Beste vriend,
Hoe gaat ie? Het is alweer een tijdje geleden dat we mekaar ge-e-mailt hadden en of gesproken dus ik dacht laat ik eens de Google nemen :) Momenteel zit ik in Guadalajara Mexico en werk voor IBM - Global Business Services. Ik ben momenteel bezig met een Agile project voor software development en 't is een leuke uitdaging. Zoals gewoonlijk in Mexico gaat weer alles zijn tijdje duren en hopelijk bied mij dit project een baan voor langere tijd. In ieder geval steek ik er een heleboel van op en kan ik mijn kennis op het gebied van software ontwikkeling en beheer in Lotus Notes weer eens op een hoger peil brengen. Het salaris en uren zijn in ieder geval beter geregeld als in Cemex en ik moet me gelukkig prijzen deze baan te hebben, vooral in deze tijden van financiële crisis.
Mijn vrouw werkt ook en zit bij een telecommunicatie bedrijf dat te vergelijken is met Vodafone. Ze heeft daar een interessant project als technisch project manager en het project houd zich bezig met het ontwikkelen van nieuwe software voor de nieuwe lijn telecommunicatie in Mexico. Een soort iPhone 3G pakket, maar dan meer op de techniek en de ontwikkeling van het nieuwe speeltje gericht, dan marketing en sales. Leuke baan voor haar ook. Ondanks dat we beiden werk hebben wonen we niet meer bij elkaar en hebben we nu een soort van LAT relatie. Zij is nog steeds in Monterrey met mijn zoon (die daar ook naar school gaat) en ik werk en woon hier in Guadalajara.
Guadalajara is daarnaast stukken beter dan Monterrey moet ik ontdekken en niet zo extreem in klimaat. Hier is het meer een soort Nederlandse zomer zal ik maar zeggen met veel regen en af en toe een welkome afkoeling 's nachts. In Monterrey daarentegen is het constant veel te heet en veel te vochtig, en in de winter extreem koud. We zijn dan ook voornemens om zo snel mogelijk naar Guadalajara te verhuizen en hier een huisje te huren. Het is hier namelijk ook veel goedkoper leven dan het dure Monterrey. Daarnaast is het hier een stuk veiliger. Monterrey wordt de laatste maanden geteisterd door drugs oorlogen en criminele bendes en wilde schietpartijen op straat zijn geen uitzonderingen meer. Monterrey is dan ook permanent bezet door het leger en je ziet voortdurend militaire politie patrouilleren. Daarnaast zag ik (toen ik de laatste keer weer eens in Monterrey was) dat het begint te verpauperen. De straten wel geasfalteerd maar de lijnen en signaleringen ontbreken volkomen, de huizen worden nog steeds niet onderhouden en het mooie Fundidora park wat ooit 2 jaar geleden is geopend voor het wereld forum is bijna leeg en ligt er somber bij wegens gebrek aan onderhoud. Een park wat nota bene opgericht was om de stadsbevolking tegemoet te komen in vertier en uitgaan, ligt er nu een beetje verlaten en eenzaam bij. De restaurants zijn er duur en de kwaliteit is er enorm gedaald, dat is in Guadalajara trouwens juist het tegenover gestelde, het gaat uitzonderlijk goed in deze stad. Het heet ook niet voor niets de "Silicon Valley of Mexico" en het schijnt dat men flink investeert in deze stad.
