At Home - Monterrey

Eindelijk was 't dan weer zover, "thuiskomen". Niet Nederland, neen, Monterrey Mexico, want dat is toch mijn thuishaven zolang mijn familie, hoe klein die ook is, daar nog steeds verblijft. En het eerste wat me opviel was dat het allemaal minder erg was dan ik altijd van Monterrey voorstelde; kapotte straten, ongeplaveid, geen lijnen, druk verkeer, ongemanierde mensen, en vooral HEET. Dat laatste was nog steeds zo, dat andere ook trouwens, maar het was ongemakkelijk heet wat me het meeste tegenzat. Gerugzakt met een pukkel van 10 kilo en een plastic tas met het kadootje voor mijn zoon ging ik de hitte tegemoet. Het was vergelijkbaar met een Nederlandse zomerse avond met 90% vochtigheid in de lucht en een gevoel alsof je in een bakoven van een sauna stapt. Maar voor de rest kwam het allemaal heel erg relaxed en bekend over, alsof ik er al aan gewend was aan dat drukke gedoe op de straten vooral. Iedereen in de stress, iedereen die naar huis wilde, iedereen die maar 1 doel had, zo snel mogelijk thuis komen, iets wat ik ook van plan was. En met dat gevoel naar huis wandelend begon ik opeens ook te begrijpen wat deze stad zo onhebbelijk maakt, iedereen heeft hetzelfde probleem als ik, men wil naar huis en deze hitte ontvluchten. Iets wat ik denk de oorzaak ook is waarom de meeste mensen (gelukkig niet allemaal) zo aggresief naar huis laat rijden. En ik begon opeens deze stad beter te begrijpen. Het is geen persoonlijk kwaad, het is bijna iedereen die eraan lijd. Als je dat eenmaal beseft dan maakt dat opeens, dat je deze stad beter gaat begrijpen, iets waar ik 2 jaar geen notie van had, maar eerst naar een andere stad moest verhuizen, je mogelijk maakt om te begrijpen. Nu ook eindelijk begrijp ik dat mensen vanuit Mexico City zeggen dat Monterrey erger is dan Mexico stad, tuurlijk nu past het allemaal, de temperatuur is hier veel te heet dan in Mexico stad. Wie is na 45 graden overdag en 35 graden s'nachts en dat bijna wekelijks, nog aardig?

Eindelijk thuis aangekomen was het als vanouds omhelzen en gelukkig mekaar weer te zien. Vooral mijn zoon die niet wist hoe hard hij mij moest drukken om aan te geven hoe zeer hij me gemist had, datzelfde gelde ook voor mijn vrouw. Na alle kadoos en verhalen uitgepakt te hebben was het weer als vanouds familie zijn. Het enige wat anders was is dat papa opeens weer rookte, foei papa. Tja, na 3 maanden Guadalajara en al die rook feestjes is papa ook weer aan de sigaret. Van de ene dag op de andere is het weer begonnen, alsof je 't nooit gemist hebt. En zo vervloekt aan ieder die rookte, vanaf de dagen dat je ermee gestopt was, is het nu weer een genot om een pafferje op te steken. Ik heb er ook opeens niet zoveel problemen mee, na 6 jaar geheelonthouding. Ik weet niet waarom, maar een verslaving kan soms rare wendingen hebben. Ik hoest ook niet meer, eigenlijk helemaal niet, zoals vroeger en de pakjes sigaretten zijn hier heel erg goedkoop, nog geen euro, wat het stoppen niet eenvoudig maakt. Toch heb ik steeds weer het gevoel dat ik morgen kan stoppen als ik dat wil, maar voorlopig geeft het mij een genot die ik even niet kan thuis brengen, anders dan vroeger. En heb ik even geen behoefte om te stoppen.

Na een weekend de leuke dingen weer geproefd te hebben, en ja, tijd vliegt als je het bekijkt, sta je weer aan het vliegveld om afscheid te nemen. 2 dagen weekend zijn zo om, en het werk in Mexico bied geen extra dagen vakantie of verlof. Dat laatste is afzien, want je kunt nooit je verlof dagen echt opnemen zoals wij dat in Nederland kennen, het is schipperen met de dagen die je hebt in het weekend en dat is het. Geen baaldagen, snipperdagen of verlof voor de eerste-jaars werknemers, iets waar je iedere keer weer tegenaan loopt als je van werkgever veranderd, maar het schijnt dat er hier niemand mee zit, dus neem ik het ook gelaten. 10 dagen verlof zitten in het verschiet als ik bij de huidige werkgever blijf, maar dat is volgend jaar pas. Geen senioren dagen, geen extra snipperdagen voor 1 jaar geen ziekteverzuim, geen 38 urige werkweek.

