Ode aan de lezer.

Er is weinig te vinden als je "Googled" op de zin; "Ode aan de lezer", toch schijnt er veel aandacht te zijn voor mijn schrijven en mijn blog, getuige de vele commentaren die ik krijg; Anonymous of met naam, ik check ze vooraf allemaal, ze zijn leuk en bemoedigen mij verder te gaan, niet altijd worden ze gepresenteerd, hun volle namen worden gerespecteerd. Wat ik ook schrijf, ook is het soms banaal, ze volgen mijn teksten allemaal. Mijn teksten zijn niet altijd leuk en vrolijk, soms teveel kritiek, zo is mijn leven schijnbaar altijd geweest terwijl reikend naar de piek. Niet getuigend van joligheid en zin, maar dat is het leven, "ups" en "downs" getuigen mijn verlies en win. Leven is niet altijd een droom of een utopie, te weinig daarvan in werkelijkheid, maakt het moeilijk en hard soms om door te gaan in euforie. Altijd een leven geleefd voor anderen ook al zijn het trouwe lezers, maar niets meer als vriend of vriendin. Is een leven om te leven, want zij gaven om mij en gaven mijn leven een zin. Nelly is haar naam die mij bezig houd de laatste dagen, graag had ik haar ontmoet. Ze spreekt boekdelen als ik haar commentaar begroet. Wees mijn vriend en partner op mijn avontuur. Een leven gekozen in vlam en vuur. Hoe het leven ook zal eindigen ik weet het niet, maar zoals alles in het leven zal het zijn, met veel verdriet. Doorgaan zal ik totdat het commentaar verstomd. Intussen blijf ik schrijven ook al is het vermomd...."Only a life lived for others is a life worthwhile." ... [Albert Einstein]

Werk? ja, bijna...

Ik wil de huid van de beer nog niet verkopen voordat hij geschoten is, maar ik wil maar even laten weten dat het de goede richting op gaat met het zoeken en vinden van werk. We hebben intussen al serieuze interviews gehad en het ziet er naar uit dat mijn vrouw al iets gevonden heeft (eigenlijk 2 banen) en gauw aan de slag kan. Gelukkig het was nodig. We kennen hier in Mexico geen bijstand en of werkeloosheidsuitkering, betekend dat we ook sinds januari aan het schrijven zijn geweest en daarvan nu eindelijk de vruchten zien afwerpen. Het was ook niet anders te verwachten, want ik weet intussen hoe het een beetje loopt in bedrijven en iedereen heeft natuurlijk op de eerste kwartaal cijfers staan wachten alvorens het signaal op groen te zetten om nieuw personeel aan te trekken. Intussen regent het emails binnen in onze inbox voor meer informatie en of uitnodigingen voor telefoon - of persoonlijke interviews.

We hebben ook wat gevonden in een andere richting, maar wat aansluit op onze ervaring en ja het wordt allemaal een beetje minder en we moeten (nog) wat harder werken als we voorheen al gewend waren, maar we kunnen weer op geld rekenen en dat laatste is brood nodig. Hoedanook het ziet er naar uit dat Guadalajara (een stad in een andere staat van Mexico en ongeveer anderhalf uur vliegen hier vandaan) meer jobs aan te bieden heeft dan Monterrey momenteel. Dat is enerzijds wel te verklaren, want in Guadalajara zijn de PAN-Amerikaanse Spelen voor 2011 gepland en trekt men nu al het nodige personeel aan om goed voorbereid te zijn als de spelen beginnen. We hebben officieel nog geen contract getekend, maar ik kan aangeven dat er eindelijk schot in zit en het in ieder geval beter uit ziet dan twee maanden geleden. Allemaal duimen en een kaarsje of twee aansteken dus :D Groeten uit zonnig (35° C) Monterrey.

Hoe ziet je toekomst eruit?

Sinds ik terug ben in Mexico en ik alleen maar bezig ben “dingen” te regelen en daar ook nog eens veel tijd (dagen) aan zie opgaan, en dat ook soms veel frustraties opleverd, denk ik wel eens terug aan die vraag die me steeds weer achtervolgt en die me tijdens mijn “visite” in Nederland werd gevraagd door Marion; “Hoe ziet je toekomst eruit?” Marion, een oud kollegae van het casino en tevens vrouw van een goede schoolvriend van me, vroeg me die vraag. Ik en Marion waren altijd al elkaars gelijknamige polen geweest, als twee ongelijknamige polen elkaar aantrekken dan zijn wij juist het tegenovergestelde geweest; vooral mekaar afstoten. De periode dat we samen in het casino werkten was in het begin niet altijd makkelijk voor beiden van ons, na een lange tijd en heel veel gesprekken hebben we mekaar toch kunnen vinden en uiteindelijk geaccepteerd hoe we zijn. We kennen mekaars plus en minpunten maar al te goed, de vraag was dan ook raak, zeer raak.

Deze vraag heeft me dan ook bezig gehouden sinds, en ik heb getracht daar nu wel een antwoord op te vinden wat me die avond toen ik bij hun thuis was uitgenodigd, niet lukte. Als ik kijk naar de top drie dingen in het leven die voor mij heel belangrijk zijn, dan denk ik dat mijn toekomst er goed uitziet. De belangrijkste dingen in het leven vind ik; is familie, de tweede is je kinderen, en het laatste is je gezondheid. Tuurlijk kunnen deze belangrijke dingen in het leven verschillen per persoon en per ouderdom, want als je iemand van 18 jaar zou vragen wat zijn de drie belangrijkste dingen in het leven en hoe zie jij je toekomst, dan zou die heel anders antwoorden dan ik nu. Daarnaast heeft het te maken met je eigen levenservaring en de teleurstellingen (dieptepunten) en je successen (hoogtepunten) tijdens die levenservaring. Voor mij zijn dit de drie meest belangrijke dingen in het leven. Daarnaast heb je nog andere “belangrijke dingen” te respecteren in het leven, maar ik heb geleerd er maar drie tot je speerpunten te maken. Dat is makkelijk en zodoende raak ik niet gestressed over de andere zeven dingen in het leven. Om toe te lichten waarom deze drie dingen belangrijk voor mij zijn, zal ik ze nader uitleggen. Waarom mijn toekomst daarom er goed uit ziet, zal ik proberen ook uit te leggen.

Familie: Het is belangrijk in je leven een familie op te bouwen en je stamboom verder te dragen, maar even los van het feit om het genetisch materiaal verder te dragen vind ik het belangrijk dat er een familie is, waar je op terug kunt vallen in tijden van rampspoed maar ook in voorspoed. In Nederland en in de meeste landen van Europa gelden deze regels niet meer zo streng, omdat er een sociale financierings structuur is gecreëerd (bijstand, ww-geld, overbruggingsgeld) en hoe meer ik reisde hoe meer ik mensen tegenkwam die tegen mij zeiden dat familie belangrijk is, ook als dat overheidsgeld er eens niet meer is. Om heel eerlijk te zijn heb ikzelf nooit geleerd wat familie werkelijk is. Zoon van gescheiden ouders, met een broer die in Duitsland woonde en ik in Nederland, heb ik nooit geleerd hoe om te gaan met kleine “familie conflicten”. Ik was enigskind zoals dat toen heette en had een vriend sinds ik kleuter was. Ik was meer thuis bij zijn familie (Jo, Bibi, Helmuth en Agie, later Johan en Hessel) dan dat ik thuis bij mijn voogd was, want mijn moeder heeft mij nooit “grootgebracht”, dat is altijd mijn grootmoeder geweest. Mijn grootmoeder, moest tekenen als voogd wilde mijn moeder me niet ook verliezen als kind en afstaan aan de Duitse vader, want Duitse en Nederlandse wetgeving waren toen zeer streng in de jaren zestig. Sinds ik in Mexico ben, ben ik deel van de Mexicaanse familie en deze familie is niet beperkt tot alleen familieleden, wetgeving en reguleringen, maar ook vrienden, kennissen en andere relationele verwantschappen die deel maken van “jouw” familie. Deze familie omarmt me in al mijn mijn tekortkomingen en bijzonderheden. Iedere dag wordt er voor mij en voor mijn kind en vrouw gebeden en aan ons gedacht, er is geen moment dat we echt “gescheiden” zijn. Ik hoef ook nooit een afspraak te regelen zoals ik dat in Nederland soms gewend was. Opvang is gauw geregeld alles is zeer simpel en makkelijk en we hebben geregeld familie “avonden” of te wel “carne assadas/BBQ´s” om de familie spirit in leven te houden. Daarnaast speelt zich het leven veel buitenshuis en soms op straat af, omdat we altijd goed weer hebben en daarom behuizing en luxe een mindere rol in een familie leven spelen, maar samenzijn en kletsen op straat met een biertje en een “chulletta carne assado” met chili´saus beter op zijn plaats is. De omstandigheden zijn dan waarschijnlijk wat minder luxe en soms improviserend, maar ze zijn ouderwets en gekend welkom. Het voelt meer thuis, dan de broodmaaltijden bij mijn moeder in het verleden zonder de rest van de familie, alhoewel ik de broodmaaltijden ook wel mis. Niet dat mijn familie me in Nederland niet opving, in tegendeel, maar dat was toch anders dan dat het hier is. Familie is hier heel belangrijk en dat zie je in al die landen terug waar men wat minder gestressed en druk in het leven is.

