Voor ik dit verhaal begin, wat berust op ware feiten, wil ik eerst even duidelijk maken dat ik zeer veel moeite had om hierover te schrijven vooral omdat het in mijn directe omgeving is gebeurd. Maar ik dacht als ik het niet openbaar maak en de ware feiten niet aan het licht breng hoe de huidige exchange studentenwereld is in Mexico, het waarschijnlijk nooit iemand zou weten, en hopelijk help ik met deze blog wel toekomstige studenten die naar Mexico komen te beschermen, voordat erger gebeurd. En hopelijk een leuke ervaring mee naar huis nemen inplaats van een ontnuchtering of erger. Hetgene wat ik ga schrijven is triest en maakt me woedend, maar het is de huidige en ware werkelijkheid als je in Mexico studeerd of gaat studeren. Het is zelfs de trieste werkelijkheid voor iedere vrouw die in Mexico geboren is en leeft. Momenteel woon en leef ik samen met studenten die van alle continenten van de wereld komen, de reden dat deze informatie dan ook van eerste hand is, en geen fictie. Deze blog gaat dan ook over Terry een 21 jarige studente die naar Mexico komt om haar studie hier in een universiteit te volbrengen als exchange studente. De naam is veranderd om haar te beschermen.
2 maanden geleden: Terry neemt afscheid van haar familie in haar land en van haar vriend die ze net een jaar eerder heeft ontmoet en waar ze zo stapel verliefd op is geworden dat ze met hem clandestien getrouwd is na 8 maanden, want de ouders zijn een beetje van de oude stempel en in haar dorpje is het niet gebruikelijk een buitenlandse jongen te hebben, maar verliefdheid kent geen grenzen. Zij zelf is vrij, “open minded”, maar een beetje naief, ondanks dit weet ze haar mannetje te staan. Ze had al 2 jaar eerder ingeschreven voor als exchange studente naar Mexico te gaan, leek haar leuk om daar in dat mooie Mexico te gaan studeren wat ze eerder alleen van toeristenblaadjes gezien en gelezen had, haar land van passie, een land van haar dromen. Tropisch klimaat , feestjes, vriendelijke mensen, gastvrij, supermooie en prachtige stranden, en het lekker typische Mexicaanse eten. Wie wil daar nou niet graag studeren. Alleen is de werkelijkheid anders. Als student loop je dubbel risico, omdat je met een gevoel van vakantie naar dit land komt, maar de steden waar de universiteiten zijn, bieden niet de leuke stranden en of vriendelijke mensen die je in de toeristische oorden vind. Sterker nog er zijn mensen in Monterrey en Guadalajara die je al met vreugde staan op te wachten en maar voor één ding en dat is zeker geen vakantie gevoel.
Toen Terry in het huurhuis aankwam op zoek naar kamers leerde ik haar kennen als een opgewekte en vrolijke meid die er echt zin in had, eindelijk het land van haar dromen. Ze was vol lof over de ervaring die ze in haar korte verblijf hier had opgedaan en was zeker niet van plan om zich in te houden wat de feestjes en de geneugden van dit land betreft. Als student heb je aan dat laatste geen gebrek, genoeg feestjes die “studenten” organiseren en genoeg exotisch eten en drinken wat de moeite waard is om te proberen. Vrijheid en vakantie gevoel, overviel haar, en 3 lessen per dag en s’ avonds “disco life” geeft je bijna een gevoel van vakantie. “Studenten” tussen aanhalingstekens heb ik hier neergezet, omdat niet alle feestjes echt door studenten zelf georganiseerd worden, maar dat weet je in het begin niet als student, dus daarover later meer. En ja het is allemaal waar; de mensen zijn allemaal zoo aardig tegen je, vol met vragen over jouw land en hoe het is om daar te wonen, je krijgt al gauw een vertrouwd gevoel. Het laatste is trouwens waar, de mensen zijn daadwerkelijk allemaal heel erg aardig, maar alleen maar om één reden, ze weten dat je als buitenlander geld mee neemt en zij graag daar een graantje van willen meepikken, er zijn echter (helaas) ook mensen die zich alleen maar voordoen dat ze aardig zijn en je dat vertrouwd gevoel willen geven voor maar één ding, namelijk jouw. Je voelt je dan al gauw speciaal en ziet het gevaar van al die vragen en kameraadschappelijke gebaren niet. Vooral als je net als Terry een beetje naief bent en denkt dat Mexico net als jouw eigen land is, waar alle mensen die aardig tegen je zijn het ook werkelijk menen en eerlijk en oprecht zijn. Juist haar naiviteit en “open minded attidude” brengt haar, zonder dat ze het in de gaten heeft, in een veel groter gevaar dan ze ooit zou vermoeden. Het begint ook allemaal zo onschuldig, zo vriendelijk, zo amicaal dat je het niet eens in de gaten hebt al zou je al argwanend van nature zijn. De Mexicaanse opzwepende muziek doet de rest. Daarom dat het ook zo verradelijk gevaarlijk is.