Intussen ben ik weer op zoek naar een nieuwe baan in Nederland (dit keer serieus trouwens) en eindelijk na maanden analyseren en discussiëren met mijn vrouw heeft ze toegegeven dat Nederland nog zo gek niet was. Vooral als je ziet dat we hier voortdurend in onzekerheid leven v.w.b. de toekomst van een vaste baan en persoonlijke veiligheid. Financiële crisis, Mexicaanse griep, incluis onze 5 maandelijkse werkeloosheid in Februari tot Juni 2009, heeft haar eindelijk tot inzicht gebracht dat Mexico voor startende gezinnen met geen geld achter de hand niet zo makkelijk is. Voor ons is het een voortdurende strijd het hoofd boven water te houden, laat ik even zwijgen over de gevaren die we dagelijks lopen als burger en niet de bescherming krijgen die we in Nederland wel gewend waren. Toen ik haar de laatste weken dan ook verteld heb dat ik niet meer naar Monterrey zou terug keren en dat ik hier wil wonen, is ze dan ook bijgedraaid. Natuurlijk ziet ze nu ook in dat de 15 uur die je kwijt bent aan werken en reizen per dag, niets oplevert met het schamele loon wat je hebt, en werk in Mexico hebben geen garanties voor de toekomst bied. Het kan morgen weer voorbij zijn en we staan weer ons spaargeld op te eten. Voor een startend gezin met kind is dat funest en afdalen in armoede en leven in soberheid wordt dan opeens zo reëel dat je je afvraagt of dat wel opweegt tegen het geen wat je hebt achtergelaten. Daarnaast is het voor onze zoon beter in Nederland naar school te gaan en daar zijn toekomst te vinden en bied Europa mijn zoon betere kansen om een leven met kwaliteit en veiligheid te hebben dan in Mexico.
Daarnaast is alles hier zo hopeloos on-efficiënt en kent men geen kwaliteit, als je de kosten daarvan optelt ben je duurder uit dan in Nederland. Als je alleen al kijkt naar de auto die ik tweedehands gekocht heb ben ik intussen meer geld kwijt dan als ik een nieuwe had gekocht. En niemand, maar ook niemand die kundig nog professioneel genoeg is om aan de auto nu eens eindelijk dat te maken wat gemaakt moet worden. Daarnaast heb je garantie tot aan de voordeur. Dus het kost je veel geld, tijd en moeite en je bent nog niet klaar. Zo is het met alles hier, of het nu om auto's of huizen of elektronisch apparatuur gaat, het is allemaal "kloemel". Ik heb dan ook eindelijk het besluit genomen "no matter what!" weer terug te keren naar Nederland, of in ieder geval Europa. Dat die terugkeer nu even niet gaat omdat het in Nederland ook slecht gaat (in de hele wereld trouwens) en een kans op de arbeidsmarkt voor mij klein is, hebben we dan ook besloten om eerst naar Guadalajara te verhuizen, en komend jaar de voorbereiding gaan treffen om terug te keren. 2010 zal dan ook een nieuw jaar voor ons worden en hopelijk kunnen we snel weer terug naar Nederland. Dat ook deze stap niet makkelijk gaat worden zijn we ons bewust.
Intussen heb ik 2 aanbiedingen gekregen om een baan te krijgen in Nederland waar ik op ga reageren (Nee heb je, Ja kun je krijgen). Beiden hebben me aangeschreven dat ik in hun profiel pas voor de mensen die ze zoeken. Ik ga hier dus mee beginnen, en hopelijk bieden zich nog andere kansen het komend jaar 2010, zodat we eindelijk weer terug kunnen. Natuurlijk zou ik weer bij jouw bedrijf willen beginnen, maar ik denk dat ook jouw bedrijf erg te kampen heeft met de crisis. Ik wacht daarom ook af, en verander pas mijn oude schoenen als ik ook echt nieuwe heb. Voorlopig hebben we beiden nog een baan, zou het echter niet lukken hier in Guadalajara voor het komend jaar, ben ik zelfs bereid eerder terug te komen en een baan te zoeken in Nederland, Duitsland of Spanje. Met mijn talenkennis en intussen internationale werkervaring zal dat hopelijk geen probleem zijn.
Zo je bent weer op de hoogte, laat me horen hoe het met jouw gaat en als je wil, geef me wat info over de arbeidsmarkt in de IT momenteel in Nederland e.o. Ik ben trouwens bereid alles aan te nemen als er zich kansen voordoen. Ik hoop dat ik snel weer van je hoor en hopelijk kan ik je over een aantal maanden wat meer vertellen over de plannen die we hebben om te repatriëren. Hoe het ook zal gaan, ik kom terug naar Nederland binnen nu en een jaar! Hopelijk is God aan onze zijde om de goede weg in te slaan.
