Het is nu al 3 jaar dat ik in Mexico woon en werk, het leven is niet altijd makkelijk geweest, maar het is nu eindelijk zover dat ik me ben gaan gewennen aan heel wat dingen die ik in het begin niet voor mogelijk had gehouden dat ik ze zou accepteren, dat het leven daardoor makkelijker wordt zeg ik niet. Hoe naief ik was toen ik hiereen verhuisde, als ik nu de blogs van toen weer terug lees. Ik dacht het hier even te maken. Komende van een arm gezin, opwerkend naar een goed en meer dan modaal inkomen in de IT, dan verhuizen naar een 3de wereld land als Mexico, omdat je vrouw niet gelukkig is in Nederland, was voor mij een gigantische omslag in mijn leven, en ik heb veel verloren. Als je bedenkt dat ik een eigen huis had, auto van de zaak, 36 dagen vakantie verlof, benzine vergoeding, reiskosten vergoeding, laptop, mobiele telefoon vergoeding, 13de maand, extra onkosten vergoedingen, verzekerd voor alles en nog wat, ziektekostenverzekering voor mijn hele gezin, niet te vergeten de vrienden die we hadden, en speciaal de vrienden die ik had, dan heb ik van alles dat nu,... niks meer. Ik dacht toen, 3 jaar geleden, ach laten we het proberen als ik het niet doe zal ik nooit weten hoe het zou zijn geweest, nu 3 jaar verder, denk ik: “Ik was beter af geweest met het beter niet weten”. Je beseft pas later als je jaren niet meer in Nederland woont en leeft wat je allemaal mist en hoe goed je het wel niet had, “gepampert vanaf je geboorte tot je dood”, zo is het in Nederland, zoals ik het nu zie hoe Nederland voor me was en nog steeds is. Maar je staat versteld hoe een mens kan veranderen in zen ZIJN, en wat hij voor acceptabel vind.
Aan de andere kant heeft me dit avontuur me meer zelfstandiger gemaakt dan dat ik ooit voor mogelijk zou hebben genomen. Ik ben volwassener dan ooit, “living in a dream” is voorbij, keiharde werkelijkheid waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt in je, om je, en met je, is wat je vormt. Je hebt soms zo' n houding van jij mij, ik jouw. Dit soort "attidude" bepaalt je bestaan hier. Het bepaalt je dagelijkse werk, je omgeving, je leven. Mexico brengt je terug op aarde, en terug naar de tijd waar je letterljk staat voor jezelf in alle opzichten, geen overheid die je bijspringt of ook maar helpt, organisaties die denken het goed met je voor te hebben buiten je uit en bedrijven die je aannemen zijn er alleen maar op uit om aan je te verdienen, dat je daar ook wat aan verdient is meegenomen. Niets is hier gratis, “no free rides”. Als je denkt je leven hier op een luiere te zitten en je komt al met niks, dan zul je bedrogen uitkomen, dit land staat echt niet te wachten op jouw. Aan de andere kant als je geld als water hebt is dit het land van je dromen, alles kan. De arbeidsomstandigheden zijn acceptabel, afhankelijk van je opleiding en beroep, maar bijlange niet dat wat Nederland te bieden heeft; het loon is laag, de vooruitzichten om te groeien in een bedrijf met bestaande hierargie is moeilijk en keihard knokken, en als je werkeloos wordt staat er geen overheid voor je klaar om je financieel te steunen, geen werkeloosheids geld, geen bijstand. Het is knokken iedere dag! Ja, bijstand is er wel, maar dan praat je over 300 pesos per maand, maar dan sta je zowat op straat zonder een dak boven je hoofd. Als je praat over de: “Survival of the fitest” dan mag je mij nadoen en met 10.000 euro op zak, en het nadoen. Ik weet het nu, en ik denk dat ik het niet slecht gedaan heb als je ziet wat we bereikt hebben in nog geen 3 jaar.
