Nieuw Jaar wordt een goede?

Nog even en dan zijn we weer tesamen, intussen heb ik een klein bericht voor jullie en ondanks de dagen kouder worden, wordt ons samenzijn warmer hoe meer de dagen verstrijken. Het huis is waarschijnlijk al gevonden en ik heb een optie op de huur, het gaat echt goed uitpakken hoop ik. Hier het huis:



Nu nog de papieren regelen en hopelijk kunnen we intrekken voor het nieuwe jaar begint, ja alles is zeer snel geregeld maar ook goed, hoop ik. Laten we het nieuwe jaar met nieuwe hoop beginnen. Het ziet er in ieder geval voorspoedig uit. Het huis en omgeving is in ieder geval geweldig.



Keep you posted!

Amores Perros

Amores Perros is vrij vertaald in Engels: "Love's a bitch", maar de werkelijke vertaling ligt in " Liefde voor Honden". En sinds ik de film nu eindelijk in totaal gezien heb (hij duurt ongeveer 3 uur) denk ik dat het de beste Mexicaanse film is die ik ooit gezien heb van Mexicaanse bodem. Hij laat niet alleen zien hoe sommige Mexicanen leven in het huidige leven tussen rijk en arm, maar ook de symbiose tussen mensen, dieren en hun levensverhaal. Het zijn schokkende beelden, vooral de hondengevechten die hier in Mexico nog steeds heel normaal gevonden worden, ondanks dat het verboden is, oogluikend wordt toegelaten. Het is voor sommige honden zelfs het dagelijkse leven tot ze hun dood vinden. De liefde die ze toch koesteren voor hun baas en dan toch aan erbamelijke gevechten moeten deelnemen is een ongekende in Nederland, waar een ieder een dierliefhebber is en honden als hun huisdier zien. Hier niet. Het laat ook zien hoe weinig respect de Mexicaan heeft voor deze viervoeters, het zijn in hun ogen alleen maar geld makende gladiatoren, die ingezet kunnen worden voor maar 1 ding: winstbelang.

De film is niet alleen schokkend in het verfilmen van het hondenleed, maar ook de omstandigheden waarin de meeste Mexicaanse gezinnen in moeten leven en dit als hun enige inkomsten zien. De louche praktijken waar een menigeen zich mee bezig houd om hun doel te bereiken. Gewoon omdat hun leven er daarnaar toe gedwongen heeft. De huurmoordenaar die zoveel liefde voor honden heeft, maar dan toch zijn hele honden kroost wat hij altijd lief had, vermoord ziet, en dan vriendschap sluit met diezelfde hond die zijn hondenkroost vermoord heeft, is ongekend schokkend maar ook verklaarbaar. Iedereen weet dat je en hond van de straat nooit moet vertrouwen.

De dialogen zijn schokkend in de zin dat je denkt dat iedere Mexicaan dit bezigt maar het is niet zo. Dit is een verfilming van associale families die woorden gebruiken die wij nooit in onze mond zouden willen nemen. Als je de omgeving van arm Mexico city daarbij in de achtergrond brengt, lijkt het zelfs nog erger. De auto ongelukken daarentegen zijn bijna reeel en worden hier als normaal ervaren. Hoedanook het is een goede film die ik een ieder zou willen aanraden als hij Mexico wil zien zoals het soms dagelijks toe gaat als je in een Mexicaans milieu leeft dat niet de onze is.

Ik wil bij deze nogmaals met klem aangeven dat wij deze ervaringen niet delen nog hebben, maar de verhalen die we kennen en horen zijn hun gelijke. Een film voor ieder die werkelijke drama's in Mexico wil zien en horen. "Amores Perros" is een film van ongekend talent en werkelijkheid. Van schokkende beelden tussen dieren liefde en de liefde tussen mensen, en de samenhang tussen deze mensen. Een "must to see" wil je sommige dingen in Mexico begrijpen, hoe men probeert te overleven. Maar ook een verhaal wat aangeeft dat liefde, moordend kan zijn.

Hier de trailer:

Dagen van ontbering zijn voorbij

De dagen van ontberingen zijn schijnbaar geteld, en eindelijk is er licht aan de horizon. Niet morgen maar nu was mijn laatste blog, maar het schijnt dat alles NU gaat gebeuren, als we het allemaal kunnen schipperen binnen nog geen maand. Waarom vertel ik dit? Het tij is schijnbaar gekeerd en eindelijk kunnen we weer samen wonen. Mijn vrouw heeft een baan gekregen bij hetzelfde bedrijf als ik en gaat ook bij dezelfde klant werken als ik. 11 januari 2010 moet ze beginnen en ze heeft het te danken aan haar eigen kunnen en ervaring in de IT wereld. Tuurlijk, omdat ze bij hetzelfde bedrijf als ik kon beginnen had het bedrijf me al aangekondigd dat ze haar als voorkeur hadden, eigenlijk was zij de eerste die het bedrijf waar ik nu voor werk aanschreef, alleen was ik de eerste die door dat bedrijf was aangenomen, nu volgt ook zij. Dat betekend dan ook dat ook zij naar Guadalajara moet verhuizen, samen met mijn zoon.

