Mijn zoon eindelijk op de fiets.

Mijn zoon op de fiets. Een ongekend fenomeen voor mij en vooral hier in Mexico, ondanks de fiets nog steeds hier en met name in Guadalajara en elders als meest goedkope transportmiddel wordt gezien, is de verkeersveiligheid en met name voor voetgangers en fietsers er niet naar. Je zou je moeten afvragen waarom mijn zoon de fiets leert besturen? In een land waar fietspaden niet bestaan, fietsers die rijden en dagelijks gebruik maken van het verkeer roekeloos en soms zonder enige veiligheid van fiets (remmen, spatborden, verlichting) of de fietser zelfs (ontbrekende opvallende kleding) laat staan een fietsebel op een fiets rijden. Iets waar ik in Nederland als jeugdige nog wel eens een bekeuring voor kreeg omdat mijn fietsebel niet werkte? Hier kennen ze die niet eens volgens mij. En toch heeft het voor mij een gevoel van jeugdsentiment, als ik mijn zoon op een fiets zie en hij er ook nog blijkbaar veel plezier in beleeft. Heerlijk die herrinneringen. De dag dat ik mijn eerste fiets kreeg was met mijn communie, een cadeau wat velen in mijn tijd toen kregen en leren fietsen was toen al een ongemak. Je had toen ook al die twee “hulp wieltjes” waar jezelf niet zo blij mee was, want dat was niet stoer genoeg, maar wel zeer behulpzaam. Mijn fiets was in die tijd dan ook alles. Ik maakte er later zelfs een sport extreem fiets van, omdat in die tijd nog fietsemakers ook thuis (en in mijn geval in de Ailbertuslaan) nog een garage hadden waar ze de fietsen maakten en omtoverden tot een echte racefiets.

Mijn zoon is gelukkig met zijn fiets en ik ben gelukkig dat je tegenwoordig hier in Mexico ook fietsen kunt kopen die er stoer uitzien in tegenstelling tot mijn fiets verleden. Het is dan ook een genot als je hem ziet “racen” op zijn 4 wieltjes, batman fiets. Trouwens wat mij opvalt hier is dat vele kinderen een fiets hebben, maar geen enkele de fiets later als zijn werk – transportmiddel kiest. Het schijnt dat auto rijden toch stoerder is. Het gebrek aan verkeersveiligheid en regels voor autobestuurders om de zwakkeren in het verkeer te beschermen en hun voorrang te verlenen is hier een gemis niet alleen in verkeersopleiding maar ook in cultuur. Men rijd hier alles van de weg als het in hun weg staat, of dat nu hond, kat, fietser, of voetganger is daar heeft men geen boodschap aan. Een autobestuurder die Mexicaan is heeft maar een ding in zijn hoofd, hoe snel kan ik van A naar B gaan, zonder veel moeite. Iedere belemmering is voor hem een reden om extra gas te geven en van de weg te rijden heb ik soms het gevoel. Dat daarbij spiegels en richting aangeven in het verkeer niet gevolgd of gebruikt worden is dan ook een feit. Ik vroeg ooit een Mexicaan waarom ze eigenlijk al die lichten en spiegels aan hun auto's hebben. Hij begreep mijn vraag niet meteen en vroeg wat ik bedoelde. Ik zei hem nogmaals, waarom ze eigenlijk al die lichten en spiegels aan hun auto's hebben? Hij begreep mijn vraag nog steeds niet. Toen legde ik hem het uit en hij lachtte. Als je een artikel niet gebruikt, waarom betaal je er dan voor, dus laat die spiegels en verlichting op autos weg, was mijn antwoord. Daar was hij het niet mee eens. Hoezo, vroeg ik verbaasd? Ja, stel je voor ik heb ze wel nodig, antwoorde hij mij. Zeer onlogisch antwoord voor mij, maar goed. Het is een gedachte gang van menig Mexicaan hier, misschien is het wel "macho". Iets te hebben maar het niet te gebruiken? Misschien begrijp ik het wel niet, en is het daarom dat ik met die zinloze vragen zit.

Hoedanook. Zoon ik ben trots op je, dat je eindelijk net als papa in het verleden in Nederland een fiets leert besturen en berijden, moge het in jouw toekomst op de Mexicaanse weg wel respect voor fietsers zijn, zodat je er ook (net als ik nu) veel plezier van mag hebben. ;)