Na regelmatig in sjieke kleding uit te gaan, want je wilt toch op je paasbest uitzien als vrouw als je uitgaat, raakt ze al gauw “bevriend” met allerlei soorten mannen die haar als een geschenk uit de hemel zien en haar een apart gevoel geven van vriendschap en kameraadschap. Tegen alle waarschuwingen in om deze mensen niet te vertrouwen en niet lichtzinnig te zijn en nooit alleen uit te gaan, slaat ze alle waarschuwingen in de wind en neemt haar eigen beslissingen en beslist haar eigen noodlot. Die zaterdag gaat ze dan ook, zoals ze al eerder gedaan heeft, naar een studentenfeestje georganiseerd in het centrum van de stad Guadalajara. Het hostell bied plaats voor aankomende studenten en organiseerd regelmatig deze feestjes, om zoals het heet het studenten samenzijn te feesten, in een poging tot verbroedering van deelgenoten. Ik ben zelf ook uitgenodigd op aandrang van één van onze huis studenten en besluit eens een kijkje te nemen . Het feest wordt in een voor lobby van het hostell op de tweede verdieping gehouden; een open ruimte die net genoeg plaats bied aan 50 personen, maar het zijn er wel 200 als ik ze tel. Het is er lawaaierig van de muziek, drukkend heet en klam, er wordt gerookt op plaatsen waar het niet mag en allerlei soorten studenten van allerlei landen nemen er hun plaats. Wie er echter ook zijn, zijn de echte organisatoren van het feestje, de drugskoeriers. Ik herken ze direct, te warm gekleed voor dit feestje en altijd die herkenbare witte hoed of “Stetson in white” hoofdbekleding, zoals ik het dan noem. Een vette in wit geklede man die zelfs ouder dan mij is neemt lachend een trekje aan zijn sigaret en neemt de meisjes die er zijn, al kijkend gretig in zich op alsof hij een keuze maakt uit een Wehkamp catalog en zijn grijns veraad al dat hij geen leuke dingen met hen voor heeft. Hij is waarschijnlijk de baas van het drietal dat voor hem werkt als drugskoerier.
Ik tref mijn medestudenten en zie ook Terry, sexy gekleed, ja zelfs uitdagend en naar mijn mening te “overdressed” voor deze party. Ze amuseerd zich kostelijk, maar vind het maar een beetje te “basic” zoals ik haar hoor vertellen, overstemd door de veel te harde muziek. Muziek die niet echt goed ge-dejeet is en ik hoor (ik ben kenner) dat het een amateur is die zijn laptopje met zelf gedownloade illigale muziek te gehoor geeft aan de menigte. Hoe dan ook, men danst erop, een somber succesje. Na 4 biertjes en wat geklets met mijn mede studenten hou ik het voor gezien, dit is niet de party waar ik graag wil zijn, vieze vloeren , smerige wc’s, veel te warm en veel te luid. Ik besluit dan ook om naar huis te gaan en neem een taxi. Terwijl ik afscheid probeer te nemen van mijn medestudenten mis ik Terry. Ik hoor van één van mijn medestudenten dat ze met 2 andere jongens nog ergens anders is gaan feesten. Ik hou het voor gezien en neem een taxi, in een louche buurt die ik niet alleen zou willen opzoeken na 4 uur s’nachts. Thuis aangekomen neem ik nog een biertje en ga naar bed. Diezelfde avond zou zich echter een gruwel verhaal afspelen die je niet ééns in films ziet. Terry is daadwerkelijk met deze jongens meegegaan en onder het mom dat deze jongens nog wat moesten ophalen, naar een huis meegelokt waar één van die jongens zou verblijven. Aan het huis aangekomen verzoekt men haar mee naar binnen te komen, want het zou wel even duren, maar niet langer dan 15 minuten. In huis bied men haar een drankje aan en toen gebeurde het. Het drankje was voorzien van
Rohypnol ook wel bekend als de “date-rape drug” of een soortgelijke drug.
