De Trabajo (het werk)

Voor menigéén toch het meest belangrijke als je naar een ander land verhuist is natuurlijk werk. Werk geeft je een bron van inkomsten en maakt een gerespecteerd man/vrouw van je, want ook hier telt; als je werkt ben je iemand. En met je “zuur” verdiende geld kun je dan weer de kosten betalen die je overal op aarde schijnbaar moet betalen; gas, water, licht, huur en natuurlijk belastingen, ja mensen ook hier een kostenpost die maandelijks terugkeert. Tja, het is toch niet helemaal “The Wild West” zoals menigéén nog steeds denkt in het rustige zuiden van Nederland, neen, ook hier zijn ze er achter dat het plukken van de meerderheid met een minimum inkomen nog altijd beter is dan niets. En vooral de buitenlanders, ik wordt me toch een partij geplukt hier!! Ik verlies 15% van mijn maandelijks inkomen alléén al aan belasting en reiskosten woon-werk verkeer. Eén zevende bijna van je salaris, kun je nagaan, maar nog steeds beter dan in Nederland. Daar mag je 45% van je salaris inleveren, dus wie heeft het nu beter, hmm?

(foto Nederland AO) Intussen zijn er een aantal in Nederland die graag willen weten wat ik hier zo allemaal uitspook in dit land en willen maar al te graag weten hoe het hier werken is in Mexico. Nou bij deze dan, want het is niet zo bijzonder fraai mag ik rustig zeggen, ondanks ik een super job heb, ik bedoel als Consultant hoef je hier ook echt en alléén maar advies te geven en ook alléén maar als je gevraagd word. Nederland daar mag je nog eens wat van leren!!!

(foto Mexico Cx) Heb je in Nederland een aantal werkgevers gehad waar je als functie bijvoorbeeld “Technisch Consultant” had, maar daarnaast toch alles moest doen van hoog naar laag, dan is dit allemaal niet zo spannend meer om heel eerlijk te zijn. Ze hebben in ieder geval andere aanname regels en het is allemaal niet zo goed geregeld als je soms zou denken. In ieder geval zijn de werkomstandigheden niet zó bar slecht als je het vergelijkt met Nederland en wat de meesten in Nederland denken. Ondanks het feit dat je maar 6 dagen vakantie krijgt per jaar heb je behoorlijk veel vrije tijd en zijn de Nationale en Katholieke feestdagen een soort van compensatie dagen die je te kort komt in je jaarlijks totaal verlof. In totaal heb je dan ook zo’n gemiddelde van 20 dagen totaal verlof, waarbij je dan 6 dagen zelf mag opnemen wanneer je dat wilt, zo moet je het eigenlijk zien. Weet men in Nederland soms niet eens meer wat men aan moet met al die vrije tijd en verlof dagen, zou ik graag willen dat ik er een paar van zou kunnen krijgen hiero.

De functie is strikt functie, je bent Technisch Consultant of je bent het niet, maar nooit en te nimmer alles tegelijk, daar hebben we weer mensen voor, zeggen ze hier. In Nederland toch héél wat anders geregeld, daar ben je niemand en doe je alles, tot je eigen contracten toe, soms!

(foto Mexico Cx)De werkvloer is allemaal een beetje Amerikaanse stijl moet ik zeggen, de kubussen met open office indeling, grote platte TV schermen om de dagelijkse support en belangrijke issues weer te geven, zoals ze dat bij mijn laatste werkgever ook ingevoerd hebben. Alleen dat men het woord ergonomie hier niet eens kent en de stoelen en tafels echt geen pretje zijn om te zitten en te werken. Maar niemand klaagt, waarom dan veranderen.

(foto Mexico Cx) Daarentegen is de koffiebar ook hier heel belangrijk en staat altijd centraal voor een bakje koffie en een gezellig gesprek. Daarnaast heb je nog de kantine en ik moet zeggen dat deze wel heel anders is dan in Nederland uitaard. Ik zal bij het begin beginnen zodat je een beeld kunt vormen.

