Somewhere over the Rainbow

Het is donker geworden en de nacht zet in. Het begint tevens af te koelen naar 18 graden heeft men gemeld en ik moet glimlachend aan Nederland denken waar dit de warme temperaturen op dit moment zijn. Iedereen die ik gebeld heb deze week bleek in een goede bui en feeststemming te zijn, lentekriebels. Het is dus waar dat mensen beter werken als het mooi weer is en ze wat minder presteren als het te lang donker en grijs is. Dat verklaard tevens waarom het landelijk gemiddelde aan ziektepercentage in Nederland met de intrede van de herfst en winter hoger ligt dan in de lente en de zomer. Bij ons in Mexico is het reeds weken zomers en in Nederland zou het een aankondiging van een nieuw record aan hittegolven zijn, die we nu al sinds 3 weken op een rij hebben, met fikse afkoelingen in de nacht. Soms naar 15 graden. Mooi dat verschil eens in kaart te brengen. De volle maan zet in en de nacht ziet er vredig uit. In de verte hoor ik een sirene van de politie voorbij galmen. Het is bijna een dagelijks geluid geworden en net als de vogeltjes het s´morgens in de bomen kweken voor hun plaats op de takken, hetzelfde horen de sirenes van de politie en ambulance diensten tot het dagelijkse ritueel en ontbreken nooit aan het stadsgeruis. Een gek laat zijn "muscle-car" horen en gierende banden verlaten het straat circuit voor de grote weg. Een peultje knakt en de erwten springen door het bladerdak van de boom en landen met een plof op de grond. Het is bijna nacht en iedereen gaat naar bed, slapen voor fit te zijn in de morgen, want de meesten werken nog. Ik niet, wij zijn al 3 maanden werkeloos en de vooruitzichten op snel werk zijn gering. Vooral nu, nu de paasvakantie heeft ingezet en de meesten weg zijn op bezoek naar familie ergens anders in Mexico of gewoon lekker aan het strand. Alles is dan dood in deze stad, de stad is tot een vredige rust teruggekeerd, opvallend rustig zelfs. De emails en telefoons zwijgen, om snel nog wat te regelen zal nu moeilijk gaan. Pasen is bijna een heilige week voor de meesten en men neemt het dan ook heel serieus; werken, zoeken of vinden is dan minder belangrijk, althans. Ik niet, ik lig weer eens wakker, iets waar ik de laatste tijd wat meer last van heb.

Ik zit op het toilet en kijk naar mijn tegeltje. Ik heb een tegeltje wat me iedere keer weer boeit, niet zozeer omdat het direct in mijn gezichtsveld ligt, maar gewoon omdat het een bloem motief heeft wat je bezig houd. Het is geel, bruin van kleur een beetje smerig eigenlijk en niet goed gezet door de tegelzetter. Maar het motief is zo boeiend dat het iedere keer een ander beeld geeft. Het beeldmotief, wat strak bekeken gewoon bloemen zijn, is met een beetje verbeelding altijd met iets anders te interpreteren. Op dit moment zie ik er een clowntje in wat een mandje draagt en een grote bolle lollie weggeeft aan een denkbeeldige kijker. Het is een wazig beeld, maar toch het houd me bezig dat tegeltje. Nog geen week geleden had datzelfde tegeltje een heel andere interpretatie dan het vandaag heeft, iets onwerkelijks, terwijl het nu iets moois weergeeft. Een kakkerlak trekt mijn aandacht, het is een kleintje, maar goed de kleintjes worden ook eens groot en ik plet hem met mijn slipper. Hij probeerde nog weg te rennen alsof hij even niet wist welke kant hij op moest, maar mijn slipper had hem al. Ze horen bij het dagelijkse aantal van huisdieren die het bestrijden al lang niet meer waard zijn. Kakkerlakken, spinnen en muggen, het zijn de huisdieren bij uitstek in Mexico. Je leert ermee leven, alhoewel een kakkerlak niet mooi is om naar te kijken is die minder gevaarlijk dan de spin of zelfs de mug. De mug kan zelfs dodelijk zijn als het de verkeerde (dengue) mug is. Daarnaast zijn de bestrijdingsmiddelen volgens mij niet gekeurd op milieu en mensvriendelijkheid, en kan gebruik zelfs schadelijk zijn voor mensen, dus die gebruiken we sporadisch. We hadden trouwens net weer schoongemaakt en dan schijnen die beestjes uit hun holletje te komen, want kakkerlakken houden niet van schoonmaak spullen, dat maakt ze wakker en rennen ze uit hun schuilplaats weg. 3 heb ik er vandaag al geplet, dus het wordt een soort van routine zal ik maar zeggen. De vooruitzichten op geen werk houd me bezig, het missen aan informatie of aan feedback van de gemaakte interviews ook. Dat is zo klote in dit land dat niemand maar ook niemand je enige feedback geeft. Dat hoort er niet bij of men wil daar niet aan. Sporadisch krijg je soms een tegenbericht als je er naar een week of zo 2 keer om vraagt, maar het is niet normaal dat men terug schrijft. Intussen heb ik al 40 CV´s verstuurd en geen enkele feedback, om gek van te worden. En dan ineens, heel onverwacht, belt je iemand van een bedrijf op en vraagt je van alles en nog wat en lijkt het alsof men haast heeft en je het gevoel krijgt morgen al te kunnen beginnen. Om vervolgens weken weer niets te horen. 3 maanden spelen we nu dit spel.

