Werkeloos.

Waar zal ik het eerste mee beginnen? Om heel eerlijk te zijn ben ook ik voor de eerste keer met de mond vol tanden en heb ik het gevoel dat ik voor de eerste keer in mijn leven met de moed in mijn schoenen sta. Mijn vrouw werkeloos, ik werkeloos, mijn zoon werkeloos, maar gelukkig gaat hij nog naar school, dus hij leert en intussen leert hij mij Spaans. Dus zover geen problemen en dat is goed. Ik geef toe dat het eerste stukje (misschien gelezen door een één en een ander) zeer negatief overkwam. Normaal gesproken lees ik mijn publicaties zorgvuldig, voordat ik ze publiceer dit was in dit geval niet het geval. Maar het was dan ook geschreven uit de moed der wanhoop, waar waarschijnlijk binnenkort meer van mijn vrienden, kennissen, en misschien wel Europesche kollegas mee te maken gaan krijgen. Werkeloosheid!

Ja, er is mij een baan aangeboden, maar deze maalt maar door en intussen zit ik niet stil en soliciteer ik op alles wat maar mijn richting is, ik ben zelfs bereid om minder aan salaris te nemen en om zelfs naar een andere stad te reizen als het echt moet. Het bedrijf in Butil RUBBER Export wat we wilden opstarten in samenwerking met de lokale bevolking, is ons teniet gedaan door de incompetentie van de lokale dorpsbewoners en een oud rubber medewerker die dacht te weten ons te omzeilen door minder aan te bieden dan nodig was, "Lessons Learned".Intussen wilden we een bedrijf opstarten, maar de Mexicaanse collaboratie gewoon niet weet hoe te rekenen, en een verlies in spaargeld door reparaties van een auto die we kochten, en niet te vergeten, huur, gas, water en licht wat duurder uitviel. Sinds ik in Mexico terug ben loopt het geld me de deur uit om het zo maar eens te zeggen. En geen enkel teken aan de horizon die dat nog tegen houd. Sinds 3 weken betalen we alleen maar, en we betalen grof, en gaat het met onze voornemens om een zaak op te zetten alleen maar slechter, en ik praat niet over honderden pesos maar duizenden.

De geplande container met 20 ton export bleek alleen maar 7 ton te zijn, net niet genoeg om de onkosten te betalen. Intussen zit een bedrijf in Nederland met de logistieke onkosten en hebben de Mexicanen geen enkel benul dat ze de oorzaak zijn van een gigantische kostenpost, die wij moeten zien te vereffenen door gesprekken. Daarnaast is het zo dat we de leveranciers op hun verantwoordelijkheid moeten wijzen en dat is in Mexico lastig. Zonder de acceptatie van deze verantwoordelijkheid die ze moeten nemen, zal niemand een handel kunnen starten met Europa.


Daarnaast gaan de normale onkosten ook nog eens door en wat het dan ook nog eens erger maakt is dat deze klote prive scholen waar je kind op zit ook nog eens van alles vragen aan de kleintjes, zoals om chocolade te verkopen, extra geld aan de ouders, loterij briefjes, en ga zo maar door. Intussen zijn we dus niet alleen tijd kwijt aan onze eigen werkzaamheden,maar ook nog eens tijd kwijt om chocolade te verkopen voor een school die ons niks inbrengt, rijden we stad en land af om een interview bij te wonen wat ons niets opbrengt. Hebben we een taalbarriere om een geslaagd contract tot stand te laten komen en hopen we op God dat Hij een licht op ons laat schijnen, want het gaat niet goed. Gezegend diegene die ons helpt.....Ik hoop dat jullie Carnaval minder stress was!

Viva Holanda

Het zal je niet ontgaan zijn dat ik een aantal weken niet meer op mijn blog geschreven had en dat het bijzonder rustig bleef. Dat klopt; ik was namelijk in Nederland op bezoek bij mijn familie, nou ja, wat er nog van over is. Eigenlijk heb ik alleen mijn moeder gesproken en weer gezien. Mijn broer moest helaas een afspraak maken in het ziekenhuis om zijn arm te onderzoeken, wat enerzijds wel te berijpen viel na zijn zwaar ongeval in 2008, maar dat had ook een week later gekund, voor mijn gevoel. Vooral als je 3 weken geboekt hebt om alles en iedereen de gelegenheid te geven je te ontvangen. Het had niet mogen zijn, en het was juist voor hem waarom ik naar Nederland was gereisd, maar goed dat geeft weer aan hoe de verschillen liggen tussen families in Europa en in Mexico, net zo koud of warm als het klimaat, zal ik maar zeggen.