De kantine is eigenlijk een opslagplaats, anex kantine, anex werkruimte, waar een lunchbuffet én een snelbuffet in is verwerkt en waar je verschillende keuzes kunt maken. Daarnaast is er een aparte uitsparing voor alléén maar magnetrons, 20 stuks in een rij, waar mensen dagelijks hun eten kunnen opwarmen wat men van thuis heeft meegebracht en geloof me men staat rijen dik iedere dag aan die uitsparing.

Het snelbuffet daarentegen is meer voor de gezonde kost en is een soort drive in waarbij het motto is; order, pay, go! Al naar gelang je keuzes kun je afrekenen aan de kassa. Het heeft me eigenlijk 2 maanden gekost (letterlijk) om nou uit te vinden wat nu het verschil is tussen de basisschotel, de dagschotel en de exlusive schotel. Ik moest “no matter what” altijd de exclusive schotel betalen, die natuurlijk de duurste is. Tot een dag dat ik mij eens goed liet informeren hoe het nu precies in mekaar zat, zaten die gasten me al de hele tijd te bezeiken, en vroegen zich meer dan nodig was. Het is en blijft een corrupte bende hier, dat is en mag gezegd worden. Als ze in de gaten hebben dat ze een peso of 5 meer aan je kunnen verdienen, omdat je de taal niet beheerst, ben je de lul. Dat lukt hun nu niet meer ;)

(foto Mexico Cx) Zoals je ziet maak je snel vrienden en kollegas zijn natuurlijk de eerste dagen zeer benieuwd naar je reden waarom je hier bent en waarom je hier werkt en wat je hier doet natuurlijk. Daarnaast zijn de meesten allemaal vrij jong en de meeste komen net van de universiteit, dus mensen waar je best wel een goed gesprek mee kunt hebben; ook over andere onderwerpen dan alléén werk, maar geen (levens) werkervaring hebben. Iets waar je in Nederland toch niet vaak aan ontsnapt, dan alléén praten over (je) werk, als je begrijpt wat ik bedoel.

Het ligt hier duidelijk anders, men praat liever over het leven, vragen veel en men is ontzettend nieuwsgierig en vooral leergierig, men heeft het ook zelden of nooit over het werk dan alleen als het ook echt gevraagd word. Iets wat ik trouwens niet meteen in de gaten had en daarom nog steeds niet weet wie wie is en wie nu support en wie nu IT manager is. Daarnaast is men natuurlijk zeer gewillig om te helpen, maar het heeft allemaal een beetje universiteit stijl, als je begrijpt wat ik bedoel. Daarnaast is het bedrijf waar ik werk een jong en dynamisch bedrijf en staat voor jong, dynamisch en flexibel. Nooit begrepen waarom ze mij nu juist wilden voor die job hahaha..die ouwe beer.

(foto Mexico Cx) Neen de gemiddelde leeftijd ligt tussen de 25 en 35 en men is echt niet ouder, of je moet al een manager of een staff medewerker zijn, de reden waarom ik denk dat men mij in het begin een beetje met afstand benaderde. Maar naarmate ze me doorkregen en ik natuurlijk meer los liet werd de verstandhouding steeds soepeler en moet ik nu af en toe oppassen dat ze niet over me heen lopen,... hahaha. Wat me wel opviel is dat er meer vrouwen dan mannen in de IT werken, wat weer (heb ik mij laten vertellen) heeft te maken met de verhoudingen dat er meer vrouwen dan mannen in dit land zijn en tevens meer vrouwen de kans krijgen naar de universiteit te gaan om IT te leren. Heerlijk toch, moesten ze in Nederland ook aanmoedigen.

(foto Mexico Cx) En zoals ik al zei de koffie-corner een belangrijke bron van gezelligheid en ontspanning. Daarnaast is natuurlijk de koffie gratis, niet zoals in Nederland betalen, altijd maar betalen..en betalen...Ik hoor ze nu al denken daar in NL: “jongens pak de koffers, ze hebben de koffie gratis daaro!” hahaha

(foto Mexico Cx) Ze hebben net als in Nederland leuke activiteiten zoals het inzamelen van kinderspeelgoed en zo iets, voor de arme kindertjes. Of samen tijdens de pauze uit eten als er meerdere die maand jarig zijn geweest. Tevens de taart en gebakdag voor de jarige, waarbij ik even niet aan heb meegedaan want men heeft hier een raar systeem, waar ik even niet op in wil gaan, zie mijn vorige opmerking als je begrijpt wat ik bedoel. Maar dit jaar heb ik mijn kollegas uitgenodigd voor het verjaar feestje bij mij thuis, iedereen kwam, maar geen kadootjes meenemen, want dat kennen ze hier weer niet. Anyhow, het was een gezellig feestje en het werd super laat. Een knalfeest trouwens en weer de eerste keer sinds jaren dat ik een verjaar thuis vierde.