Kinderen: We hebben er op dit moment één en daar hebben we de handen aan vol om heel eerlijk te zijn, maar ook wij zijn aan het leren om ouders te worden voor ons kind. Onze relatie is zeer rap gegaan; van jaren single naar verliefd en meteen getrouwd en nog geen jaar later ons eerste kind, nu bijna 6 jaar later en terugblikkend op onze relatie is deze zo rap aan ons voorbij gegaan met een heleboel veranderingen zoals; land, taal, werk en van hot naar haar en dan ook nog een kind grootbrengen, in nog geen 5 jaar tijd, dat vraagt soms om conflicten. Toch houden we stand. De meeste goede relaties die ik gezien heb en stand houden kennen mekaar al vanaf de schooltijd toen ze 16 jaar oud waren, even terug komend op Marion en Johan, die mekaar al kennen sinds de schooljaren en nog steeds getrouwd en gelukkig zijn. Ik denk dat ik het voor het eerst, sinds al die negatieve relaties die ik in Nederland heb gehad (op één enkele na), eindelijk een thuishaven heb gevonden en een “spouse” die ook mij begrijpt. Onze relatie is niet makkelijk geweest, ten eerste door de taalbarriere en het verschil in cultuur, daarnaast heeft zij een heel andere achtergrond van jeugd dan ik gehad heb en tevens is ook zij, net als ik in de IT op een bepaald moment verzeild geraakt, omdat men het dacht als een uitdaging. Wat heel erg verschillend is tussen ons, is dat ik altijd als alléénkind (einzelgänger) ben opgevoed en zij met broers en zuster. Iets waar we nu nog steeds de verschillen en conflicten in hebben en wat ons soms tot discussies dwingt in de oneffenheden van onze relatie. Maar hoe ouder we worden en te meer we van elkaar leren hoe mooier onze relatie wordt.

Gezondheid: Ik heb natuurlijk mijn eigen gezondheid in de hand maar toch merk ik dat ik het nog goed doe en dat ik niet hoef te vrezen voor een acute rampspoed op dat gebied. Ik heb mijn lichaam in het verleden goed voorbereid op al die drank misbruik en de 25 jaar roken (ondanks mijn bronchitis in het verleden) dat ik de 80 wel denk te halen. Vooral nu ik gestopt ben met roken sinds ik mijn vrouw heb leren kennen (en we eigenlijk beiden rookten), maar gestopt zijn vanwege de geboorte van onze zoon. Sinds ik niet meer rook, voel ik me stukken beter in mijn gezondheid als ook in mijn portmonee. Hoedanook kan ik hier in Mexico rekenen op een goede en betere gezondheidszorg dan in Nederland en hoef ik er niet voor te betalen als ik geen werk heb, daarnaast heb ik reeds mijn bijdrage geleverd toen ik werkte. De ziektekostenverzekering is hier gratis voor armen en minder gestelden, maar de zorg is hetzelfde en goed. Daarnaast zijn de medicijnen hier beter, kreeg je in Nederland al gauw een remedy voor griep, dan duurde het soms 3 weken voor je er vanaf was en in de meeste gevallen werd je met een paracetamolletje naar huis gestuurd. Hier krijg je middelen zodat je je binnen 2 dagen weer beter voelt en kunt doorwerken. Het is allemaal gebaseerd op de ziektekosten en arbeidskostenverzekering die je in Nederland zodanig hebt dat je je ziek kunt melden met een griepje, in Mexico gaat men gewoon werken, ook met griep, geen baaldagen en geen ge-ouwehoer over ziekteverlof. Als het heel ernstig is dan pas heb je ziekteverlof en krijg je ook als zodanig betaald, net als in Nederland, heb je geen werk krijg je toch ziekenhulp zonder te betalen.

De senioren dagen en ouderen beleid: Tuurlijk alles hangt ervan af van hoever we onze zoon los kunnen maken van het Europese gevoel ook na de puberteit en als hij gaat studeren zijn eigen weg te gaan, inplaats daarvan hem leren ook aan zijn familie (ouders) te denken als hij een goede baan heeft en voor zijn familie opkomt als het pensioen voor ons eens niet toereikend is. Iets wat we nu al doen voor onze ouders in Mexico en hun zoveel mogelijk financieel steunen. We hebben nu bijvoorbeeld als ouders de middelen om een huis als eigendom te kopen met vrij goedkope middelen als we hard werken (net als al die andere Mexicanen die dagelijks hun bijdrage leveren aan hun toekomst) en later voor onze zoon een basis starten en hij een eigendom heeft om verder te kunnen in zijn leven. Die mogelijkheid wordt ons in den voldsten door de overheid gegeven, en je hoeft het maar te nemen. In Nederland was me dat ook gelukt, maar het zou nooit ons eigendom geweest zijn. En met eigendom bedoel ik land en alles, hier is dit wel mogelijk. Eens als je land bezit blijft dat eigendom van de familie en land of tewel “immobiliaria” (onroerend goed) is een blijvend spaar tegoed wat ééns aangeschaft door jouw familie, nooit kan worden afgepakt hier in Mexico door de overheid, gezien de wetgeving. Iedere Mexicaan heeft recht op zijn eigen stuk eigendom, iets wat in Nederland ook kan, maar veel meer kost en soms onbereikbaar voor de mensen met mindere inkomens. Daar leven we voor en daarnaast proberen we te genieten van het leven, eigenlijk hetzelfde als dat ik veel families in Nederland ook zag doen. Dat is wat minder gemakkelijk als in Nederland waar 24 dagen verlof een normale zaak zijn en waar bonussen en 13de maand uitkeringen nodig zijn, om al dat wat een mens begeert te financieren. Hier doen we het gewoon net zo goed, maar met een stuk minder. Gezien de situatie nu, denk ik dat mijn toekomst er rooskleuriger uitziet hier in Mexico, dan in Nederland. Nu nog even wennen aan de burocratie waar ik al in Nederland zo´n hekel aan had, dan komt het vanzelf wel goed

David en de Mexicaanse Goliath 2

Je had al begrepen dat ik behoorlijk kwaad was geworden door de praktijken hier om een simpel abbonnement voor een mobieltje te beëindigen. Het was even de druppel die de emmer deed overlopen. Om het verhaal kompleet te maken ben ik je de afloop nog schuldig. Het geheel heeft ons twee dagen, 45 pesos parkeergeld en 2 telefoongesprekken (duur 20 minuten) gekost en we hebben het eindelijk voor elkaar gekregen. Nou ja het contract is beëindigd, maar we moeten waarschijnlijk toch nog 2 maanden betalen. Ik was aan het stomen omdat de arrogantie hoe we behandeld werden me tot koken bracht. En het is jammer dat ik niet alle woorden in het Spaans vaardig ben anders had ik die pungel met zijn stropdas een les geleerd in service en omgaan met klanten, dat had die voor de rest van zijn leven niet meer vergeten. Het feit dat we gelijk al bij de receptie zeiden dat we kwamen om ons abbonement op te zeggen en direct te horen kregen: “.. dat was niet mogelijk, we moesten maar terug komen om 3 uur”, maakte mij al razend. Je moet je voorstellen je stapt morgen in Nederland in een telecom winkel, laten we zeggen “mobielplus” en je wilt je abbonement opzeggen. En die meneer achter de toonbank zegt gewoon; ”komt u om 3 uur nog maar eens terug, dat is nu niet mogelijk!” Dan ga je er toch wat van zeggen vrees ik. In ieder geval we kregen geen nummertje en moesten maar wachten als we dan toch geholpen wilden worden. Na eindelijk 45 minuten wachten werden we terughoudend en tijdrekkend dan toch geholpen. Eerst moesten we (of we wilden of niet) ons het hele verhaal aanhoren over andere contracten en de voordelen daarvan. Daar hadden we echter geen interesse en zin in, ondanks bleef hij maar doorhameren. Toen we eindelijk na 15 minuten hem aan het verstand kregen gebracht dat we alleen wilden opzeggen, begon hij te lachen en kregen we te horen dat we een boete moesten betalen, dat hebben we geweigerd en zijn toen gegaan.