Na 6 jaar, werken we eindelijk weer samen voor het zelfde bedrijf en voor dezelfde klant, alleen is het nu IBM. Het was in 2002 dat ik haar leerde kennen in het bedrijf wat toen LG-Philips-Displays hete en wat uiteindelijk uitliep op het avontuur Mexico waar we beiden nu in zitten. Het avontuur wat toen zijn oorsprong had en waar ik al die jaren nu over blog, het komt nu samen in Guadalajara. Het zou een nieuw begin voor ons kunnen worden en de cirkel is rond. De liefde die voor ons begon in Eindhoven en zich voortzette in Mexico Toreon, en uiteindelijk de immigratie van mijn vrouw naar Nederland Heerlen, de verloving en in nog geen 6 maanden getrouwd in Mexico Monterrey, en daarna weer terug naar Nederland waar het contract wat ze zou kunnen hebben tekenen in Eindhoven (voor Atos Origin) klaarlag, maar niet door gegaan is door haar zwangerschap van mijn zoon. Na 4 jaar Nederland weer terug naar Mexico, Monterrey, en na 2 jaar werken in Monterrey komt de cirkel weer bijelkaar in Guadalajara, de stad schijnbaar voor een nieuwe toekomst voor ons.

Het worden hectische dagen voor ons, het huur huis in Monterrey opzeggen en verhuizen met hor en hebben naar Guadalajara, en we hebben nog geen nieuw huis hier. Maar we doen ons best om het te schipperen tussen de feestdagen door. Het is weer typisch Mexicaans geregeld alles op de laatste minuut en niemand die ons wat zegt,maar we krijgen hulp. Dus hopelijk kan het allemaal geregeld zijn voor volgend jaar. Het ziet erna uit dat 2010 voor ons een goed jaar wordt. Beiden werk, in een nieuwe en betere stad en met minder criminaliteit. Guadalajara bloeit als nooit te voren, geen drugsoorlogen, geen mafia praktijken en alles schijnt te floreren hier. Het is ook logisch, de grote oorlogen tussen drugsbendes en mafia was hier 10 jaar geleden, intussen zijn de oorlogen gewonnen en dat zie je terug in alles. Restaurants en bars openen als paddestoelen uit de grond, softdrugs wordt getollereerd en er heerst controlle op alles wat de openbare orde verstoord. Geen laveloze dronkaards op straat, geen vechtpartijen door jongeren en gewapende bendes, geen drugs pushing, zoals in Monterrey nu het geval is. Ik denk dat we dus een goede stap nemen en naar een meer “echte” Mexicaanse stad verhuizen, want de mensen hier zijn alles maar behalve gestressed, getergd en geweldadig. Iets wat ik in Monterrey niet zag, toen ik 2 maanden geleden terug ging.

Laten we hopen dat we nu ook eindelijk de weg kiezen die voor ons voorspoedig is. Het wordt een uitdaging om het weer geregeld te krijgen en vooral met een kind, maar we doen ons best. Als het allemaal goed uitpakt kunnen we eindelijk aan een toekomst denken en een huis kopen op latere termijn. En eindelijk samen leven. Was dat niet onze droom? Samen een toekomst opbouwen? Laten we hopen dat het allemaal goed komt en God danken dat Hij ons deze mogelijkheid bied. En na alles we eindelijk kunnen genieten van onze oogst en net als deze senioren genieten van een oude dag aan Chapala, een dorpje waar je echt nog kunt genieten van folklore en historie. Guadalajara is kort bij, dus we kunnen onze nieuwe omgeving goed verkennen, alvorens we ons besluiten hier terug te trekken aan deze heerlijke omgeving die alles bied wat je op je ouderdom zou willen en kunnen wensen.

