Morgen op straat? Niet dus....

Ik was een ieder nog een vervolg verschuldigd, anders hadden jullie misschien gedacht dat ik al werkeloos zou zijn, maar dat is dus niet het geval. Zie ook morgen op straat? Om een lang verhaal kort te houden, heb ik het allemaal maar eens zelf geregeld, in samenwerking met mijn vrouw die het meeste voor haar rekening heeft genomen om het management van Vedior duidelijk te maken hoe ´t dan wel allemaal moest. Intussen zijn we bijna een maand verder en ziet het er naar uit dat het nu, na heel veel kopieën en uren bezoeken aan de migratie dienst, de zaak ook duidelijk is voor de INM en we op een verlenging mogen rekenen. Burocratie!.. ze hebben er hier een handje aan.

Intussen ben ik in afwachting op gesprekken met IBM over de loonsverhoging (als die er aan komt) en een verlenging van mijn contract bij mijn huidige klant, voor een aantal jaren. Als je de economische malaise in Amerika bekijkt doen we het zo slecht nog niet. Momenteel hebben we andere kapsones aan ons hoofd en dat is het zoeken naar een geschikt huis voor ons, dat ook voor een aantal jaren ons van een dak boven het hoofd voorziet. Daarover echter meer in één van de volgende blogs....nog een aantal dagen en dan ben ik al een jaar hier. Tijd om eens wat broodnodige vakantie naar Nederland te boeken. Wanneer, hoe laat en hoe lang? Ik hou jullie op de hoogte.

De kerken zijn vol !!!

Lees ik onlangs bij mijn zapbrowsen een stukje in de NRC handelsblad dat de kerken leeg zijn in Nederland en dat het de jongeren zijn die massaal opkomen voor hun geloof bij de evenementen die daarvoor gehouden worden. Het stukje is weliswaar in 2006 geschreven maar het is nog steeds het beeld van vandaag in Nederland. Misschien is in Nederland de mix verkeerd en zou men het Mexicaanse voorbeeld eens moeten volgen, hier zijn namelijk de kerken overvol en is men genoodzaakt ieder uur een mis te houden om het publiek dat naar de kerk toestroomt een dienst te geven.

Waardoor komt dat? Heel simpel kerkdienst is een dagje uit voor de mensen hier en rondom de kerk is dan ook van alles te doen, met een grote markt geplaatst in alle straten die naar de kerk gaan. Het is een evenement, een happening, en voor de meesten de zondagelijkse behoefte, kerk en geloof in zijn hart te sluiten. Van heinde en verre komt men voor de mis in de Basilica de Guadelupe voor haar of zijn geloof te beleiden. Ook wij delen die zondag met vreugde om naar de kerk te gaan en aansluitend ons te tracteren op een wandeling over de marktplaats. We kopen dan heerlijke lekkernijen die we als lunch nuttigen en kijken rond, treffen familie leden en mensen die we kennen. Ook de kleine kinderen hebben hun pret met de springkussens en gaan daarom ook graag mee. Ook voor hun is het een dagje uit.

Zo hou je je geloof in ere en voed je kinderen netjes in je geloof op. Ook ik ben een trouwe katholiek geworden dankzij mijn vrouw, die het al vanaf kind als misdienaar heeft meegekregen. Ook de misdienst wordt hier niet door een pastoor of priester gegeven maar door de mensen en ze doen het samen, hoewel de pastoor of priester nog steeds de basis rituelen blijft doen is het een happening. Het mooiste is als de hosty wordt gegeven en iedereen daarna aan ieder om zich heen vrede toewenst. Aan het einde van de mis krijgt een ieder lokale informatie mee, zoals het starten van festiviteiten of cursussen trouwen etc. zo is een kerk niet alleen voor de mis, maar ook nog eens informatief. Misschien een idee voor Nederland?

Zie de fotos van één van de zondagse uitjes van ons:

"Hello, Dolly!"