Ik neem afscheid van mijn familie om 6 uur in de maandag morgen want ik moet op tijd op het vliegveld zijn. Mijn zoon omhelst mij nogmaals in een bijna krakende manier alsof hij mij niet wil laten gaan en eerder een schouder en rib wil breken, ik stem hem gemoedig toe en vertel hem hij zou zijn moeder meehelpen in de huishouding en zich goed gedragen. Hij stemt triest toe, maar lacht daarna weer. Duiveltje, alsof hij weet dat als ik niet thuis ben dat het allemaal niet zo streng is. Ik neem afscheid van mijn vrouw en loop de ingang van het vliegveld in. Het weekendje "At Home" is over. De ochtend is net als wij, triest en bewolkt, het regent zachtjes, hopelijk komt ze veilig thuis denk ik nog als ze vertrekt. Met deze Monterreise wegen en dan ook nog regen is dat nooit voorspelbaar. Na een half uur belt ze me op, zij en Rafael zijn wel thuis en bereiden zich voor op de school en zij voor haar werk. Ik sta intussen in de rij op de vlieghaven, om na mijn werk te gaan. Guadalajara, here I come.

A Day at Chapala - 2009

Een dagje uit naar Chapala, met mijn medebewoners van mijn appartementen complex, resulteerde in een gigantisch mooie dag. We hadden even niet meer het gevoel te studeren, werken of in het huis te hokken, het laatste merendeels veroorzaakt door de extreme regenval de afgelopen dagen in Guadalajara. Echt vakantie gevoel kun je zeggen, mooi weer (32 C) en tevens vele mensen die een bezoek aan het meer als een uitje beschouwen. Het Chapalameer (Spaans: Lago de Chapala) is het grootste meer van Mexico. Het meer bevindt zich op 1524 meter boven zeeniveau, op de grens van de staten Jalisco en Michoacán de Ocampo, 45 kilometer ten zuidoosten van Guadalajara. En ongeveer anderhalf uur rijden met de bus vanuit Guadalajara voor nog geen 40 pesos. Het meer is 80 bij 18 kilometer en heeft een oppervlakte van 1100 km². Het meer wordt gevoed door de Río Lerma, Río Zula, Río Huaracha en de Río Duero. De Río Santiago ontspringt in het meer.

Door de enorme waterbehoefte van Guadalajara wordt het water niveau meer dan ernstig bedreigd. In 2004 werd het door het Wereld Natuur Fonds uitgeroepen tot het meest 'bedreigde meer van het jaar'. De waterverontreiniging, jaren geleden, door omliggende landbouw, huishoudelijke en industriële bronnen was de oorzaak dat de waterkwaliteit enorm achteruit ging en het meer gedoemd was tot uitdroging en verzilting. Een gevolg was dat het meer bijna zou dichtgroeien door de waterhyacint (lirio), een plant die gedeid door de chemische reacties van verontreiniging en verzilting in het water. Door onbehandelde industrie afval, die illegaal gedumpt werd in het water, was het water bijna niet meer te hergebruiken voor drinkwater. Mede oorzaak hiervan was een gebrek aan politieke inzet om het water en het meer te beschermen. De laatste jaren is dat gelukkig veranderd.

Velen geloven dat het meer wordt bezield door de verloren zielen van inboorlingen uit het verre verleden. Feit is echter dat het meer een kritische habitat is voor verschillende soorten trekvogels, zoals de witte pelikaan, en de thuisbasis bied voor duizenden inheemse planten en dieren. Het water, de inheemse planten en dieren in de nabije omgeving worden nu aandachtig gevolgd en gereigistreerd. De waterkwaliteit wordt vaker in de gaten gehouden en dankzij goede politieke ontwikkelingen en commisies die een oogje in het zeil houden is het meer hersteld tot een gezonder niveau. Door de enorme regenval de afgelopen jaren is het zelf weer in volume toegenomen en hebben zich ecotoeristen gevestigd rondom het meer. Het bied nu een redelijk gezonde oord voor senioren uit verschillende landen zoals Amerika en Canada. Vanwege het goedaardige (bijna Nederlands op zijn zomers) klimaat en aantrekkelijk landschap, bied het een trekpleister voor vele buitenlandse beleggers.

