Dit was hem dan de laatste kerst in Monterrey en voorlopig ook de laatste keer dat ik Monterrey heb moeten bezoeken. Want vanaf nu is Guadalajara mijn “home town” en tevens ook voor mijn vrouw en zoon. Het heeft even geduurd voor we uiteindelijk de stap konden nemen, maar nadat mijn vrouw ook werk heeft kunnen krijgen (ik heb wat gelobbyed) bij IBM en haar contract bij Axtel sowieso beeindigd werd, was de beslissing snel genomen. Zoals mijn vrouw nog steeds blijft volhouden: ” Ik verhuis voor jouw, niet voor Guadalajara”. Dat ze zelf ook een beetje blij is dat ze eindelijk bij één van de beste bedrijven van de wereld haar kunnen op IBM Lotus kan tonen, net zoals ik, is ook debet aan haar beslissing om eindelijk te verhuizen. Dat Guadalajara beter voor ons is dan Monterrey heb ik intussen al 6 maanden mogen proeven, maar voor haar en mijn zoon is het een nieuwe stap, een nieuwe omgeving en tevens een nieuwe uitdaging. Guadalajara heeft het, alles wat een IT-er zoekt, want alle IT bedrijven zijn hier, niet in Monterrey. HP, IBM, Siemens, Cisco, Flextronics, Solectron and Benchmark, om maar eens een paar te noemen en het worden steeds meer. Jalisco investeerd steeds meer in IT en met de stijging van banen, niet alleen voor hoger opgeleiden, daalt de criminaliteit zienderogen. Daarnaast schijnt Guadalajara een ander en meer toleranter beleid te handhaven op het gebied van softdrugs en wordt criminaliteit zoals ontvoeringen, het bezit van harddrugs en afpersing zwaarder gestraft en vervolgt. En met succes, heb ik het gevoel. Je zou bijna zeggen een Hollandse aanpak, gedogen wat aanvaardbaar is en hard straffen wat ontoelaatbaar is. Maar ik kan mij uiteraard vergissen. Niets is in Mexico wat het schijnt en het kan iedere dag veranderen. Hoedanook ik denk dat we een goede beslissing nemen in ons eigen geluk voor elkaar.
Wat minder is, is dat we niemand kennen hier, geen familie meer die ons opvangt v.w.b. de kleine of even een bezoekje aan onze Mexicaanse moeder of gebroeders. Iets wat ik trouwens nu al 3 jaar mis, om eens even bij mam in Nederland langs te gaan, dus ik weet hoe mijn vrouw zich zal gaan voelen als ze dat “even” niet kan. Hoedanook ik ben blij dat we eindelijk de knoop hebben kunnen doorhakken en eigenlijk moesten doorhakken, we hadden geen keuze meer tot uitstel, en hopelijk hebben we voor "ons" het beste gekozen. Het was hoedanook Guadalajara of terugkeren naar Monterrey geworden, het was alleen afwachten hoe en wat, we hebben een goed moment gekregen en genomen. Ik krijg mijn contract verlengd voor een jaar en wie weet zal ik voorlopig hier nog wel effe blijven. Voor mijn vrouw is het een nieuwe uitdaging en tevens een droom die in vervulling gaat en net zoals die van mij in vervulling ging; “Werken voor IBM!” , de maker van onze kennis die we al die jaren voor andere bedrijven hebben mogen uitoefenen. En werken voor de “best” is een uitdaging. IBM Guadalajara is ook een beter werkgever dan ieder ander Mexicaans bedrijf om heel eerlijk te zijn, al is het alleen maar om de uren, veel human-er, van 8 tot 5. Je bent eindelijk bezig met de dingen waar je voor geleerd hebt, alhoewel ik moet zeggen dat mijn kennis en vaardigheden schiften en mij me nu meer inzet voor een “alround” ervaren IBM Lotus kenner dan een manusje voor alles. Het is ook even wennen, vooral aan de Mexicaanse aanpak, minder efficient soms dan je denkt maar steeds op tijd. Hoedanook we hebben werk en dan ook nog bij hetzelfde bedrijf, dus vanaf nu 2 lunchboxen klaarmaken voor IBM, en een kleine lunchbox voor de zoon die naar school gaat.