(foto Mexico Cx) “The bold and the beautiful” Hier sta ik samen met mijn 2 administrators van Lotus Notes en System Networks, er is nog een vrouwelijke Lotus Notes administrator, maar die was deze dag niet aanwezig. Ook hier hebben ze part-time of deeltijd contracten zoals wij ze kennen dus, het is niet veel anders, zoals ik al zei.

Wat wel anders is, is het werk, het is allemaal wat minder strak en minder geregeld. Een email met een vraag kan soms een week duren voor je antwoord hebt en dan zijn ze nog snel, soms krijg je helemaal geen antwoord. Je kunt je voorstellen dat dit de eerste weken nogal wat frustratie bij me veroorzaakte, je moet letterlijk soms in de auto stappen en ernaar toe rijden wil je het geregeld krijgen. Ach denk ik maar, “all part of the job”.

(foto Mexico Cx) Organisatorisch is ‘t ook allemaal anders. Geen checklist voor nieuwkomers, ben je gek allemaal veel te moeilijk.. gewoon zó van; “hier is je stoel, tafel, laptop en stopcontact, mond houden en werken gringo!” De eerste weken waren, voor mij zeer verwarrend, niemand die me wegwijs maakte, allemaal zelf moeten uitzoeken. Bv. Printer zoeken, naam noteren, eindelijk niet kunnen installeren, tot je erachter komt dat je de helpdesk voor zoiets moet bellen, tja mag geld kosten, die jongens en meiden zitten daar niet voor niets natuurlijk. Alles geinstalleerd kom je erachter dat je geen papier hebt. Daar moet je de administratie voor bellen, want bij de printer is geen papier, erg onlogisch natuurlijk maar goed, administratie zoeken, eindelijk gevonden, krijg je een pak papier mee, nou vooruit dan maar. En zo kan ik nog wel uren door gaan, niets is hier makkelijk en logisch, het is allemaal “met hindernissen”.

...Maar (en er is er iemand in NL die nu héél blij is met deze uitspraak)....wat ik wel mis op het werk hier,... zijn die mooie stickertjes en waarschuwingen, zoals ze die in Delft hadden (bij mijn vorige baas), met een overkill aan “reminders” zoals bv. “je handen wassen na het toiletbezoek” of “voorzichtig water kan heet zijn” enzo. Maar voor de rest, niet veel anders en beter dan in Nederland. Allemaal dezelfde leem....oftewel:

“Donde quiera se cuecen habas!”

“Verdammt lang her” (duits)

44 jaar en een tevreden terugblik tot je een hobbeltje tegenkomt in dat leven. “Verdammt lang her” (duits) is een liedje dat dat "hobbeltje” zeer goed beschrijft en het gevoel weergeeft dat ik toen had. Het was een donkere periode in mijn leven. Het liedje beschrijft precies de dingen die kunnen gebeuren en anders uitpakken dan je gedacht of gehoopt had. Die soms schokkend waren en je radeloos maakten op momenten dat je dat eigenlijk niet voorziet.

Op mijn levensweg waren ook valse profeten en deze wisten soms meer mijn aandacht te trekken dan dat ik dat echt wilde, de mensen die ook eigenljk mijn leven gepregneert hebben en later er om vragen waarom je ze uiteindelijk hebt verlaten. De zogenaamde vriendschap die meer door hun werd uitgebuit dan dat het mij wat opbracht. De zogenaamde vrienden die achter je aan rennen als het goed met je gaat en diezelfde vrienden die je laten vallen als er niets meer te halen valt.