Neen niet het liedje van Louis Armstrong maar de hurricane Dolly. Hij heeft ons gelukkig net geschampt en op een paar dagen regenbuien getracteerd die meer dan welkom waren. Er is verder niets gebeurd in Monterrey. Integendeel tot de andere omringende steden en kustplaatsen. Met name in de Golf van Mexico heeft de orkaan veel schade aangericht, dankzij de tijdige waarschuwing op het Mexicaanse nieuws en berichten op je zaktelefoon die sommeerden om thuis te blijven indien het niet echt noodzakelijk was de straat op te gaan, bleven slachtoffers uit. De beelden van de ravage na de storm waren apocalyptisch te noemen en velen zitten weer tot aan de enkels in het water, intussen zijn hulporganisaties opgeroepen te helpen in de getroffen gebieden.

Reclame ? Nee dank je!!

Herken je ze nog, och wat mis ik deze en dan het liefst in het spaans. Was het in het verleden al één grote ramp met reclame is het hier nog erger. Als je ziet hoe ze hier de reclame aan deur brengen schud je af en toe met je hoofd en werkelijk er is niets wat deze reclame piraten tegen houd. Kwam ik gisteren toch weer een bende tegen toen ik eindelijk thuis was van mijn werk, kon ik thuis de boel voor de deur ook nog eens gaan opruimen. Om moe van te worden. En als je ziet hoe idioot deze reclame afgeleverd wordt het is te gek voor woorden. Zie hier een echt staaltje van reclame piraterij. Erger dan grafity. Als je dan ook nog je vuilniszakken buiten hebt geplaatst is het al helemaal een ramp, kijk en huiver.

Reclame aan deur in Mexico:

Eén nacht op de eerste hulp... 1

Een jaar geleden was ik al eens eerder onder het mes moeten gaan voor een abcess in mijn onderrug. Was het niet dat toen de chirurgen anders besloten en een fistel behandelden i.p.v. mijn abcess te verwijderen. Samenvatting een dag eerste hulp opname, vele consults voor en na de operatie en 2 weken ziekteverlof. Een flinke kostenpost als je het allemaal optelt. En het heeft niets geholpen.

Door dit Nederlands staaltje van chirgurgen zakkenvullend werk is de situatie alleen maar erger geworden en is het abcess weer in versterkte mate teruggekomen en mijn fistel nog steeds actief. In nog geen 4 dagen tijd, was mijn abcess gegroeid van een pijnlijke aandoening tot de grote van een knikker met een doorsnede van 3 cm. De eerste hulp in Mexico, “clinica cinco”, besloot om het in eerste instantie te behandelen met anti-biotica en een spuitje tegen de pijn. De pijn bleef echter onhoudbaar, en het consult de dag ernaar bij mijn dokter in datzelfde ziekenhuis wees uit dat het veel ernstiger was dan aangenomen en deze heeft me dan ook met spoed doorgestuurd naar de eerste hulp, afdeling chirurgie, in het nabij gelegen “clinica dos”. Het zou, achteraf gezien, een hele ervaring gaan worden.

We nemen de auto en rijden naar het ziekehuis “clinica dos” voor mijn eerste hulp opname. Het gebeurd allemaal nog op dezelfde dag van mijn consult bij de dokter, geen wachttijden. Ik had die dag al een werkdag achter de rug van 8 uur en ik was blij dat ik geholpen zou worden, af van deze pijn. De avondspits is weer druk en we komen een half uur later pas aan met nog eens een 15 minuten zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Ik ben uitgeput met die pijn in mijn onderrug en alle pijnstillers die ik al had genomen dus ik besluit de auto onder een boom op een niet parkeerplek te plaatsen. Ik heb geen andere keuze, alles is vol. Sommigen staan zelfs dubbelgeparkeerd. We vervolgen onze weg verder te voet naar de eerste hulp ingang.

Aangekomen zie je taferelen alsof gisteren een zware ramp is gebeurd, overal zijn mensen. Sommigen zitten op campingstoeltjes op de stoep of aan de zijkant van de ambulance oprit letterlijk te camperen. In dezelfde oprit staan een paar verroeste oude autos geparkeerd, die zoals het schijnt hier niet thuis horen en zeker geen ziekenvervoer zijn, of toch? In de ingang van de hal liggen oude mensen slapend op de grond, dekens, plastic zakken met hun hebben en houden en een paar flessen water schijnt hun enige bezit. Sommige hebben wat te eten en nuttigen hun avondeten, het is intussen al half zeven s´avonds. De taco tent aan de overkant van de straat maakt overuren zoals het schijnt en iedereen dringt om een bestelling te maken, het is er levendig, en de straten zijn rumoerig. Ik heb geen honger en wil geholpen worden, ik wil af van mijn pijn.

