Ik zou nu eigenlijk heel positief moeten beginnen en over mooie dingen moeten schrijven, maar de eerste regel die ik hier schrijf is alles wat ik aan positieviteit eruit kan persen. Tuurlijk kan ik over het mooie weer, de natuur, de hulpvaardigheid en de mensen hier schrijven, maar na 3 maanden werkeloosheid en iedere dag bijna tevergeefs zoeken naar een baan die je toch uiteindelijk niet krijgt is de stemming frustrerend zoniet deprimerend te noemen. Alles wat we aanpakken de laatste tijd schijnt slecht uit te pakken, maar werkelijk alles. Het schijnt dat we door pech worden achtervolgd en in de ruimste zin des woords. Dat begon al na aankoop van de auto in november 2008 gevolgd door de dood van de schoonvader in december en zette zich in januari 2009 voort met het omstreden ontslag bij mijn werkgever, gevolgd door het onverwachtte ontslag van mijn vrouw in februari door HP. Ondanks al die tegenslagen houden we vol. Ik bewonder de moed en strijdlustigheid bij mijn vrouw de laatste maanden. Ze bleef maar geloven in de “latin-american dream” en ze was meer dan ééns de reden dat ik weer moed kreeg en me opraapte om hoopvol door te gaan. Het is dat ook zij de klappen nu krijgt te verwerken en geconfronteerd wordt met de werkelijkheid van het falend systeem, waar dit land op alle gebieden schijnbaar, experts heeft in zitten.
Niets is goed geregeld en zeker is hier geen bescherming voor werknemers, het is ieder voor zich. Eerlijkheid levert hier de laatste plaats op en goede cijfers en langdurige werkervaring bieden geen garantie voor de toekomst, zeker niet in een land waar certificaten en diplomas te koop zijn en diegene met vriendjespolitiek eerder een baan krijgt dan jij. Er is geen arbeidsburo en geen registratie van werkelozen, er is daarom ook geen goede kijk van hoe groot de werkeloosheid nu werkelijk is. Daarnaast is het systeem om aan een baan te komen en de rechten die je hebt als sollicitant niet transparant genoeg zoniet altijd aanwezig. Banen zijn er wel maar je kunt je voorstellen met deze praktijken dat we niet alle banen onder ogen krijgen aangezien de concurrentie groot is en banen ook zonder op het internet en kranten te verschijnen aangeboden en doorgeschoven worden. Daarnaast helpt de recessie van nu een handje mee om de zaken die al slecht geregeld waren nog een beetje erger te maken, dat zie je al gelijk terug in de salarissen en arbeidsverwachting. Het wordt alleen maar meer uren, voor minder geld. Heb ik het even niet over de 6 verlofdagen per jaar :) die wettelijk verplicht zijn, die nu helemaal niet meer bespreekbaar zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Interviews worden per telefoon genomen en certificaten en diploma´s worden meestal niet of nauwelijks bekeken. Dat de selectie van personeel niet altijd eerlijk en op ervaring en gedegen kennis van zaken berust met name bij de personeelsmanagers, hebben we onlangs weer mee moeten maken. Mijn vrouw had eindelijk een baan en ze kon morgen beginnen werd haar verteld, ze zouden de maandag aanstaande de documenten in orde maken. Ware het niet dat ze opeens gezegd kreeg dat ze nog een interview moest doen, omdat iemand anders van de IT afdeling ook iemand anders op het oog had. Na 3 telefonische interviews en 2 persoonlijke interviews was ze eindelijk aangenomen, we waren in een feeststemming, totdat ze voor een 6de interview terug moest komen. We waren even verbaasd, want de baan was haar al toegezegd, waarom nu ineens nog een interview? Na dat 6de gesprek werd haar verteld dat ze niet was aangenomen, een keiharde klap voor haar en tevens een grote teleurstelling rijker. De officiële versie is dat men de interne sollicitatie procedure niet had afgesloten en reeds met de externe sollicitatie procedure was begonnen, wat na 1 maand resulteerde in de aanname van mijn vrouw. Nu werd de baan, op het laatste moment, aan een interne medewerker(-ster) gegeven die eigenlijk de kennis niet had voor deze functie maar nu een dubbel rol gaat vervullen, part-time IT techniek en part-time IT project management. Notabene iemand van een andere afdeling van dat bedrijf, die eigenlijk moest vertrekken. Na 3 maanden, honderden interviews, tig e-mails, zakte ook nu bij mijn vrouw de moed en het geloof in rechtvaardigheid van dit land, totaal in de schoenen en gaf ze op. Ook dit was haar nooit eerder overkomen.
