Kom je naar dit land en wil je gaan werken in een beroep bij een baas dan kan het wel eens een heel andere ervaring gaan worden dan je gewend bent in Nederland. Na 3 maanden vechten met de immigratiedienst die hier in Monterrey naar mijn mening de ergste van het hele land is, was het me dan eindelijk gelukt om met mijn pas verworven verblijfsvergunning naar mijn werkgever te stappen. Mijn introductie dag bij die werkgever vergeet ik nooit meer (heb ik introductie nu wel gehad ?) en was al net zo vernieuwend als het land zelf. Aangekomen bij Manpower, mijn uitzendburo dat ingehuurd was door mijn bedrijf, was in eerste instantie moeilijk te bereiken. Niet de nette stoelen en tafels, alles zeer basic, geen chique en al helemaal geen mooie klappers of folders.
Voor ik kon beginnen moest ik eerst eens een naar een bank. Die moest mij dan van een rekening voorzien. Nou daar ga je dan, je eerste opdracht van je werkgever, naar de bank gaan voor een rekening. Die rekening krijg je ook alleen maar, als je het papiertje van je werkgever hebt, die bevestigd dat je een rekening nodig hebt voor je salaris uit te betalen. Het is ook alleen maar dé bank die Manpower heeft, want dat schijnt goedkoper te zijn, voor Manpower dan. Een eigen keuze heb je niet, dus even alle banken afgaan en kijken welke nu beter is qua service etc. zit er niet in, en dat is wel belangrijk want mijn arme vrouw heeft er ervaring mee. Haar uitzendburo is al 3 keer van bank verwisseld en zij moest mee verhuizen. Mee verhuizen denk je? Ja mee verhuizen. Je gaat letterlijk van de ene naar de andere bank. Zo weten we ook welke banken nu beter zijn en welke niet.
Eén bank springt er gelijk met kop en schouders boven alle banken uit, die we gehad hebben, en die zo mallefiede en slecht is dat je daar NOOIT naar toe moet gaan: Banamex. Wat een klote bank zeg, die heeft in ieder kantoor andere regels en veranderd die schijnbaar ook nog per dag of week hoe hun het uitkomt. Maar goed.
Als je eindelijk in je nette pak door de modderige straten van Monterrey bent gewandeld met het verkeer al razend 3 meter naast je om je bank te bereiken begint het contracten geneuzel. Gelukkig (dat had ik dankzij de immigratie dienst nu wel geleerd) had ik alle kopiën en originelen incluis mijn paspoort van mij en mijn vrouw bij me, want ze vragen je letterlijk alles. Het is, dat ze mijn verkeers en zwemdiplomas niet wilden, anders hadden ze daar ook nog een kopie van gemaakt. In ieder geval is Mexico een land van burocratie en een papierhandel! dat wil je niet weten. Ben je gewend in Nederland alles netjes vanuit je luie stoel thuis te doen (internet, post en telefoon) moet je hier nog, net als in de jaren 50 Nederland was, met je hele zolder aan papperassen naar de bank. Daarnaast werkt de post hier niet en zullen brieven nooit aankomen. Maar goed je bent hier te gast dus niet zeiken, Mexico is een mooi land!
Eindelijk klaar ga je terug en dan moet je het contracten geneuzel van Manpower doornemen. Gelukkig ging dat wat sneller dan in de bank dus we hadden nog wat tijd over voor een afspraak te maken voor de dag erna. Deze keer moesten we de werkvergunning aanvragen voor mij bij de immigratiedienst. Ja, hoor! weer naar die klote immigratiedienst en weer de hele handel aan papieren mee, incluis de getuigschriften, diplomas, vertalingen, appostiles, certificaten, kamer van koophandel inschrijving voor het uitzendburo en ga zo nog maar even door. Je kunt beter een karretje achter je auto spannen en de hele papierhandel er ingooien. Ik kan je zeggen ik was nog geen 4 maanden in Mexico en ik had al gelijk voor een jaar houtkap gezorgd, goh er zijn daar wat bomen aan weggekopieerd, zeg. Wat een vervuilers en inefficiënte aanpak kan ik je zeggen.