De dag erna is mijn vrouw alleen gegaan, ik ben niet meegegaan omdat ik in dit soort van onrecht me niet kan beheersen en als ik weer in zo´n situatie zou komen; ik sta niet in voor mezelf. Het heeft haar welgeteld ook nog eens anderhalf uur gekost ondanks het feit dat ze meteen aan de beurt was, om het contract beëindigd te krijgen. De mensen van het telecombedrijf bleven maar doorhameren op andere contracten en de voordelen ervan en legden de opzegging van het abbonnement ook nog eens in hun voordeel uit. De procedure is schijnbaar zo moeilijk voor mensen dat ze op de een of andere manier je niet willen helpen aan het opzeggen van je abbonnement. Het staat ook nergens omschreven in het contract hoe dat gaat en welke procedure er gevolgd wordt en wat je hebt te verwachten. Er staat alleen, dat als je wilt op zeggen, dat dat kan, na het verstrijken van het eerste contract jaar (18 maanden) en dat je daar 30 dagen de tijd voor hebt, anders ben je verplicht weer een jaar contract te nemen. Ik heb het gevoel dat het bedrijfspolitiek is om de mensen te ontmoedigen in de hoop dat men opgeeft en het contract aanhoud. Het probleem echter is dat men daardoor de problemen voor het bedrijf in dit geval alleen maar groter maakt, omdat de meeste mensen de boetes en de contributies gewoon niet meer kunnen betalen, je creëert als bedrijf dus wanbetalers. De meesten zeggen op, omdat ze geen geld meer hebben, tóch! Dus ook geen geld om de abbonnementsgelden en boetes te betalen. We hebben het dus nu opgezegd gekregen, maar er werd ons verteld dat er een regeling is dat je nog 2 maanden contributie moet nabetalen. Iets wat heel erg onlogisch is, nergens omschreven staat en gewoon kulkoek is, want zo staat het niet in het contract en alle rekeningen waren reeds door ons betaald dus, wat is het probleem om nog een maand extra te betalen, terwijl de telefoon niet meer gebruikt kan worden? Uit de zakken klopperij is het gewoon. Dat verklaart ook, waarom we van hetzelfde bedrijf geen telefoon aan huis konden krijgen, gewoon omdat een vorige huurster (naam onbekend) nooit de rekeningen heeft betaald en nog 9000 pesos restschuld open stond en het bedrijf dat eerst vordert, voordat een nieuwe aansluiting op dit adres mogelijk is. Die rekening stond al 9 jaar open, en nooit afgevoerd in de boeken. Te gek voor woorden.

Dat samen met; het vakantiegeld dat ik terug moest betalen (5 dagen) ondanks de toezegging van het outsourcing bedrijf dat ik ze mocht opnemen, vorig jaar. De 3 maanden uitkering die ze eigenlijk hadden moeten geven, omdat ik werkeloos ben geworden, iets wat juridisch nog steeds aanvechtbaar is en wat ik kan winnen. Daarnaast nog de kosten voor de auto (de mini-van die we vorig jaar kochten) maar niet dat gemaakt krijgen wat we vroegen, maar wel het hele dashboard eruit slopen voor een heel ander iets wat we niet gevraagd hebben. En dan daarna thuis en de auto start niet meer, omdat ze de accu en de bekabeling er niet goed in gezet hadden. Dan nog de immigratiedienst die telefoonboeken aan kopieën verslindt en ook nog veel geld daarvoor vraagt. Allemaal zaken die je hier heel veel tijd en geld kosten, maken je soms zo kwaad dat je het liefste, nou ja je weet wel wat ik bedoel. Ik heb het nog netjes afgehandeld, maar ik heb moeten horen dat mijn voorgangers bijvoorbeeld op het werk, gewoon spoorloos waren en hun computer apperatuur dat ze in bruikleen hadden gekregen gewoon meegenomen hadden en zich nooit meer hebben gemeld. Nou als dat de manier is om hier je zaken geregeld te krijgen dan verklaard dat ook waarom veel mensen hier stelen, bedriegen en liegen, omdat dat de grote bedrijven door hun incompetentie om goede service en kwaliteit te bieden, in de hand werken. Het heeft ook allemaal te maken met het feit dat er geen bekwame, onafhankelijke en full-time toezichthouders zijn, die het ook maar aan durven deze monopolie positie van bedrijven hier aan te pakken, met het resultaat dat de arme Mexicaan wordt uitgezogen tot het bot. Dat verklaart tevens een aantal praktijken waar de gewone burger zich MOET schuldig aan maken wil hij van zaken af komen. Eén daarvan is het niet betalen van abbonnements gelden, het tweede is dat men niet de verantwoordelijkheid wil nemen als je voor zo´n bedrijf werkt, want wie wil er nou de wereld verbeteren als je weet dat er toch niet naar je geluisterd en gehandeld wordt, jij beland uiteindelijk toch op straat als je er wat van zegt. Er is ook niemand geinteresseerd in jouw verhaal om het beter en met meer kwaliteit te doen, omdat daar nooit iemand om gevraagd heeft en het geld toch binnenstroomt, ook met een gebrek aan toezicht en gezonde concurrentie.

David en de Mexicaanse Goliath

Ik werd ooit eens berispt door een manager van een groot bedrijf dat me aannam hier in Mexico, omdat ik iets zei over de vakantiedagenregeling hier in Mexico. Ik uitte mijn woede en verontwaardiging, over de falende wetgeving die in Mexico heerst m.b.t. vakantiedagen en het recht ze te mogen opnemen. In Mexico is het bij de arbeidswet geregeld dat een Mexicaanse arbeider 6 tot 10 dagen vakantie per jaar mag opnemen, het laagste van de hele wereld. Alleen is de toepassing van deze wet aan de kant van de bedrijven, want die heeft het recht om een werknemer die 6 dagen pas te geven, na één jaar van arbeid. Met andere woorden je hebt wel recht op die 6 dagen vakantie, maar het bedrijf waar je werkt mag bepalen (aan de hand van een geldende “CAO” voor werknemers van dat bedrijf) of je ze mag opnemen of niet, daarnaast dien je de 6 dagen op te bouwen door arbeid, betekend dat je eerst een jaar zónder vakantie moet werken en dan pas die vakantie mag opnemen. Een andere wet echter zegt dat vakantiedagen niet overgenomen kunnen worden in het volgende jaar en dat het bedrijf je de dagen moet toekennen in het jaar van arbeid. Zeer tegenstrijdig en niet logisch, zou je zeggen en dat is het ook. Sterker nog ik heb mijn vakantie dagen vorig jaar 2008 opgenomen met toestemming van het outsourcing bedrijf, en nu heb ik ze terug moeten betalen wegens deze zeer onduidelijke wetgeving. Dus mijn eindafrekening was gelijk aan 4000 pesos terugbetalen inplaats van nog wat uitbetaald te krijgen. In praktijk komt het er op neer dat de bedrijven met het toestaan van vakanties kunnen doen en laten wat ze willen, zolang ze zich maar aan de wet houden. Hm, dat laatste is nou juist het struikelblok, die wet is niet duidelijk. De reden ook dat ik na de “contractbreuk” in januari 2009 de 3 weken in Nederland heb kunnen nemen, het was echt geen vakantie hoor, het was onbetaald verlof! En ik had nooit naar Nederland terug kunnen keren als ik had gewacht, want nu is mijn FM3 in behandeling van een aanvraag om de activiteit te wisselen iets wat binnen 30 dagen na ontslag moet aangevraagd zijn in Mexico m.a.w. ik had het land niet uit gekund.

