoon. Sinds ik niet meer rook, voel ik me stukken beter in mijn gezondheid als ook in mijn portmonee. Hoedanook kan ik hier in Mexico rekenen op een goede en betere gezondheidszorg dan in Nederland en hoef ik er niet voor te betalen als ik geen werk heb, daarnaast heb ik reeds mijn bijdrage geleverd toen ik werkte. De ziektekostenverzekering is hier gratis voor armen en minder gestelden, maar de zorg is hetzelfde en goed. Daarnaast zijn de medicijnen hier beter, kreeg je in Nederland al gauw een remedy voor griep, dan duurde het soms 3 weken voor je er vanaf was en in de meeste gevallen werd je met een paracetamolletje naar huis gestuurd. Hier krijg je middelen zodat je je binnen 2 dagen weer beter voelt en kunt doorwerken. Het is allemaal gebaseerd op de ziektekosten en arbeidskostenverzekering die je in Nederland zodanig hebt dat je je ziek kunt melden met een griepje, in Mexico gaat men gewoon werken, ook met griep, geen baaldagen en geen ge-ouwehoer over ziekteverlof. Als het heel ernstig is dan pas heb je ziekteverlof en krijg je ook als zodanig betaald, net als in Nederland, heb je geen werk krijg je toch ziekenhulp zonder te betalen.
De senioren dagen en ouderen beleid: Tuurlijk alles hangt ervan af van hoever we onze zoon los kunnen maken van het Europese gevoel ook na de puberteit en als hij gaat studeren zijn eigen weg te gaan, inplaats daarvan hem leren ook aan zijn familie (ouders) te denken als hij een goede baan heeft en voor zijn familie opkomt als het pensioen voor ons eens niet toereikend is. Iets wat we nu al doen voor onze ouders in Mexico en hun zoveel mogelijk financieel steunen. We hebben nu bijvoorbeeld als ouders de middelen om een huis als eigendom te kopen met vrij goedkope middelen als we hard werken (net als al die andere Mexicanen die dagelijks hun bijdrage leveren aan hun toekomst) en later voor onze zoon een basis starten en hij een eigendom heeft om verder te kunnen in zijn leven. Die mogelijkheid wordt ons in den voldsten door de overheid gegeven, en je hoeft het maar te nemen. In Nederland was me dat ook gelukt, maar het zou nooit ons eigendom geweest zijn. En met eigendom bedoel ik land en alles, hier is dit wel mogelijk. Eens als je land bezit blijft dat eigendom van de familie en land of tewel “immobiliaria” (onroerend goed) is een blijvend spaar tegoed wat ééns aangeschaft door jouw familie, nooit kan worden afgepakt hier in Mexico door de overheid, gezien de wetgeving. Iedere Mexicaan heeft recht op zijn eigen stuk eigendom, iets wat in Nederland ook kan, maar veel meer kost en soms onbereikbaar voor de mensen met mindere inkomens. Daar leven we voor en daarnaast proberen we te genieten van het leven, eigenlijk hetzelfde als dat ik veel families in Nederland ook zag doen. Dat is wat minder gemakkelijk als in Nederland waar 24 dagen verlof een normale zaak zijn en waar bonussen en 13de maand uitkeringen nodig zijn, om al dat wat een mens begeert te financieren. Hier doen we het gewoon net zo goed, maar met een stuk minder. Gezien de situatie nu, denk ik dat mijn toekomst er rooskleuriger uitziet hier in Mexico, dan in Nederland. Nu nog even wennen aan de burocratie waar ik al in Nederland zo´n hekel aan had, dan komt het vanzelf wel goed
Sinds ik terug ben in Mexico en ik alleen maar bezig ben “dingen” te regelen en daar ook nog eens veel tijd (dagen) aan zie opgaan, en dat ook soms veel frustraties opleverd, denk ik wel eens terug aan die vraag die me steeds weer achtervolgt en die me tijdens mijn “visite” in Nederland werd gevraagd door Marion; “Hoe ziet je toekomst eruit?” Marion, een oud kollegae van het casino en tevens vrouw van een goede schoolvriend van me, vroeg me die vraag. Ik en Marion waren altijd al elkaars gelijknamige polen geweest, als twee ongelijknamige polen elkaar aantrekken dan zijn wij juist het tegenovergestelde geweest; vooral mekaar afstoten. De periode dat we samen in het casino werkten was in het begin niet altijd makkelijk voor beiden van ons, na een lange tijd en heel veel gesprekken hebben we mekaar toch kunnen vinden en uiteindelijk geaccepteerd hoe we zijn. We kennen mekaars plus en minpunten maar al te goed, de vraag was dan ook raak, zeer raak. 