Wie weet kan ik ooit een huisje in het berglandschap rondom dit meer bezitten, het is werkelijk een heerlijke plek om te wonen en te leven. Oordeel zelf aan de hand van de fotos die tevens opgestuurd zijn door mijn medebewoners die in mijn appartement wonen en nog steeds nieuwe fotos blijven opsturen.

Chapala Village - Scorpion Island - Chapala Village and Guadalajara Oldtown - 2009:

Dagelijkse beslommeringen

Daar ga je dan, de mobiel roept: “It is time to get up, the time is six fourthy five, it is time to get up, the time is six fourthy five, jengel ..jengel” . Het leven in deze stad is weer begonnen voor me, het is mijn “fucking wake up call”, 6 uur 45 en weggerukt uit mijn zalige droom van strand, rust, mooi weer en vooral mooie vrouwen. De harde werkelijk roept en ik moet me weer klaar maken voor mijn dagelijkse “tour of duty”. Ik neem zoals vertrouwd een ochtend douche. Shit, het water is koud. De plensbui van vannacht heeft schijnbaar weer de boiler onklaar gemaakt en de waakvlam uitgeblazen. De tijd dringt, want de bus wacht niet op je. In mijn shorts en slippers ren ik de trap op om de boiler op het dakterras aan te steken. Tja, wie hangt er nu ook een boiler buiten, dat kan alleen maar Mexicaanse architectuur en vernuft zijn. Men heeft er niet echt bij nagedacht toen men dat ding hier plaatste, denk ik nog. De lucifers gaan constant uit en ik verbruik bijna een heel doosje voor ik erachter kom dat de pit te vochtig is om het vuur op te nemen. Dat wordt weer koud douchen. Ik ren de trap weer naar beneden en kom erachter dat mijn radiootje, net gekocht, het heeft begeven. Ook dat is weer typisch, made in Taiwan. Ik kijk er later wel naar, ik trek de stekker uit en ga de badkamer in. Gelukkig is het water niet ijskoud. Ik neem een vlugge douche, poets mijn tanden en kleed me vluchtig aan. Door dat gedoe met die boiler ben ik kostbare tijd verloren, het wordt weer rennen denk ik nog.

Ik sta eindelijk buiten met mijn pukkel de “supra” tas. Klaar voor de aanval om de eerste buschauffeur die langskomt te tacklen. Omdat het geregend heeft staat het water op sommige plaatsen hoog in de straten en er zijn altijd wat Mexicaanse hufters die het leuk vinden dat water te laten sproeien door er lekker volle vaart doorheen te rijden. Het zijn net kinderen die Mexicanen, in alles zien ze een spelletje en gein. Ik weet net nog een plensbui te ontwijken, ik heb het gevoel dat ze er een soort sport van maken. Hoeveel “gringo’s” kan ik nat maken met mijn hufterig rijgedrag. Ik zie er de gein niet van in, een vrouw die voor mij loopt wordt nat en vloekt wat in het spaans. Ik lach een beetje binnensmonds, tja, binnen pret. Eindelijk ben ik bij de bushalte aangekomen. Intussen dat ik dit schrijf zitten de muggen te smullen van mijn Europees bloed en ik weet er een paar om zeep te helpen. Ach, alles leeft hier van iedereen waarom de muggen ook niet, het is maar een detail. .......Enfin, de bus komt eraan. Ik hoor ineens dat liedje door mijn hoofd gaan: “Busje komt zo, busje komt zo..” ik neem het gelaten, de bus gaat stoppen, ik steek een arm hoog, wat gebruikelijk hier is, en....die klootzak rijdt door. Pfff, weer zo’n hufter die niet stopt. Ik zag wel dat de bus propvol was, zou dat de oorzaak zijn? Ach, ik wacht wel op de volgende, ik kijk op mijn mobieltje. Het is 7:23 uur, ik kan het nog halen. Ik ga weer op afstand van de straat staan, want ook hier zijn plassen water in het wegdek, dus voor ik een tweede koude douche krijg ga ik liever op veilige afstand. De volgende bus komt eraan, “dat is vlug”, denk ik nog. En ja deze stopt. Ook deze is niet echt leeg en ik moet achter een dikke reet van een vrouw aanschuiven. Ze is niet echt gewillig om te verschuiven en ik denk nog hoe kunnen ze dat paard hier meenemen dat neemt al plaats voor drie in maar goed, je mag niet over mensen zo praten, dus ik probeer plaats te krijgen en me zo klein mogelijk te maken. Voordat ik nog het geld heb kunnen overhandigen(5 pesos) geeft de buschauffeur alweer gas en deze keer flink . Ik bots bijna met mijn gezicht in die reet, maar goed ik sta dan ook aan de trap van de ingang van de bus, dus daar kon ik echt niets aan doen. Mensen beginnen te schuiven en bij de volgende halte stappen er gelukkig wat mensen uit, inplaats van in.