De kerstdagen in Monterrey waren leuk maar ook zo voorspelbaar. Kerst is altijd stress, vooral voor de kleintjes, de kadootjes die ze verwachten en het wachten tot de uiteindelijke dag daar is om het pakje te openen. Dat we het niet volgens de traditie die ik gewend was te doen, bedroeft me een beetje. Terug denkend aan mijn kerstdagen waar kinderen van 5 tot 8 naar bed moesten om 9 uur, en daarna pas de kerstboom opgezet werd door de ouders, met de kadootjes onder de boom, is schijnbaar te ouderwets. Maar ik mis het wel, die traditie, en ik hoop we konden het introduceren in Mexico. Maar helaas! Onze zoon van 5 weet al dagen van te voren wanneer het kerst wordt en vraagt dan ook ieder dag welke kadootjes hij krijgt of gevraagd zijn aan het kerstmannetje. Je wordt er gek van, het eerste wat hij mij ook vroeg toen ik op Monterrey Airport aankwam was, of ik kadootjes bij me had. Dat je verwacht dat hij zegt: “ Oh pappa, ik heb je gemist ik ben blij je weer tezien” , is dan minder belangrijk, maar wel zo belangrijk voor jouw. Je moet jouw gevoelens van gemis en weerzien dan toch weer even wegstoppen en wachten op het moment dat het dan wel gevraagd wordt. Hetzelfde geld voor je vrouw, die je al zolang niet meer gezien heeft, dat je door alle verhalen van wat er gebeurd is en wat er gedaan is en wat nog gedaan moet worden, teniet doet aan de vreugde van weerzien. Het schijnt debet te zijn aan de vreugde van weerzien tijdens feestdagen, soms wens jezelf dat kerst en nieuwjaar wat minder telden in wat je krijgt, maar wat je gemist hebt.
Dus geen Hollywood scenes, van overblije familie die je maanden niet gezien heeft, daarentegen een opsomming van de gebeurtenissen in steno en chat. Want intussen bleert een kind van 5 achterin de kofferbak om jouw aandacht om wat hij te vertellen heeft. Oeff! Vermoeiend. Maar blij weer thuis te zijn! De kerstdagen waren dan ook vermoeiend en tevens met het werk wat we te verzetten hadden om te verhuizen (in het midden van de feestdagen) te kort om echt te genieten van samenzijn. Ik hoop dan ook dat als we "gesettled" zijn in Guadalajara, we eindelijk kunnen genieten van ons leven en wat kunnen opbouwen, inplaats van leven van dag tot dag en hopen op beter. De vooruitzichten zijn in ieder geval positief en hopelijk kunnen wij mekaar ook weer vinden, van een “gescheiden koppel” tot een lief hebbend gezin.
Dit was hem dan de laatste kerst in Monterrey en voorlopig ook de laatste keer dat ik Monterrey heb moeten bezoeken. Want vanaf nu is Guadalajara mijn “home town” en tevens ook voor mijn vrouw en zoon. Het heeft even geduurd voor we uiteindelijk de stap konden nemen, maar nadat mijn vrouw ook werk heeft kunnen krijgen (ik heb wat gelobbyed) bij IBM en haar contract bij Axtel sowieso beeindigd werd, was de beslissing snel genomen. Zoals mijn vrouw nog steeds blijft volhouden: ” Ik verhuis voor jouw, niet voor Guadalajara”. Dat ze zelf ook een beetje blij is dat ze eindelijk bij één van de beste bedrijven van de wereld haar kunnen op IBM Lotus kan tonen, net zoals ik, is ook debet aan haar beslissing om eindelijk te verhuizen. Dat Guadalajara beter voor ons is dan Monterrey heb ik intussen al 6 maanden mogen proeven, maar voor haar en mijn zoon is het een nieuwe stap, een nieuwe omgeving en tevens een nieuwe uitdaging. Guadalajara heeft het, alles wat een IT-er zoekt, want alle IT bedrijven zijn hier, niet in Monterrey. HP, IBM, Siemens, Cisco, Flextronics, Solectron and Benchmark, om maar eens een paar te noemen en het worden steeds meer. Jalisco investeerd steeds meer in IT en met de stijging van banen, niet alleen voor hoger opgeleiden, daalt de criminaliteit zienderogen. Daarnaast schijnt Guadalajara een ander en meer toleranter beleid te handhaven op het gebied van softdrugs en wordt criminaliteit zoals ontvoeringen, het bezit van harddrugs en afpersing zwaarder gestraft en vervolgt. En met succes, heb ik het gevoel. Je zou bijna zeggen een Hollandse aanpak, gedogen wat aanvaardbaar is en hard straffen wat ontoelaatbaar is. Maar ik kan mij uiteraard vergissen. Niets is in Mexico wat het schijnt en het kan iedere dag veranderen. Hoedanook ik denk dat we een goede beslissing nemen in ons eigen geluk voor elkaar.
