Gelukkig Kind en Vader

Er is niks op aarde beter, dan een kind gelukkig te zien. Eindelijk zie je dat een kind leeft en gelukkig is, hij zingt en lacht soms op momenten dat je dat niet verwacht; dat vader en moeder weer bij elkaar zijn, is voor hem het grootste genot. Dat het kind zich opeens ook beter ontplooit en dingen doet en zegt die je niet eerder van hem gewend was of gehoord had, is een bijzaak. Dat hij s´nachts toch nog steeds bang is om alleen te slapen en dan angstig en soms met goede smoesjes komt vragen om bij ons te komen slapen, is nog steeds een ergenis. Dat dat ook niet altijd gewenst is en dat je hem erop wijst dat alleen slapen beter voor hem, en vooral voor ons is, is voor hem onbegrijpelijk. Dat hij dat soms accepteerd en nachten alleen slaapt, je s´nachts dan toch even opstaat en gaat kijken of hij het ook goed doet en rustig slaapt, is begrijpelijk. Hij wordt ook al meer ¨volwassen¨ doordat hij dingen ontkent en niet meer jengelt om zaken waar hij weet dat hij toch geen gelijk in krijgt, soms lijkt hij in dat opzicht wel eens een beetje volwassen. Je ziet dat ook wel eens aan zijn gezicht of houding. Ik had nooit geweten dat je zoveel plezier zou kunnen beleven in hoe je zoon daadwerkelijk veranderd en hoe hij steeds meer op jouw lijkt zoals jij vroeger was. Verbazingwekkend!

Al die discipline en goed aardigheid die je ze leert, heeft zijn kanten. Dat dat soms ook wel eens een prijs heeft bij de moderne jeugd neem je op de koop toe. Inplaats dat je verwacht dat het kind gelijk aan je gaat hangen en knuffelt (och wat heb ik je gemist) is hij net als mij, wat kan ik krijgen en wat kan ik kopen. DUS!! Nadat hij in deze stad kwam, wilde hij gelijk al alle leuke pretparken van Guadalajara uitproberen. Nou dat we daar niet zo gelukkig mee waren kun je je voorstellen. We doen veel voor onze zoon, maar dat ging net even te ver, daarnaast mag hij niet klagen, want we deden en doen al genoeg voor hem. Nietemin wilde hij een vorm van compensatie, alsof verhuizen naar Guadalajara een prijs had? Ik heb hem dan ook meteen de les gelezen. Teveel ¨Malcolm¨ op TV en ¨I am Carly¨ verpesten de opvoeding die ik aan mijn zoon wil geven, maar we schipperen er tussen door. Soms komt het ons ook wel eens uit, wat ze op die fabel TV uitzenden. De meesten snappen wat ik bedoel hoop ik. In ieder geval wil ik mededelen dat we het ontzettend goed doen op dit moment en we even niet meer anders willen. We zijn hoedanook voorzichtig in onze berichtgevingen, want Mexico is net als de wind, het kan morgen weer veranderen.

In ieder geval waren we vandaag dan na 3 weken dagelijkse bezigheden eindelijk eens een dagje uit geweest met onze zoon. Circus! En ik moet zeggen voor nog geen 200 pesos voor allen hebben we een bijzonder mooie avond gehad. Alleen het volk bleef weg, we waren welgeteld 100 personen en de meesten kinderen. Dat een circus hebben geen vette inkomsten meer zijn wist ik al toen ik 16 jaar oud was en toen ik de normale familie circussen waar zelfs mijn eigen ¨nonk Jean¨ me ooit eens in Aachen (Aken Duitsland) mee naar toe genomen had (toen ook ik 5 jaar oud was) niet echte vette winsten meer maakten. De TV had zijn intrede gedaan en met de landing op de maan om 3 uur s´nachts was dat soms meer vertier dan een circus. Ik denk dat de circussen hier dezelfde ellende meemaken, ze groeien uit de tijd. Cirque de Solei en al die circussen hebben nog hoofd kunnen bieden door een TV show en massa´s videos te verkopen, maar zo´n familie bedrijf in Mexico zonder overheidsteun? Ze hebben het moeilijk en ik was dan ook beschaamd om weg te gaan zonder dat ik ze eigenlijk goed heb kunnen bedanken voor de show die ze gaven, want het waren echte proffessional´s, die meer dan alleen maar een entree van 50 pesos per persoon verdienen.