Toen ik over de vakantiedagen wat zei werd ik teruggefloten en moest ik mijn verontschuldigingen aanbieden aan de klant en ik werd even verteld dat ik als gastarbeider de regels moest respecteren van het land en net als andere Mexicanen de wetgeving moest accepteren en geen vrijkaartjes kon verwachten omdat ik buitenlander ben. Sterker nog het werd mij verteld dat ik mijn muil moest houden en de Mexicaanse bedrijven niet hoefde te vertellen hoe ze hun beleid moesten voeren. Deze bedrijven waren groot geworden ook zonder betweters als ik en wisten wel beter hoe ze een bedrijf kunnen runnen, anders hadden ze niet bewezen de grootste bedrijven van het land te worden, iets waar ik toch zeker geen verstand van zou hebben. Ik moest mijn meerdere in het gelijk stellen, ik mag dan wel advies geven over IT zaken maar bedrijfsmatige zaken heb ik inderdaad geen kennis van, en bood mijn verontschuldiging aan en liet hem weten dat ook de klant geen represailles zou nemen aangezien het een discussie tussen mij (manager) en mijn (supervisor) manager was die toevallig ook iemand van zijn afdeling had gekregen (“sukkel” ik had een cc gestuurd naar haar, nooit doen in een 2 mans discussie) Hoedanook ik kreeg mijn vakantie niet en ik heb het erbij gelaten. Dat was bijna 8 maanden geleden. Nu ik anderhalf jaar verder ben, gebruikt door allerlei outsourcing bedrijven die niets anders in mij zagen dan het nakomen van een reeds bestaand contract, me verkochten als een onderdeel (als een wasmachine), steekt die email van toen mij ontzettend. En NU ga ik er wat over zeggen.

Ja, het klopt ik ben hierheen gekomen niet omdat ik hier graag wilde zijn of omdat ik op zoek ben naar de rode loper of de vrijkaartjes waar ieder a-sociaal van Noord-Amerikaan me reeds in voor is geweest en het speciaal voor mij verpest heeft. Neen, ik wil hier werken voor mijn geld en ik wil net als iedere andere Mexicaan dezelfde rechten en plichten hebben, maar wel "fair play". Intussen ben ik mijn plichten meer dan genoeg nagekomen en heb ik reeds genoeg belasting en pensioen betaald in die 2 jaar die ik hier ben, ik heb vaak genoeg in de rijen gestaan van meters alsof ik niets anders te doen heb en ik heb meer betaald dan ik normaal als Mexicaan zou moeten betalen, gewoon omdat ik buitenlander ben; maar één ding is zeker ik hoef niet te slikken wat anderen al heel lang niet lekker zit, want het stikt hier van de grote bedrijven die de arme Mexicaanse bevolking (en dus ook ik) uitzuigen ten kosten van alles en iedereen, om er zelf alleen maar rijker van te worden, zonder dat er een toezichthouder is die de burger beschermt en of in zijn gelijk stelt. Als ze dan ook nog groot worden met hun miljoenen netto winsten die ze jaarlijks hier in Mexico maken, omdat de burger geen andere keuze heeft, dan mag dat van mij, maar daar hoef ik het niet mee eens te zijn. Er zijn genoeg ja knikkende Mexicaanse burgers die helaas in het verleden geen commentaar hebben gegeven, maar het worden er steeds meer Mexicaanse burgers die wel hun mond durven open te maken en wel iets durven te zeggen, getuige de vele forums hier in Mexico die alleen maar slecht over service en kwaliteit spreken. Iets wat in mijn blogs ook steeds weer terug komt, als ik over dit land vertel. Als ik dan ook deel moet uitmaken van deze samenleving en als ik dan toch mijn belastinggeld hier zie verdwijnen in de hoop een beter toekomst op te bouwen voor mij en mijn kind, dan wil ik er ook wat van terugzien en zeker iets zeggen als het slecht is. En die vakantieregeling SUCKS! Zie dezelfde discussies op deze forums: LaJornada

Daarnaast zijn er bedrijven zoals de telecombedrijven, die je een oor aan naaien op het moment dat je je handtekening onder het bel-contract zet. Prijzen vragen voor iedere scheet die je maar doet en ook nog een boete durven te vragen, omdat je één dag voordat je contract afloopt, het contract wenst te beëindigen. Daar sta je dan met zo´n schneuzel in een net pak met stropdas, die je het liefste in een asbak zou willen uitduwen, wegens zijn grijns op zijn gezicht, na 1 uur wachten in die vervloekte rij en die je zomaar zonder blikken of blozen aan durft te lachen en te vertellen dat als ik vandaag mijn contract met mijn mobiel opzeg een boete krijg wegens te vroeg opzeggen !!!! (?) Intussen betaal ik me bont en blauw aan contributie voor niks en stuurt men mij ongevraagd SMS-jes die ik ongevraagd ook nog eens moet betalen per gestuurde SMS. Om het nog erger te maken is het zo dat ik ook nog eens het nieuws van de dag krijg (door hun gekozen en ongewenst gestuurd) en daarvoor moet betalen, maar als ik die service niet wil ik het moet opzeggen via een 111 nummer en als je dat dan belt er niemand weet waar je het over hebt en naar 20 minuten bellen met de service lijn (kosten á 1 peso per minuut) nog geen steek verder bent, want er wordt je na afloop verteld dat je naar één van de hoofdkantoren moet gaan van Telcel om dit soort moeilijke vragen te beantwoorden, en de service op te zeggen. En als je dan naar één van die hoofdkantoren gaat die er 20 rijk zijn in Monterrey, je wordt doorverwezen (na weer één uur in de rij te hebben gestaan) naar het hoofdkantoor in het centrum te gaan, omdat dáár alléén opzeggingen van het abbonnement mogelijk zijn. Zou je dan niemand willen doodschieten als je uit zo´n kantoor komt? Zou dat de verklaring zijn van al die doden en gewonden in het weekend (en in heel MEXICO), waar al die frustratie die dit soort grote bedrijven op een gewone burger leggen en er gewoon niets mee doen, zou dat de oorzaak zijn van al die ellende, criminalitiet en corruptie in dit land? Ik denk het wel!

Terwijl je alleen maar een contract wil opzeggen? Terwijl je alleen maar je verdiende vakantie wil opnemen? Terwijl je alleen maar je geld wil hebben van het bedrijf, waarvoor je gewerkt hebt? Terwijl je alleen maar een simpel antwoord wil hebben in een Mc Donalds restaurant: “Ja, ik heb uw bestelling klaar, dank u wel!” , inplaats van: “Wilt u de combo met frietjes, en Cola voor 55 pesos, of de combo met speciale aanbieding van de dag?”, inplaats van ALLEEN MAAR 1 HAMBURGER!!!! Dit land is door de welvaart opgedrongen door de Noord-Amerikaanse burger en de one-liners, zo corrupt en crimineel geworden dat het voor een mens met gezond verstand bijna onmogelijk is hier te functioneren. Wie wil die onzin allemaal? Wie in GODS naam geeft hun het recht om op te treden als een scheidsrechter, omdat je een uitbuiting van de mensheid durft aan te vechten, en er eindelijk wat over zegt. Wie in GODS naam heeft het recht om zoiets van zijn burgers te vragen terwijl je aan de andere kant ze hoort pleiten over toekomst en voorspoed. Ik spreek hier niet over MIJ ZELF, maar ik spreek namens 120 miljoen medeburgers allemaal Mexicaan, Canadees, Amerikaan, Hollanders, Duitsers, Braziliaan, Cubaan en Indianen en nog meer die dit land rijk is.