Gelukkig was ik druk genoeg om “oude” bekenden, vrienden en collegas van het werk te mogen ontmoeten. Het was weer een genot met mensen te praten die ik voor mijn afscheid ook nog regelmatig geconsulteerd had. Tevens was het leuk om ook oud bekenden weer eens te treffen en te zien, ervaringen uit te wisselen en de geschiedenis te herhalen wat we zoal samen hadden meegemaakt in het verleden. De dagen in Heerlen, Heerlerheide, Sittard, Maastricht, Amsterdam, Maasmechelen, Lanaken en Kerkade blijven daarom onvergetelijk. Het had echter niet zo koud en nat moeten zijn, want dan was de reis een stuk leuker geweest, maar goed het kon nu eenmaal niet anders. Het was een “once of a lifetime” vlucht naar Nederland en deze vlucht zal niet gauw meer terug komen en zeker nog jaren gaan duren voor ik weer terug kan om op vakantie te gaan naar Nederland. Mijn dank dan ook aan allen die mij zo goed en kwaad als het kon hebben kunnen ontvangen en waar ik een plezierige tijd mee heb gehad.

De mooiste avonden waren toch wel de avonden stappen in Heerlen en in Maasmechelen en Maastricht. Zelfs het casino van Valkenburg heb ik mogen bezoeken met een oud collega en ik kon gelijk oud casino collegas (Guido, Marcel, René, Lilly, Jenny) weer eens weerzien. Henk bedankt, om me toch weer op die plek terug te brengen die ik 11 jaar geleden vaarwel heb gezegd en waar nog steeds oud collegas die ik toen nog kende, er nu nog werken, een hand heb mogen geven. Het verbaasd je soms dat na zo´n lange tijd je toch nog met een lach mekaar kunt ontmoeten en leuke herrinneringen kunt ophalen. Ik ben daarom ook blij dat ik nog regelmatig contact met hun heb via mijn favoriete forums.

Het was ook soms eenzaam in Nederland en vooral als je in een gat als Bleijerheide je dagen moet doorbrengen. Met een gemiddelde van 8 uur zon per dag en met de meeste dagen bewolkt en donkergrijs, daarnaast dat alle winkels al om 6 uur dicht zijn en geen hond meer op straat is, is Bleijerheide echt niet de “place to be”. Geen aanrader voor toekomstig tourisme kan ik je zeggen. Goed de busverbindingen zijn geweldig en ook de “sprekende” treinen die jullie hebben zijn een welkome afwisseling, en in geen enkele vergelijking waardig met het dagelijkse gejakker van de buschauffeurs hier in Monterrey - Mexico. Maar als je bijna elke dag grijs tot zwart grijze bewolking hebt, en met regen of natte sneeuw, met een temperatuur van nog geen 5 graden maximum per dag, en in die “twilightzone” ook nog eens al die overstappen moet maken, is de lol er gauw vanaf.

In ieder geval het was weer eens goed om Nederland te mogen bezoeken en geloof me of niet ik ben toch weer blij thuis te zijn in Mexico. Leven op straat, warmte en zon, goedkoop, en nooit een saaie dag. Met dank dus ook aan allen die ik hier met naam en toenaam niet kan noemen (door de criminaliteit die er heerst in Mexico op sociale websites), maar die mijn reis naar Nederland zo´n leuke ervaring hebben meegegeven. Tevens mijn dank aan allen die ik niet heb kunnen bezoeken, maar die toch een e-mail hebben geschreven en aangegeven hebben het toch plezierig te hebben gevonden dat ik weer eens in het land was, ondanks dat we mekaar niet hebben gezien. Sommigen hebben vergeefs gebeld om nog een afspraak te maken, maar dat zullen we de volgende keer wel weer inhalen. Thanks to everybody and keep me posted by comments.