Dat het niet altijd eerlijk en fair verloopt op het gebied van arbeidszaken in dit land wisten we al lang, daar had ikzelf al in januari de nodige ervaring mee opgedaan. Dat dat ook met aanname procedures het geval is, is nieuw. Als je dan ook nog door alle pech wordt achtervolgt dan is het snel gedaan met je in dit land en belandt je al gauw in een hopeloze situatie. We waren zó goed op weg de laatste twee jaren en hadden beiden een baan, spaarden geld en Rafie kon naar een priveschooltje. Dat het nu allemaal een stuk minder is en als het zo door gaat hopeloos wordt is alleen maar deze crisis schuld. Een stelletje rijken die zich met de miljoenen die men al had niet tevreden gaf en de zaak helemaal heeft opgeblazen. En het ziet erna uit dat dit pas het begin is. Hoe dan ook als we niet snel een baan vinden dan houd het op en zal ik onpopulaire maatregelen moeten nemen, want ons spaargeld raakt op en niemand die ons hier helpt geen overheid niets. De familie kan ons onderdak bieden in het ergste geval, maar daar houd het ook mee op, ze zijn zelfs arm. Een akelig gevoel als je uit een land komt waar het allemaal goed geregeld is en waar armoede nooit heeft bestaan (zegt men). Daarnaast zou je zeggen dan ga je toch wat anders doen, als het maar geld opleverd. Dat laatste is nu het probleem, niemand neemt mij hier aan. Mijn spaans is niet goed genoeg, zo niet voldoende om een baan te nemen waar spaans kennis een pré is. Dan krijg je nog eens dat de mexicanen het slot op de arbeidsmarkt gooien en hun mexicanen voortrekken, “protectionisme” noemt men dat. Je hebt geen keus dan het land te verlaten als dat het geval gaat worden en we de armoede grens net willen vermijden. Je kunt je voorstellen dat dan positieve gesprekken over dit land ineens een heel andere wending krijgen en je terugblikt naar dagen toen je wel alles had, een eigen huis, een eigen auto, een vaste baan, een plek onder de zon. Ik kan maar één raad geven blijf nu weg uit Mexico, er is nu geen opbouwen meer mogelijk hier. Intussen bereken ik mijn opties en zit te denken om op tour te gaan in de hoop een baan te vinden, met banen van 3000 en 5000 pesos (150 en 250 euro) aan maandelijkse betaling lijkt dat geen vette hap. Maar je moest eens weten als je niets meer hebt, hoeveel je kunt doen met dat beetje geld, in dit land. Daarnaast lees ik van andere landen en met name in Amerika dat de armoede is toegenomen, zelfs onder bevolkingsgroepen die voor de crisis een middenklasse inkomen hadden. Hebben die super rijken eindelijk met de financiele crisis de armoede kunnen globaliseren, zou dát de reden zijn dat het heeft kunnen gebeuren?
Ik zou nu eigenlijk heel positief moeten beginnen en over mooie dingen moeten schrijven, maar de eerste regel die ik hier schrijf is alles wat ik aan positieviteit eruit kan persen. Tuurlijk kan ik over het mooie weer, de natuur, de hulpvaardigheid en de mensen hier schrijven, maar na 3 maanden werkeloosheid en iedere dag bijna tevergeefs zoeken naar een baan die je toch uiteindelijk niet krijgt is de stemming frustrerend zoniet deprimerend te noemen. Alles wat we aanpakken de laatste tijd schijnt slecht uit te pakken, maar werkelijk alles. Het schijnt dat we door pech worden achtervolgd en in de ruimste zin des woords. Dat begon al na aankoop van de auto in november 2008 gevolgd door de dood van de schoonvader in december en zette zich in januari 2009 voort met het omstreden ontslag bij mijn werkgever, gevolgd door het onverwachtte ontslag van mijn vrouw in februari door HP. Ondanks al die tegenslagen houden we vol. Ik bewonder de moed en strijdlustigheid bij mijn vrouw de laatste maanden. Ze bleef maar geloven in de “latin-american dream” en ze was meer dan ééns de reden dat ik weer moed kreeg en me opraapte om hoopvol door te gaan. Het is dat ook zij de klappen nu krijgt te verwerken en geconfronteerd wordt met de werkelijkheid van het falend systeem, waar dit land op alle gebieden schijnbaar, experts heeft in zitten. 