De buschauffeur neemt nog eens een extra wijde bocht ik zie net nog hoe een man bijna met het gezicht tegen het venster aan klotst, de mensen verliezen bijna hun evenwicht en ik hoop maar een ding, ja je snapt hem al. Laat die dikke reet niet op mij vallen, oh God! Op de een of andere reden komt ieder weer op zijn voeten terecht, de buschauffeur doet net alsof er niets aan de hand is en crosst door. Het moet een leuk beroep zijn om hier buschauffeur te zijn denk ik nog, niemand klaagt, niemand protesteerd. In een wat slalom achtige manier van rijden weet hij de bushalte waar ik uit moet te halen en ik kan net nog het belletje drukken om hem te laten stoppen. Ik sta nog steeds aan de voordeur dus de uitstap is al net als onvergeeflijk als het instappen. Al rijdend klappen de deuren open en ik kan mij net nog houden om niet onder de wielen te vallen. Al stoppend probeer ik weg te komen en spring uit de bus, met nog een paar andere Mexicanen. Ik ben er nog niet uit en de bus rijd weer door, hij heeft namelijk groen, geen tijd verliezen denk ik nog. Ik ren naar de volgende bushalte en kijk op de klok intussen of ik niet te laat ben, gelukkig het is pas 7:35 uur en ik haal de volgende bushalte met wat sprongen over het wegdek met voorbijschezende autos. Allemaal op weg naar hun werk, voetgangers zijn hier loslopend wild en je moet twee keer kijken voor je de overstap naar de andere weghelft maakt. Eindelijk het voetpad bereikt begint de springdans opnieuw van scorende auto rijdende Mexicanen die voetgangers proberen nat te rijden, opspattend water en vloekende mensen weer. Hahaha eigenlijk is het wel grappig, zolang ze jouw niet raken. Eindelijk heb ik mijn halte bereikt.

De tour met de werkbus is al even zo hobbelend en bumpend als de openbare bus, alleen rijd deze chauffeur gelukkig niet zo idioot. De bus zit vol met jonge medewerkers, allemaal een beetje moe en sommigen proberen te slapen. Niemand die wat zegt en allemaal een beetje op zich. Een bus mongolen op weg naar een uitje is meer fun, denk ik nog, inplaats van die halfsnurkende apen die je niet echt een gemotiveerd gevoel geven om te gaan werken. Zelfs als er iemand naast je komt zitten wordt er geen woord van goedendag gezegd nog gesproken. Het is allemaal maar een zielige verschijning als je ziet hoe sommigen een dutje proberen te doen en er zelfs mensen zijn die proberen een kruiswoordpuzzel in te vullen. Ik ben al blij dat ik niet een “wiplash” oploop met al die hobbels en sprongen die de bus maakt door het slechte wegdek, en daar probeert toch echt iemand een puzzel in te vullen(?) Ongeloofelijk maar waar. Iedereen zit ook met die oordoppen in, alsof ze zich eigenlijk willen afsluiten van wat er om hun heen gebeurd, even niet willen deelnemen aan deze gruwelijke rollercoaster. Allemaal aan de iPod of walkman, sommigen zelfs met een hele kabelboom om hun lichaam, want die hebben nog de oude modellen. Terwijl we af en toe stoppen om meer apen mee te nemen, zie ik op straat verkopers en straatventers (soms zijn het kinderen) hoe ze hun waar proberen te slijten, sommigen lopen zelfs door het verkeer en schuwen de plassen water niet. Ze zien er smerig en onverzorgd uit; dus ik denk nog die kunnen zo’n douche wel gebruiken, hahaha. Sommige venters schuwen niets, zelfs niet de straten die nog steeds door water ondergelopen zijn en waar je met een kano beter doorheen kunt waden dan dat je er doorheen loopt. Toch zijn er die bijna blootsvoets erdoor heen slenteren en hun waar proberen te slijten, aan de niet geinterreseerde autos en bussen. Iedereen is te druk om naar zijn werk te komen, sommigen zijn zelfs zo gestressed en beginnen al te toeteren als de lichten maar een seconde op groen staan. Hoe dan ook we zijn eindeljk aangekomen op het werk, de dagelijkse beslommeringen kunnen beginnen.

