Hoewel Guadalajara een miljoenenstad is, heeft het het karakter van een provinciestad behouden. In heel Mexico staat Guadalajara bekend als een plaats waar het goed toeven is. De stad wordt dan ook wel als 'meest Mexicaanse stad van Mexico' gezien. De hoedendans jarabe tapatío komt van oorsprong uit Guadalajara, en ook veel mariachi-orkesten vinden hier hun oorsprong. Daarnaast is de staat Jalisco bekend om zijn stad Santiago de Tequila bekend vanwege de gelijknamige alcoholische drank tequila. Het agavelandschap en de oude industriële faciliteiten van Tequila zijn sinds 2006 opgenomen op de lijst van werelderfgoed en liggen niet ver hier van Guadalajara vandaan. Ik heb hier ook eindelijk Nederlanders getroffen en gesproken en het schijnen er in totaal 30 te zijn die hier hun leven hebben opgebouwd. Sommigen werken zelfs bij het bedrijf, waar ik werk.
De stad bezit twee universiteiten, de Universiteit van Guadalajara en de Autonome Universiteit van Guadalajara. Verder is Guadalajara een aartsbisdom. De luchthaven van Guadalajara is de Don Miguel Hidalgo y Costilla International Airport. De stad noemt zichzelf de Silicon Valley van Mexico. Silicon Valleybedrijven als General Electric, IBM, Hitachi, en Hewlett Packard hebben vestigingen in de stad of in de buitenwijken. Het is dan ook de reden waarom ik hier werk en hier nog werk te vinden is. En ik moet zeggen het heeft van dag 1 dan ook een goede indruk op me gemaakt. Het normale introductie schema waar ieder aanstaande IBM-er mee te maken krijgt was ook in mijn geval aan de orde. Heel anders dan toen ik bij Cemex voor IBM moest gaan werken, 2 jaar geleden. De eerste dag in Guadalajara was al speciaal: ophalen door een account manager (in mijn geval een vrouwelijke) en voorstellen bij de receptie van IBM, security van IBM, en daarna voorstellen aan mijn supervisor. Alle voorzieningen werden getroffen op de eerste dag en ik had zelfs mijn badge op de eerste dag (iets wat bij mijn vorige werkgever 6 maanden duurde). Ik kreeg mijn werkplek toegewezen en mijn begeleider die mij moest introduceren op mijn werk. Alles bij alles heeft het toch nog 1 week geduurd voor ik echt aan de slag kon (burocratie is ook hier Mexicaans). Maar daarna was het dan ook aanpezen, tijd werd niet gespaard. Cursussen en opleidingen waren de eerste dag al aan de orde, daarnaast je laptop configureren voor de speciale applicaties en het heeft toch nog een week of twee geduurd voor ik werkelijk alles bij elkaar had, maar dan kan je ook aan de slag. Toch wel heel anders dan bij mijn vorige werkgever.
Ik werd gelijk voor een aantal projecten weggezet en deze heb ik inmiddels met succes kunnen afronden, tja daar kwam ik ook voor. Dus Guadalajara was een succes voor mij, vanaf de dag van mijn aankomst. Minder was dat ik voor het eerst er alleen voor stond maar dan ook werkelijk met alles, in taal maar ook in het regelen voor mijn zaken. Een tour of duty kan ik het noemen. Niemand die mijn handje vasthield en voor mij vertaalde, in tegenstelling tot Monterrey (merkte ik) kon ik hier veel beter uit de voeten met mijn gebrekkig Spaans. Er was ook niemand (zoals mijn vrouw in het verleden) die mij wegwijst maakte in zaken en zelfs al was ze er geweest ze had het niet geweten, ook GDL is voor haar onverkend terein. Voor de rest is het allemaal zelf uitzoeken geweest en heel veel lopen. Ja, sinds ik in Guadalajara ben loop ik kilometers, sinds ik geen transport heb dan alleen de publieke bus of de werk-bus, is lopen het enige vervoer middel waar ik mij vandaag op kan garanderen en op tijd zijn is een andere uitdaging, want nu je geen transport hebt moet je er ook vroeger uit. 6 uur 30 slaat de klok door de week dan ook voor mij, iets wat ik vroeger nooit heb gehoeven, althans! Toen ik jong was en naar mijn werk in Heerlen moest bij M&S Heerlen, daar moest ik inderdaad heel vroeg op. Ook nu, zoals toen, kost verslapen dan ook gelijk geld en veel moeite om op het werk te komen.