Aan de balie geef ik mijn ziektekosten verzekeringsboekje en verwijskaart af, een welgevormde dame in uniform neemt de gegevens op, naast haar zit een in een blauw uniform geklede dokter. Mijn vrouw legt de situatie uit, geen ponskaartjes, geen routekaart, geen vragen. De administratie balie is oud en direct ernaast is de ingang naar de eerste hulp ruimte. Een security kijkt toe op de toegang of niet, vrouwen met kinderen op de arm, oude mannen geholpen door verpleegsters gaan in en uit. De zitplaatsen in de aankomsthal is vol, iedereen staat of ligt wachtend op hun naasten die al opgenomen zijn of nog opgenomen moeten worden. Kinderen hollen door de menigte al spelend tikkertje of krijgertje. Ik wordt vermaand de groep wachtenden aan te vullen. Nog geen 10 minuten later komt men mij halen, ik krijg schijnbaar een voorkeur behandeling en men laat mij voor gaan.

In het onderzoeks kamertje wordt ik nogmaals onderzocht, mijn vrouw legt de situatie nogmaals uit en de dokters onderzoeken ondertussen mijn onderrug. Het is inderdaad ernstig en ze besluiten mij op te nemen. Ik wordt in het gangetje achter de onderzoekskamer geleid, de gang is vol met bedden en mensen die net behandeld zijn of nog behandeld moeten worden ik kan het verschil niet zien. De rij stoelen die de zij van het gangetje flankeert is gevuld met mensen die aan een infuus hangen met infuusvloeistof. Sommigen hangen of leunen al kermend van de pijn, tegen de muur, de stoelen zijn oncomfortabel en hard, niet bepaald makkelijk met een onderrug ontsteking.

Bedden worden heen en weer geduwd, intussen probeerd een dokter gekleed in het groen een infuus aan te leggen bij de mensen zittend op de stoel, hij heeft een keukenwagentje bij zich met de gesteriliseerde naalden en infuusspullen erop. gelijktijdig proberen doktoren en verpleegsters hun dagelijks werk te verrichtten, de gang is niet echt breed en het leid al gauw met al die mensen die hun naasten bezoeken tot een opstopping. Zaktelefoons gaan aan en uit, iedereen is verhit bezig informatie te geven over de stand van zaken van hun naasten. Aan de andere kant van de gang staan zuurstof apparaten aan de muur, een oude man in vale kleding gekleed en slecht verzorgd uiterlijk hangt aan een infuus en heeft een zuurstof maskertje op de neus, naast hem een netjes geklede oude man met dezelfde situatie. Ze hebben schijnbaar astma problemen, iets wat met de hitte van 39 ° C en een luchtvochtigheid van 80% alleen maar erger kan worden, schijnt mij. Er is geen luchtkoeler en de ruimte voelt dan ook klam en warm aan. Arm en rijk zit naast elkaar, sommigen zelfs tegen elkaar aangeplakt.

Ik wordt vermaand te gaan zitten aangezien men het infuus wil aanbrengen, ik neem plaats in een hoek en wacht op mijn beurt. Naast mij zit een vrouw aan een infuus met een zak zo groot dat er makkelijk 2 liter in kan. De dokter probeerd verwoed mijn ader te vinden, wat niet makkelijk schijnt hij prikt dan ook 3 keer naast alvorens hij de juiste opening vind, de naald zoekt zijn weg en wordt afgeplakt, intussen wordt hij een paar keer geduwd door langstrekkende mensen en bedden. Ook ik merk dat. Het infuus zit er namelijk al in en iedere beweging van de dokter voel ik ook. De zak met infuusvloeistof lekt schijnbaar de opening is niet goed dicht en het drupt dan ook op mijn kleding. Eindelijk is hij klaar en ik hang aan 2 zakken infuusvloeistof. De pijn begint te zakken.

NOTE! alle fotos zijn als voorbeeld en geven niet de omgeving weer zoals die was.