“Verdammt lang her” (duits) beschrijft precies het gevoel wat ik had toen ik nog aan het “zoeken” was maar je niet wist wat. Daarnaast beschrijft het ook de dagen dat je van louter teleurstelling niet meer verder kon en dat het een tijdje duurt voor je jezelf helemaal door hebt wat je nu precies wil. Ik kan je zeggen: “Het heeft bij mij héél lang geduurd voor ik dat wist”.

Het is ook “verdammt lang her” dat ik bij mijn grootmoeder aan het graf was of met haar kon spreken, ze had mij in het verleden altijd met goede raad voorzien. Iets wat naar haar dood niet meer mogelijk was. En toch merk je na een tijdje dat je veel met haar gemeen hebt en dat eigenlijk zij een stuk heeft meegegeven aan je zonder dat je daar ooit erg in had. Een stukje van haar zelf.

De keuzes in je leven zijn bepalend voor jouw en de mensen om je heen, zoals ik al eens eerder zei in mijn “posts” maar ik ben blij dat ik mijn keuzes heb gemaakt, want het had mij anders nooit in deze situatie gebracht waarin ik nu ben. Een redelijk goed leven in een ander land, samen met vrouw en kind. Iets wat mijn grootvader (die oorspronkelijk uit Joegoslavië kwam) al eens gedaan heeft toen hij naar Nederland kwam, en ik nu, in vervolg van zijn voetsporen de wereld verder verken. Ik weet nu pas goed hoe die man zich gevoelt moet hebben toen hij die stap heeft genomen. Wie weet heeft mijn grootmoeder me onbewust al voorbereid op deze sprong naar een ander land, misschien is het een droom die zij altijd gehad heeft en die ik nu kon verwezenlijken. Het liedje is eigenlijk een ode aan haar. (dankzij de zanger van BAP die hetzelfde heeft meegemaakt)

Met dit liedje van BAP “ verdammt lang her” wil ik met name diegene bedanken die mij voorbereid hebben op dit leven en de richting hebben bepaald waar ik heen moest. Dank aan allen die deze song aanspreekt en mijn leven heeft geplaveid, het is “Verdammt lang her” dat ik jullie een hand gaf, ik wil jullie daarom ook met deze bedanken.


Voor diegene die de lyrics willen lezen, zie tevens hieronder, het liedje kun je ook downloaden bij de daarvoor bestemde download centras.


BAP – Verdammt lang her

Verdammt lange her, daß ich fast alles ernst nahm. Verdammt lange her, daß ich an etwas geglaubt. Und dann der Schock, wie es anders auf mich zukam. Merkwürdig, wo so mancher Hase langläuft. Nicht resigniert, nur reichlich desillusioniert - ein bißchen etwas habe ich kapiert.

Wer alles, wenn es dir "klappt" (gelingt), hinter dir herrennt, deine Schulter klopft, wer dich nicht alles hofiert, sich ohne rot zu werden dein Freund nennt und dich tags drauf ganz einfach ignoriert. Es ist lange her, daß ich vor so etwas ratlos stand und vor Enttäuschung echt nicht mehr konnte.

Ich weiß noch, wie ich nur davon geträumt habe, wovon ich nicht wußte, wie ich es suchen sollte. Vor lauter Sucherei das Finden glatt versäumt habe und überhaupt, was ich wo finden wollte. Ein Kopf voll Nichts, nur die paar instinktiven Tricks - es dauert lange, bis du dich durchblickst.

Das war die Zeit, wo ich noch nicht einmal Pech hatte, noch nicht einmal das, ich hatte sie nicht einmal satt. Hier war John Steinbeck, da stand Joseph Conrad. Dazwischen ich – nur relativ schachmatt. Es ist ein paar Jahre her, doch die Erinnerung fällt nicht schwer. Heute kommt es mir vor, als wenn es gestern wäre.

Verdammt lange her! Fragst mich, wann ich zuletzt ein Bild gemalt habe, ob mir ein Lied tatsächlich jetzt genügt, ob ich jetzt da bin, wo ich hingewollt habe, ob mir meine Farbe auf diese Tour nicht vertrocknet. Ich glaube, ich weiß, ob du nun laut malst oder leise. Es kommt nur drauf an, daß du es tust.