Groeten, keep me posted and don't be a stranger...
Sinds ik ingetrokken ben in mijn appartement wat hier “depa” heet moet ik mijn keuken, woonkamer en eetkamer delen met studenten. Ieder heeft gelukkig een eigen kamer en kan daar zijn eigen privacy opzoeken, zo ik ook. Ik beschik over de zogenaamde “luxe kamer” en heb een toilet en badkamer voor mij alleen, terwijl de studenten een douche, wc en badkamer moeten delen. Gelukkig zijn er in het huis 3 douches en 4 toiletten en dat helpt mekaar uit de weg te gaan, althans voor de studenten. Ik heb er wat minder last van aangezien ik niemand hoef toe te laten in mijn douche/wc voorziening. Ik betaal ook wat meer (althans dat is zo geregeld en afgesproken met de verhuurder) dan de andere studenten. Ik moet er echter achter komen dat wat ik aan “korting” krijg de studenten bij betalen. Zit ik op een goede afgesproken prijs, betalen de studenten ietsjes meer, maar zonder de privé douche en wc. Ach je moet niet alles delen met elkaar.
Ik ben intussen een soort van opzichter voor deze soms 2 meter studenten en men luistert niet altijd naar de coach ,maar ik bemerk dat ik wel degelijk een soort balans breng in het geheel. Men heeft nogal eens de neiging om het huis af te breken als er niemand tussen komt. Ik verhoed hun dan van erger en soms voor onvoorziene onkosten. Daarnaast speel ik een rol als adviseur, maar het advies niet ieder ter harte neemt, gezien onze laatste vrouwelijke studente die dacht het wel allemaal beter te weten. Ze heeft haar ongehoorzaamheid duur moeten betalen betalen, de reden dat ze nu al naar huis is. Mijn blog “4 minuten” spreken boekdelen. Alhoewel, ik nu een andere mening toebedeeld ben en nu ik het allemaal wat anders gehoord en geanalyseerd heb en waarschijnlijk haar toedoen en plotseling vertrek niet de reden is geweest, wat ons is verteld. Daar wil ik echter voor de veiligheid van mijn medestudenten en mijn eigen familie echter niet dieper op in gaan en passeer dit stuk als afgesloten. Ik zal het wel in mijn boek verkondigen, als ik deze blog dan ook als boek ga publiceren. Helaas dwingt mij het openbaren van specifieke gebeurtenissen die ik persoonlijk heb meegemaakt niet altijd in deze blog te zetten. Ik hoop hiermee voldoende uitleg te hebben gegeven. Er is in ieder geval meer te vertellen dan ik schrijf.
Als ik naar mijn studenten kijk en soms moet meemaken hoe ze hun tijd verdrijven is dat bijna te vergelijken zoals ik was toen ik puber was. Alles is lol. Voetbal of tennis spelen in huis is soms van toepassing, maar huishoudelijke activiteiten zoals schoonmaken en huisvuil buiten zetten is een ongekende voor de meesten. Regelmatig optreden en hun op hun verantwoordelijkheden wijzen is het enige wat ik herhaaldelijk doe, per slot van rekening hebben we huisregels. Niet dat daar altijd naar geluisterd en gehoor aan gegeven wordt, maar als het echt te bond wordt en ik er wat van zeg is men bereid mee te helpen. De meesten zijn soms ook voor weken niet in het huis en gaan vakanties nemen, omdat hun lessen dat toelaten, en men hoort en ziet van hun dan ook weinig. Goede raad is soms duur en menigeen volgt niet altijd mijn goede adviezen op, zoals het thuislaten van credit cards et cetera. Hoe vaak ik hun geadviseerd heb geen credit cards mee te nemen en gewoon eenmalig cash geld te pinnen en daar hun uitgaven wekelijks mee te betalen. De meeste studenten zijn het echter zo gewoon van thuis uit om een credit card op zak te hebben, dat voor hun een advies om deze thuis te laten, een advies voor doven is. Gevolg dat deze week een mede student zijn credit card kwijt was, de gevolgen zijn voor hem, want voor het terug krijgen en de boel regelen dat er geen geld opgenomen kan worden op die kaart is in Mexico een tijdrovende taak. Intussen zou al duizenden euro's van zijn bank afgerekend kunnen zijn, zonder dat hij daarvan snel op de hoogte is. Want alles is hier behalve snel geregeld.