Die avond van vrolijk leuke mensen en feestje, eindigde in een nachtmerrie voor haar en werd ze verkracht door 2 jongens zonder dat ze zich kon verweren. 2 net geklede jongens die waarschijnlijk in het criminele circuit zitten en zich voordoen als nette heren, hebben een litteken achtergelaten bij dit meisje dat ze nooit zal vergeten. De drugs houd normaal 3 uur aan en in die tijd is ze dan ook meerdere malen verkracht en zijn er fotos gemaakt van de verkrachting, het laatste wat ze zich nog kon herinneren. Ze is daarna op een taxi gezet en thuis half verdoofd aangekomen. 3 dagen later heeft ze haar koffers gepakt en is ze huiswaarts gekeerd en was haar avontuur in Mexico voorbij met een vreselijke herrinnering rijker. Iets wat dagelijkse zaak is in Mexico en ieder meisje schijnbaar niet weet als ze van een ander land komt is; dat hier in Mexico iedere 4 minuten een verkrachting plaatsvind, van vrouw tot meisjes van 12 jaar of jonger. Een statistiek die niemand in Mexico graag openbaart, laat staan de abortussen die illegaal gepleegd worden door dit feit. Een feit dat aandacht vraagt aan alle mensen in de wereld, omdat het in Mexico soms ook nog eens zo is dat als de dader gepakt wordt hij meestal vrijuit gaat. Meldingen aan politie geen zin heeft door de corruptie en soms tot erger kan leiden en schijnbaar geen enkele instantie in Mexico hier notie meer van neemt, althans voor buitenlandse meisjes, als dit gebeurd.
Naast de drugs criminaliteit onder jongeren, de aanpak hiervan en de bestrijding van dit soort diliquenten en met name deze met voorbedachte rade achterbaks handelende jongeren, wordt weinig gedaan in Mexico. Ik raad dan ook een ieder aan die net zo naief denkt dat het hier niet of nooit kan gebeuren hier meer gebeurt dan er geregistreed is, meestal uit schaamte door het mijden van duidelijk geformuleerde aangifte van het slachtoffer en zoals in Terries geval, helemaal geen aangifte. De kans dat je als buitenlands meisje wordt verkracht in dit land is 1000 x groter dan in je eigen land, mede ook door de macho cultuur en het gemis aan goede bescherming voor de vrouw en de wetgevingen hierop. Dit land is alles behalve vriendelijk en kameraadschappelijk voor vrouwen uit het buitenland, want een ieder is erop uit om zijn gerief of winst te behalen. “show me the money or otherwise your honey” is hier een lijfspreuk, voor opgroeiende pubers en adolescenten. Voor de sex diliquenten is dit land een vrij land om te doen wat en hoe het hun uit komt. En de meesten schrikken niet terug om je te vermoorden voor 20 pesos en er zijn maar weinig latijns amerikaanse jongens die respect hebben voor het vrouwelijk geslacht. Dat geld trouwens sinds kort ook voor het mannelijk geslacht, ook zij lopen net zoveel kans een soortgelijke ervaring op te doen als ze denken beschermt te zijn, omdat ze man zijn. Het is tijd dat hier echt aandacht voor komt, want ik denk dat de slachtoffers onder buitenlandse studenten en studentes velen malen hoger ligt dan verwacht, maar de echte statistieken achterwege blijven door onvermogen om de goede instanties te vinden of zoals in Terries geval zelfs geen aangifte te doen, in haar geval wilde ze alleen maar weg van deze wrede wereld waar een mensen leven niet meer waard is dan 20 pesos. En waar iedere opvang voor deze slachtoffers alleen maar een meer pijnlijke ervaring is dan de verkrachting zelf. Ik wil dan ook iedere student of studente bij deze waarschuwen om deze situaties als je hier studeert te mijden en nooit, maar ook nooit iemand vertrouwd, al is die latijns amerikaanse jongen toch "oooh zooo leuk" en vriendelijk.