Niet morgen, maar nu

Quote: “De essentie van grootheid is het vermogen om persoonlijke vervulling te kiezen in omstandigheden waarin anderen krankzinnigheid kiezen.” Sinds ik het boek weer onder ogen heb en sinds ik weer begonnen ben om te lezen hoe essentiëel het is om te slagen in het leven, is “te kiezen voor jouw”, me nu weer pas bewust geworden. Hoe had ik het kunnen vergeten? Want het boek heb ik eigenlijk al 15 jaar geleden in zijn geheel gelezen en menigeen na dit boek te verwijzen, en te vragen het ook echt te lezen, gelukkig gemaakt in hun eigen ongelukkig bestaan, ja zelfs te genezen van depressiviteit en wanhoop. Ikzelf heb door het boek te lezen en in de praktijk te brengen, mijn sprong kunnen maken, van Casino medewerker naar IT specialist. Genezen van ongelukkig te zijn en de sprong te wagen om weer gelukkig te worden, door voor ander werk te kiezen. Iets wat anderen niet voor mogelijk hielden. Om van een normale medewerker speelautomaten de sprong te maken naar een gerespecteerd en gevraagd specialist in mijn kunnen en vaardigheden. Niet meer te vragen: “Wat is mijn bestaan?”, “en wat wil ik?”, en “Waarheen brengt mij dit leven?” “Waarom werk ik elk weekend, kerstmis en nieuwjaar, als anderen plezier hebben en hun geld uitgeven aan de levensgeneugten die deze wereld bied”? De stap was IT, geregeld leven van maandag tot vrijdag en genoeg geld op zak om te kunnen sparen, en de geneugten van het leven te genieten.

Ik miste maar één ding in mijn leven en dat was een gezin, een familie, waar ik op terug kon vallen. Een vrouw, een partner, waar ik mijn succes mee kon delen . En ja, kinderen die ik mijn erfenis kon maken voor wat ik had opgebouwd en waar ik voor had geleefd. Ik dacht dat ik het gevonden had, en ja in zekere zin heeft me de sprong naar een ander leven (en Mexico) ook een familie en kind(eren) gegeven, maar mijn wens werd tevens een uitdaging in mijn eigen streven naar geluk en onafhankelijkheid. Hoezeer, ik nu pas inzie, wat anderen me reeds verteld hebben en gezegd hebben; doe dat niet, je gaat de verkeerde kant op, ga niet naar Mexico. Hoe stijfkoppig ik was in het vasthouden van mijn besluit. Het heeft mij uiteindelijk daar gebracht waar ik nu ben. Bijna alles ben ik verloren, maar dan ook werkelijk bijna alles, en ik zal hoe dan ook, het nooit meer terug krijgen, ook al werk ik nog zo hard. 42 jaar en je had alles en je hebt het allemaal weggegooid, voor een droom, voor een wens, een wens om een familie te hebben en te houden. Intussen heb ik ook met anderen Nederlanders kunnen spreken, maar allen zijn heel erg jong, mensen die hun leven nog niet opgebouwd hadden in Nederland en die hier een gelukkig bestaan hebben kunnen neerzetten, hoe hard dat soms voor hun ook mocht zijn en met al hun tegenslagen. Ze hebben zich weten te handhaven. Hoe vaak ik dan ook dacht; ik had hier 20 jaar eerder moeten zijn dan was het gemis niet zo erg geweest als ik het nu ervaar. Het gemis aan luxe, kwaliteit, een goede internet verbinding, om maar eens wat te noemen.

Het verschil tussen al die Nederlanders die ik heb gesproken, op een enkele na, en dan noem ik niet de senioren, is dat ze weinig hebben moeten achter laten, sommigen hadden net hun school verlaten en waren jong toen ze hun lief hier leerden kennen, sommigen hadden een goede baan maar zijn hier op jonge leeftijd goed terecht gekomen. Ik, met een salaris boven modaal, met een huis en 2 autos, 2 keer per jaar op vakantie, ziektekostenzorg voor modaal inkomen, en sociale zekerheid voor zeker 4 jaar als ik werkeloos zou worden heeft nu alles ingeruild voor; geen vakantie het eerste jaar, redelijk laag salaris en leven vanuit de rugzak. En iedere dag met die “race bus” naar het werk, waar een menigeen in Mexico zelfs tegen zegt: “ Nou dat hoeft voor mij absoluut niet meer”. Met nog geen 2 koffers ben ik hier naar Guadalajara toe gereisd voor een salaris van niets, vergeleken met Nederland. Het is net genoeg om te vergelijken met een bijstandsuitkering in Nederland, maar met minder zekerheid. Iemand met een bijstandsuitkering in Nederland heeft meer, dan ik met mijn salaris hier heb. En werk? Morgen kan het al voorbij zijn, contract of niet. Dat is Mexico, la vida loca.