Tuurlijk is er in een 3de wereld land zoals Mexico niet te verwachten dat het van vandaag op morgen allemaal in orde komt, maar voor iemand die uit een land komt waar de 21ste eeuw reeds heeft begonnen is het moeilijk te accepteren dat je een eeuw terug moet en moet accepteren waar je in het verleden al reeds voor gevochten hebt. En als je er al niet zelf voor gevochten hebt je ouders of voorouders het gedaan hebben, en jij het geleerd hebt gekregen deze rechten en verworvenheden te handhaven en te respecteren, ook in andere landen. Europa heeft 2 wereldoorlogen gekend, en beiden hebben een impact gehad op mijn grootmoeder en tevens mijn voogd. Ik heb van haar geleerd, dingen in het leven te waarderen en rechten te eisen die humaan en menselijk zijn. Mijn “oma” was altijd voor vrijheid en eigenwaarde. “Blijf je eigenwaarde houden, want jij bent uniek in al je gebreken en talenten, en niemand kan je dat afnemen!” zei ze ooit tegen mij, en ik zal haar nooit vergeten. Toen ze aan kanker overleed heb ik haar aan het sterfbed nog gesproken en ze had het over een vreemde man die haar kwam halen, en waar ze bang voor was. Ik heb haar gezegd dat ze niet bang hoefde te zijn en naar hem toe moest lopen. De dag erna was ze gestorven. 82 jaar is ze geworden en nog steeds een baken in mijn leven, een schilderij aan de muur, maar alleen zichtbaar voor mij. In een land als Mexico heeft al die eigenwaarde, uniek zijn en talent hebben, opeens een heel andere betekenis gekregen. Hetzelfde als een Mexicaan worden, is hetzelfde als leren om gehoorzaamheid, volgzaamheid, ja zelfs soms onderdanigheid meer te koesteren, dan opkomen voor jezelf. Want opkomen voor jezelf zou wel eens anders kunnen uitpakken dan in een land als Nederland. Ik betwijfel daarom ook of het ooit mijn land word. Mexico is en blijft een land van de rijken en uitbuiters met een uitzondering daargelaten en met de kerk als schoolmeester om de arme burger onderdanig en hoopvol te houden. Een David moet hier nog geboren worden.

Kungfu Panza

Het is een tijd geleden dat ik het geleerd heb en ik was zeker meer in judo, jiu-jitsu en aikido gevechten thuis dan kungfu. Het is echter altijd leuk om je kind wat traditionele gevechts stijlen te leren in de hoop dat hij niet alleen respect, vaardigheid en techniek leert, maar ook dat het nog altijd een spel is, met 4 en half jaar is het nog wat jong hem de echte gevechtstechnieken bij te brengen, vandaar dat ik het spelenderwijs doe. Wat we meestal doen is een leuke "trance" of "house" plaat opzetten en dan al dansend en rondhuppelend erop inspelen. Hij vind het heerlijk mee te doen en slaat ook echt hard als wilde hij me werkelijk omver slaan, hahahaha kleine mannetje. Hier hebben we een opname van één van die "gevechtstrainingen" en ik moet zeggen het ziet er erg lachwekkend uit. Het doet me denken aan de Kunfu Panda tekenfilm die onlangs met een vervolg kwam, de "furious five". intussen hebben wij een andere versie reeds gemaakt en noemen het Kungfu Panza waar de "panza" voor (ja, je dacht het al) buik staat. Ik ben in dit geval de buik.

Wushu (武術) is Chinees voor krijgskunst. Het eerste karakter 武 (wǔ) staat voor 'martiaal'. Het tweede karakter 術 (shù) betekent 'kunst'. Letterlijk staat WuShu dus voor krijgskunst.Vaak wordt in de praktijk Kungfu (功夫) of Gong Fu als synoniem gezien voor wushu, maar dit betekent 'vaardigheid'.Er is nogal wat onduidelijkheid over de termen. Vandaag de dag wordt de term wushu gebruikt om het wedstrijdgerichte aan te duiden daar waar de term kung fu meestal wordt gebruikt als men het over de traditionele stijlen heeft.De eigenlijke betekenis van Chinese martial art is meer dan alleen zelfverdediging. In de traditionele training wordt de leerlingen respect voor hun leraar, voor zijn adviezen en voor andere martial art stijlen bijgebracht. Voor ons is het pure "spielerei" zoals de Duitsers het zouden zeggen en meer een uitlaatklep voor het soms thuis zitten als het eens wat minder weer is,iets wat de laatste tijd wat meer het geval is en de wolken de hemel vaker bedekken dan ik lief heb. Aan de andere kant is het niet meer zo heet als anders en geeft het de juiste temperatuur om deze "gevechtsporten" te oefenen.

Wegen blijven onveilig in Mexico.

Vandaag rond 2 uur namiddag heeft een zwaar busongeluk plaatsgevonden op de weg Zacatecas - Saltillo en er vielen 11 doden te betreuren, en 26 gewonden, waarvan de meesten zwaargewond. Het incident vond plaats tijdens de terugreis van vakantiegangers, voornamelijk Amerikanen, Canadezen en Mexicanen, toen een vrachtwagen met zwaarbeladen trailer nog op onverklaarbare wijze in de bus raasde. Het tragisch voorval is vandaag uitvoerig op de TV geweest en bevestigd voor de zoveelste keer weer dat de wegen in Mexico niet veilig zijn. De meeste ongelukken vinden plaats door vrachtverkeer. Meestal door verkeerd geladen trailers die beginnen te slingeren of door chauffeurs die de vrachtwagen niet meer meester zijn, door mechanische gebreken (geen remmen) of door te weinig slaap. Op hetzelfde moment dat het busongeluk plaatsvond heeft iets verderop een ander tragisch ongeluk plaatsgevonden met een gezin van 4 personen dat over een lading bouwmateriaal was gereden (spijkers en staal afgevallen van een andere trailer) en de macht over het stuur verloor. Beiden ouders en de kinderen van 4 en 17 jaar raakten gewond en moesten na het nabijgelegen ziekenhuis worden gebracht. De vrachtwagenchauffeur is spoorloos en waarschijnlijk gevlucht. Over het huidige bus ongeval heeft men nog geen duidelijkheid wat precies de oorzaak is geweest, maar het geeft helaas weer aan dat het beleid ten opzichte van vrachtverkeer, busvervoer hier niet wordt toegepast. De vraag is of er wel beleid is, er wordt namelijk niets of weinig gedaan, ondanks het feit dat dit ongeluk niet een op zich staand incident is. Zelfs in onze stad heerst er een echte racerij met openbaar busvervoer, waar iedere chauffeur vecht om de passagiers. Ook hier zijn er regelmatig zware ongelukken te betreuren, zelfs in één week 3 busongelukken in de stad Monterrey alleen. Als de overheid hier geen maatregelen in durft te nemen zullen slachtoffers blijven vallen. Zie ook de shokkende beelden van de plaatselijke TV zenders. >> Klik hier.

Het ergste is dat niet alleen overheid hierin faalt, maar dat slechte service in dienstverlening zoals telefoon en mobiel bellen, ook hun falen in beleid kent. Tijdens het busongeluk waren voorbijgangers gestopt om eerste hulp te bieden, net 2 minuten nadat het tragische ongeluk had plaatsgevonden. Ze konden echter geen eerste hulp bellen omdat de belmaatschappij hun mobieltje had geblokkeerd, waardoor het draaien van noodhulp niet mogelijk was. Zoals blijkt was de regio waar het incident gebeurde niet gedekt door de belmaatschappij en het toestel daarom geblokkeerd. Belachelijk dat maatschappijen die zo´n service aanbieden ongestraft dit soort blokkeringen kunnen en blijven doorvoeren. Het geeft tevens aan hoe ver weg men nog steeds van kwaliteit en service is en dat men nog steeds niet het causaal verband ziet van hun daden, het is niet alleen te betreuren dat zoiets kan gebeuren, maar dat overheden nog steeds niet ingrijpen, door rijlessen in te voeren, snelheid voor vracht en busverkeer inperken tot 80 KM/H, voor vrachtverkeer de tachometer invoeren en dat men telefoonmaatschappijen aanpakt in hun a-sociaal beleid. Ik was niet alleen geschokt van de beelden die ik zag, maar toen ik het kommentaar las van die voorbijgangers, moest ik er iets over zeggen. Bij deze in mijn blog. Ik had al eens eerder geblogt over het schrikbarende verkeer hier in Monterrey als je het nog een keer wilt nalezen begrijp je wat ik bedoel. >> TRAFFIC in Monterrey

Dat het vrachtvervoer onveilig is in Mexico is geen geheim. Het heeft tot voor kort geduurd (ondanks dat de NAFTA sinds 1994 in werking is getreden) dat er meer Mexicaanse trucks geoorloofd worden in de Verenigde Staten. Waren er dat voorheen 27 Mexicaanse truck maatschappijen die hun 100 Mexicaanse trucks mochten laten opereren aan de Mexicaans - Noord-Amerikaanse grens, zullen er dit in 2009 rond de 500 Mexicaanse trucks van 100 Mexicaanse truckmaatschappijen gaan worden als het project wat nu pilot draait geen halt wordt toegeroepen. Het is niet alleen de angst voor arbeidsplaatsen in de Verenigde Staten, dat men het zolang heeft tegengehouden, maar tevens door het gemis aan hoge veiligheids eisen voor Mexicaanse chauffeurs en Mexicaanse trucks. Daarnaast is natuurlijk beleid en wegen infrastructuur een debet aan veiligheid op de weg. Ik bedoel ik ben een paar keer door deze woestijn "high-ways" gereden, maar de wegen zijn hier echt bizar lang en het klimaat is er heet. Daarnaast zijn de wegen niet altijd goed onderhouden en moet je voorzichtig en geconcentreerd rijden wil je geen brokken maken. Als je dan ook nog razende trucks en hard scheurende SUV´s over deze "high-ways" stuurt dan levert dat soms bizarre bijna ongeluk beelden op. Ik heb er zeker 15 alleen tijdens mijn reis geteld en zelf zijn we er één keer net ontsnapt aan een waar ongeluk, dus zeker geen gein als ik je vertel dat hier rustig en ongestoord rijden, bijna onmogelijk is.