Kon ik vroeger in mijn auto stappen en tijdens het reizen naar Eindhoven of elders, telefonisch via mijn oor-telefoon zaken regelen (intussen luisterend naar de radio) en aangeven dat vergaderingen wat later bezocht werden door verkeersdrukte, is dat heden niet meer mogelijk. Je loopt vandaag naar je busstation (10 minuten), en je hoopt maar dat hij (de buschauffeur) je meeneemt, zoniet moet je wachten tot de volgende bus. De publieke bus neemt je mee naar je bestemming om de werk-bus te nemen, intussen zit je wel opgepakt met 35 andere Mexicaanse werknemers hangend aan een stang te racen naar de volgende bestemming. En dit gaat niet zoals in Nederland, neeen, dit gaat echt Mexican style! Racen, hard stoppen, zelfs autos inhalen op plaatsen dat het niet mag, blokkeren, vol in de remmen, vol in de versnelling de bocht nemen en ga zo maar door, ik noem het dan ook de “shaky and bumpy ride” wake up call, een beetje de Harry Potter deel 3 Knight Bus situatie. Nu begrijp je ook hoe de Mexicaanse filmmaker die deel 3 van Harry Potter voor zijn rekening nam, aan het idee kwam met die bus, dat had hij van zijn eigen land. En ja, het is verwonderlijk, maar er zijn mensen die zelfs met deze hobbel, shake en bijna ongelukken bus kunnen slapen. Tja, als je bedenkt dat de meeste mensen soms 3 banen hebben om het hoofd boven water te houden dan kan ik mij er wat bij voor stellen. Leven in een grote stad is niet voor allen een geweldige ervaring en zijn zelfs slechter af dan ik. Dan moet ik mij opeens realizeren dat ik beter af ben dan hun. Ik bedoel de constructie bouw medewerker die in de bus stapt met zijn pikhouweel van een meter, omdat dat zijn inkomsten is, en als hij het verliest, kost het hem een maand salaris, is niet de toekomst die je je wenst.
Het bevestigd ook maar weer eens dat je niet gewenst bent als buitenlander met een tas van “supra” omdat een ieder weet dat je bij een ander ras van werknemers behoord, ze ook niet snappen waarom je de bus moet nemen. Dat het alleen maar een tijdelijke oplossing is voor je, snappen ze ook niet. Als je een tas van “supra” kunt dragen dan heb je ook een super inkomen, wat doe je dan in een publieke bus? Tja, dat is precies wat ik mij ook afvraag. Ik heb een paar keer mijn IBM werk-bus gemist. Dan is de tragedie bijna niet meer te overzien en de loopgraven bij Harskamp van het Nederlandse leger zijn daar niets tegen.
Je moet dan letterlijk door het stof met je “supra” tas (waar je laptop in zit) en ook maar weten waar je moet uitstappen anders loopt het helemaal verkeerd af. Nu was ik in het Nederlandse Luchtmacht onderdeel (12 GGW en LIMOS), waar ik geweest ben een uitstekende kaartlezer, en dus weet ik mijn doel wel te bereiken, maar het zijn Nijmeegse driedaagsen dat kan ik je vertellen. Vooral als een klootzak van een bus chauffeur je ook nog aan de verkeerde plaats af zet, gewoon Mexicaanse lol. Dan zijn meters opeens kilometers met zo’n “supra” tas. Ik kan je dan ook zeggen dat ik mij de blaren op de voeten heb gelopen de afgelopen maanden. Je moet je afvragen zonder even de details te schetsen of het nog wel de moeite waard is om dat herhaaldelijk te doen. Ik mag van mijn werkgever immers telewerken en dat betekend dat ik de volgende keer beter thuis kan blijven als ik de bus mis. Maar dat heeft toch ook zijn voor en nadelen. Laten we daar in de volgende blog nader op ingaan.Intussen probeer ik mijn missie zo goed en zo kwaad als het kan hier te volbrengen.