Verhuizen in Mexico is een uitdaging

Het is altijd hetzelfde als je verhuist, je verliest steeds meer en meer zaken die je altijd hebt willen sparen of behouden. Zo ook nu weer. Als je door al die dingen gaat en soms rotzooi, dan besef je eens en te meer dat je in het leven een hoop onzin verzamelt. Wat heb je eraan in gods naam, waarom verzamel je het, altijd die hoop dat je tijd zult vinden om daar eens aandacht aan te besteden. Zo ook nu weer. Tijdens kerstdagen en nieuwjaar te verhuizen raad ik niemand aan, maar het moest, we hadden geen andere keuze, in 6 dagen moest alles verpakt en uitgezocht zijn. En dan moet je beslissingen nemen, en je gooit altijd meer weg dan je lief is, zo ook nu weer. 20 vuilniszakken en meer zijn op het grof vuil gezet met alleen maar papier en documenten die je altijd bewaarde, boeken en tijdschriften en ga zo maar even door. Grof vuil en natuurlijk de niet houdbare spullen die je niet meer meenemen kunt, je ruimt ook op, eindelijk die klote hardware die je verzamelt heb van je computer en stereo waar je toch nooit aan hebt kunnen geven om nu eens eindelijk uit te zoeken wat je er nu mee wilt, weg ermee!. Na 50 dozen verpakt spul en dan nog je meubelen en apart spul, ben je dan eindelijk klaar denk je. Maar het is net een “never ending story” daar is weer een zak met kleren wat je onder je bed hebt verstopt, uiteindelijk besluit je niet meer te sorteren maar gewoon in te pakken, niet zo goed, maar ach we zoeken het wel uit als we in Guadalajara zijn. Neen, ook daar staat het weer maanden soms jaren in dozen en raak je ze niet aan, en verdwijnt het uiteindelijk toch in de vuilbak. Maar goed tijdgebrek, geen zin en soms geen fut meer, om nog eens door al die zooi te gaan, je geeft op een gegeven moment toe, dan toch maar inpakken, of we er plaats voor hebben in het nieuwe huis? We zien wel!

Verhuizen heeft ook iets goeds, je ruimt eindelijk die zooi op die je 2 jaar niet hebt bekeken en wat heeft het dan ook zin om het nog langer te bewaren? Juist, verhuizen is opruimen, einde aan je verleden. Weg met die schoolboeken die je wilde bewaren om aan je zoon te laten zien als hij oud genoeg is. Fotos, boeken en persoonlijke documenten zoals certificaten en diplomas, ja die moeten mee, maar een verzameling van Maria Felix? Wie staat daar nu op te wachten. Zo was het ook toen ik van Nederland naar Mexico verhuisde, 2 weken heb ik alleen maar gesnipperd en gescheurt, ja, want je wil toch niet dat je bankafschriften van 1988 door iemand bekeken worden als je ze weg gooit. Niet dat het ooit zou gebeuren in Nederland, maar hier in Mexico, je wilt het niet weten. Ze staan te wachten als je het vuil buiten zet. Je wilt niet dat zo’n gooser even je bankafschriften of een “comprabante de domicilio” meeneemt om een ontvoeringszaak op te zetten met jouw naam en toenaam erop. Hier zijn het net ratten die op het vuil afkomen, zakken die je dicht maakt zijn niet heilig, ze scheuren alles open. Dus die zakken ook op tijd en niet te vroeg aan de deur zetten was meer stress dan het vuil zelf. Je moet het niet hebben dat je een paar gasten in je 6 zakken vuil zitten te neuzen naar bruikbaar spul. Iets wat hier heel normaal trouwens wordt gevonden, voor mij echter nog steeds een inbreuk op mijn privacy is. Maar weet die straatloper veel. Maar goed we hebben het gehaald. Ik hoor mijn vrouw nog zeggen, ach het komt wel goed we doen het wel op de laatste dagen, NEEN! Ik ben meteen begonnen, na de eerste kerstdag, want ze weet niet eens hoe traumatisch de laatste dagen in Nederland voor me waren, toen ik servies van 200 euro voor een tientje de deur uit moest doen, omdat niemand het wilde kopen op marktplaats punt NL. Laat staan de 6 papier containers die ik versnipperd heb aan boeken en studie materiaal wat ik niet mee kon nemen. Ik heb bij de buren moeten lobbyen om extra containers te krijgen, want je krijgt er maar 1 in Nederland en daar heb je absoluut niet genoeg aan tijdens een verhuizing.