Verdammt lange her, daß ich bei dir am Grab war. Verdammt lange her, daß wir gesprochen haben, und daß vom einen auch etwas beim anderen ankam, so lange, daß ich mich kaum erinnern kann. Hast fest geglaubt, daß wer im Himmel auf dich wartet. "Ich gönne es dir", habe ich gesagt.

Verdammt lange her, Verdammt lang...

FIESTAS (Feestjes)

Het is weer achter de rug kun je wel zeggen. Feestjes moet je hier echt met hoofdletters schrijven. Was het in Nederland soms dat je al na 2 weken kerstvakantie soms uit verveling blij was weer te gaan werken, is het dit jaar toch heel wat anders geweest. December ’07 en zelf een gedeelte van Januari ’08 is toch echt een super feestmaand voor ons geweest. Ongeloofelijk maar deze mensen weten echt niet van ophouden. Het begint al de 6de van de maand December en gaat door tot 6 januari ’08. Daartussen? werk je gewoon...geen dag vrij gehad.

Op een rijtje af: vanaf de 6de December 2007 beginnen de “peregrinaciones” die een pelgrims tocht naar Lourdes bijna in het duister zet, groots van aanpak en heel veel mensen (2,5 miljoen dit jaar alleen al in Monterrey) die er aan deelnamen in nog geen 2 weken tijd.


De hele stoet trekt dan vanaf hun wijk of dorp of zelf gemeentes buiten de stad naar de Basilica de Guadalupe a Monterrey om de heilige maagd de “Virgin de Guadalupe” te eren. Deze stoet trekt letterlijk gekleurd en gekleed in Azteekse en Maya-achtige klederdrachten door de straten en dansen en feesten de tocht met luid muziek en tromgetroffel door de wijken tot aan de kerk.

Soms komen mensen mijlen ver van de stad vandaan om de heilige maagd te eren. De hele route mag er niet gedronken worden dan alleen maar water en soms wat eten in de vorm van brood. Het is een stoet van gebeden, vuurwerk en gezang. Aan het einde van de route wordt een krans met een foto meestal in het midden van de krans aan de kerk geofferd en een vreugde dans buiten en binnen de kerk gemaakt. En natuurlijk aan het einde van de tocht is er een feest geregeld voor de bedevaarders, met eten en drank. Heel luisterrijk om dat mee te maken. Al helemaal als je weet dat de katolieke kerken in Nederland zowat leeg zijn met de dagen voor de kerst, iedereen is te druk met zijn werk en het zoeken naar kadoos, laat ik maar zeggen.

Op 16 december beginnen in Mexico de "posadas". Een procesie van precies 9 dagen die symbool staat voor de trektocht van de heilige Maria en Jozef in een poging onderdak te vinden toen ze naar Bethlehem reisden. Kinderen en volwassenen trekken door de straten met lampions, een kribbe met de heilige Maria en Jozef symboliseerd de tocht, en al zingend en biddend door de straten wordt er van deur naar deur getrokken om te vragen voor onderdak, de "posada". Iedere avond is er natuurlijk eten, drinken en lekkernijen, in de vorm van een snoepbuideltje, geregeld voor al de mensen die deelnemen.

Daarna natuurlijk de kerstavond of te wel "Nochebuena" die één groot ceremonisch feest is; bidden, kindje Jezus eren en kussen, en met als hoogtepunt natuurlijk de kados die uitgewisseld worden, en de party die erna begint, hiervan had ik al melding gemaakt in mijn vorige ‘post’.

Week later is het weer feest want dan is het nieuwjaar en ook dit gaat knallend eindigen, dit jaar met een heuse ‘carne asada’ op de nieuwe grill van mijn zwager. Hij was maar wat blij met zijn nieuwe BBQ en geloof me je kunt hier mensen echt blij mee maken, met dit voor ons zomer en tuin gereedschap. Bij ons is er geen temperatuur voor om het te doen. Hier is het het hele jaar door BBQ, voor sommige mensen hier in Mexico zelf is het het kookstel bij uitstek in plaats van een gas fornuis zoals wij het kennen. Neen het is hier echt heel anders en stukken gezelliger, ook natuurlijk dat de temperaturen het toelaten, alhoewel het dit jaar toch echt koud was. 12 graden was het met nieuwjaar, voor menig één al reden genoeg om een dikke trui en een muts aan te trekken tijdens de festiviteiten. Bij ons trekt men juist alles uit en gaat men bloot zwemmen met zo’n weer, maar ja dat is dan wéér Nederland.