Eén nacht op de eerste hulp... 2

Ik hoor schreeuwende kinderen van 2 of net 3 jaar zo luid dat me de tranen in de ogen springen, één kind heeft schijnbaar een armpje gebroken en het moet gezet worden, het kind schreeuwt het uit van de pijn en ik hoor het roggelen, snakkend naar adem zo´n pijn doet het. Alles gebeurd hier in het naastgelegen kamertje, er is alleen een klapdeur als scheiding, de kinderen die wachten beginnen zachtjes te huilen en verstoppen zich achter moeders, ook zij moeten naar de dokter. Ze zijn bang van al dat geschreeuw.

Een man wordt op de vloer behandeld, er is geen bed of stoel vrij, hij werd door politie agenten ge-escorteerd naar binnen gedragen. Het doet een beetje apokalyptisch aan. Alsof je midden in een rampen gebied bent beland. Na wat oplapwerk wordt hij snel op een net vrijgekomen bed geplaatst, hij moet naar de röntgen afdeling voor fotos. Even later komt hij terug en wordt weer meegenomen door diezelfde politie agenten.

Intussen worden de familieleden gemaand naar buiten te gaan en de gang vrij te maken, ze nemen meer plaats in dan dat de doktoren kunnen toestaan. Ze weigeren eerst naar buiten te gaan, besluiten dan toch te gaan, om even later dan toch weer binnen te komen. Mijn vrouw blijft aan mijn zijde onder het mom dat ik geen spaans spreek en zij als vertaler dient. Na 1 uur is mijn infuus leeg, ik krijg nog een pijnstiller toegediend, daarna wordt het infuus “afgedicht” met een injectienaald en een spuit zo groot als een hand, de vloeistof erin is hopelijk pijnstiller. Deze blijft daar zitten, de hele nacht. Anderen ondergaan hetzelfde lot en er zitten 3 mensen met een spuit in hun bovenhand te wachten op verdere behandeling.


Het zou uren gaan duren, naast mij ligt een vrouw kermend van de pijn in de buik, ze moet overgeven, roggelend, kotsend, ja zelfs biddend. Een zuster gemaand mij om ook te gaan liggen, ik twijfel even, na 18 uur ben ik wel moe, maar ik besluit te blijven staan. Af en toe neem ik plaats om te rusten, maar met de pijn in je onderrug is dat geen echte rust. Eindelijk is het dan mijn beurt, alhoewel, neen ik moet nog even wachten, een spoedgeval om 1 uur s´nachts, de chirurg besluit die eerst te behandelen. Intussen krijg ik ook een glimp van de chirurg te zien, met zijn zwarte scholk en zwarte hoofddoek lijkt hij meer op een hindoe in plaats van een mexicaan. Hij besluit mij na het spoedgeval te opereren. De papieren dat ik alle verantwoordelijkheid neem worden getekend, just in case.

4 uur in de morgen eindelijk wordt ik geholpen, intussen ben ik al bijna 24 uur wakker en ben blij eindelijk van mijn pijn verlost te worden, intussen is mijn infuusspuit al een keer vervangen en de verpleegster had dezelfde moeite aan de andere arm met het vinden van een passende ader, het zou achteraf allemaal een leuke kleur van de regenboog krijgen. De littekens van een avond eerste hulp. De ingreep is snel en in een half uur is men met mij klaar, ik voelde nog heel even het zuisen in mijn oren en was daarna vertrokken, volledige narcose. Wakker geworden schijn ik nog met mijn vrouw gepraat te hebben, ik kan het mij amper herrinneren. Ik wordt wakker in een gekoelde en koude ruimte, naast mij een jonge dame die ook net geopereerd is. Het voelt allemaal een beetje twilightzone aan.

Op de verkoever-kamer lig ik met nog 6 anderen in een kamertje niet groter dan 5 bij 6 meter. Vooraan de kamer staan stoelen opgesteld en een burootje voor de verpleegster, achter haar 2 verkleedkamertjes niet groter dan paskamers, met een gordijntje als scheiding. De kamer is niet goed onderhouden, kastjes en een bedgalg ontbreken volkomen, er is ook geen ruimte voor denk ik nog. Mijn spullen liggen aan het voeteinde, ik heb mijn mobieltje bij me, mijn enige communicatie met de buitenwereld, ik klamp me eraan vast. De gordijnen tussen de bedden geven een beetje privacy maar daar is ook alles mee gezegd, voor mij kan ik zo op de andere bedden kijken, vrouwen, mannen, oud en jong het ligt allemaal bij elkaar. Sommigen zijn niet goed dichtgedekt en je kunt de verbonden wonden zien. Omkleden is een kunst vooral als je naakt bent onder de groene overall. Ik slaap even in.