Niets is goed geregeld en zeker is hier geen bescherming voor werknemers, het is ieder voor zich. Eerlijkheid levert hier de laatste plaats op en goede cijfers en langdurige werkervaring bieden geen garantie voor de toekomst, zeker niet in een land waar certificaten en diplomas te koop zijn en diegene met vriendjespolitiek eerder een baan krijgt dan jij. Er is geen arbeidsburo en geen registratie van werkelozen, er is daarom ook geen goede kijk van hoe groot de werkeloosheid nu werkelijk is. Daarnaast is het systeem om aan een baan te komen en de rechten die je hebt als sollicitant niet transparant genoeg zoniet altijd aanwezig. Banen zijn er wel maar je kunt je voorstellen met deze praktijken dat we niet alle banen onder ogen krijgen aangezien de concurrentie groot is en banen ook zonder op het internet en kranten te verschijnen aangeboden en doorgeschoven worden. Daarnaast helpt de recessie van nu een handje mee om de zaken die al slecht geregeld waren nog een beetje erger te maken, dat zie je al gelijk terug in de salarissen en arbeidsverwachting. Het wordt alleen maar meer uren, voor minder geld. Heb ik het even niet over de 6 verlofdagen per jaar :) die wettelijk verplicht zijn, die nu helemaal niet meer bespreekbaar zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Interviews worden per telefoon genomen en certificaten en diploma´s worden meestal niet of nauwelijks bekeken. Dat de selectie van personeel niet altijd eerlijk en op ervaring en gedegen kennis van zaken berust met name bij de personeelsmanagers, hebben we onlangs weer mee moeten maken. Mijn vrouw had eindelijk een baan en ze kon morgen beginnen werd haar verteld, ze zouden de maandag aanstaande de documenten in orde maken. Ware het niet dat ze opeens gezegd kreeg dat ze nog een interview moest doen, omdat iemand anders van de IT afdeling ook iemand anders op het oog had. Na 3 telefonische interviews en 2 persoonlijke interviews was ze eindelijk aangenomen, we waren in een feeststemming, totdat ze voor een 6de interview terug moest komen. We waren even verbaasd, want de baan was haar al toegezegd, waarom nu ineens nog een interview? Na dat 6de gesprek werd haar verteld dat ze niet was aangenomen, een keiharde klap voor haar en tevens een grote teleurstelling rijker. De officiële versie is dat men de interne sollicitatie procedure niet had afgesloten en reeds met de externe sollicitatie procedure was begonnen, wat na 1 maand resulteerde in de aanname van mijn vrouw. Nu werd de baan, op het laatste moment, aan een interne medewerker(-ster) gegeven die eigenlijk de kennis niet had voor deze functie maar nu een dubbel rol gaat vervullen, part-time IT techniek en part-time IT project management. Notabene iemand van een andere afdeling van dat bedrijf, die eigenlijk moest vertrekken. Na 3 maanden, honderden interviews, tig e-mails, zakte ook nu bij mijn vrouw de moed en het geloof in rechtvaardigheid van dit land, totaal in de schoenen en gaf ze op. Ook dit was haar nooit eerder overkomen.
Dat het niet altijd eerlijk en fair verloopt op het gebied van arbeidszaken in dit land wisten we al lang, daar had ikzelf al in januari de nodige ervaring mee opgedaan. Dat dat ook met aanname procedures het geval is, is nieuw. Als je dan ook nog door alle pech wordt achtervolgt dan is het snel gedaan met je in dit land en belandt je al gauw in een hopeloze situatie. We waren zó goed op weg de laatste twee jaren en hadden beiden een baan, spaarden geld en Rafie kon naar een priveschooltje. Dat het nu allemaal een stuk minder is en als het zo door gaat hopeloos wordt is alleen maar deze crisis schuld. Een stelletje rijken die zich met de miljoenen die men al had niet tevreden gaf en de zaak helemaal heeft opgeblazen. En het ziet erna uit dat dit pas het begin is. Hoe dan ook als we niet snel een baan vinden dan houd het op en zal ik onpopulaire maatregelen moeten nemen, want ons spaargeld raakt op en niemand die ons hier helpt geen overheid niets. De familie kan ons onderdak bieden in het ergste geval, maar daar houd het ook mee op, ze zijn zelfs arm. Een akelig gevoel als je uit een land komt waar het allemaal goed geregeld is en waar armoede nooit heeft bestaan (zegt men). Daarnaast zou je zeggen dan ga je toch wat anders doen, als het maar geld opleverd. Dat laatste is nu het probleem, niemand neemt mij hier aan. Mijn spaans is niet goed genoeg, zo niet voldoende om een baan te nemen waar spaans kennis een pré is. Dan krijg je nog eens dat de mexicanen het slot op de arbeidsmarkt gooien en hun mexicanen voortrekken, “protectionisme” noemt men dat. Je hebt geen keus dan het land te verlaten als dat het geval gaat worden en we de armoede grens net willen vermijden. Je kunt je voorstellen dat dan positieve gesprekken over dit land ineens een heel andere wending krijgen en je terugblikt naar dagen toen je wel alles had, een eigen huis, een eigen auto, een vaste baan, een plek onder de zon. Ik kan maar één raad geven blijf nu weg uit Mexico, er is nu geen opbouwen meer mogelijk hier. Intussen bereken ik mijn opties en zit te denken om op tour te gaan in de hoop een baan te vinden, met banen van 3000 en 5000 pesos (150 en 250 euro) aan maandelijkse betaling lijkt dat geen vette hap. Maar je moest eens weten als je niets meer hebt, hoeveel je kunt doen met dat beetje geld, in dit land. Daarnaast lees ik van andere landen en met name in Amerika dat de armoede is toegenomen, zelfs onder bevolkingsgroepen die voor de crisis een middenklasse inkomen hadden. Hebben die super rijken eindelijk met de financiele crisis de armoede kunnen globaliseren, zou dát de reden zijn dat het heeft kunnen gebeuren? 
No comments:
Post a Comment