Mijn Geheim, mijn dubio

Als je bekijkt hoe mijn leven als kind, tiener en later als volwassene zijn gestalte heeft gekregen kan ik alleen maar zeggen dat de opvoeding die ik van mijn grootmoeder heb gehad alleen maar gebaseerd was op vrijheid, opkomen voor jezelf en vooral leren goed of zelfs de betere te zijn. Alleen dan kon je uitblinken en een onderscheid maken en iets bereiken, zei mijn grootmoeder altijd. Ik werd hierdoor bijna autodidact, omdat ik alles wilde leren in mijn nabije omgeving. Analyseren en toepassen met een oplossing. Zij zelf gedreven waarschijnlijk door al haar harde werk om voor haar kinderen te zorgen in tijden dat vrouwen geen kiesrecht hadden, en zeker geen waarde als het om werken voor een bedrijf ging. Je had te doen wat je moest doen, zonder weerspraak. Dat datzelfde mijn moeder overkwam en zij daardoor hard moest werken om mijn voogdij te blijven behouden werd door mijn grootmoeder alleen maar aangemoedigd om voor haar zelf op te komen. Scheiding met mijn vader was het resultaat. Mijn grootmoeder was een sterke vrouw, zeer vrij voor haar tijd, aangemoedigd alleen al door het feit dat ze uit een katholiek gezin van 7 kinderen kwam en waar niemand van haar zusters en broers maar ook iets hadden toen ze het huis verlieten. Het was een arm gezin. Diezelfde reden, waarom ze met een immigrant uit Joegoslavie trouwde om het huis te ontvluchten, het huis van armoede, hard werken en soberheid. Om met iemand te trouwen die ze lief had, maar teleurstelde in haar zoektocht naar vrijheid en rijkdom. Mijn opa, haar echtgenoot, was ook een man uit een familie die niet veel rijkdom had, maar een harde werker en ja hij vluchtte zelfs voor het communistisch bewind van Tito om niet het slachtoffer te worden van zovelen die zoekende waren naar vrijheid en een beter leven wilden. Iets wat in de jaren veertig met de oorlog een riskante situatie was. Het steeds beter willen en streven naar, werd een opvoeding en voorbereid in de kinderen en hun kinderen, dus ook ik. Mijn grootmoeder, verliet haar man, en vond een avonturier en charmeur, maar een man met loyaliteit. De man die ook invloed op mijn leven had. En ja, we hebben toen ik nog geen 5 jaar oud was eigenlijk bijna heel Nederland en Belgie gezien, want toen was de wereld nog groot en onbereikbaar. Vooral Zeeland was een geliefde bestemming waar ik ook 2 jaar gewoond en naar school ben geweest.

Al die invloeden hebben mijn toekomstig karakter gevormd, hoeveel wegen ben ik wel niet gewandeld en was nooit echt tevreden. 12 ambachten, 13 ongelukken en relaties kwamen en gingen, (avonturier en charmeur), soms was het zelfs zo erg dat ik twijfelde of ik wel de ware zou vinden. Alles omdat die erfenis in mij zat, nooit tevreden, vrijheid, avontuur. Streven naar beter en meer. De “grootmoeder indoctrine” om het zo maar eens te zeggen. Relaties die echt goed waren hebben er onder geleden en ik heb, toendertijd, vaak afscheid genomen zonder gemoedsbezwaren, ondanks dat ik vele relaties had die echt goed waren en waar de persoon niets te verwijten valt dat onze relatie is mislukt. Het feit dat mijn moeder hetzelfde meemaakte en uiteindelijk voor een relatie koos waar we het wel financieel en qua luxe beter hadden, heeft het niet bijgedragen tot inzicht dat dit alles wat onze familie nastreefde, maar tijdelijk was. Ook mijn Duitse familie die ik heb aan gescheiden kant overtrof het niet, wat ik bereikte. Ik was namelijk de eerste in de familie die een huis kocht. En, wow, dat is toch al wat als alleenstaande, vooral in de jaren tachtig waar het toch allemaal wat slechter ging dan normaal, dat doe je pas als je getrouwd bent, zoals velen zeiden. Niemand overtrof mij had ik het gevoel, zelfs niet mijn broer met een universitaire opleiding, ik had met 25 al een inkomen van meer dan modaal en dat met een MAVO opleiding. Zelfs de dagen in mijn vroege jeugd, toen ik nog jong was, dat we vakanties hadden in Monaco, Monte Carlo, Cannnes, Salou, Barcelona, uitgenodigd werden op jachten en naast royalties en acteurs zaten te dineren, was niet echt een goede opleiding voor mij om bescheiden te worden, het spoorde alleen maar aan om beter en een gelijke te worden. Het streven naar beter heeft me ook daar gebracht waar ik uiteindelijk ook niet gelukkig werd en mijzelf tegenkwam: het Holland Casinos.