Wat minder is, is dat we niemand kennen hier, geen familie meer die ons opvangt v.w.b. de kleine of even een bezoekje aan onze Mexicaanse moeder of gebroeders. Iets wat ik trouwens nu al 3 jaar mis, om eens even bij mam in Nederland langs te gaan, dus ik weet hoe mijn vrouw zich zal gaan voelen als ze dat “even” niet kan. Hoedanook ik ben blij dat we eindelijk de knoop hebben kunnen doorhakken en eigenlijk moesten doorhakken, we hadden geen keuze meer tot uitstel, en hopelijk hebben we voor "ons" het beste gekozen. Het was hoedanook Guadalajara of terugkeren naar Monterrey geworden, het was alleen afwachten hoe en wat, we hebben een goed moment gekregen en genomen. Ik krijg mijn contract verlengd voor een jaar en wie weet zal ik voorlopig hier nog wel effe blijven. Voor mijn vrouw is het een nieuwe uitdaging en tevens een droom die in vervulling gaat en net zoals die van mij in vervulling ging; “Werken voor IBM!” , de maker van onze kennis die we al die jaren voor andere bedrijven hebben mogen uitoefenen. En werken voor de “best” is een uitdaging. IBM Guadalajara is ook een beter werkgever dan ieder ander Mexicaans bedrijf om heel eerlijk te zijn, al is het alleen maar om de uren, veel human-er, van 8 tot 5. Je bent eindelijk bezig met de dingen waar je voor geleerd hebt, alhoewel ik moet zeggen dat mijn kennis en vaardigheden schiften en mij me nu meer inzet voor een “alround” ervaren IBM Lotus kenner dan een manusje voor alles. Het is ook even wennen, vooral aan de Mexicaanse aanpak, minder efficient soms dan je denkt maar steeds op tijd. Hoedanook we hebben werk en dan ook nog bij hetzelfde bedrijf, dus vanaf nu 2 lunchboxen klaarmaken voor IBM, en een kleine lunchbox voor de zoon die naar school gaat.
De kerstdagen in Monterrey waren leuk maar ook zo voorspelbaar. Kerst is altijd stress, vooral voor de kleintjes, de kadootjes die ze verwachten en het wachten tot de uiteindelijke dag daar is om het pakje te openen. Dat we het niet volgens de traditie die ik gewend was te doen, bedroeft me een beetje. Terug denkend aan mijn kerstdagen waar kinderen van 5 tot 8 naar bed moesten om 9 uur, en daarna pas de kerstboom opgezet werd door de ouders, met de kadootjes onder de boom, is schijnbaar te ouderwets. Maar ik mis het wel, die traditie, en ik hoop we konden het introduceren in Mexico. Maar helaas! Onze zoon van 5 weet al dagen van te voren wanneer het kerst wordt en vraagt dan ook ieder dag welke kadootjes hij krijgt of gevraagd zijn aan het kerstmannetje. Je wordt er gek van, het eerste wat hij mij ook vroeg toen ik op Monterrey Airport aankwam was, of ik kadootjes bij me had. Dat je verwacht dat hij zegt: “ Oh pappa, ik heb je gemist ik ben blij je weer tezien” , is dan minder belangrijk, maar wel zo belangrijk voor jouw. Je moet jouw gevoelens van gemis en weerzien dan toch weer even wegstoppen en wachten op het moment dat het dan wel gevraagd wordt. Hetzelfde geld voor je vrouw, die je al zolang niet meer gezien heeft, dat je door alle verhalen van wat er gebeurd is en wat er gedaan is en wat nog gedaan moet worden, teniet doet aan de vreugde van weerzien. Het schijnt debet te zijn aan de vreugde van weerzien tijdens feestdagen, soms wens jezelf dat kerst en nieuwjaar wat minder telden in wat je krijgt, maar wat je gemist hebt. 
Dus geen Hollywood scenes, van overblije familie die je maanden niet gezien heeft, daarentegen een opsomming van de gebeurtenissen in steno en chat. Want intussen bleert een kind van 5 achterin de kofferbak om jouw aandacht om wat hij te vertellen heeft. Oeff! Vermoeiend. Maar blij weer thuis te zijn! De kerstdagen waren dan ook vermoeiend en tevens met het werk wat we te verzetten hadden om te verhuizen (in het midden van de feestdagen) te kort om echt te genieten van samenzijn. Ik hoop dan ook dat als we "gesettled" zijn in Guadalajara, we eindelijk kunnen genieten van ons leven en wat kunnen opbouwen, inplaats van leven van dag tot dag en hopen op beter. De vooruitzichten zijn in ieder geval positief en hopelijk kunnen wij mekaar ook weer vinden, van een “gescheiden koppel” tot een lief hebbend gezin.
No comments:
Post a Comment