En als je het even vergeten bent: Elke 4 minuten...
Het werk is al reeds een dagelijkse routine geworden, uitpakken van je laptop en de aansluiting ervan, de koffiezetapparaat uit de kast (het is een kleintje, grootmoeders stijl) en daarna eerst koffie zetten. Want die koffie-automaten die ze hier hebben, ach daar kun je alleen maar een maagzuur aan over houden, en ze zijn niet gratis. Aansluiten met het netwerk en dan de nodige applicaties openen zodat men ziet dat je online bent. Daarna eerst goed checken dat de koffie goed doorloopt want die filters willen wel eens schuiven, het is allemaal maar “made in China” goedkoop electro prul.Het schijnt goed te gaan. Pfff,.. mijn dag kan weer beginnen, eerst de koffie mok (kwart liter) vullen met suiker en melk. Het moet allemaal precies, want teveel verderft de smaak. Ok, dat is gedaan. Ik kijk even naar mijn buurman, hij is een echte Star Wars fan bemerk ik, sommigen maken van hun buro echt een speeltuin, hahaha. Maar goed ieder zijn eigen zeg ik maar. 
Eerst even mijn Gmail, Hotmail, Google en alle andere forums waar ik op zit checken. Intussen laad ik mijn zware Lotus Notes client en check ook even de bedrijfs email daaro. Het is nog al wat om aan de slag te kunnen hier in Mexico, intussen ratelt het netwerk op zoek naar mijn IP address dat ze mijn laptop gaan toewijzen en pruttelt de koffie voor mijn dagelijkse “wake up kick”. Het is een uur later en ik ga eens aan de slag. Eerst een sip aan mijn koffie mok, want lichamelijk welzijn gaat eerst zoals het handboek voor goede IT-ers aanduid. Dan even strekken voor de ergonomische precisie vast te stellen van de tafel en stoel, die trouwens niet verstelbaar zijn, maar ach, je stretched een paar keer per dag meer om dat goed te maken of gaat wat vaker buurten bij je kollegas. Eindelijk het werk kan beginnen. 
De airco blaast zachtjes, soms koel, soms ijskoud. Het woord “ergonomie” kent men schijnbaar niet in het Spaans Mexico. Daarvoor in plaats heb je een bivakmuts om je te beschermen voor de ijskoude airco en een warme jas om je nek te beschermen om geen longontsteking op te lopen. Iedereen trouwens hier. Ik heb al reeds 10 keer gebeld met onderhoud om het eens te komen te onderzoeken, maar het schijnt dat ze de voice mail niet kunnen interpreteren, het zal wel aan mijn gebrekkig Spaans liggen, zal ik maar zeggen. Alhoewel ik anderen intussen ook heb laten bellen. Ik heb intussen mijn eigen maatregelen genomen om mijn werk zonder problemen te kunnen voortzetten. Dikke jas, en muts als het wat koeler wordt onder deze airco die schijnbaar iedere keer wisselt van ijskoud naar koel en dan weer lauw warm, naar gelang het systeem het uitkomt, denk ik.