Hoedanook, de dag erna moest ik naar mijn klant, en ik zou worden voorgesteld. Ik zou voorgesteld worden door een account manager (een vrouw) van mijn bedrijf, en deze zou dan samen met mij naar de klant gaan. Helaas moest deze account manager van Mexico stad of te wel DF komen, dat heb ik geweten. Mevrouw was te laat, volgens haar zeggen wegens vertraging van het vliegtuig (later opzoeken bleek dat niet zo te zijn, maar goed) dus ik denk, dat ze te laat op het vliegveld was, maar goed. Niet zeiken; Mexico is een mooi land! Dus daar sta je dan met je 10 voor vlijt en je goed gedrag. Wachtend in de hal op mevrouw. 1 uur heb ik daar in dat klote halletje staan wachten. Iets wat trouwens heel gewoon is dat iedereen hier te laat komt en niet een paar minuten, neen, je moet soms blij zijn dat ze komen opdagen, want soms verschijnt men gewoon niet. Goed ze was te laat, maar 1 uur. Jezus, ik had intussen al een ontbijt kunnen wegwerken en een douche kunnen nemen, maar goed dat weet je dan voor de volgende keer weer.
Eindelijk aangekomen moesten we ons haasten naar een vergadering, daar werd ik letterlijk direct aan het werk gezet, ik had geen laptop, schrift of pen. Alles wat ik kreeg was een velletje papier, alsof ik al niet genoeg bomen had verguisd. Men besloot het die dag wat rustig aan te doen en men ging eten. Samen naar een restaurant. Intussen wist die mevrouw van mijn bedrijf me te vertellen dat als er ook maar iets was, ik hulp nodig had of wat dan ook, vragen en of problemen waren met de klant, dan kon ik haar bellen en ze zou me meteen komen helpen. Nou dat hebben we al geweten, zie mijn eerdere blogs over mijn contract veranderingen in Morgen op straat. Dus om heel eerlijk te zijn, zijn dit soort afspraken geen bal waard, maar moet je dat meer zien als een geruststelling dat er mensen achter je staan als er wat is. Ja, de bedelaar en de huichelaar.
Mijn eerste werkdag (nadat ik al 2 oude laptops en 3 workstations gecrasht had) was al net zo ontluisterend als het begin. Iedereen reageert niet op emails, niemand reageert trouwens op emails hier. Dat schijnt hier traditie te zijn, geen reply. Hmm! Dan maar bellen, maar dat kan niet want ik heb nog geen telefoon, die dan maar bestellen (nooit doen), want daar gaan we weer, de hele papierhandel, weer 2 bomen gekapt. het duurt trouwens 3 maanden om een telefoon te instaleren hier, dus ook al vraag je die op tijd aan je hebt hem pas 3 maanden later. Hetzelfde met je badge of toegangsbewijzen, het heeft wel geteld 6 maanden geduurd voor ik een bedrijfs badge had. En ook alleen maar, omdat ik er zelf achteraan gegaan ben. Ik was het na een tijdje behoorlijk zat om me iedere dag te melden bij de receptie voor een gasten badge, en soms moest je nog wachten ook. Voor je naar boven kon om te gaan werken, moest je manager een akkoord geven. Burokak werkelijk!