Met een MAVO diploma en wat HBO certificaten en natuurlijk een ruime ervaring kun je in Mexico nog steed een bestaan opbouwen, zelfs als de diplomas van het buitenland zijn, iets wat ik met mijn leeftijd in Nederland wel kan vergeten. Dat dat niet allemaal vanzelf gaat is vanzelfsprekend, als ik niet mijn vrouw had gehad met een “Die Hard” Mexicaanse houding (standing for your rights) wie weet waar we geeindigd waren, ik hou dan ook zielsveel van haar. Het heeft ook ons meer dan eens samengebracht, maar soms ook meerder keren uit elkaar gedreven. We zijn gelukkig met elkaar, maar de levens dromen hebben ook wel eens zijn keerzijde. Dat we samen moeten werken om onze dromen te verwezenlijken heeft een keerzijde in ons samenzijn, daarnaast eist onze zoon haar aandacht meer dan eens, door het te kortkomen in zijn 3de jaar als peuter waar zij en ik “gescheiden” waren, ik in Nederland zij in Mexico, mijn zoon was toen voor meer dan 7 maanden bij zijn oma. Het is dan ook mijn zoon die alle aandacht soms opeist aan zijn moeder en ik alleen mijn weg ga. Het is een fase denken we, maar het moet veranderen. Kinderen worden groot, dus het zal wel minder worden. Hij trekt ook meer en meer naar mij, maar omdat ik heel streng ben is hij soms wel eens bang voor mij, iets waar ik iets aan moet doen, want hij wil spelen met mij, alleen is hij altijd met mij heel gehoorzaam en volgend maar zo gauw ik en mijn vrouw samen zijn wil hij wel eens gemeen uit de hoek komen. Maar we hebben een gezonde verstandhouding dat is goed. Het is ook voor hem waarom ik eigenlijk hier ben, hij is mijn alles. Het is om mijn zoon en mijn vrouw’s gelukzaligheid waarom ik deze stap genomen heb.
Dat ik graag terug wil naar Nederland is een feit, ik mis veel, maar net niet genoeg om nu te zeggen IK wil weer terug! Nederland heeft op dit moment minder te bieden dan Mexico doet. De banen zijn voor ons voor het oprapen hier in Mexico en we mogen echt niet klagen ondanks de financiele crisis die de Amerikaanse overheid nu ondergaat, Mexico doet het stukken beter, en het is ook logisch, Mexico is niet afhankelijk van de Amerikaanse markt, want de Amerikaanse markt moet van Mexico kopen. De IT daarentegen is goedkoop hier in Mexico, vandaar dat al die Amerikanen hier hun werk afzettten, of ze daar nu blij mee zijn of niet. Betekend voor mij en voor ons alleen maar meer werk. En dat is goed voor onze opbouw hier, om te sparen voor een eigen restaurant, Europesche stijl en met mijn speciale recepten. Wie weet! Ik was onlangs in Chapala en een restaurant in de stijl zoals ik het wilde en men deed daar goede omzet, dus er is markt voor, nu nog wachten VOOR DE GO! En het zal niet lang meer duren.......niet met die werkdruk die ik nu ervaar in IBM en beter voor mezelf begin, een eigen restaurant Europesche stijl, zoiets als Chez Rodolfo...we zullen zien.
Aan de andere kant heeft me dit avontuur me meer zelfstandiger gemaakt dan dat ik ooit voor mogelijk zou hebben genomen. Ik ben volwassener dan ooit, “living in a dream” is voorbij, keiharde werkelijkheid waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt in je, om je, en met je, is wat je vormt. Je hebt soms zo' n houding van jij mij, ik jouw. Dit soort "attidude" bepaalt je bestaan hier. Het bepaalt je dagelijkse werk, je omgeving, je leven. Mexico brengt je terug op aarde, en terug naar de tijd waar je letterljk staat voor jezelf in alle opzichten, geen overheid die je bijspringt of ook maar helpt, organisaties die denken het goed met je voor te hebben buiten je uit en bedrijven die je aannemen zijn er alleen maar op uit om aan je te verdienen, dat je daar ook wat aan verdient is meegenomen. Niets is hier gratis, “no free rides”. Als je denkt je leven hier op een luiere te zitten en je komt al met niks, dan zul je bedrogen uitkomen, dit land staat echt niet te wachten op jouw. Aan de andere kant als je geld als water hebt is dit het land van je dromen, alles kan. De arbeidsomstandigheden zijn acceptabel, afhankelijk van je opleiding en beroep, maar bijlange niet dat wat Nederland te bieden heeft; het loon is laag, de vooruitzichten om te groeien in een bedrijf met bestaande hierargie is moeilijk en keihard knokken, en als je werkeloos wordt staat er geen overheid voor je klaar om je financieel te steunen, geen werkeloosheids geld, geen bijstand. Het is knokken iedere dag! Ja, bijstand is er wel, maar dan praat je over 300 pesos per maand, maar dan sta je zowat op straat zonder een dak boven je hoofd. Als je praat over de: “Survival of the fitest” dan mag je mij nadoen en met 10.000 euro op zak, en het nadoen. Ik weet het nu, en ik denk dat ik het niet slecht gedaan heb als je ziet wat we bereikt hebben in nog geen 3 jaar.