Naar een paar uur werken schijnt men besloten te hebben om de kabels te leggen in ons kantoor. Het is een geschreeuw van de ene naar de andere kant, het bevordert mijn concentratie niet echt om mijn werk voort te zetten, en ik besluit mijn hoofdspeakers op te zetten en naar wat muziek te luisteren, intussen probeer ik mijn werk voort te zetten. Dat men zulke werkzaamheden ook besluit om tijdens kantoor uren te voltrekken is mij een raadsel, maar goed. Ik heb vandaag een grote migratie voor te bereiden. Het schijnt mijn leven te worden, migraties. Migraties van systemen, migraties van gebruikers, mijn eigen migratie naar Mexico, ik lijk wel een IT-zigeuner. Sinds de laatste successvolle migraties van zeer belangrijke busines partners door mij, wil men niets anders meer heb ik het gevoel. Ach je moet toch ergens specialist in zijn, lach ik maar. Hoedanook probeer ik mij te concentreren. De dag verloopt gestaag. Ik kan mijn werk doen. Als je een keer bezig bent verloopt de tijd snel en kan ik mij al voorbereiden op de lunch. Even plasje, handen wassen, koffiezet apparaat even uitwassen met het toebehoor en de zaak weer netjes opruimen, “clean desk” noemen ze dat hier, jajaja, heeft weinig te maken met veiligheid. Ik zie wat kollegas mijn kant opkomen, we gaan eten, het is lunch tijd.
Aangekomen in de kantine kijk ik even welke maaltijden ze serveren vandaag. Het is iedere keer weer hetzelfde; rijst, bonenpuree en wortelen (en wat erin), daarnaast een stukje vlees of vis, naar gelang de dag van de week. Het ziet er allemaal kleurloos uit, bruin en geel. De soep is van hetzelfde en is iedere dag een raadsel of men het zout er niet in heeft laten vallen, neen, de kantines in Nederland zijn beter.Hier geen melk, of broodjes met kroket, of een heerlijke uitsmijter met spek. Of een fricandel met een zacht pistoletje, of een heerlijke goulash soep. 
Neen, iedere dag bonen en rijst met die flauw gekookte wortelen (en wat erin). Tuurlijk kun je voor een alternatief gaan: carne asada met tortillas of een gemende salade met van alles en nog wat, helaas gebruiken ze iedere dag dezelfde dressing voor de salades, wat niet altijd met verscheidene combinaties goed smaakt. Maar goed, soms kook ik ook wel eens in mijn nieuw appartement en neem mijn eigen prut mee, maar als ik het vergeet ben ik op deze keuken aangewezen.Niet dat het slecht is, maar ieder dag die bruin gele prak wordt saai na een tijdje. Het smaakt na een tijdje ook allemaal hetzelfde.
Na het eten gaan we weer aan de slag, het is intussen weer uren verder, ja je hebt hier een uur pauze. Moet je er ook gebruik van maken. Soms blijf je langer weg, niemand die daar wat van zegt. Je snapt het al werk hebben is een luize leven voor een Europeaan, vooral in de IT. Als je het werktempo en de werkdruk van ons in Europa gewend bent is dit echt een wandelingetje in het park. Soms wil men nog wel eens stressen, maar dat komt meer uit het feit dat men geen organizatie talent heeft en men van effectief inzetten van mensen hier, geen raad mee weet. Dan komt alles en iedereen in eens opdraven alsof de wereld vergaat. Datzelfde geldt voor vergaderingen, het zal ook nooit eens een vergadering zijn waar je nu eens uitwandeld en zegt van wow, dat was een leuke vergadering, hier heb ik wat van opgestoken. Meestal heb ik het gevoel alsof ik net wakker ben geworden. Enfin zolang men betaald en het niet verbeterd, waarom zou jij dan het voortouw nemen om het te veranderen, achteraan sluiten zeg ik maar altijd, net zoals bij alles hier in Mexico. Lekker aansluiten in de rij en niet mauwen. Nog even en we kunnen weer naar huis, lekker in die rollercoaster die men bus noemt; “hold your tight for your bumby ride” Ach en mijn werk? Morgen is weer een dag, ik pak het dan wel weer op...