Laat staan aan de matrassen die me zo heilig en gelukkig voor mijn rug waren, die heb ik moeten dumpen op het grof vuil, niemand wilde ze hebben, en ik zie me nu nog die twee matrassen in de Daihatsu Move verkassen naar het mileu park, 3000 euro op de vuilnisbelt. Diezelfde auto die ik met liefde gekocht had voor mijn vrouw om boodschappen te doen, voor nog geen 6000 eurie is hij de deur uit gegaan, een autootje wat me 10.000 eurie gekost heeft, alles snel en goedkoop. Iedere verhuizing kost je dan ook een vermogen, niet alleen aan het geld wat je kwijt bent, maar om het ook nog eens te verhuizen kost bergen geld. Nu ook weer. Het bedrijf wat mijn vrouw had aangenomen zou de verhuiskosten gedeeltelijk dekken in overeenkomst met het contract wat mijn vrouw kreeg. Nu blijkt toch weer dat we het moeten voorschieten en hopen op teruggave. Viva Mexico! We zullen het uiteindelijk wel krijgen, maar dat je weer naar die klote bank in de rij moet gaan staan om geld bij de balie te halen, want automatisch overboeken hier staat nog steeds in de kinderschoenen en sommige bedrijven willen liever cash! Tja, wat wil je met al die corruptie, ik zou het ook cash vorderen.

Hoe dan ook we komen er uiteindelijk wel, maar het kost weer klauwen vol met geld en geregel. Nu ook weer ik sta perplex hoe moeilijk het is om een internet en kabel TV te regelen. Telefonisch bellen en vragen om het te installeren werkt schijnbaar niet, daarnaast schijnt de hulplijn die men heeft gewoon de aanvraag te sluiten zonder wederantwoord. Nou dat belooft al een goede service. Laat staan wanneer het dan wel aangesloten wordt, dus morgen toch maar weer in die rij gaan staan en een aanvraag alsnog doen. Al is het huis dan ook al voorbereid op snelle aansluiting (alles is ondergronds net zoals in Nederland) schijnt de aanvraag voor aansluiting toch nog wat voeten in aarde te hebben, Viva Mexico! Ach en dan heb ik het niet over de verlof dagen, want die hebben we niet dus alles moet tussen de werkzaamheden van het werk. Niet dat je daar een dag of 2 vrij voor krijgt zoals in Nederland, want dat kost mij van mijn 6 dagen vakantie al gauw 2 dagen verlof, die ik niet heb, dus schipperen tussen Home Office (gelukkig kan dat wel) en je zaken regelen. We mogen blij zijn dat we een bedrijf hebben wat dat wel toelaat, als we maar ons werk doen. Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat de laatste dagen zeer stress vol zijn. Regelen, moven en uiteindelijk weer aan het werk, want het weekend zal zo op gaan om alles weer uit te pakken. Verhuizen in Mexico is dan ook een uitdaging, maar we gaan ervoor. Uiteindelijk is het resultaat dat we weer samen zijn in een beter huis, betere omgeving en met beiden werk, dus waarom klagen? Dus als je even ons niet hoort dan is het gewoon omdat we het te druk hebben. Groeten uit Mexico.

De laatste kerst in Monterrey?

Dit was hem dan de laatste kerst in Monterrey en voorlopig ook de laatste keer dat ik Monterrey heb moeten bezoeken. Want vanaf nu is Guadalajara mijn “home town” en tevens ook voor mijn vrouw en zoon. Het heeft even geduurd voor we uiteindelijk de stap konden nemen, maar nadat mijn vrouw ook werk heeft kunnen krijgen (ik heb wat gelobbyed) bij IBM en haar contract bij Axtel sowieso beeindigd werd, was de beslissing snel genomen. Zoals mijn vrouw nog steeds blijft volhouden: ” Ik verhuis voor jouw, niet voor Guadalajara”. Dat ze zelf ook een beetje blij is dat ze eindelijk bij één van de beste bedrijven van de wereld haar kunnen op IBM Lotus kan tonen, net zoals ik, is ook debet aan haar beslissing om eindelijk te verhuizen. Dat Guadalajara beter voor ons is dan Monterrey heb ik intussen al 6 maanden mogen proeven, maar voor haar en mijn zoon is het een nieuwe stap, een nieuwe omgeving en tevens een nieuwe uitdaging. Guadalajara heeft het, alles wat een IT-er zoekt, want alle IT bedrijven zijn hier, niet in Monterrey. HP, IBM, Siemens, Cisco, Flextronics, Solectron and Benchmark, om maar eens een paar te noemen en het worden steeds meer. Jalisco investeerd steeds meer in IT en met de stijging van banen, niet alleen voor hoger opgeleiden, daalt de criminaliteit zienderogen. Daarnaast schijnt Guadalajara een ander en meer toleranter beleid te handhaven op het gebied van softdrugs en wordt criminaliteit zoals ontvoeringen, het bezit van harddrugs en afpersing zwaarder gestraft en vervolgt. En met succes, heb ik het gevoel. Je zou bijna zeggen een Hollandse aanpak, gedogen wat aanvaardbaar is en hard straffen wat ontoelaatbaar is. Maar ik kan mij uiteraard vergissen. Niets is in Mexico wat het schijnt en het kan iedere dag veranderen. Hoedanook ik denk dat we een goede beslissing nemen in ons eigen geluk voor elkaar.