Hoewel Guadalajara een miljoenenstad is, heeft het het karakter van een provinciestad behouden. In heel Mexico staat Guadalajara bekend als een plaats waar het goed toeven is. De stad wordt dan ook wel als 'meest Mexicaanse stad van Mexico' gezien. De hoedendans jarabe tapatío komt van oorsprong uit Guadalajara, en ook veel mariachi-orkesten vinden hier hun oorsprong. Daarnaast is de staat Jalisco bekend om zijn stad Santiago de Tequila bekend vanwege de gelijknamige alcoholische drank tequila. Het agavelandschap en de oude industriële faciliteiten van Tequila zijn sinds 2006 opgenomen op de lijst van werelderfgoed en liggen niet ver hier van Guadalajara vandaan. Ik heb hier ook eindelijk Nederlanders getroffen en gesproken en het schijnen er in totaal 30 te zijn die hier hun leven hebben opgebouwd. Sommigen werken zelfs bij het bedrijf, waar ik werk.
De stad bezit twee universiteiten, de Universiteit van Guadalajara en de Autonome Universiteit van Guadalajara. Verder is Guadalajara een aartsbisdom. De luchthaven van Guadalajara is de Don Miguel Hidalgo y Costilla International Airport. De stad noemt zichzelf de Silicon Valley van Mexico. Silicon Valleybedrijven als General Electric, IBM, Hitachi, en Hewlett Packard hebben vestigingen in de stad of in de buitenwijken. Het is dan ook de reden waarom ik hier werk en hier nog werk te vinden is. En ik moet zeggen het heeft van dag 1 dan ook een goede indruk op me gemaakt. Het normale introductie schema waar ieder aanstaande IBM-er mee te maken krijgt was ook in mijn geval aan de orde. Heel anders dan toen ik bij Cemex voor IBM moest gaan werken, 2 jaar geleden. De eerste dag in Guadalajara was al speciaal: ophalen door een account manager (in mijn geval een vrouwelijke) en voorstellen bij de receptie van IBM, security van IBM, en daarna voorstellen aan mijn supervisor. Alle voorzieningen werden getroffen op de eerste dag en ik had zelfs mijn badge op de eerste dag (iets wat bij mijn vorige werkgever 6 maanden duurde). Ik kreeg mijn werkplek toegewezen en mijn begeleider die mij moest introduceren op mijn werk. Alles bij alles heeft het toch nog 1 week geduurd voor ik echt aan de slag kon (burocratie is ook hier Mexicaans). Maar daarna was het dan ook aanpezen, tijd werd niet gespaard. Cursussen en opleidingen waren de eerste dag al aan de orde, daarnaast je laptop configureren voor de speciale applicaties en het heeft toch nog een week of twee geduurd voor ik werkelijk alles bij elkaar had, maar dan kan je ook aan de slag. Toch wel heel anders dan bij mijn vorige werkgever.
Ik werd gelijk voor een aantal projecten weggezet en deze heb ik inmiddels met succes kunnen afronden, tja daar kwam ik ook voor. Dus Guadalajara was een succes voor mij, vanaf de dag van mijn aankomst. Minder was dat ik voor het eerst er alleen voor stond maar dan ook werkelijk met alles, in taal maar ook in het regelen voor mijn zaken. Een tour of duty kan ik het noemen. Niemand die mijn handje vasthield en voor mij vertaalde, in tegenstelling tot Monterrey (merkte ik) kon ik hier veel beter uit de voeten met mijn gebrekkig Spaans. Er was ook niemand (zoals mijn vrouw in het verleden) die mij wegwijst maakte in zaken en zelfs al was ze er geweest ze had het niet geweten, ook GDL is voor haar onverkend terein. Voor de rest is het allemaal zelf uitzoeken geweest en heel veel lopen. Ja, sinds ik in Guadalajara ben loop ik kilometers, sinds ik geen transport heb dan alleen de publieke bus of de werk-bus, is lopen het enige vervoer middel waar ik mij vandaag op kan garanderen en op tijd zijn is een andere uitdaging, want nu je geen transport hebt moet je er ook vroeger uit. 6 uur 30 slaat de klok door de week dan ook voor mij, iets wat ik vroeger nooit heb gehoeven, althans! Toen ik jong was en naar mijn werk in Heerlen moest bij M&S Heerlen, daar moest ik inderdaad heel vroeg op. Ook nu, zoals toen, kost verslapen dan ook gelijk geld en veel moeite om op het werk te komen.