Intussen beginnen de medestudenten het in te zien dat ik gelijk had en doen zoals ik had aanbevolen, maar intussen is er toch weer een slachtoffer gevallen, met het gevolg dat hij waarschijnlijk de komende maanden rustig aan moet doen voor hij een nieuwe credit card en of geld heeft. Ach, het zijn wat dat betreft net kinderen ze moeten eerst hun hoofd stoten voor ze naar pappa of mama luisteren. Daarnaast moet ik constateren dat de meeste studenten geen enkel benul hebben van huishoudelijk schoonmaken en of hygiëne. Als je hun kamers soms ziet is het net of er een oorlog heeft gewoed en niemand die het interesseert om het schoon te maken. Dat in Mexico meer huismijt, stof en erger in je kamer kan komen en dat tot ziektes kan lijden is een ongehoorde boodschap aan deze jongeren die denken het leven voor zich te hebben en krachtig genoeg zijn om het te overleven. Dat intussen al 2 studenten naar het ziekenhuis moesten voor bloedonderzoek omdat ze zich niet goed voelden en men er achter kwam dat dit door een virus en/of bacteriële infectie kwam heeft men afgedaan als een griepje! Dat het het wel eens door hun "opgeruimdheid" zou kunnen komen en niet schoonmaken van hun kamers wordt afgedaan met; “Ach dat zal wel niet!” Eigenwijs. Toen ik de student in kwestie geholpen heb zijn kamer te desinfecteren met gloor en schoonmaak middel was hij na 1 week van zijn lijden verlost. Helaas is dat niet doorgedrongen tot de andere medestudenten.
Daarnaast is het tijdsbesef waar deze medebewoners in leven niet altijd even prettig. Ik heb een student uit Australië die nog steeds in de tijdzone van Australië leeft. Deze begint dan om 10 uur s’ nachts zijn eten klaar te maken en omdat ik naast de keuken “woon” hoor ik alle potten klateren en rammelen. Om 12 uur wordt dan gegeten en ik vraag mij af of dat wel gezond is. Herhaaldelijk aanspreken op zijn gedrag wordt afgedaan als tijdelijk, we zijn inmiddels 2 maanden verder en hij is niets veranderd. Laat staan de rommel die eigenlijk direct opgeruimd dient te worden als men van de keuken gebruik maakt. Als ik dan om 7 uur s’ avonds van mijn werk kom, is het een bende van afwas en onverzorgde keuken. Je kunt je voorstellen dat ik dan ook geen zin meer heb om nog mijn eigen potje kaar te maken. Om dat te voorkomen bereid ik mijn eten op zaterdag of zondag voor, voor de hele week en als de studenten meestal weg zijn. Dan heb ik de keuken voor mijzelf en kan mijn zaken klaar maken voor de komende week. Ik vries dan ook alles in en alles is hygiënisch verpakt. (grootmoeders stijl) Als ik dan wat nodig heb s’ avonds neem ik wat crackers met een blikje vis, of ontdooi wat van mijn eigen zelfgemaakte prut. Het is behelpen, maar goed je leeft samen en probeert samen eruit te komen. Nu na maanden heb ik wel het gevoel dat men wat meer naar mij luistert en extreme uitwassen achterwege laat. We hebben mekaar geaccepteerd om het zo maar eens te zeggen. En voor mij is het eigenlijk ook wel leuk om met die jongens te praten, dan alleen te zitten op een hotel kamer zoals de eerste maand. Voorlopig komen we er wel uit met elkaar, maar het is alles behalve ideaal. Het verlangen om weer met je eigen gezin samen te leven en s’ avonds aan tafel te zitten is groot, je mist veel. Maar goed het is hopelijk maar tijdelijk.