Wat minder is, is dat we niemand kennen hier, geen familie meer die ons opvangt v.w.b. de kleine of even een bezoekje aan onze Mexicaanse moeder of gebroeders. Iets wat ik trouwens nu al 3 jaar mis, om eens even bij mam in Nederland langs te gaan, dus ik weet hoe mijn vrouw zich zal gaan voelen als ze dat “even” niet kan. Hoedanook ik ben blij dat we eindelijk de knoop hebben kunnen doorhakken en eigenlijk moesten doorhakken, we hadden geen keuze meer tot uitstel, en hopelijk hebben we voor "ons" het beste gekozen. Het was hoedanook Guadalajara of terugkeren naar Monterrey geworden, het was alleen afwachten hoe en wat, we hebben een goed moment gekregen en genomen. Ik krijg mijn contract verlengd voor een jaar en wie weet zal ik voorlopig hier nog wel effe blijven. Voor mijn vrouw is het een nieuwe uitdaging en tevens een droom die in vervulling gaat en net zoals die van mij in vervulling ging; “Werken voor IBM!” , de maker van onze kennis die we al die jaren voor andere bedrijven hebben mogen uitoefenen. En werken voor de “best” is een uitdaging. IBM Guadalajara is ook een beter werkgever dan ieder ander Mexicaans bedrijf om heel eerlijk te zijn, al is het alleen maar om de uren, veel human-er, van 8 tot 5. Je bent eindelijk bezig met de dingen waar je voor geleerd hebt, alhoewel ik moet zeggen dat mijn kennis en vaardigheden schiften en mij me nu meer inzet voor een “alround” ervaren IBM Lotus kenner dan een manusje voor alles. Het is ook even wennen, vooral aan de Mexicaanse aanpak, minder efficient soms dan je denkt maar steeds op tijd. Hoedanook we hebben werk en dan ook nog bij hetzelfde bedrijf, dus vanaf nu 2 lunchboxen klaarmaken voor IBM, en een kleine lunchbox voor de zoon die naar school gaat.

De kerstdagen in Monterrey waren leuk maar ook zo voorspelbaar. Kerst is altijd stress, vooral voor de kleintjes, de kadootjes die ze verwachten en het wachten tot de uiteindelijke dag daar is om het pakje te openen. Dat we het niet volgens de traditie die ik gewend was te doen, bedroeft me een beetje. Terug denkend aan mijn kerstdagen waar kinderen van 5 tot 8 naar bed moesten om 9 uur, en daarna pas de kerstboom opgezet werd door de ouders, met de kadootjes onder de boom, is schijnbaar te ouderwets. Maar ik mis het wel, die traditie, en ik hoop we konden het introduceren in Mexico. Maar helaas! Onze zoon van 5 weet al dagen van te voren wanneer het kerst wordt en vraagt dan ook ieder dag welke kadootjes hij krijgt of gevraagd zijn aan het kerstmannetje. Je wordt er gek van, het eerste wat hij mij ook vroeg toen ik op Monterrey Airport aankwam was, of ik kadootjes bij me had. Dat je verwacht dat hij zegt: “ Oh pappa, ik heb je gemist ik ben blij je weer tezien” , is dan minder belangrijk, maar wel zo belangrijk voor jouw. Je moet jouw gevoelens van gemis en weerzien dan toch weer even wegstoppen en wachten op het moment dat het dan wel gevraagd wordt. Hetzelfde geld voor je vrouw, die je al zolang niet meer gezien heeft, dat je door alle verhalen van wat er gebeurd is en wat er gedaan is en wat nog gedaan moet worden, teniet doet aan de vreugde van weerzien. Het schijnt debet te zijn aan de vreugde van weerzien tijdens feestdagen, soms wens jezelf dat kerst en nieuwjaar wat minder telden in wat je krijgt, maar wat je gemist hebt. Dus geen Hollywood scenes, van overblije familie die je maanden niet gezien heeft, daarentegen een opsomming van de gebeurtenissen in steno en chat. Want intussen bleert een kind van 5 achterin de kofferbak om jouw aandacht om wat hij te vertellen heeft. Oeff! Vermoeiend. Maar blij weer thuis te zijn! De kerstdagen waren dan ook vermoeiend en tevens met het werk wat we te verzetten hadden om te verhuizen (in het midden van de feestdagen) te kort om echt te genieten van samenzijn. Ik hoop dan ook dat als we "gesettled" zijn in Guadalajara, we eindelijk kunnen genieten van ons leven en wat kunnen opbouwen, inplaats van leven van dag tot dag en hopen op beter. De vooruitzichten zijn in ieder geval positief en hopelijk kunnen wij mekaar ook weer vinden, van een “gescheiden koppel” tot een lief hebbend gezin.