Ik wordt bruusk uit mijn slaap gestoord, de Bluto´s van de verpleegafdeling komen de oude vrouw naast mij ophalen, eindelijk denk ik nog. Haar gekerm hield iedereen wakker, ze heeft intussen wel 100 weesgegroetjes en rozenkransen gebid. Haar net zo oude man, gekleed met een cowboy hoed kan weinig voor haar doen. Intussen zijn er anderen bijgekomen, twee bedden kleven letterlijk bijna aanmekaar, er is geen plaats meer. Vooraan schijnt een groepje mensen zich verzameld te hebben, ze worden voorbereid op hun avontuur wat operatie heet, en ze moeten zich omkleden en het groene pakje aan doen. Sommigen is het wachten op de verkleedkamer te lang en kleden zich alvast in ogenschijn van iedereen om naast de stoelen. Het is bijna lachwekkend en te gek voor woorden, ware het niet dat het voor je neus gebeurd. Ik besluit niet langer meer te blijven en bel mijn vrouw op. Ze was intussen even thuis gaan slapen. De verpleegsters schijnen mij ontbijt aan bed gebracht te hebben valt mij nog op, de boterham ligt naast mij op mijn kussen en is verpakt in een servetje.

Het zou nog eens 3 uur duren voor ik kan vertrekken, het schijnt dat de dokter die me mag ontslaan zoek is, de verpleegsters willen mij zonder zijn goedkeuring niet zomaar laten gaan. Mijn vrouw aangekomen van thuis is hem aan het zoeken. We willen naar huis, ik wil mijn rust, de operatie was een success, de dagen ernaar zal ik thuis herstellen. Ik krijg 21 dagen ziekteverlof, dat klinkt goed. Ondanks deze ervaring was ik blij dat ik snel en efficient geholpen ben, de kennis die deze verpleegkundigen hebben is gigantisch. Ik heb dan ook respect voor deze mensen die werkelijk met ziekenzorg bezig zijn en als je ziet in welke omstandigheden verdienen ze een pluim. Mijn dank dan ook aan het personeel van “clinica dos” en “clinica cinco”. Het blijft hoedanook een onvergetelijke ervaring. Die dag toen we vertrokken was weer net zo druk als de avond tevoren.

NOTE! alle fotos zijn als voorbeeld en geven niet de omgeving weer zoals die was.

Sandra is getrouwd...hoera!!

Men begon in de familie al langzaam de vlag halfstok te hangen als het wonder niet was gebeurd, wat is gebeurd; Sandra, mijn schoonzus, en de zus van Sonia, mijn vrouw, is eindelijk getrouwd. En niet alléén dat! Ze schijnt ook nog in blijde verwachting te zijn.


Sinds ze haar nieuwe vriend Martin heeft leren kennen en sindsdien we flink op haar hebben ingepraat, dat ze haar dromen toch maar eens zou moeten laten schieten en deze trein zou moeten nemen heeft ze eindelijk haar ridder op het witte paard getrouwd.

Het is dan ook in blijdschap dat wij verkondigen niet alleen een nieuwe aanwinst in onze familie te hebben, maar ook dat er iets kleins op komst is om het front te versterken.

Laten we ze allemaal van harte feliciteren en alles wat wenselijk is toewensen, mogen ze een gelukkig huwelijk als ook een gezonde baby ter wereld brengen. Kaarten en gelukwensen kunnen jullie sturen naar mijn e-mail address of vraag het huis address via mijn email op.