Hoe vaak ik in conflict raakte met mijzelf en mijn arrogantie, het streven naar beter en het denken te leven in “high-society”, en niet alleen in de omgang met mijn kollegas. Het werd maar al te duidelijk toen ik verhuisde naar het Holland Casinos Valkenburg en waar ik Marion tegen kwam. Juist het tegenovergestelde van alles wat ik in die tijd toen was en ik moest bijna alle diensten met haar werken. Hoe dankbaar ik ook ben, hoe ik mij heb kunnen veranderen dankzij door haar en haar echtgenoot, die ik al kende sinds ik 15 jaar oud was. Ondanks ik veranderde en in diezelfde tijd aan tafel zat met de “rijken” van Limburg, ik bedoel, ik was huis aan de families die het gemaakt hadden in Limburg. Uitgaan in de Peppermill of Dilligence was meestal vrij entree en gratis drinken. Ik kwam op familie diners, die Hotel de Valk of restaurant de Prins niet konden waarmaken. Mensen die mij altijd een hand boven het hoofd gehouden hebben, omdat mijn moeder ook hun kon, omdat ze getrouwd was met mijn stiefvader, die hun weer kon. Een man die werkelijk alles wat niet deugd, kent en gedaan heeft, en waar ik op de een of andere manier toch sympathie voor had en ja zelfs dingen van overnam. Ik was toen echt op de top van wat ik dacht dat “onze familie” ooit kon bereiken, en of bereikt had. Mijn grootmoeder was zelfs trots dat ik in het Casino werkte. Ze stierf te vroeg om alles wat ze graag nog meer zou willen zien van mij te kunnen meemaken. Hoezeer zou ze het meer dan leuk gevonden hebben als ik haar klein-klein kind had kunnen tonen. Ze heeft het net 4 jaar niet gehaald en ik heb nooit de gelegenheid gekregen om met mijn zoon aan haar graf te staan om hem te tonen, dat dit hem zijn overgrootmoeder is, zijn “erfenis”. Ik denk het is alles wat ze gewenst had om haar klein-klein kind te ontmoeten en dan afscheid te nemen van deze wereld. Leven is niet altijd vergeeflijk.