Deze vraag heeft me dan ook bezig gehouden sinds, en ik heb getracht daar nu wel een antwoord op te vinden wat me die avond toen ik bij hun thuis was uitgenodigd, niet lukte. Als ik kijk naar de top drie dingen in het leven die voor mij heel belangrijk zijn, dan denk ik dat mijn toekomst er goed uitziet. De belangrijkste dingen in het leven vind ik; is familie, de tweede is je kinderen, en het laatste is je gezondheid. Tuurlijk kunnen deze belangrijke dingen in het leven verschillen per persoon en per ouderdom, want als je iemand van 18 jaar zou vragen wat zijn de drie belangrijkste dingen in het leven en hoe zie jij je toekomst, dan zou die heel anders antwoorden dan ik nu. Daarnaast heeft het te maken met je eigen levenservaring en de teleurstellingen (dieptepunten) en je successen (hoogtepunten) tijdens die levenservaring. Voor mij zijn dit de drie meest belangrijke dingen in het leven. Daarnaast heb je nog andere “belangrijke dingen” te respecteren in het leven, maar ik heb geleerd er maar drie tot je speerpunten te maken. Dat is makkelijk en zodoende raak ik niet gestressed over de andere zeven dingen in het leven. Om toe te lichten waarom deze drie dingen belangrijk voor mij zijn, zal ik ze nader uitleggen. Waarom mijn toekomst daarom er goed uit ziet, zal ik proberen ook uit te leggen.
Familie: Het is belangrijk in je leven een familie op te bouwen en je stamboom verder te dragen, maar even los van het feit om het genetisch materiaal verder te dragen vind ik het belangrijk dat er een familie is, waar je op terug kunt vallen in tijden van rampspoed maar ook in voorspoed. In Nederland en in de meeste landen van Europa gelden deze regels niet meer zo streng, omdat er een sociale financierings structuur is gecreëerd (bijstand, ww-geld, overbruggingsgeld) en hoe meer ik reisde hoe meer ik mensen tegenkwam die tegen mij zeiden dat familie belangrijk is, ook als dat overheidsgeld er eens niet meer is. Om heel eerlijk te zijn heb ikzelf nooit geleerd wat familie werkelijk is. Zoon van gescheiden ouders, met een broer die in Duitsland woonde en ik in Nederland, heb ik nooit geleerd hoe om te gaan met kleine “familie conflicten”. Ik was enigskind zoals dat toen heette en had een vriend sinds ik kleuter was. Ik was meer thuis bij zijn familie (Jo, Bibi, Helmuth en Agie, later Johan en Hessel) dan dat ik thuis bij mijn voogd was, want mijn moeder heeft mij nooit “grootgebracht”, dat is altijd mijn grootmoeder geweest. Mijn grootmoeder, moest tekenen als voogd wilde mijn moeder me niet ook verliezen als kind en afstaan aan de Duitse vader, want Duitse en Nederlandse wetgeving waren toen zeer streng in de jaren zestig. Sinds ik in Mexico ben, ben ik deel van de Mexicaanse familie en deze familie is niet beperkt tot alleen familieleden, wetgeving en reguleringen, maar ook vrienden, kennissen en andere relationele verwantschappen die deel maken van “jouw” familie. Deze familie omarmt me in al mijn mijn tekortkomingen en bijzonderheden. Iedere dag wordt er voor mij en voor mijn kind en vrouw gebeden en aan ons gedacht, er is geen moment dat we echt “gescheiden” zijn. Ik hoef ook nooit een afspraak te regelen zoals ik dat in Nederland soms gewend was. Opvang is gauw geregeld alles is zeer simpel en makkelijk en we hebben geregeld familie “avonden” of te wel “carne assadas/BBQ´s” om de familie spirit in leven te houden. Daarnaast speelt zich het leven veel buitenshuis en soms op straat af, omdat we altijd goed weer hebben en daarom behuizing en luxe een mindere rol in een familie leven spelen, maar samenzijn en kletsen op straat met een biertje en een “chulletta carne assado” met chili´saus beter op zijn plaats is. De omstandigheden zijn dan waarschijnlijk wat minder luxe en soms improviserend, maar ze zijn ouderwets en gekend welkom. Het voelt meer thuis, dan de broodmaaltijden bij mijn moeder in het verleden zonder de rest van de familie, alhoewel ik de broodmaaltijden ook wel mis. Niet dat mijn familie me in Nederland niet opving, in tegendeel, maar dat was toch anders dan dat het hier is. Familie is hier heel belangrijk en dat zie je in al die landen terug waar men wat minder gestressed en druk in het leven is.
Kinderen: We hebben er op dit moment één en daar hebben we de handen aan vol om heel eerlijk te zijn, maar ook wij zijn aan het leren om ouders te worden voor ons kind. Onze relatie is zeer rap gegaan; van jaren single naar verliefd en meteen getrouwd en nog geen jaar later ons eerste kind, nu bijna 6 jaar later en terugblikkend op onze relatie is deze zo rap aan ons voorbij gegaan met een heleboel veranderingen zoals; land, taal, werk en van hot naar haar en dan ook nog een kind grootbrengen, in nog geen 5 jaar tijd, dat vraagt soms om conflicten. Toch houden we stand. De meeste goede relaties die ik gezien heb en stand houden kennen mekaar al vanaf de schooltijd toen ze 16 jaar oud waren, even terug komend op Marion en Johan, die mekaar al kennen sinds de schooljaren en nog steeds getrouwd en gelukkig zijn. Ik denk dat ik het voor het eerst, sinds al die negatieve relaties die ik in Nederland heb gehad (op één enkele na), eindelijk een thuishaven heb gevonden en een “spouse” die ook mij begrijpt. Onze relatie is niet makkelijk geweest, ten eerste door de taalbarriere en het verschil in cultuur, daarnaast heeft zij een heel andere achtergrond van jeugd dan ik gehad heb en tevens is ook zij, net als ik in de IT op een bepaald moment verzeild geraakt, omdat men het dacht als een uitdaging. Wat heel erg verschillend is tussen ons, is dat ik altijd als alléénkind (einzelgänger) ben opgevoed en zij met broers en zuster. Iets waar we nu nog steeds de verschillen en conflicten in hebben en wat ons soms tot discussies dwingt in de oneffenheden van onze relatie. Maar hoe ouder we worden en te meer we van elkaar leren hoe mooier onze relatie wordt.