Zie hier alle fotos van de inzegening van het huwelijk:

4 jaar

Het was eindelijk zover, het kleine mannetje wordt groter, 4 jaar zou hij nu worden. Hij had er meer naar vooruit gekeken dan wij om heerlijk te zijn. Iedere dag, vooraf zijn verjaardag, werd dezelfde vraag wel herhaaldelijke keren gesteld; “Wanneer is mijn verjaardag?.. Morgen? Krijg ik kadootjes?” Ik denk de kinderen van zijn leeftijd zijn allemaal hetzelfde als hij, maar deze keer was hij toch wel anders dan de voorgaande jaren, moest ik ontdekken, meer “volwassen”. Ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat hij nu beseft dat een verjaardag een leuke dag voor hem is met veel suikergoed en kadootjes en natuurlijk speciaal voor hem. Het is voor het eerst dat hij het beseft en mede door het feit dat hij alleen maar leuke dingen herinnerd aan de voorgaande jaren die hij ervaren heeft als een speciale dag.

Hij had ook al een lijstje gemaakt wat hij graag zou willen hebben aan kadootjes, aan eten en welke gasten moesten komen voor het feest. Ik vond het een beetje te ver gaan om heel eerlijk te zijn, een kind van 4 die de party bepaald en de regels stelt. Rafael is erg “verstandig” om het zo maar eens te zeggen en hij is wijs genoeg om zijn wensen kenbaar te maken, maar het komt erop neer dat pappa en mamma toch het werk moeten doen. Hoedanook we hebben hem de indruk gegeven dat hij de hele party zelf georganiseerd had en dat wij alleen maar ervoor gezorgd hadden dat de kinderen de uitnodigingen kregen. Het was al reeds begonnen vóór de zomervakantie van de kleuterschool.

Mijn vrouw heeft een dag verlof genomen om het feestje op school (kleuterklasje) te organiseren, en de kinderen werden op snoepgoed, pizza, muffins en limonade verwelkomt, de juf had een verjaardags party georganiseerd en alle kinderen hadden kadootjes voor hem meegenomen. Het klasje heeft de hele namiddag spelletjes gedaan en Rafael was het feestvarken. Daarna was het einde schooljaar. Leuk om zo het schooljaar te eindigen dacht ik nog, dat zullen vele kinderen later ook leuk vinden. Hopelijk vonden de ouders dat ook.

Het feestje thuis was van hetzelfde kaliber, alleen dat de “grotere” kinderen af en toe hun manieren verliezen tijdens het spelen en met schoenen en al op je bank rondspringen of met de “pinjata” ter opoffering door het huis marcheren. Het hele huis was de dag ernaar dan ook aan een grote schoonmaakbeurt toe. De laatste keer ook, dat ik het feestje thuis heb gehouden.

Ondanks het feit dat Rafael uitermate genoten heeft van het feestje was hij de dag ernaar niet zo blij met de kadootjes, de meesten hadden kleren meegenomen en weinigen hadden van te voren even gevraagd wat het kind zoal mist aan speeltjes, gevolg dat hij een film van CARS kreeg die hij al had en autootjes er niet bij waren. Gelukkig had hij nog de oma van Nederland die hem niet alleen al het goede en “gezonde” suikergoed opgestuurd had maar ook de goede kadootjes. Hij speelt met deze dan ook het meeste. Nederland blijft zijn thuishaven en het schijnt dat hij (net als ik) met plezier terugdenkt aan die mooie momenten van “verjaardag” en het feest dat erbij hoort.

Zie hier alle fotos van Rafael´s verjaardag:

Duitse GAS distributeur in Mexico?

Ik was even perplex toen ik het reisje naar Victoria en daarna naar Mante maakte; zie ik daar in deze afgelegen plek een Duitse buitenpost? Ja waarempel het klopt allemaal en zelfs de adelaar en duitse vlagkleuren ontbreken niet, maar waarom in Mexico, waarom deze kleuren?

Navraag later leverde het volgende op. Het schijnt dat Duitsers gevestigd in Victoria Tamaulipas MX de GAS distributeurs (ComVicSA) bij uitstek zijn hier in de buurt. Zij leveren zeer herkenbare witte met duitse adelaar voorziene gasflessen die gebruikt worden door de omwonenden. Hier in deze streek heeft namelijk meer dan de helft van de bevolking in deze staat geen directe gasaansluiting aan huis en wordt nog (zoals wij dat nu nog van de camping kennen) op gasflessen gestookt en gekookt. Tja, zo zie je maar weer, waar Deutsche Gründlichkeit niet allemaal goed voor is. Goed zo jongens!!