Hoe dan ook, je staat versteld hoe men zaken hier regelt, maar daar moet ik toch maar even voorzichtig mee zijn om daar wat over te zeggen, als je begrijpt wat ik bedoel, want dat heeft men niet graag. Ik kan je alleen maar één ding zeggen; het is anders, werkelijk helemaal anders. Dan ga je die dagen van lijstjes invullen, voor het project resultaat te meten, opeens zeer missen. En dan is een vergadering zoals die in Nederland wordt gehouden opeens van betekenis en verlang je daar weer naar terug. Dan is een beoordeling opeens zinvol en verlang je daar weer naar terug, dan is ITIL en PRINCE2 een verademing als je weet dat het bestaat, maar dat je daar nooit meer mee te maken zult hebben. Ik geef toe het heeft zijn voordelen hier te werken, je krijgt in ieder geval genoeg vrijheid. Getuige deze blog ;)
Sinds het gebrek aan enige luxe artikelen dan ook, zoals ik die in Europa gewend was (mengpaneel, turntables, cassete-decks en tape-recorders) ben ik steeds weer op zoek naar nieuwe mogelijkheden om mijn muzikale en visuele creativiteit te kunnen blijven ontplooien. Ik ben altijd al iemand geweest die ervan houd iets te creeëren met muziek, video, foto of zelfs nu met de computer. Al vanaf de dagen (1981) dat ik begonnen ben intensief de mix –en medley muziekplaten te verzamelen. Dat laatste is mij nu gebleven dankzij de hulp van goede collega’s van mijn oude IT werkplek in Nederland. 
“Roger, je computer configuratie is nog steeds top, en blijft werken ondanks herhaaldelijke crashes met mijn computer die de Mexicaanse douane debet is”. Klootzakken, probeerden de complete CPU uit mijn moederbord te rukken, en niet zachtjes ook, het is hun niet gelukt. Over de privacy en veiligheid van postpakketen gesproken. En natuurlijk: “Etienne, Marc en Patrick bedankt voor de nodige tools die het mij mogelijk maakt mijn creativiteit te kunnen blijven uitoefenen, ook al ben ik niet online.” laat komen die handel. En dankzij de Nederlandse post die het mogelijk maakt ook vinyl-platen vanuit het buitenland te mogen ontvangen. Mits je ze per DHL of aangetekend per postpakket verstuurd, natuurlijk. Indien je het laatste advies niet volgt is er alleen een Mexicaanse postbediende in Mexico-City er heel gelukkig mee, want die neemt het in zijn “bewaring”. Dat hebben we nu wel ervaren met die Genesis CD van mijn laatste concert in Amsterdam, daar zit nu een Mexicali naar te luisteren. 
“Another Day In Paradise”... is een nieuw freelance, non-profit project van mij dat via een collectie aan foto’s en muziekmateriaal een portret maakt van mijn dagelijkse visuele beelden die ik van dit land en met name Monterrey ontvang. De weergave is als een TV beeldscherm die fotos laat zien in schril contrast met op de achtergrond de Phil Collins melody van “Another Day in Paradise.. (gemixt door Ben Liebrand)”. Het laat duidelijk zien hoeveel contrasten deze stad en met name dit land heeft, iets wat dagelijks hier op TV te zien is maar de huiskamers van Nederland niet zullen bereiken. Want Mexico mag dan wel een mooi vakantieland zijn, maar het heeft ook een zeer macabere keerzijde en ik vind je moet ook dat laten zien. Iets wat de meeste avontoriers die door het land willen trekken niet weten.
Een vriend van mij, die zelf uit dit land vandaan komt en nu geëmigreert is zei ooit: "God created Mexico as his paradise, and then he created the Mexican to balance it off" Of te wel hij schiep Mexico na zijn evenbeeld het paradijs, zo mooi dat er iets moest komen om het in contrast te brengen en er evenwicht heerste. "Another Day in Paradise" is één van mijn eerste werken (en toch nog redelijk vol met fouten) maar het is een begin. Ik laat het aan jullie om te beslissen of jullie het mooi en/of niet geschikt vinden. Het is in ieder geval een poging om mijn dagelijkse omgeving onder de aandacht te brengen in de hoop dat mensen wakker worden en er iets aan gaan doen. De laatste aanpassingen zijn gemaakt.