Toen ik zag dat ik in het Casino niet dat kon bereiken en ja ook een nieuw leven wilde, heb ik toevlucht genomen in de IT. Jaren van informatica studeren thuis en eindelijk een job op heel laag niveau was mijn uitgang uit dat Casino leven, dacht ik. Maar toen begon het pas goed, het leven in de IT wereld is zelfs nog erger dan in het Casino, alles is High-Level, werk en vooral salaris. Ik verdiende de eerste jaren bij mijn project voor Origin - Philips meer dan ik in het Casino ooit kon dromen, maar ik maakte ook dubbele uren en ik had werkelijk alles naar mijn hand. Als een vis in het water om het zo maar eens te zeggen. En in de IT wereld draait het meer dan in het Casino alles om hierarchie en pretentie. Als je kunt bluffen dan kun je het heel ver schoppen in de IT, tja en bluffen leer je in het Casino, beter dan ergens anders. Ik kon in nog geen 2 jaar me meer dan waar maken in de IT dan ooit tevoren in het Casino. Wat dat betreft was het Casino een goede leerschool voor me, en ik ben er nog steeds dankbaar voor. Voor ik het wist had ik 256 uren per maand en leefde ik vanuit een kofferbak van mijn lease VW GTI, Mobieltje en car-kit van de zaak en een VAT nummer op zak van het bedrijf , maar met de beste Hotels, de beste Restaurants, de beste medewerkers en allemaal specialisten op hun gebied. Praatte ik vroeger met directeuren en bedrijfsmensen in het Casino over hun zaken, zat ik hun nu te vertellen hoe ze hun IT moesten runnen. En het bedrijf waar ik voor werkte betaalde alles, hotels, first class restaurants en mijn uren. In die tijd heb ik meer dan 3 keer per jaar op vakantie kunnen gaan (Venezuela) en betaald door het bedrijf. Ik had meer uren en geld dan ik kon opnemen en ofschoon het bedrijf waar ik voor werkte dacht dat ik in werkelijkheid in Nederland mijn uren zat te verwerken, zat ik 3 weken op Isla Margarita vakantie te vieren met een internet cafe om mij op de hoogte houden van mijn bedrijfs emails. Ik had voorheens al het huis in Heerlen gekocht, maar toen ik in de IT ging werken kwam er een sportwagen Hyundai Coupe 2.0 FX erbij en ging ik 2 keer per jaar op vakantie, had een dubbel salaris als wat ik in Holland Casino had, en ik had het gevoel “this is IT, man”. Ik had het gevoel dat ik het gemaakt had. Inplaats dat ik in mijn karakter inhield en stappen terug nam om daar waar ik zoveel problemen mee had in het Casino, begon dit opeens meer en meer in mijn voordeel te werken. Ik werd weer de zoekende naar meer en beter, arrogantie werd een bedrijfsslogan (slogan: hoe arroganter, hoe beter, hoe minder lastige mensen aan je kont) en luxe en gooien met geld was weer in. De tijd waar ik ook mijn vrouw leerde kennen en zij, uiteindelijk met de sprong naar Mexico, me meer en meer terug brengt naar wat de basis van leven EIGENLIJK is. En of ik daar achteraf gezien wel zo gelukkig mee ben? Om heel eerlijk te zijn het is niet mij, het is alles, behalve hoe ik ben, hoe mijn karakter in elkaar zit als je mijn historie bekijkt..

Nu ik alles heb verkocht, de luxe niet meer ken en waarschijnlijk nooit meer terug zal krijgen, begint de bewustwording dat dit leven wat ik nu leef me me nooit meer dat geeft en brengt dan ik voorheens had. Maar toch! Het karakter veranderd nooit, en je wil beter en meer. En nu ik aan de grond van mijn bestaan ben gekomen heb ik het gevoel dat ik meer dan ooit weer terug ben naar af. Geen vakanties meer naar Rodos, Tennerife, Monaco of al die mooie plaatsen waar je wilde zijn. Inplaats daarvan armoede, bus vervoer inplaats van een Hyundai Coupe FX of een VW GTI lease en geen salarissen van 3500 euro of meer. Geen vakantiedagen meer van 24 dagen en geen opvang als je werkeloos wordt. Al die dingen waar je vroeger door je grootmoeder voor gewaarschuwd bent niet te nemen, zijn nu je dagelijkse werkelijkheid. Ik ben terug daar waar mijn opa voor gevlucht is, ik ben daar waar ik met 16 jaar blij mee was, een stereootje van 53 eurie om het leven wat aangenamer te maken, eindelijk muziek; mijn leven. Ik ben zelfs terug naar voor, AF, want als je iedere dag naar je werk moet met een bus samen met 60 andere Mexicanen, hangend aan die stang en hopend dat de buschauffeur geen ongelukken maakt, want ik ben niet verzekerd voor invalidideit, dan kun je alleen maar hopen dat je niets overkomt. En als ik morgen een ongeluk krijg en geen inkomen meer kan maken, met mijn 45 jaar oud en met de dagelijkse risicos die ik nu neem, een toekomst voor mij, mijn zoon en vrouw wel op de buik kan schrijven. Hoezeer denk ik terug om weer te werken in het Casino, de routine, de dagelijkse beslommeringen, niet nadenken en na je werk je eigen leven. Hoezeer wil ik weer terug naar wat ik had, het is een keuze tussen de vrijheid van nu en de gevaren ervan, tegen de zekerheid die een saai en geregeld, ja zelfs gecontroleerd leven in Nederland bied. Ik ben er nog steeds niet uit, want mijn karakter roept, nog steeds in dubio! Vrijheid, opkomen voor jezelf en vooral leren goed of zelfs de betere te zijn, het blijft (zelfs nu) mijn leven bepalen.

God has mysterious ways to show your destiny.