Met een MAVO diploma en wat HBO certificaten en natuurlijk een ruime ervaring kun je in Mexico nog steed een bestaan opbouwen, zelfs als de diplomas van het buitenland zijn, iets wat ik met mijn leeftijd in Nederland wel kan vergeten. Dat dat niet allemaal vanzelf gaat is vanzelfsprekend, als ik niet mijn vrouw had gehad met een “Die Hard” Mexicaanse houding (standing for your rights) wie weet waar we geeindigd waren, ik hou dan ook zielsveel van haar. Het heeft ook ons meer dan eens samengebracht, maar soms ook meerder keren uit elkaar gedreven. We zijn gelukkig met elkaar, maar de levens dromen hebben ook wel eens zijn keerzijde. Dat we samen moeten werken om onze dromen te verwezenlijken heeft een keerzijde in ons samenzijn, daarnaast eist onze zoon haar aandacht meer dan eens, door het te kortkomen in zijn 3de jaar als peuter waar zij en ik “gescheiden” waren, ik in Nederland zij in Mexico, mijn zoon was toen voor meer dan 7 maanden bij zijn oma. Het is dan ook mijn zoon die alle aandacht soms opeist aan zijn moeder en ik alleen mijn weg ga. Het is een fase denken we, maar het moet veranderen. Kinderen worden groot, dus het zal wel minder worden. Hij trekt ook meer en meer naar mij, maar omdat ik heel streng ben is hij soms wel eens bang voor mij, iets waar ik iets aan moet doen, want hij wil spelen met mij, alleen is hij altijd met mij heel gehoorzaam en volgend maar zo gauw ik en mijn vrouw samen zijn wil hij wel eens gemeen uit de hoek komen. Maar we hebben een gezonde verstandhouding dat is goed. Het is ook voor hem waarom ik eigenlijk hier ben, hij is mijn alles. Het is om mijn zoon en mijn vrouw’s gelukzaligheid waarom ik deze stap genomen heb.
Dat ik graag terug wil naar Nederland is een feit, ik mis veel, maar net niet genoeg om nu te zeggen IK wil weer terug! Nederland heeft op dit moment minder te bieden dan Mexico doet. De banen zijn voor ons voor het oprapen hier in Mexico en we mogen echt niet klagen ondanks de financiele crisis die de Amerikaanse overheid nu ondergaat, Mexico doet het stukken beter, en het is ook logisch, Mexico is niet afhankelijk van de Amerikaanse markt, want de Amerikaanse markt moet van Mexico kopen. De IT daarentegen is goedkoop hier in Mexico, vandaar dat al die Amerikanen hier hun werk afzettten, of ze daar nu blij mee zijn of niet. Betekend voor mij en voor ons alleen maar meer werk. En dat is goed voor onze opbouw hier, om te sparen voor een eigen restaurant, Europesche stijl en met mijn speciale recepten. Wie weet! Ik was onlangs in Chapala en een restaurant in de stijl zoals ik het wilde en men deed daar goede omzet, dus er is markt voor, nu nog wachten VOOR DE GO! En het zal niet lang meer duren.......niet met die werkdruk die ik nu ervaar in IBM en beter voor mezelf begin, een eigen restaurant Europesche stijl, zoiets als Chez Rodolfo...we zullen zien.