Kon ik vroeger in mijn auto stappen en tijdens het reizen naar Eindhoven of elders, telefonisch via mijn oor-telefoon zaken regelen (intussen luisterend naar de radio) en aangeven dat vergaderingen wat later bezocht werden door verkeersdrukte, is dat heden niet meer mogelijk. Je loopt vandaag naar je busstation (10 minuten), en je hoopt maar dat hij (de buschauffeur) je meeneemt, zoniet moet je wachten tot de volgende bus. De publieke bus neemt je mee naar je bestemming om de werk-bus te nemen, intussen zit je wel opgepakt met 35 andere Mexicaanse werknemers hangend aan een stang te racen naar de volgende bestemming. En dit gaat niet zoals in Nederland, neeen, dit gaat echt Mexican style! Racen, hard stoppen, zelfs autos inhalen op plaatsen dat het niet mag, blokkeren, vol in de remmen, vol in de versnelling de bocht nemen en ga zo maar door, ik noem het dan ook de “shaky and bumpy ride” wake up call, een beetje de Harry Potter deel 3 Knight Bus situatie. Nu begrijp je ook hoe de Mexicaanse filmmaker die deel 3 van Harry Potter voor zijn rekening nam, aan het idee kwam met die bus, dat had hij van zijn eigen land. En ja, het is verwonderlijk, maar er zijn mensen die zelfs met deze hobbel, shake en bijna ongelukken bus kunnen slapen. Tja, als je bedenkt dat de meeste mensen soms 3 banen hebben om het hoofd boven water te houden dan kan ik mij er wat bij voor stellen. Leven in een grote stad is niet voor allen een geweldige ervaring en zijn zelfs slechter af dan ik. Dan moet ik mij opeens realizeren dat ik beter af ben dan hun. Ik bedoel de constructie bouw medewerker die in de bus stapt met zijn pikhouweel van een meter, omdat dat zijn inkomsten is, en als hij het verliest, kost het hem een maand salaris, is niet de toekomst die je je wenst. 
Het bevestigd ook maar weer eens dat je niet gewenst bent als buitenlander met een tas van “supra” omdat een ieder weet dat je bij een ander ras van werknemers behoord, ze ook niet snappen waarom je de bus moet nemen. Dat het alleen maar een tijdelijke oplossing is voor je, snappen ze ook niet. Als je een tas van “supra” kunt dragen dan heb je ook een super inkomen, wat doe je dan in een publieke bus? Tja, dat is precies wat ik mij ook afvraag. Ik heb een paar keer mijn IBM werk-bus gemist. Dan is de tragedie bijna niet meer te overzien en de loopgraven bij Harskamp van het Nederlandse leger zijn daar niets tegen.
Je moet dan letterlijk door het stof met je “supra” tas (waar je laptop in zit) en ook maar weten waar je moet uitstappen anders loopt het helemaal verkeerd af. Nu was ik in het Nederlandse Luchtmacht onderdeel (12 GGW en LIMOS), waar ik geweest ben een uitstekende kaartlezer, en dus weet ik mijn doel wel te bereiken, maar het zijn Nijmeegse driedaagsen dat kan ik je vertellen. Vooral als een klootzak van een bus chauffeur je ook nog aan de verkeerde plaats af zet, gewoon Mexicaanse lol. Dan zijn meters opeens kilometers met zo’n “supra” tas. Ik kan je dan ook zeggen dat ik mij de blaren op de voeten heb gelopen de afgelopen maanden. Je moet je afvragen zonder even de details te schetsen of het nog wel de moeite waard is om dat herhaaldelijk te doen. Ik mag van mijn werkgever immers telewerken en dat betekend dat ik de volgende keer beter thuis kan blijven als ik de bus mis. Maar dat heeft toch ook zijn voor en nadelen. Laten we daar in de volgende blog nader op ingaan.Intussen probeer ik mijn missie zo goed en zo kwaad als het kan hier te volbrengen.