Hoera! ... het is een meisje

Kleine meisje is geboren, haar naam is Kiara Alexandra Garcia en ze woog 2400 gram. Dat was op 6 februari 2009. Moeder en dochter maken het goed en de vader is blij met zijn kleine meisje. Het is trouwens de kleindochter van de moeder van mijn vrouw, of te wel de dochter van de zus van mijn vrouw, of te wel een kleinnichtje van mij. Het is al een tijdje geleden dat ze geboren was maar ik maak er nu pas bericht van aangezien het helemaal aan mijn aandacht ontsnapt was. Het kleine grut was trouwens geboren op de dag dat ik in Nederland was en sinds ik terug ben ben ik alleen maar in de weer geweest om allerlei zaken te regelen. Je hebt er hier soms een dagtaak aan. Dus toch maar even rechtzetten en bij deze wensen we allen veel geluk toe.

Betekenis Kiara: Kiara of Kyara is afgeleid van Chiara, de Italiaanse vorm van Clara, dat dan weer afgeleid is van het Latijns woord clarus dat "helder of glanzend" betekent. De heilige Clara was stichtster van de Orde van de Clarissen. De meisjesnamen Kiara en Kyara werden populair in 1994 door de Walt Disney film De Leeuwenkoning. Naamdragers: Kiara is een fictief personage uit de tekenfilm De Leeuwenkoning (The Lion King). De Leeuwenkoning is het verhaal van de leeuw Simba die eens koning van de dieren zou worden, maar lastig werd gevallen door hyena's en zijn valse oom Scar. Aan het einde van de film Leeuwenkoning I wordt Kiara, de dochter van Koning Simba en koninging Nala. In Leeuwenkoning II begint het verhaal met Kiara, de toekomstige koningin van Prideland. Net zoals haar vader toen hij nog een welp was gedraagt Kiara zich avontuurlijk en stelt zich bloot aan vele gevaren. Uiteindelijk trouwt Kiara met Kovu, die ze reeds als welp leerde kennen.

Sterrenbeeld: Waterman. Watermannen (vrouwen) geboren op 6 februari bezitten een sterk gevoel van persoonlijke integriteit en het vermogen om op te treden als bemiddelaar tussen uiteenlopende partijen. Deze prettig particulieren hebben zoveel charme dat zelfs rivalen hen complimenteren. Mensen geboren op deze datum hebben de potentie om legendarisch te worden. Ze omarmen de menselijkheid en gebruik maken van hun talenten en persoonlijke goedheid ten behoeve van anderen

Bey Bey Love, Bey Bey Happiness....

Dat was het dan, na lang gezever en gesleutel aan mijn relatie heb ik er dan toch een eind aan gemaakt. Ik heb haar aan de deur gezet. Om precies te zijn gisteren, na de zoveelste herhaaldelijke re-installatie en formateren. Ze was al voor de zoveelste keer gecrasht en nog eens geld gekost ook nog, ondanks dat; niets, alleen een blauw scherm. Ik heb dan ook gisteren afstand van haar gedaan en in de prullenbak gegooid. Ja, in de prullenbak of is het prullebak met de nieuwe spelling? Ik was er zo moe van, van al dat gezeur en geklooi dat ik na het 5de blauwe scherm er eindelijk mee gekapt ben. De computer die ik nu al zeker 8 jaar heb en die mij in al mijn moeilijke dagen heeft bijgestaan heeft gisteren finaal de geest gegeven.Intussen blog ik op mijn nieuwe laptop verder maar toch het doet je wel wat als je je eigen soft -en hardware de deur uit moet doen. Ik ben er ook erg kapot van. Ik zal haar nog opgeven voor donor-organen en kijken of ik er nog wat geld mee kan vangen (tja iedere relatie moet je geld mee maken)en op zoek gaan naar een nieuwe vriendin. Ik heb al één op het oog; Dell heet ze en heeft pentium 4 duocore met 4 GB intern geheugen en een harde schijf van 1 Terabyte, daar gaan je ogen van gloeien zo snel gaat die, gaaf. Maar goed, zolang ik geen werk heb zal dat idee even in de ijskast moeten. In ieder geval heeft mijn oude liefde me door dik en dun bijgestaan en waren sommige nachtelijke uurtjes die ik met haar heb doorgebracht onvergetelijk. Rust zacht mijn computertje, rust zacht...

Mr. Blue is voorbij

Sinds geruime tijd wist ik al, wat nu bewaarheid is geworden. De dagen voor IBM Lotus Notes Domino specialisten zijn voorbij. Een discussie onlangs gepost op één van de forums bevestigd dat de job voor Notes Domino administrator dood is. Dat betekend kort gezegd dat ik naar ander werk moet gaan kijken of een cursus in iets anders moet gaan volgen. En dat laatste ga ik ook doen. Momenteel heb ik de informatie die ik nodig heb om te beginnen in de volgende zaken CISSP, CWNP certification en ITIL. Mijn collegas uit Nederland hebben me reuze geholpen de nodige informatie aan te bieden, waar ik hun zeer dankbaar voor ben. Ik sta bij jullie in het krijt. Tuurlijk heb ik ook nog andere pakketen waar ik mee aan de slag kan, niet te vergeten een ruime ervaring in IT Operations en migratie projecten, dus ik kan nog even vooruit. Een andere mogelijkheid om toch tussen tijds geld te verdienen is weer terug te gaan naar af (ga niet door start u ontvangt geen 20.000 pesos hahaha) ja terug naar af, of misschien wel terug naar een nieuw begin: het Casino.

Ja, je hoort het goed ik heb een sollicitatie klaar liggen voor het casino waar deze stad meer dan één rijk aan is. Kijken of ik met mijn oud talent toch nog wat geld ermee kan maken. Druk me de duimen. Intussen studeer ik weer vlijtig, is mijn oude computer weer eens in de werkplaats (kost me weer klauwen vol geld) en gaan de dagen zeer snel voorbij. De laatste job aanbod die nog steeds doormaalt is ook nog in de picture, maar het ziet ernaar uit dat deze wachten tot april en me maar 3 maanden (of minder) werk geven zodat ze de 3 maanden werkeloosheids uitkering aan het einde van die 3 maanden niet hoeven te betalen. De gluiperds. Ik weet nog niet of ik überhaupt nog wel terug ga naar deze a-soos die er geen baat bij hebben om klanten te helpen, maar er alleen maar op uit zijn om geld van je af te troggelen. We zien wel hoe het balletje rolt... Hé, balletje rolt, dus ja tóch maar het casino..dan! Hou jullie taai daar in Hollandia en tot schrijfs ...

Disco, Funk, Genesis and all the medley´s of the 80´s

Eén van de mooiste dingen in terug komen naar Nederland is dat je altijd kadootjes krijgt van vrienden of kennissen. In mijn geval waren dat zelfs meerdere maar daarnaast waren het 2 heel speciale kadootjes en ik moet zeggen ik kan er nu pas van genieten hoe mooi die kadootjes wel zijn. Want voor het eerst heb ik de mogelijkheid om ze te kunnen horen zoals het hoort te zijn, namelijk in een professionele omgeving. Met mijn pas gekochte "Zo-nie" Stereo installatie waar ik iedere Mexicaan even de oren van deed laat wapperen. Was het niet nu dat ik eindelijk zelf kon luisteren naar al dat muziekgenot wat ik ook nog eens van Nederland had gekregen enzelf had meegenomen. Eén van die old "goodies" waren de "Disco Medleys van Patrick".