Denk je dat je er bent en hierna eindelijk een rustig weekend kan hebben, neen, “forget it!”

5 januari is mijn verjaardag en 6 januari wordt hier de 3 koningen of te wel "Dia de los Santos Reyes" gevierd. Deze dag viert men de aankomst bij de kribbe van de Koning (of te wel Jezus als baby-tje) en die schenkingen brachten voor het kind. Het traditionele feest wil dat de kinderen kadootjes en speelgoed kregen op deze dag, en niet tijdens het kerstfeest, en mensen een broodkrans maken van geglazuurde vruchten en zoet deeg, ook wel "La rosca de Reyes" genoemd. Deze traditie is echter afhankelijk van de regio waar je woont en in Monterrey doet men hier niet aan mee. Hoewel de broodkrans wel voldoende aandacht krijgt. Als men namelijk tijdens het eten van de broodkrans een minnie-poppetje vind, dat de Baby Jesus symboliseerd en goed verstopt is in het brood, moet je een feestje geven op de dag van de "Candelaria" (Februari 2). Het is echter geen officiele vakantiedag. Ik was dit jaar samen met mijn schoonzus en schoonvader de pineut en we moeten samen het feestje op 2 februari bekostigen.

Dus vrijdagnacht 4 januari, 8 uur, lampen op knipper, radio op discotheek, want dan is tijd voor ROLF’s Birthday party, ja dit jaar gevierd op 4 januari want anders had ik het waarschijnlijk niet gehaald. Neen, 2 dagen achter elkaar vieren was net even wat teveel voor mij, zeker naar reeds een paar zware weken achter de rug te hebben.

Heerlijk feestje, paar kollega’s uitgenodigd en wat vrienden en ‘hoppa” feesten maar tot laat in de morgen. Rafael was slapen bij oma (tja hier kan dat!) en wij hadden het huis vrij. Eten voor iedereen besteld bij de beste taco-boer op de hoek en de drank ingekocht bij de lokale slijter. 100 euro en ik kon een feestje geven voor 20 man. EN het was gezellig dat kan ik je zeggen. Weer eens vanouds heerlijk gelachen en omdat er dit keer geen kinderen bij waren konden ook de andere gasten eens lekker genieten van wat geklets, goede muziek (Mix-muziek dankzij de vrienden die ik heb in Nederland) en last but not least natuurlijk de drank, stemming en kadoos. Het was die dag ook nog eens 20 graden buiten dus zelfs de rokers hadden een gezellig feestje buiten. SUPER!!! Voor 100 euro krijg je in Nederland nog geen avondje met 2 voor rond!! Hier maak je een elftal gelukkig en maak je nog nieuwe vrienden ook.

Lachen gieren en brullen was het motto als ik de avond heel kort had moeten beschrijven. Vooral als je begrijpt dat het hier om een roofoverval op een bank gaat die één van deze dames zelf heeft ervaren en daarover verteld alsof het een happening was. Natuurlijk verteld ze het hilarisch en met een zoete kontext maar heel eerlijk deze mensen kennen echt geen verdriet voor dit soort zaken ze maken er grappen over, heerlijk, want ze nemen het werk net zo luchtig als het leven. “It comes and goes, no problem!! “

Zelfs mijn kollegas van het werk moesten er hartelijk om lachen. Ondanks het hun niet betrof, tekenend voor de herkenbaarheid en de gelatenheid die deze mensen kenmerkt. In Nederland hadden we allang een aantal mensen van slachtofferhulp op deze mensen gezet die misschien meer kwaad aanrichten dan deze mensen verdienen. Neen, men weet hier goed om te gaan met stress, antwoord; FEESTJES!!!

Maar nu ga ik eerst mijn kater van een maand uitslapen, en werk ze trouwens. Daarover meer de volgende keer....