Maar toch, is het allemaal wel zo erg als ik het beschrijf of is het alleen maar het ongenoegen van verlies dat me zo bezig houd. De realiteit dat je wat kwijt bent geraakt en het weer een tijdje duurt voor je het terug krijgt, het weer opnieuw beginnen, of het verlangen naar iets wat je nooit zou kunnen krijgen? Was het niet altijd in mijn leven zo, dat meerderen in Nederland op mijn werk tegen mij zeiden: “Rolf, je zult het niet worden, we zullen jouw nooit team leader, of manager van onze afdeling maken?”. En was het niet dezelfde Rolf die dat gewoon niet accepteerde, wetende dat je alles in je leven kunt krijgen als je het maar genoeg wilt en je daarvoor inzette. Ja zelfs ervoor moest vechten. Iets wat in mijn kindsjaren altijd al zo was! Ik kreeg het altijd voor elkaar, was het niet op deze manier dan wel op een andere. Iets wat ik weer moet constateren in mijn eigen vlees en bloed, mijn zoon. Hij weet als geen andere het toch weer voor elkaar te krijgen wat hij wil. Iets waar ik hem ook probeer voor te behoeden en te vertellen dat soms teleurstellingen in het leven genomen moeten worden, en niet altijd alles te krijgen is wat je wilt. Toch blijft hij volharden, net mij.

En toch kijk wat van mij geworden is. Met redelijke inspanning ben ik één van de meest gerespecteerde specialist geworden in mijn kunnen. Het bedrijf waar ik nu voor werk bied mogelijkheden, die ik nooit eerder had kunnen krijgen. Ik wordt betaald als een koning vergeleken met wat anderen verdienen, en ik kan ervan leven, RUIM. Geen biertje aan het eind van de week dat ik laat staan en ik leef mijn leven zolang ik kan. Eten, drinken en wonen is goedkoop in Mexico, genoeg om geld over te houden om een toekomst op te bouwen. Samen, want mijn vrouw werkt ook. Het duurt alleen wat langer als we gehoopt hadden door de malaise die wereldwijd heerst en “crisis” heet. Het gaat goed in Mexico, nog nooit dat een president eerder gezegd heeft dat er meer in IT geinvesteerd moet worden, dan nu. Het regent dan ook voor het eerst weer aanbiedingen in mijn email bus.

Ik kreeg zelfs aanbiedingen vanuit Europa en Amerika. Voor het eerst het gevoel dat er weer vraag naar je expertise en ervaring is, en dat dat alleen maar betekend dat het beter voor jouw en je gezin kan worden. Defenitieve uitslagen zijn er niet. Maar het gevoel te hebben dat je wereldwijd inzetbaar kunt zijn en dat er vraag naar je is, wie had dat ooit gedacht? Mijn vrouw is zelfs in de wedloop voor een baan bij hetzelfde bedrijf waar ik werk. Goh! Wie had dat ooit gedacht te werken voor de grootste computer firma van de wereld en dan ook nog samen in Guadalajara. Beter kan het niet worden, als we het dan ook nog allemaal geregeld krijgen met mijn zoon v.w.b. school enzovoorts kan ons geluk niet op na 1 jaar beven en hopen op beter. Zelfs mijn area manager, waar ik het goed mee kan vinden trouwens, heeft al toegezegd dat hij de komende jaren plannen met me heeft en mij zelfs naar een andere afdeling wil plaatsen, ja zelfs een promotie in aantocht zit te komen als ik kan bewijzen dat ik de Mexicaanse werkers kan motiveren naar het niveau te krijgen waar hij denkt waar hun zouden moeten zijn. Met mijn Europese ervaring en kennis zal dat geen probleem zijn. Dit jaar zijn we samen met kerst en nieuwjaar. Goh wat mis ik dat, samen met vrouw en kind. Niet morgen maar nu, is een boek wat ieder moet lezen, het maakt je vrij van je angsten en vragen die op je afkomen als je je levens pad bewandeld. Ik heb voor het eerst weer eens het gevoel dat we het kunnen maken en bereiken.

Maar ik denk niet alleen aan mijzelf, maar ook aan anderen. Hoe leuk zou het niet weer eens zijn, mijn moeder, vader en broer te kunnen zien en spreken. Nog mooier zou zijn, mijn zoon weer eens te laten zien aan mijn moeder, en vooral mijn vader. Een wens die ik heb voor kerstmis, ik hoef geen kadoos, als dit maar in vervulling gaat. Mijn zoon te laten zien aan mijn vader, het zou voor hem voor het eerst zijn dat hij zijn kleinkind zou kunnen zien. Laten we hopen dat volgend jaar zich een mogelijheid bied. Leven is kort, zo ook mijn vakantie dagen, het zou het mooiste geschenk voor mij zijn voor het nieuwe jaar. Laten we hopen dat de wensen dit keer eens in vervulling gaan. Niet morgen, en uitstellen, maar NU! En laten we hopen dat mijn vader de tijd heeft om ons te ontmoeten, mij en zijn kleinzoon. Voor het te laat is.