Mooi, Moooi en nog mooooier, wat waren die mixen toch moooooi. Ik zou zo weer terug naar die tijd willen, hoe onbezorgd we toen waren en het enige wat telde was de Discomix te hebben die nog beter was dan de vorige. Dank je Patrick! En dank je Etienne voor de GENESIS dubbel-cd! Het Genesis concert die we het laatst mochten bijwonen in Amsterdam op juli 2007 en dat het je toch nog gelukt is voor mij die dubbel-CD te bemachtigen. De laatste TOUR van hun! GENESIS, mijn eerste avontuur in het ontdekken van hun muziek live met; Follow Me, Follow You, Your Not My Son, en ga zo maar door. Intussen zit ik te pokeren op Full Tilt Poker en luister ik naar deze old "goodies". Bedankt jongens, je weet niet hoe gelukkig jullie me gemaakt hebben met deze, HEMELSE MUZIEK!! Ik blijf ze draaien.

Picknick in Fundidora (Familie dag)

Ondanks het feit dat we geen werk hebben, zijn we er niet elke dag mee bezig. Ook vandaag was zo´n dag. Picknick met de familie, nou ja met ons 3-tjes. De rest van de familie, schoonmoeder, schoonzus, schoonbroer, etc. zijn altijd heel spontaan met "ja-zeggen" als je ze 3 dagen van te voren vraagt om mee te gaan, om uiteindelijk op de valreep af te zeggen, met allerlei smoezen en uitvluchten. Dat heeft de pret voor ons niet gedrukt en we zijn er met zijn 3-en er maar op los gegaan. Mijn vrouw was een beetje in de stress waarschijnlijk omdat ze even niet wist wat een picknick nu precies inhoud denk ik. Want bij mij moet een picknick altijd eenvoudig en snel voorbereid zijn. Ze zat al te denken hoe we de BBQ, houtskool, drank, servetjes, snoepgoed enzovoorts moesten meenemen , vooral toen ik tegen haar zei dat we alles te voet gingen doen. Maar ik was er snel mee klaar. Grote fles water en wat kartonnen vruchtdrank. Bakje aardappelsalade en 3 grote torta´s zoals ze die hier noemen. (Grote ronde broodjes gezond; met vleeswaren, kaas, ei, advocado, ui, tomaat, mayonaise)Dat alles aangevuld met wat gezond fruit en we hadden een speciale picknick rugzak. Die had ik ooit eens gekregen van mijn vorige werkgever Atos Origin, super gaaf geschenk. (Trouwens bedankt Tom voor het regelen en meenemen van die tas)In zo´n picknick bag zit alles al in, borden, bestek, servetjes, glaasjes, opener/kurketrekker/schilmesje, en bakjes voor het zout/peter en een doosje voor wat extra klein spul in te bergen. Samen met een thermozak voor warme of koude dranken in een fles. De broodjes hebben we in een thermo-opbergbak gedaan(met 30 graden smelten die in je rugzak)en "vamonos".

We gingen te voet en hebben voor de eerste tocht de bus gepakt. Met zijn 3-en voor nog geen 20 pesos (1 euro) naar het stads-centrum en vandaaruit naar Fundidora; het gigantische stadspark van Monterrey. Al wandelend naar een plek gezocht, want vandaag was familie dag en het hele stadspark was gevuld met mensen die allemaal hetzelfde vandaag gingen doen, picknick in het park. We konden gelukkig snel een plekje bemachtigen en hebben ons eerst wat gegeten. Daarna is Rafael eens flink gaan spelen in één van de vele gratis speelparkjes die het park rijk heeft. Het weer was gelukkig vandaag eens niet zo heet, en met een 25 graden aangenaam. Na een fikse wandeling van 2 uur en dan huiswaarts, hebben we toch nog even wat leuks gedaan voor Rafie en ons zelf. En ook ik vond het weer eens heerlijk om mijn benen te strekken. Ik had eigenlijk zin om nog een paar kilometer te stappen, maar dat trok die kleine helaas niet meer. Morgen begint de maandag weer en is het weer naar de immigratiedienst om te kijken of mijn FM3 al klaar is? zal wel niet :D jajajaja

Strategisch meesterwerk of stijfkoppigheid?

Het is nu 49 dagen geleden dat ik mijn ontslag heb gekregen en dat ik werkzoekende ben. Nou ja de eerste 3 weken was ik er niet zo mee bezig als nu, omdat mijn vrouw nog werkte en ik in Nederland was, maar als je ziet hoe het gegaan is, is het bijna belachelijk voor woorden dat ik mij nog de moeite doe om terug te komen bij diezelfde firma die mij strategisch eruit heeft gegooid. Het is dat de klant waar ik voor werkte (trouwens hele fijne werkgever daar niet van) mij terug wil en dat ik het voor hun doe en mij de stijfkoppigheid van de mexicaanse outsourcing bedrijven over me heen moeten laten gaan, om hopelijk de klant terug te krijgen en weer te gaan werken. Nou ja, ik geef toe, ik ben er ook een beetje debet aan, was ik niet naar Nederland gegaan om het zolang te laten duren, maar als je niet weet hoe het in mekaar zit zou je bijna denken dat ik eigenschuld in deze zaak heb. En ja ook ik kan soms heel erg stijfkoppig zijn, diegene die me wat beter kennen weten waar ik over praat, zie ik mijn vrouw met haar hoofd “ja” knikken.

Laat ik wat duidelijkheid in de zaak brengen en de situatie waar ik nu in zit (maar niet had hoeven te zijn) aan de mensen uitleggen. Hoe is het gekomen. Om dat te begrijpen moet je even terug in de tijd en dat is ongeveer het jaar 2007 toen ik vertrok naar Mexico. In augustus van datzelfde jaar werd ik in Nederland al gebeld en kreeg ik een aanbod om te komen werken bij één van de grootste werkgevers van Mexico, en dit was aangestuurd door Blue Company. De klant was op zoek naar een ervaren Blue Company consultant met genoeg kennis in huis om Lotus software produkten te kennen en te implementeren. Het scheen dat ik de geschikte man was, maar er viel niet te onderhandelen over het salaris nog over andere dingen. Als nieuwkomer, weinig kennis van de Spaanse taal, en geen kennis van de arbeidscultuur in Mexico, dacht ik er niet lang over na en accepteerde het aanbod. Het zou in eerste instantie voor één jaar zijn, maar verlenging was mogelijk, werd al gezegd.

Toen ik eindelijk arriveerde in Mexico, bleek de grootste struikelblok om snel aan de slag te kunnen bij een bedrijf, de immigratie dienst te zijn. Een log en ineffecïent burocratisch apparaat, dat er alleen maar voor gemaakt is om geld uit je zak te kloppen en de uitgifte voor verblijfsvergunningen zo frustrerend mogelijk heeft gemaakt dat, als je het allemaal van te voren wist, liever thuis was gebleven. Ondanks goede voorbereiding van mijn vrouw (waar ik haar nu nog steeds dankbaar voor ben) en het geduld van de klant, moest ik toch nog 3 maanden werkeloos toe zien, voordat ik mijn werk kon starten in Monterrey Mexico. Manpower, mijn eerste outsourcing bedrijf, was zeer professioneel, iets waar ze trouwens wereldwijd voor bekend staan, en ik goede ervaring mee had in het verleden. Men scheen de touwtjes met de aanvraag voor mijn werkvergunning goed voorbereid te hebben en het was dan ook in een dag of twee geregeld. En met geregeld bedoel ik dus ook alles, het voorleggen van het arbeidscontract, incluis het ondertekenen van beide partijen, tot het aanvragen van een bankrekening en werkvergunning bij de immigratiedienst.