Gezondheid: Ik heb natuurlijk mijn eigen gezondheid in de hand maar toch merk ik dat ik het nog goed doe en dat ik niet hoef te vrezen voor een acute rampspoed op dat gebied. Ik heb mijn lichaam in het verleden goed voorbereid op al die drank misbruik en de 25 jaar roken (ondanks mijn bronchitis in het verleden) dat ik de 80 wel denk te halen. Vooral nu ik gestopt ben met roken sinds ik mijn vrouw heb leren kennen (en we eigenlijk beiden rookten), maar gestopt zijn vanwege de geboorte van onze zoon. Sinds ik niet meer rook, voel ik me stukken beter in mijn gezondheid als ook in mijn portmonee. Hoedanook kan ik hier in Mexico rekenen op een goede en betere gezondheidszorg dan in Nederland en hoef ik er niet voor te betalen als ik geen werk heb, daarnaast heb ik reeds mijn bijdrage geleverd toen ik werkte. De ziektekostenverzekering is hier gratis voor armen en minder gestelden, maar de zorg is hetzelfde en goed. Daarnaast zijn de medicijnen hier beter, kreeg je in Nederland al gauw een remedy voor griep, dan duurde het soms 3 weken voor je er vanaf was en in de meeste gevallen werd je met een paracetamolletje naar huis gestuurd. Hier krijg je middelen zodat je je binnen 2 dagen weer beter voelt en kunt doorwerken. Het is allemaal gebaseerd op de ziektekosten en arbeidskostenverzekering die je in Nederland zodanig hebt dat je je ziek kunt melden met een griepje, in Mexico gaat men gewoon werken, ook met griep, geen baaldagen en geen ge-ouwehoer over ziekteverlof. Als het heel ernstig is dan pas heb je ziekteverlof en krijg je ook als zodanig betaald, net als in Nederland, heb je geen werk krijg je toch ziekenhulp zonder te betalen.
De senioren dagen en ouderen beleid: Tuurlijk alles hangt ervan af van hoever we onze zoon los kunnen maken van het Europese gevoel ook na de puberteit en als hij gaat studeren zijn eigen weg te gaan, inplaats daarvan hem leren ook aan zijn familie (ouders) te denken als hij een goede baan heeft en voor zijn familie opkomt als het pensioen voor ons eens niet toereikend is. Iets wat we nu al doen voor onze ouders in Mexico en hun zoveel mogelijk financieel steunen. We hebben nu bijvoorbeeld als ouders de middelen om een huis als eigendom te kopen met vrij goedkope middelen als we hard werken (net als al die andere Mexicanen die dagelijks hun bijdrage leveren aan hun toekomst) en later voor onze zoon een basis starten en hij een eigendom heeft om verder te kunnen in zijn leven. Die mogelijkheid wordt ons in den voldsten door de overheid gegeven, en je hoeft het maar te nemen. In Nederland was me dat ook gelukt, maar het zou nooit ons eigendom geweest zijn. En met eigendom bedoel ik land en alles, hier is dit wel mogelijk. Eens als je land bezit blijft dat eigendom van de familie en land of tewel “immobiliaria” (onroerend goed) is een blijvend spaar tegoed wat ééns aangeschaft door jouw familie, nooit kan worden afgepakt hier in Mexico door de overheid, gezien de wetgeving. Iedere Mexicaan heeft recht op zijn eigen stuk eigendom, iets wat in Nederland ook kan, maar veel meer kost en soms onbereikbaar voor de mensen met mindere inkomens. Daar leven we voor en daarnaast proberen we te genieten van het leven, eigenlijk hetzelfde als dat ik veel families in Nederland ook zag doen. Dat is wat minder gemakkelijk als in Nederland waar 24 dagen verlof een normale zaak zijn en waar bonussen en 13de maand uitkeringen nodig zijn, om al dat wat een mens begeert te financieren. Hier doen we het gewoon net zo goed, maar met een stuk minder. Gezien de situatie nu, denk ik dat mijn toekomst er rooskleuriger uitziet hier in Mexico, dan in Nederland. Nu nog even wennen aan de burocratie waar ik al in Nederland zo´n hekel aan had, dan komt het vanzelf wel goed
No comments:
Post a Comment