Vandaag heb ik en mijn vrouw gesproken en hebben we een deadline gesteld. We moeten, want het blijkt dat alles hier in dit land langzamer gaat dan normaal dus je moet voorbereid zijn. Als we over 3 maanden beiden nog steeds geen werk hebben, verhuizen we naar haar moeder weer terug. Ik zal dan weer terugkeren naar Nederland in de hoop daar wel werk te vinden, al is het poets -of productiewerk, als het maar wat is, want hier is dat schijnbaar niet mogelijk voor mij. Niet met mijn huidige FM3 of te wel verblijfsvergunning. Daarnaast begint het "proteccionisme" ook hier al zichtbaar te worden en Mexicanas eerst, tja was te verwachten nadat de Amerikanen er al mee begonnen waren. Tuurlijk kan ik nog op de hoek gaan staan (als de nood echt aan de man komt) en op een pickup springen die er wekelijks bij mijn schoonmoeder voorbij komt om zwartwerkers op te pikken en voor een hongerloontje meloenen moet gaan plukken of anders. Ik zie ze al lachen als ik aankom bij de immigratiedienst en zeg dat ik mijn activiteit wil veranderen in meloenplukker, die gaan eerst vragen of ik daar wel de geschikte papieren voor heb, pfff wat een land. Ik kan werkelijk van alles doen, maar de meeste bedrijven nemen me niet. Te hoge scholing of "overqualified" heet het dan, of net niet genoeg kennis van de taal. Neen, en voor ander werk, wat ik ook zou kunnen, moet ik een aantoonbaar certificaat of diploma hebben. Nu kun je die dingen hier trouwens wel kopen; zoals voor dokter en of advocaat of zo..maar tóch het is niet mijn stijl om zoiets te doen. Maar goed, misschien ben ik nog niet lang genoeg werkeloos en gaat het ons nog te goed genoeg om deze praktijk en richting in te gaan. "How low can you go" schiet mij een tekst van een liedje te binnen. Neen, 3 maanden, dat is de deadline. Dan heeft mijn vrouw en kind net nog genoeg geld om het nog uit te zingen tot één van ons werk heeft en als die misére van crisis nog lang aan houd (sommigen zeggen tot volgend jaar 2010) dan kunnen we het een beetje redden, maar toch. Het is niet waar je vanuit gaat, niet wat je gedroomd had, niet wat je wil, dus je hoopt op die baan waar ze me vorige week voor gebeld hebben, of dat project wat maar 6 maanden duurde. Scheiden van mijn familie, het is te pijnlijk om daar nu aan te denken. Misschien ben ik ook wel een beetje ongeduldig, ik bedoel dit is Mexico...het gaat allemaal wat langzamer en wat minder georganiseerd, maar uiteindelijk komt het allemaal wel goed. Intussen kijk ik naar mijn zoon. Hij heeft zich weer tussen ons in genesteld in het bed, stiekem uit zijn bed gekropen en bij ons komen liggen, hij slaapt vredig, niets in de gaten hebben over de zorgen die we ons maken. En ik moet aan dat liedje denken met die ukelele en die vaderlijk zachte stem die het goedenachtliedje zingt, hoe gaat ie ook weer....Ooooo oooooo ohoohohoo..Somewhere over the rainbow. Het liedje van Israel Kamakawiwo'Ole wat in Nederland heel bekend werd door Gerard Joling die het heeft moeten nazingen, omdat het origineel niet gebruikt mocht worden in die reclame waar je je weer Menz voelt, ja die. Op de video ziet het zelfs een beetje Mexicaans uit met die achtergrond en zo. Hier is het liedje in zijn origineel waar ik aan denk als ik mijn zoon bekijk in het donker. Per slot van rekening doen we het toch allemaal voor ons kleine mannetje, zodat hij tenminste wel een toekomst heeft...en heel zachtjes neurie ik hem toe... Ooooo oooooo ohoohohoo..Somewhere over the rainbow. Ik slaap zacht in met het liedje in mijn gedachte, slaap zacht mijn prinsje, slaap zacht.

Israel Kaʻanoʻi Kamakawiwoʻole (IZ) 20 mei 1959 - 26 juni 1997 †