Een jaar verder kwam ik erachter dat ik niet indirect door de klant werd betaald, maar uit een contract met derden en de klant mij eigenlijk gratis had, als een soort van voorwaarde in het aankopen van een hoeveelheid aan licenties. Hetzelfde als dat je een merk waspoeder koopt voor een bepaalde tijdsduur, maar er een wasmachine gratis bij krijgt van diezelfde firma, voor de tijdsduur van het contract. Ik was die “wasmachine”. Je kunt je voorstellen dat ik teleurgesteld was, niet door de vergelijking met die wasmachine, maar het feit dat de klant niet indirect voor mijn diensten betaalde, maar deze gratis kreeg. Het zou het onderhandelen voor een vaste betrekking bij die klant, mits geleverde diensten door de klant als goed werden ervaren, nooit mogelijk maken en zou ik nooit een vast contract bij diezelfde klant kunnen bedingen en krijgen. Het stelde me tevens niet in de postie om bij een eventuele verlenging, een hoger salaris of betaling van gemaakte onkosten te bedingen. Een positie die een IT-er niet echt apprecieert, aangezien je alleen maar als werkpaard wordt gezien en weinig inspraak hebt op je beloningsstructuur. De waarschijnlijke reden ook, waarom voorgangers deze functie al drie keer hadden neergelegd en soms om heel onbegrijpelijke redenen of omstandigheden. Weinig durfden erover te praten en weinig stonden open om een gesprek hierover. Ik had maar één indruk; dat er veel te verliezen viel, als men open kaart zou spelen.

Vorig jaar september 2008 besloot Blue Company het contract niet meer te verlengen met de klant en het te verkopen aan een ander bedrijf B-net, een bedrijf vergelijkbaar met Atos Origin in Nederland. B-net is een goed en professioneel bedrijf en bied goede voorwaarden, ware het niet dat men voor mij (de “wasmachine”) andere ideeën had en dat ik eigenlijk bij de overname van het contract niet wenselijk was. Een “ongewenste eend in de bijt” om het zo maar eens te zeggen. Daarnaast was men meer te vinden om het “waspoeder” te verkopen dan de service die erbij hoorde en bedingt was in het verleden. De reden dat men mij ook liever kwijt dan rijk was. Vooraf werd er een gigantische opkomst van HR en Recruitement personeel op mij afgestuurt, incluis de Account Manager van Blue Company. Ik moest vragen over mijn werk en de functie bij mijn klant beantwoorden en meewerken aan een eventuele oplossing. Ik wist eigenlijk toen al dat het niet goed zat met mijn toekomst bij deze klant. Blue Company liet mij vallen, B-net nam een meester zet door mij te willen uithuren aan een outsourcing bedrijf in Mexico City en de werkvergunnings procedure daar te willen laten starten. Ze vroegen mij, om alles aan documenten die ik bezat en die zo een beetje je hele leven, werken en reden van bestaan op deze planeet bevestigen op te sturen in een schoenendoos naar Mexico City via de post. Dat is in een land zoals Mexico, hetzelfde als vragen om je hele huishouding op straat te zetten; je ziet er nooit meer iets van terug. Paspoort, Diploma´s en Certificaten zouden bij verlies, van mij een “nobody” in dit land maken en ik zou nooit meer in staat zijn alle documenten zonder kosten terug te krijgen, laat staan de tijd die daarmee gemoeid is om het terug te krijgen. Ik heb dus geweigerd.

Ik heb nog geprobeerd alternatieven aan te rijken door bijvoorbeeld zelf naar Mexico City te reizen en daar alle originele papieren te laten zien en kopieën te overhandigen, maar alleen als hun de onkosten aan vliegen en verblijf zouden betalen. Per slot van rekening was het niet mijn wens om te veranderen van outsourcing bedrijf, maar moest ik noodgedwongen door de achterliggende bedrijven zoals Blue Company en B-net verhuizen. Men weigerde, en ik moest zelf betalen. Om het nog erger te maken dan het al was, verloor ik mijn recht op 3 maanden salaris bij mijn toenmalig outsourcing bedrijf omdat ik moest opzeggen, voordat ik de transactie kon starten, iets waar men mij heeft toe gedwongen anders zou de transactie niet kunnen plaatsvinden. Een zaak die nu nog juridisch incorrect is, want men had mij nooit kunnen dwingen alvorens ik niet een ander contract had getekend, iets wat ik trouwens nu weer niet heb gezien en waarschijnlijk nooit zal zien zelfs niet in elektronische vorm. Ik ben dus 3 maandsalarissen werkelozen geld kwijtgeraakt door deze truk!

Intussen gaat het dag in, dag uit, door met stomme emails te versturen met wat ik moet doen en wat ik kan verwachten. We zijn nu een maand en een half verder en ik heb net mijn hele hebben en houden in copy/scans verstuurd per email. Dat was afgelopen maandag, 45 MB! De ontvanger zal blij zijn met deze SPAM en voor weken werk hebben om zijn email account op te schonen. Intussen hoor ik niets meer. M.a.w. ik kan eigenlijk morgen al beginnen, maar de outsourcing bedrijven willen mij eigenlijk niet, de reden waarom het allemaal heeeeeeel erg langzaam gaat, de reden waarom ik alles wat ik zou moeten krijgen heb verloren en de reden waarom ik nooit meer terug zal komen bij diezelfde klant. Diezelfde klant wil mij wel, maar door de crisis is het moeilijk uit te leggen aan IT management, terwijl er 10.000 mensen bij datzelfde bedrijf op straat komen te staan, waarom ze me nu opeens wel zouden moeten aannemen. Een resource die ze trouwens voorheen voor niets hebben gekregen. De crisis is in dit geval een mede vijand voor mij voor het slagen van deze onderhandeling. Voor mij wordt intussen de liefde die ik heb met de klant en de klant met mij, onmogelijk gemaakt en verlies ik niet alleen een gewaardeerde klant maar ook nog eens belangrijke inkomsten. In totaal heeft het mij al 70.000 pesos gekost en zal ik er geen cent ooit van terug zien, nooit. Een strategies meesterwerk aan outsourcing taktiek? Of pure stijfkoppigheid! Ik denk het eerste, want ze zijn echt niet gek hier, dit was van te voren gepland en uitgedoktert. Petje af en “lessons learned”. Nu snap ik ook waarom iedereen hier zo a-sociaal is en vertrekt bij bedrijven zonder wat te zeggen, incluis het meenemen van office apparatuur en laptops, juist vanwege deze geniepige a-sociale behandeling van prive outsourcing bedrijven. En denk niet dat dit nieuw is, neen! Dit was 10 jaar geleden al het geval in Nederland, toen ik begon voor diezelfde kleine prive outsourcing bedrijfjes in Nederland, die me toen al bijna de nek om gedraaid hadden. De reden waarom ik bij een bedrijf als Atos Origin wilde werken (wat me uiteindelijk ook gelukt is) en de reden waarom ik ook nu weer terug wil naar betrouwbare grote outsourcing bedrijven, zoals in het verleden. Dus wat dat betreft is de cirkel weer rond en ben ik weer terug bij af!

Poffertjes

Intussen dat ik op zoek ben naar werk, zoek ik alternatieven hoe aan geld te komen. Poffertjes leek me een leuke uitdaging en om heel eerlijk te zijn , het is een uitdaging! Sinds ik de poffertjes pan uit Nederland gekocht had was ik mij niet bewust hoe moeilijk het zou zijn om echte poffertjes te maken. Maar al lerend kom je er achter! Hier mijn verhaal: Ik heb het recept genomen van een internet keuken en dat deed het goed. Ingrediënten: 60 g boter op kamertemperatuur, boter om in te vetten, 125 g zeer fijne tafelsuiker, 2 grote eieren, 185 g zelfrijzend bakmeel, zout, 1.9 dl melk, poedersuiker.


Het was even aankloten met die poffertjes pan want je moet die dingen goed heet maken en goed invetten. Het verschil in braadboter en smeerboter is groot hier en al gauw bemerkte ik dat de poffertjes plaat begon zwart te worden door de braadboter die ik hier gekocht had. Dus alternatief was het met becel te doen die is wat wateriger en dus sneller heet, en dat merk je ook aan de poffertjes die kleuren gelijk anders. Maar goed na een beetje oefenen waren de eerste poffertjes klaar en werden ze met poedersuiker bestrooid. En daarna zag je ze hier smullen. Ik moet zeggen ze waren lekker, maar we zijn er nog niet helemaal uit of we meer of minder bloem moeten nemen de volgende keer. Daarnaast kent men hier geen zelfrijzend bakmeel, dus we doen de gist apart erin en misschien is de hoeveelheid ook te verbeteren. In ieder geval als jullie recepten hebben om ze lekkerder te maken zijn die van harte welkom natuurlijk.

Keep u posted,